«Η σωστή αφετηρία για να παίζεις μουσική είναι γιατί μονάχα έτσι μπορείς να δεις τον εαυτό σου»…
Συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης στην Ελένη Λαμπράκη
Φωτογράφηση: Ντορίνα Καππάτου
Music Corner – 2/3/2012
Με βροχερό λονδρέζικο καιρό βρεθήκαμε στα δρομάκια του Αγίου Δημητρίου αναζητώντας τον αριθμό 17 της οδού Στασινοπούλου. Το ραντεβού με τον Γιώργο Δημητριάδη ήταν στο GFS –PRO recording studio, όπου ηχογραφεί την τελευταία του δισκογραφική δουλειά. «Είναι μέσα αλλά μην ανησυχείς, δεν θα τον διακόψεις, σας περιμένει» με καθησύχασε ο Γιώργος Φλαμουρίδης, υπεύθυνος επικοινωνίας του studio. Παρ’ όλα αυτά εξακολουθούσα να αισθάνομαι λίγο άσχημα γιατί όλοι σταμάτησαν προς στιγμήν τις δουλειές τους για να μη μας ενοχλήσουν.
Από την πόρτα του studio βγαίνει ο Γιώργος Δημητριάδης με τον Μιχάλη Κεχαγιά (Lexicon Project). «Έχετε το ίδιο κούρεμα πάντως!» ήταν η πρώτη μου διαπίστωση… «Ε, ναι αφού είμαστε και οι δύο mods!», μου εξήγησε! Και κάπως έτσι έγινε η γνωριμία μου με το Γιώργο Δημητριάδη και αφού αναλύσαμε το κίνημα των Mods στο Λονδίνο του ’50 και του ‘60, άνοιξα το μαγνητοφωνάκι όχι όμως για συνέντευξη, αλλά για να συνεχίσουμε τη συζήτηση…
Music Corner: Σας διακόψαμε από την πρόβα σας…
Γιώργος Δημητριάδης: Καθόλου, ίσα ίσα μας βρήκατε στην αρχή. Eίναι ευκαιρία να πούμε πέντε πράγματα για τη δουλειά, έτσι κι αλλιώς. Και ο μόνος τρόπος να το μάθει ο κόσμος αυτό το πράγμα που κάνουμε εδώ, ο αγωγός, είσαστε εσείς που έρχεστε να κάνετε τις ερωτήσεις και να ακούσετε κάποιες ικανοποιητικές – πιθανά – απαντήσεις στο μέτρο του δυνατού.
Music Corner: Σας βρίσκουμε λοιπόν στην προετοιμασία μιας νέας δισκογραφικής δουλειάς.
Γιώργος Δημητριάδης: Κοίταξε, ξεκινήσαμε τον περασμένο Οκτώβρη με καλούς ρυθμούς που μας επέτρεπαν παράλληλα να τσεκάρουμε και τι κάνουμε και να βλέπουμε που βρισκόμαστε. Σε αντίθεση βέβαια με τις «επιταγές» των καιρών να μην κάνεις album, εμείς εδώ κάνουμε album κανονικά, έτσι όπως εγώ έχω μάθει και έτσι όπως μου αρέσει να λειτουργώ. Δηλαδή θέλω να έχω μια συνολική πρόταση. Όσο κι αν αυτό πηγαίνει κόντρα στην κυρίαρχη λογική, η οποία σε ένα μεγάλο βαθμό μπορώ να πω ότι είναι και δικαιολογημένη. Ξέρεις η οικονομία είναι σε πολύ άσχημη κατάσταση, ο κόσμος επίσης είναι σε δεινή κατάσταση και ιδιαίτερα τα νέα παιδιά, οπότε εν γνώσει όλων αυτών των πραγμάτων θα μου πεις «Εσείς γιατί κάνετε album;». Γιατί δε μπορώ να λειτουργήσω διαφορετικά. Θέλω η πρόταση που έχω να είναι ολοκληρωμένη. Δηλαδή ο τραγουδοποιός, ο συνθέτης, η μπάντα να παρουσιάζουν σε όλες της τις διαστάσεις τη δουλειά τους. Δε μπορείς μέσα σ’ ένα E.P. ας πούμε, να δείξεις όλη σου την έκταση. Σε περιορίζει πάρα πολύ αυτό. Κι έτσι συνεχίζω κι ό,τι ήθελε προκύψει. Δηλαδή αυτό που κάνουμε εδώ με τον Ανδρέα τον Βαϊτούδη, που είναι παραγωγός, ηχολήπτης και μηχανικός ήχου, το κάνουμε γιατί κατ’ αρχάς περνάμε ωραία. Και βγαίνει αυτό σαν κλίμα. Εκπέμπει καλό σήμα αυτή η ιστορία…
Music Corner: Η διαδικασία ηχογράφησης ενός δίσκου είναι κάτι ευχάριστο και δημιουργικό για τον συνθέτη-τραγουδοποιό όπως στην δική σας περίπτωση;
Γιώργος Δημητριάδης: Θέλω να πιστεύω ότι είναι. Τώρα εγώ μιλάω για μένα, προφανώς και δεν ξέρω για άλλους. Για μένα η ζωή μου μες το studio στις περιόδους που έκανα και κάνω δίσκους νομίζω ότι είναι η καλύτερη. Είμαι μαζί με άλλους ανθρώπους, τους μουσικούς που παίζουμε, και μοιραζόμαστε πράγματα. Μοιράζομαι, ακούω… υπάρχει ένα σενάριο σε ότι αφορά το concept της δουλειάς, την κεντρική της ιδέα, αλλά και σε ότι αφορά τον ήχο. Στη δουλειά μας και στη μουσική μας υπάρχει κάτι, το μοιράζεσαι με τους μουσικούς, έχεις μία συμμετοχή, ένα κλίμα που προσπαθείς να είναι καλό. Μ’ αρέσει πάρα πολύ που συμμετέχουν μουσικοί, συνεργάτες, άνθρωποι νέοι. Όχι μόνο βιολογικά αλλά και πνευματικά νέοι. Έχουν ενθουσιασμό, όρεξη… εμένα αυτό με τροφοδοτεί πάρα πολύ. Γι’ αυτό όλοι οι συνεργάτες μου στη δουλειά είναι νέα παιδιά, νεώτεροι από μένα.
Music Corner: Ήθελα να ρωτήσω τη γνώμη σας για τη νέα μουσική γενιά. Έχει τύχει και σας έχω δει σε live με το Λεωνίδα το Μαράντη, τους Lexicon Project κλπ, στο live album που κυκλοφορήσατε συμμετέχουν πολλοί νέοι καλλιτέχνες οπότε θεωρώ πως έχετε δει κάτι σ’ αυτούς.
Γιώργος Δημητριάδης: Ναι ίσως γιατί η δική μου μουσική δε «μεγαλίζει». Ανταποκρίνονται – και δεν είναι τυχαίο αυτό – κάποιοι άνθρωποι νεώτερης ηλικίας απέναντι σε αυτό που κάνω εγώ. Νέα παιδιά, με αρκετά από τα οποία έχουμε συνεργαστεί, είτε σαν μουσικοί, είτε σαν παρουσίες καλλιτεχνικές. Και ο Μιχάλης ο Κεχαγιάς απ’ τους Lexicon, o μπασίστας τους που ήρθε εδώ, ο Λεωνίδας ο Μαράντης που παίζουμε μαζί με τους Spotlights… Εγώ το ‘χω ανάγκη αυτό, σου λέω είναι μεγάλο credit για μένα ένα κομμάτι αυτής της γενιάς να έχει πάρει το σωστό σήμα από αυτό που έκανα όλα αυτά τα χρόνια. Και επιμένω το σωστό μουσικό σήμα, όχι το λάθος. Είναι μεγάλη ικανοποίηση αυτό.
Music Corner: Τι εννοείτε με το σωστό και το λάθος μουσικό σήμα;
Γιώργος Δημητριάδης: Όταν λέω λάθος και σωστό σήμα εννοώ ότι κατάλαβαν μουσικά τι κάνω. Γιατί είχαν τα εφόδια να το καταλάβουν. Όχι ότι έκανα κάτι δύσκολο με την έννοια της avant-garde. Σαν κλίμα μουσικής… Σου είπα πριν κάτι για pop. Η μουσική κυρίως αλλά και αισθητική «pop κουλτούρα» στην Ελλάδα είναι λίγο παρεξηγημένη. Διότι την απορρόφησε σαν ηλεκτρική σκούπα ένα συγκεκριμένο lifestyle το οποίο εμένα μου είναι απεχθές. Το “ξανθό οξυζενέ lifestyle”! Πήρε αυτό τον όρο και έφτιαξε τη δική του pop “καρακίτς” αισθητική. Εγώ όταν λέω pop μουσική εννοώ κάτι εντελώς άλλο. Pop μπορεί να λέω μέχρι και τις Τρύπες. Pop με την έννοια της μαζικής αποδοχής. Όλη η rock ήταν popular. Εγώ έτσι έμαθα και αυτό καταλαβαίνω, όταν λέω pop ακούω Beatles. Κακά τα ψέματα, οι ταμπέλες δε μπορούν να ερμηνεύσουν μια μουσική. Εδώ στην Ελλάδα είμαστε λογοκρατούμενοι. Όλα προσπαθούμε να τα καταλάβουμε μέσα από επιθετικούς προσδιορισμούς. «Έντεχνο» ας πούμε… Τι είναι αυτό; Επειδή είναι έντεχνο σημαίνει ότι είναι και καλό; Ποιος το λέει αυτό; Τα άλλα τι είναι δηλαδή, άτεχνα; Πως αυτοπροσδιορίζονται κάποιοι καλλιτέχνες και κάποιοι άλλοι που προσδιορίζουν αυτή τη σκηνή ως έντεχνη; Δηλαδή εκ προοιμίου είναι καλύτερη απ’ την άλλη; Επειδή “λογιοτατίζει” ας πούμε; Ποιος μπορεί να πει ότι αυτό που κάνω δεν είναι λόγιο; Και δε με ενδιαφέρει αν είναι σε τελική ανάλυση. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι κάτι να είναι αληθινό ανεξαρτήτως από που έρχεται. Original υλικό, συναισθηματικά και μουσικά…
Music Corner: Απ΄ότι καταλαβαίνω θεωρείτε ότι σε οποιοδήποτε είδος μουσικής μπορεί να βρει κάποιος καλά και κακά στοιχεία.
Γιώργος Δημητριάδης: Εννοείται! Υπάρχουν και κάποια υβρίδια μουσικής και είδη τα οποία δεν ταιριάζουν στην ιδιοσυγκρασία μου, δεν τα ακούω και δε μου αρέσουν. Αλλά σε ρεύματα μουσικά υπάρχουν πράγματα ωραία, ενδιαφέροντα και έχουμε ανοιχτό αυτί και τ’ ακούμε. Εγώ ακούω κυρίως ό,τι μου ταιριάζει. Ό,τι σύμφωνα με τη δική μου αισθητική το βρίσκω πομπώδες, υπερβολικό, υστερικό είτε και κακόγουστο αν θες, δεν τ’ ακούω. Δε σημαίνει ότι όποιος παίζει rock είναι και καλός. Όχι μπορεί εύκολα να μην είναι.
Music Corner: Κάποιαταμπέλα εσφαλμένη που έχουν βάλει σε εσάς όλα αυτά τα χρόνια;
Γιώργος Δημητριάδης: Κοίτα, όταν βγαίνεις έξω, μοιραία τραβάς σα μαγνήτης κάποια “αυτοκόλλητα”. Τα οποία ξέρεις είναι σαν αυτά τα αυτοκόλλητα στους δίσκους που προσπαθείς να τα βγάλεις και μετά σου παίρνουν και το εξώφυλλο μαζί. Είναι λογικό αυτό. Το θέμα είναι ότι εγώ ξέρω πολύ καλά μέσα μου τι κάνω και δε μ’ ενοχλεί. Αλλά μ’ ενδιαφέρει πάντοτε ο άλλος να προσλαμβάνει αυτό που σου είπα πιο πριν. Το “σωστό σήμα” της μουσικής. Αυτό δεν είναι εύκολο. Και ίσως γι’ αυτό δε με ξεγέλασαν οι κάποιες επιτυχίες που έκανα, τα hits ας πούμε όπως το «Σα να μην πέρασε μια μέρα». Αυτό ήταν μεν ευπρόσδεκτο αλλά ήξερα πως όλος αυτός ο κόσμος δε μπορεί ξαφνικά να καταλαβαίνει καλά τις μουσικές μου αφετηρίες και επιρροές και γι’ αυτό να γουστάρει. Κι αυτό από έναν άνθρωπο που έμαθε να παίζει μουσική και να ακούει μουσική για να γουστάρει. Πως λέμε «πάμε να παίξουμε κάπου μουσική για να γουστάρουμε»; Να σ’ αρέσει… Αυτό ήταν και είναι το κίνητρο το δικό μου. Και οι μουσικοί που παίζουν μαζί μου να γουστάρουν, και η μουσική που παίζουμε να μας αρέσει. Και η μουσική που μας αρέσει γενικώς ναι είναι το rock n’ roll, τι να κάνουμε τώρα… Με αυτό μεγάλωσα και αυτό υπηρετώ. Το υπηρετώ κανονικά και το αγαπώ. Δεν το αποποιούμαι.
Music Corner: Πάνω σε αυτό που λέτε για την επιτυχία π.χ. του «Σα να μην πέρασε μια μέρα», έχω την αίσθηση ότι δε βασιστήκατε ποτέ σε αυτό. Θα ήταν πολύ εύκολο να βγάλετε μετά άλλα πέντε τραγούδια στο ίδιο μοτίβο. Εσείς όμως κινηθήκατε διαφορετικά.
Γιώργος Δημητριάδης: Αυτό έχει σχέση με αυτό που λέγαμε πριν για το σωστό σήμα της μουσικής. Τώρα αυτό ίσως ήταν και ευσεβής πόθος αλλά κάποιες στιγμές πίστευα ότι πετύχαινε. Δηλαδή κατα βάθος αναζητούσα και αναζητώ ένα λίγο πολύ συγκεκριμένο ακροατήριο. Όχι με την έννοια της κοινωνικής του θέσης ή του στυλ του. Κυρίως των αυτιών και της ψυχής. Να καταλάβει πέντε πράγματα και να του αρέσουν. Χωρίς απαραίτητα να καταλαβαίνει τις όποιες δικές μου αφετηρίες. Απλά δε «μάσησα» όπως το λέμε στην καθομιλουμένη στην πρώτη μεγάλη επιτυχία που έκανα, στον τρίτο μου δίσκο κι όλας τον ομώνυμο, το «Σα να μην πέρασε μια μέρα». Δε μάσησα ότι ξαφνικά είχα αποκτήσει τα …ακροατήρια των ακροατηρίων! Και αυτό ήταν καλό γιατί αυτούς τους δίσκους τους έκανα και σε μία ηλικία η οποία πλέον απαγόρευε αυταπάτες και ψευδαισθήσεις, σε μια ηλικία ωριμότητας θα έλεγα. Αυτό βοήθησε αρκετά πιστεύω στο να μην «κάτσω» πάνω σε συγκεκριμένα πράγματα και να κοιτάξω να επαναλαμβάνομαι με αυτόν τον τρόπο. Πιο πολύ πιστεύω πως κάθε καινούριος δίσκος, όπως και αυτός που κάνω τώρα, είναι μια επανασύσταση δική σου στον κόσμο με ένα νέο ρούχο, με μια νέα διάθεση. Αλλά εσύ είσαι ο ίδιος. Με αυτή την έννοια ναι. Επίσης πολλές φορές πάρα πολλοί καλλιτέχνες – και δε βγάζω τον εαυτό μου απ’ έξω – σίγουρα επαναλαμβανόμαστε. Είναι μια παγίδα στη δουλειά αυτή. Στη δική μου την περίπτωση νομίζω ότι αν κάποιος κάτσει κι ακούσει προσεκτικά τους δίσκους που έχω κάνει από τον πρώτο, το «Αφορμές για ανταρσία», το «Τεύχος Δεύτερον», μετά το «Σα να μην πέρασε μια μέρα», το «Ξύπνα Φτάσαμε», το «Αυτός που δεν ξέρει», το «Παράξενη Εποχή», το «Ανοιχτά Μαγαζιά», το «Πέντε λεπτά ακόμα», το «Σάββατο», μετά το διπλό το live που ακόμα κι εκεί τα τραγούδια ήταν αλλιώτικα, δεν υπάρχει επανάληψη ήχου. Υπάρχει όμως ένα χαρακτηριστικό στυλ το οποίο μεταλλάσσεται και αλλάζει. Τραγούδια κάνουμε με αρχή, μέση και τέλος. Δε μπορώ να προσφέρω σε κάποιον ο οποίος εξαναγκαστικά γυρεύει από μένα να ακούσει κάτι εντελώς διαφορετικό. Δε νιώθω αυτή την ανάγκη να το κάνω. Σε αυτόν τον καινούριο δίσκο σίγουρα υπάρχουν πολλές αλλαγές. Αλλά το λέω, το είδος της μουσικής που παίζω χρειάζεται ένα κοινό το οποίο πρέπει να έχει κάποια προπαίδεια πάνω σε όλο αυτό που λέμε rock μουσική για να μπορέσει να το εκλάβει όχι απλά σα μια σειρά ροκακίων. Δε μου αρέσει καθόλου εν τω μεταξύ αυτός ο όρος, μουσική είναι, τραγούδια είναι. Με ενορχηστρώσεις, με δουλειά, τόσους μήνες είμαστε στο studio. Δεν το βλέπω το studio σα μια διαδικασία να πάω να κάνω μια απλή καταγραφή. Κάνουμε μουσική μαζί με τα παιδιά. Και θέλω μέσα απ’ τα τραγούδια να κάνω μουσική και όχι απλά κάποιες καταγραφές στίχων και κάποιων διαθέσεων. Αυτό από μόνο του είναι μια δύναμη που με αναγκάζει να ανανεώνομαι, να ανανεώνω το άκουσμά μου προς τα έξω. Νομίζω ότι το έχω πετύχει μέχρι τώρα.
Music Corner: Μιλήσατε πριν για το concept πίσω από κάθε δίσκο.
Γιώργος Δημητριάδης: Ναι το “αόρατο νήμα”. Σε αυτή τη δουλειά υπάρχει σίγουρα ένα concept που δεν επαναλαμβάνεται βέβαια σε όλα τα τραγούδια. Κυρίως σαν ήχος, σα διάθεση που φυσικά δε μπορεί να αποκοπεί καθόλου από την περίοδο που περνάμε. Χωρίς να σημαίνει την ίδια στιγμή ότι έχει κομμάτια τα οποία αναφέρονται στενά ή επικαιρικά αν θέλεις σε αυτήν την περίεργη περίοδο, την άσχημη, τη ζοφερή. Δοκιμασία είναι, πιστεύω θα βγούμε από αυτό κάποια στιγμή. Υπάρχουν τραγούδια που μιλάνε για αυτή την κατάσταση. Σαν κλίμα η δουλειά σίγουρα είναι πολύ επηρεασμένη από την κοινωνική πραγματικότητα.
Music Corner: Οπότε δεν σας ενδιαφέρει απαραίτητα να γράψετε κάποιο επικαιρικό τραγούδι, αλλά κάτι που να έχει ένα βάθος νοήματος σε σχέση με αυτό που βιώνουμε.
Γιώργος Δημητριάδης: Εντάξει, στη δουλειά υπάρχουν τρία κομμάτια τα οποία αναφέρονται λίγο πολύ στην κατάσταση αυτή και εκφράζουν τη διάθεσή μου απέναντί της. Αλλά ναι, δε μ’ αρέσει να κάθομαι να γράφω τραγούδια διαμαρτυρίας. Γιατί η διαμαρτυρία αφ’ ενός σαν όρος μπορεί να είναι χρήσιμος για να παίρνει κάποιος χαμπάρι τα στραβά που συμβαίνουν, αλλά είναι και όρος που έχει φθαρεί πάρα πολύ και ο λαϊκισμός είναι κάτι που δε με ενδιαφέρει. Δε θέλω να κάνω ένα τραγούδι για το οποίο θα μπορούσε ίσως κάποιος να μου αποδώσει, και εκ του πονηρού αν θες, προθέσεις να μπω μες τη συγκυρία, να πω κάτι και έτσι να κάνω hit και να πουλήσω παραπάνω. Είναι ο τρόπος με τον οποίο θα προσεγγίσεις την πραγματικότητα. Είναι πάρα πολύ δύσκολο σε τέτοιες περιόδους να έχεις μια απόλυτα σαφή προσωπική θέση και να την εκφράσεις… Δε μου είναι αρεστό να γράψω κάτι το οποίο θα περνάει σε αυτό που ονομάζω εγώ “ποπουλισμός”, λαϊκισμός. Όχι νομίζω ότι τα τραγούδια μου αναφέρονται λίγο πολύ στην κατάσταση, μιλάνε σε πρώτο πληθυντικό, «εμείς». Δε με βγάζω έξω από το «εμείς», ούτε το «εμείς» έξω από μένα. Και το εννοώ αυτό. Οπότε νομίζω περισσότερη σημασία έχει να δω το «εγώ» μου μέσα στο «εμείς», γιατί σίγουρα τρόπον τινά αναλαμβάνεις κι εσύ ευθύνη. Δε λες «εγώ ήμουν ο καλός, δεν έχω την παραμικρή ευθύνη γι’ αυτό που συμβαίνει». Φυσικά δε βάζω το ίδιο σαμαράκι ποσοστού ευθύνης. Αλλά γι’ αυτό δεν έχω προχωρήσει στο να γράψω κομμάτια διαμαρτυρίας, δε μου βγήκε. Η διαμαρτυρία μου είναι άλλου τύπου, αφορά το συλλογικό εμείς…
Music Corner: Η υπόλοιπη θεματολογία του δίσκου από που προκύπτει;
Γιώργος Δημητριάδης: Υπάρχουν κομμάτια που μεταφέρουν το κλίμα της πόλης, ακόμα κι αυτά τα οποία έχουν ίσως έμμεσα σχέση με συναισθηματικό θέμα. Δε μπορούν να προσδιοριστούν απόλυτα σαν κομμάτια μιας ερωτικής απώλειας. Το οποίο επίσης είναι ένα πολύ σοβαρό θέμα, υπάρχει και ένα κομμάτι συγκεκριμένο που αναφέρεται σε αυτό. Αλλά θέλω να πιστεύω ότι είναι πολυδιάστατα κομμάτια, με κάποια προοπτική όταν ακούς το στίχο. Δεν υπάρχει στην ιστορία ένας που έκανε κάτι και είναι καλός και ο άλλος που έκανε κάτι και είναι κακός. Ποτέ μου δε μπόρεσα να αναλύσω τις σχέσεις κάτω από αυτούς τους όρους. Πάντα κάτι έκανα κι εγώ για να υπάρξει ένα πρόβλημα. Γι’ αυτό λέγεται “σχέση”. Κανένας δεν τραβάει τα ζόρια του επειδή φταίει ο άλλος. Έτσι τα βλέπω τα πράγματα γιατί ξέρεις πάντοτε στην Ελλάδα πρέπει να βρίσκουμε κάποιον άλλο να φταίει. Αποκλειστικά ο άλλος, εμείς δεν κάναμε ποτέ τίποτα, είμαστε ok. Ακόμα και για το ότι μπορεί να πέσαμε σε μια συγκεκριμένη παγίδα εμείς φταίμε, εμείς δεν το είδαμε. Εμείς θέλαμε να φάμε παραμύθι. Εμείς θέλαμε να ανεχτούμε μια κατάσταση, εμείς την ανεχτήκαμε. Εμείς την ψηφήσαμε, εμείς την προκρίναμε. Εμείς. Επειδή μου αρέσει να αναλαμβάνω τις ευθύνες μου προσωπικά, το ίδιο περιμένω κι απ’ τους άλλους. Με αυτή την έννοια λοιπόν έχει μια εμβέλεια η δουλειά. Και γενικότερων αναφορών και καθαρά προσωπικών αναφορών.
Music Corner: Μα νομίζω πάντα στις δουλειές σας υπάρχουν και προσωπικές αναφορές.
Γιώργος Δημητριάδης: Σαφώς. Το «Ξύπνα Φτάσαμε» ας πούμε ήταν ένα κομμάτι της γενιάς μου, όπου μέσα από μια ερωτική υποτίθεται αφετηρία υπάρχει ένα «εμείς» το οποίο υποτίθεται πάλι ότι είναι δύο άτομα αλλά δεν είναι ακριβώς αυτό. Δεν ξορκίζω προς Θεού τα ερωτικά τραγούδια, αλλά τον τρόπο με τον οποίο έχουμε μάθει να τα βλέπουμε και να τα αναγνωρίζουμε. Εντάξει το «Σα να μην πέρασε μια μέρα» είναι μια αφήγηση κινηματογραφικού τύπου. Εκεί τους στίχους τους έχει γράψει ο Κώστας ο Λειβαδάς από προσωπική του εμπειρία. Μου άρεσε πάρα πολύ και έγραψα αυτή τη μελωδία. Μετέφερα ένα προσωπικό βίωμα, ήταν ωραίο, είχε μια δράση σα να βλέπεις μια ταινία. Είχε κι ένα τοπωνύμιο, μια πλατεία, ξέρεις που πολύς κόσμος είχε κοινές μνήμες από εκεί και μετέφερε μια αστική πραγματικότητα, εικόνες, πόλεις… Όπως είναι και η δικιά μου μουσική, μουσική της πόλης, των πολυκατοικιών και των δρόμων…
Music Corner: Έχετε μεγαλώσει και σε πόλη.
Γιώργος Δημητριάδης: Ναι και την αγαπάω και δεν έχω κανένα πρόβλημα μ’ αυτό. Είμαι παιδί των μεγάλων πόλεων, δεν είμαι παιδί της επαρχίας. Δε μεγάλωσα σε μικρές κοινωνίες αλλά σε μεγάλες. Με όλα τα καλά και τα κακά. Μου αρέσουν οι αντιφάσεις γενικά στη ζωή μου. Διαφορετικά δεν θα υπήρχε έκφραση. Αν ζούσαμε στον Παράδεισο, θ’ αυτοκτονούσαμε. Με λίγα λόγια η δουλειά αυτή έχει την αίσθηση ότι ζει ένα πράγμα, ένα συνολικό reset. Και προσωπικό reset κάνω. Μία επανέναρξη. Εγώ έτσι νιώθω κάνοντας αυτό το δίσκο. Ζώντας όμως και μια συγκυρία η οποία είναι το κουτί της. Μια κοινωνία η οποία προσπαθεί μ’ αυτά που έχει, μέσα από αυτόν τον «πολτό» της κατάστασης που ανακατεύεται, να κάνει ένα reset απ’ το μηδέν. Είναι σκληρό αυτό. Ήταν μάλλον αναπόφευκτο. Ζούμε ενδιαφέροντες καιρούς πάντως. Δεν είμαι πολιτικός. Δεν ασχολούμαι με την πολιτική με τη στενή της έννοια. Δεν έχω και ξεκάθαρη άποψη ξέρεις. Δεν ξέρω ακριβώς και δεν ντρέπομαι να το πω. Πολιτική εμπειρία έχω, πολιτική σκέψη έχω. Απλά δε συμμετέχω σε κέντρα λήψης αποφάσεων. Εκφράζομαι μέσα από τη δουλειά μου σε μια δύσκολη, περίεργη και πονηρή επίσης συγκυρία. Δεν ξέρεις τι θα σου ξημερώσει…
Music Corner: Αναμφισβήτητα η οικονομική κρίση έχει χτυπήσει και τη δισκογραφία. Εσείς όμως είχατε αντιμετωπίσει από το ξεκίνημά σας δυσκολία για να κυκλοφορήσουν οι δίσκοι σας.
Γιώργος Δημητριάδης: Ναι και στα «καλά» υποτίθεται χρόνια της δισκογραφίας, τον … «χρυσούν αιώνα του Περικλέους» που πέρασε η Ελλάδα τα προηγούμενα 25 χρόνια, και τότε υπήρχε μια δυσκολία, ίσως για όλους αυτούς τους λόγους που σου εξέθεσα πριν. Δηλαδή το είδος της μουσικής που έκανα, ο τρόπος που ήθελα να παίξω εγώ, η μουσική που αντιλαμβανόμουν… Θυμάμαι στα τέλη της δεκαετίας του ’80, γιατί τον πρώτο δίσκο τον έβγαλα 93-94, είχα πάει σε μια μεγάλη εταιρεία κι εκεί κάποιος παραγωγός μου είπε κατηγορηματικά ότι αυτό που κάνω εγώ έχει πεθάνει. Και το μόνο που κατάφερε βέβαια αυτός ο τύπος, ήταν να με πεισμώσει να κάνω ακριβώς το αντίθετο! Τέτοια πράγματα τα αντιμετώπισα πολλές φορές, μέχρι να κάνω τον πρώτο μου δίσκο. Γι’ αυτό άργησα και να τον κάνω. Βέβαια αυτό βγήκε σε καλό. Στο διάστημα αυτών των ετών από τα τέλη της δεκαετίας του ’80 και στις αρχές της δεκαετίας του ’90 είχα όλο το χρόνο να κάτσω να γράψω κι άλλα κομμάτια. Δηλαδή απ’ τη μια με πείσμωνε αυτό, απ’ την άλλη με “έψηνε”. Η δυσκολία, αν έχεις σαν ιδιοσυγκρασία τα σωστά προσόντα, σε διαμορφώνει καλά. Η δυσκολία σε ψήνει γιατί δε θεωρείς τίποτα δεδομένο. Ούτε την επιτυχία θεωρείς δεδομένη και σε κάνει και σκέφτεσαι σοβαρά για ποιο λόγο το κάνεις αυτό. Στο λέω απλοϊκά. Το έχεις πραγματικά ανάγκη αυτό που κάνεις ή το κάνεις για να βγάλεις πολλά λεφτά; Ή για να γίνεις διάσημος; Τι πάει να πει να γίνεις διάσημος; Για ποιο λόγο θες να σε ξέρουν όλοι; Αυτή είναι λάθος αφετηρία για τη μουσική. Είναι λάθος κίνητρο. Εμείς δεν ξεκινήσαμε να παίζουμε μουσική γι’ αυτό το λόγο. Κι όταν λέω εμείς, εννοώ και τη γενιά μου αλλά και παιδιά τώρα. Η σωστή αφετηρία για να παίζεις μουσική είναι γιατί μονάχα έτσι μπορείς να δεις τον εαυτό σου. Το αν θα γίνεις γνωστός ή διάσημος, όλο αυτό είναι ένα αποτέλεσμα κάποιων διαδικασιών. Το αν κάνεις καλά τραγούδια, το αν έχεις να πεις κάτι. Το αν έχεις απλά να δείξεις κάτι χωρίς να πεις δε μ’ ενδιαφέρει. Και δυστυχώς ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της μουσικής στην Ελλάδα μέσα σ’ αυτή την οξυζενέ lifestyle αντίληψη το είδε έτσι. Ένα πολύ απαξιωτικό πράγμα που δε στηριζόταν πουθενά, δεν είχε κάποιον αξιακό ηθικό άξονα. Μια μεταμοντέρνα αντίληψη ζωής η οποία ήταν μπάτε σκύλοι αλλέστε, χωρίς αξίες, χωρίς αρχές, τίποτα… Ισοπέδωση, κατανάλωση άκριτη που αναγόρευσε τη βλακεία σε αξία, το μαύρο το έκανε άσπρο, επέβαλε αυτή τη σχετικότητα πεποιθήσεων και αντιλήψεων πως ό,τι πιστεύει ο καθένας είναι το σωστό… Το ‘βλεπα να ‘ρχετε όλο αυτό το πράγμα, η κρίση κυρίως ήταν ηθική. Ψυχολογική, ηθική και πολιτισμική κρίση. Θα μου πεις τι μπορούσα να κάνω…
Music Corner: Σε πείσμα όλων αυτών εσείς συνεχίζατε και βγάζατε τους δίσκους σας.
Γιώργος Δημητριάδης: Εντάξει δε το θεωρώ και τρομερά ήρωικό αυτό. Συνέχισα να κάνω τους δίσκους μου. Στην καλή εποχή των δισκογραφικών εταιρειών, πληρώνανε. Έκοβαν ένα budget. Τώρα βέβαια τα πράγματα είναι διαφορετικά. Έχουν φύγει εταιρείες απ’ τη μέση, οι «κακές» εταιρείες υποτίθεται. Δεν υπάρχουν καλές και κακές εταιρείες. Ήταν εταιρείες. Τώρα υπάρχουν φαίνεται νέοι τρόποι σε μια Ελλάδα βέβαια η οποία φυτοζωεί. Δεν υπάρχει μουσική αγορά πια, κακά τα ψέματα. Μουσική δημιουργία υπάρχει και σε κάποιες περιπτώσεις εξαιρετική! Να μην είμαστε αρνητικοί. Οι άνθρωποι απλά προσαρμόζονται σε νέα δεδομένα. Θα βρούμε νέους τρόπους να διαθέτουμε τη μουσική μας. Δε θέλω να ‘μαι απαισιόδοξος. Η περίοδος είναι δύσκολη, το αισιόδοξο όμως είναι ότι συνεχίζουν να βγαίνουν καινούρια πράγματα. Πολλά δεν είναι καλά αλλά πότε η ποσότητα ήταν καλή; Υπάρχουν όμως και δουλειές που ξεχωρίζουν.
Music Corner: Παρακολουθείτε πολύ την ελληνική μουσική σκηνή;
Γιώργος Δημητριάδης: Όσο μπορώ. Αυτό το διάστημα που κάνω το δίσκο, είμαι αφοσιωμένος εδώ. Παρακολουθώ κυρίως έξω τι γίνεται. Αλλά είναι πια τόσα πολλά, που να προλάβεις! Άλλο ένα θέμα αυτό… Πολύ ερέθισμα, δεν προλαβαίνεις να αφομοιώσεις. Η υπερπληροφόρηση κυρίως μέσω διαδικτύου έχει κάνει κακό τελικά στην τέχνη της έκφρασης. Δεν προλαβαίνει ο άλλος να επεξεργαστεί το σήμα. Το αντιλαμβάνομαι και με μένα. Μπαίνω στο διαδίκτυο, ακούω ένα πολύ ωραίο κομμάτι, μετά περνάω και ακούω ένα άλλο, διάφορα πράγματα. Τώρα έχω κάποιο τρόπο και τ’ αφομοιώνω όλα αυτά που ακούω. Αν ήμουν πιτσιρικάς, με ποιο απ’ όλα θα ταυτιζόμουν; Δεν έχεις ένα δίσκο στα χέρια σου να τον μαδήσεις κυριολεκτικά, να μπορέσεις να μπεις στο κλίμα. Δε μπορείς να μπεις στον ηχητικό κόσμο της μπάντας και του τραγουδοποιού με ένα κομμάτι από ‘δω κι από ‘κει. Και όχι μόνο στη μουσική, αυτό το θέμα με την υπερπληροφόρηση συμβαίνει και σε άλλα πράγματα. Δεν προλαβαίνεις να επεξεργαστείς τις πληροφορίες που λαμβάνεις. Δεν είμαι κατά του διαδικτύου γενικά. Κάτι κερδίζεις και κάτι χάνεις, έτσι είναι στη ζωή. Απλά για μένα οι απώλειες είναι πολύ περισσότερες απ’ τα οφέλη. Νομίζω πως χάνουμε πολύ περισσότερα πράγματα μέσα απ’ την ποσότητα.
Music Corner: Θεωρείτε ότι πλέον η μουσική ακούγεται μέσω του ραδιοφώνου;
Γιώργος Δημητριάδης: Όχι. Ακόμα κι αν υπάρξει κάποιο τραγούδι μου από το δίσκο που ετοιμάζω μέσα σε κάποια playlist και παίξει στα ραδιόφωνα, δεν θα αλλάξει η γνώμη μου ότι το playlist δεν κάνει καλό. Θα ευχαριστηθώ βέβαια που το τραγούδι μου έχει μπει και παίζεται αλλά απ’ την άλλη θα είναι σα να βλέπω το δέντρο και όχι το δάσος. Υπάρχει μεγάλο πρόβλημα το οποίο προηγήθηκε νομίζω της οικονομικής κρίσης. Πιστεύω όμως ότι κι ο κόσμος κάποια στιγμή θα βαρεθεί να ακούει ένα ραδιόφωνο, ένα σταθμό ο οποίος ακολουθεί πιστά για αρκετές μέρες μέσα ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα που ξέρεις ότι τη συγκεκριμένη ώρα θα ακουστεί το συγκεκριμένο τραγούδι… Είναι ραδιόφωνο αυτό τώρα; Δεν έχουμε να κάνουμε με ραδιόφωνο ρεπερτορίου.
Music Corner: Εν τέλει ο καλλιτέχνης από που κερδίζει από τα cd του ή από τις εμφανίσεις του;
Γιώργος Δημητριάδης: Ο καλλιτέχνης δεν κερδίζει από πουθενά τώρα πια. Ναι, οι εμφανίσεις υποτίθεται ότι βγάζουν ένα κάποιο μεροκάματο. Εξαρτάται βέβαια γιατί δεν είμαστε και όλοι οι καλλιτέχνες στο ίδιο οικονομικό επίπεδο. Έχουν δυσκολέψει τα πράγματα. Δεν υπάρχει αγορά, δεν υπάρχει οργανωμένη δισκογραφία όπως την ξέραμε, η μεταβατική περίοδος είναι πολύ μεγάλη και δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει, και βέβαια είναι και η οικονομική κρίση στη μέση. Ο κόσμος δυσπραγεί πως θα πάει να δει κάτι; Η μουσική ακόμα είναι είδος πολυτελείας. Όσο και να μειώσεις το εισιτήριο, πάντα υπάρχει μια μπάντα που θέλει να πληρωθεί, υπάρχει το ρίσκο αν θα έρθει κόσμος στο μαγαζί, πόσα ποτά θα πάρουν. Δεν μπορείς πλέον να βγάλεις κάποια χρήματα τα οποία θα σου επιτρέψουν να ζήσεις σχετικά άνετα και να χρηματοδοτείς και τη δουλειά σου παράλληλα. Αυτή η δουλειά που κάνω τώρα είναι δική μου παραγωγή για να καταλάβεις.
Music Corner: Και με μια τόσο δύσκολη αγορά πια, που αποσκοπείτε με την κυκλοφορία αυτού του δίσκου;
Γιώργος Δημητριάδης: Να εκφραστώ, να υπάρχω… Διαφορετικά, αν δεν κάνω καινούριο δίσκο, δε νιώθω ότι υπάρχω, δεν έχω κανένα λόγο να βγαίνω να κάνω συναυλίες. Να παίζω τι, τα ίδια; Δεν έχει νόημα. Η μουσική είναι μια δημιουργία, είναι έκφραση, ένα νέο ταξίδι κάθε φορά. Αν δε το κάνω αυτό νιώθω ότι εξαφανίζομαι. Με αυτή την έννοια δεν υπάρχω. Είναι τρόπος ζωής. Ξαφνικά θα σταματήσουμε να γράφουμε μουσική επειδή υπάρχει κρίση;
Music Corner: Έχετε περάσει ποτέ κάποιο διάστημα «μουσικής απραγίας»;
Γιώργος Δημητριάδης: “Writer’s block”… Ναι, βέβαια. Και όχι μόνο μια φορά. Αμηχανία μεγάλη. Λες «και τώρα τι;». Δεν έχεις ούτε μια ιδέα στην κιθάρα, ούτε τίποτα. Την πιάνεις στα χέρια σου και είναι σα να σε διώχνει τ’ όργανο. Δεν είσαι σε φάση για να γράψεις. Αυτές οι περίοδοι δεν είναι καλές αλλά έχω μάθει και τις αντιμετωπίζω. Γιατί λέω ότι παράλληλα τώρα που εσύ νιώθεις ότι δε γίνεται κάτι, τελικά κάτι συμβαίνει το οποίο απλώς δεν έχει ακόμα εκδηλωθεί. Φαινομενικό είναι αυτό. Τώρα δε θέλει να βγει, θα βγει όταν έρθει η ώρα. Είναι η περίοδος της “κύησης” αν θες. Καμιά φορά βέβαια και το ποτάμι στερεύει. Ευτυχώς για μένα ακόμα δεν έχει στερέψει…
Music Corner: Όσον αφορά τον δίσκο που ετοιμάζετε, τα κομμάτια τα έχετε γράψει αποκλειστικά εσείς;
Γιώργος Δημητριάδης: Η μουσική είναι δική μου σε όλα τα κομμάτια. Οι στίχοι είναι αρκετών συνεργατών, υπογράφω όμως και εγώ κάποια κομμάτια στο στίχο. Άλλοι συνεργάτες στιχουργοί είναι ο Σταμάτης ο Πανταζόπουλος, χρόνια φίλος, ο Ανδρέας ο Καραγιαννίδης, ο Δημήτρης Λαμπρινός, η Δήμητρα Νεοφύτου, ο Σταύρος Σταύρου, ο Θανάσης Γκαραβέλας… νομίζω τους είπα όλους. Και ο Μανώλης Φάμελλος συμμετέχει και ερμηνευτικά σ’ ένα τραγούδι, ίσως να υπάρξει και κάποιος άλλος, αλλά ακόμα δε μπορώ να το πω. Από ‘κει και πέρα συμμετέχουν διάφορα παιδιά, ο Μιχάλης ο Κεχαγιάς σαν μουσικός και στο μπάσο, ο Βαγγέλης Μαρκαντώνης έχει παίξει σ’ ένα κομμάτι μαζί μου και οι υπόλοιποι μουσικοί που συμμετέχουν, ο Νίκος Νικολαΐδης στην κιθάρα, ο Κώστας Μιχαλός επίσης στην κιθάρα, ο Θάνος Μιχαηλίδης και ο Λεωνίδας Κουγιουμτζόγλου drums, o Κωστής Βήχος μπάσο, ο Στέφανος Δανιηλίδης στα πλήκτρα και εγώ που παίζω τις ακουστικές κιθάρες.
Music Corner: Περίπου πότε θα κυκλοφορήσει;
Γιώργος Δημητριάδης: Δεν έχω συγκεκριμένη ημερομηνία επειδή ακόμα είμαι σε κουβέντες. Αν όλα πάνε καλά υπολογίζω κατά τα τέλη της Άνοιξης με αρχές Καλοκαιριού.
Music Corner: Και οι επόμενές σας ζωντανές εμφανίσεις;
Γιώργος Δημητριάδης: Το Παρασκευοσάββατο 2 & 3 Μαρτίου, παίζουμε μαζί με το Μανώλη Φάμελλο, είμαστε καλεσμένοι του Νίκου Πορτοκάλογλου σε αυτή την επετειακή σειρά εμφανίσεων που κάνει στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο. Είναι μεγάλη μου χαρά και μεγάλη μου τιμή που συμμετέχω σε αυτή τη γιορτή που κάνει γιατί είμαι και μεγάλος fan του προσωπικά! Τον ξέρω από πολύ παλιά τον Νίκο και τον εκτιμώ πολύ. Κατά τη γνώμη μου είναι από τους καλύτερους τραγουδοποιούς της σύγχρονης ελληνικής μουσικής. Μετά συνεχίζουμε για 2 Πέμπτες, 29 Μάρτη και 5 Απρίλη στον Πυρήνα με τον Λεωνίδα Μαράντη και τους Spotlights, με ένα περίπου unplugged ακουστικό σχήμα. Μετά θα δούμε. Τώρα με την κυκλοφορία του καινούριου δίσκου θα γίνει και παρουσίαση του υλικού, όχι αμέσως βέβαια. Αλλά θα υπάρξει και νέος κύκλος εμφανίσεων.
Music Corner: Σας ευχαριστούμε πολύ! Καλή συνέχεια…
Γιώργος Δημητριάδης: Εγώ σας ευχαριστώ!
Αποκλειστικές φωτογραφίες του Γιώργου Δημητριάδη, από το αρχείο του Music Corner!
 11/2/2002 αποκλειστική συνέντευξη στο Music Corner και τη Γιώτα Γεωργουλέα… |
 11/2/2002 live στο Σταυρό του Νότου… . |
 2/2002 live στον Σταυρό του Νότου, με τον Κώστα Λειβαδά… . |
 21/10/2002 σε party για τα 20 χρόνια της δισκογραφικής Virgin στο Gagarin… . |
 18/11/2004 αποκλειστική συνέντευξη στο Music Corner και τη Κατερίνα Μαθιουδάκη… . |
 18/3/2010 live στο Gagarin με τον Στάθη Δρογώση… |
 11/4/2010 στο πρώτο “Garage party” του Fresh 88.6 |
 21/6/2010 στο “Οξυγόνο Live” σε παρουσίαση δίσκου της Μαρίνας Σένα… . . . |
 30/11/2010 σε live των Lexicon Project, στον Σταυρό του Νότου… . . . |
 17/3/2011 σε live στο KooKoo με τον Λεωνίδα Μαράντη… . . . |
 29/12/2011 με τους Lexicon Project στο Passport… . . . . |
 29/12/2011 καλεσμένος σε Live των Lexicon Project στο Passport |
——————-
*** Η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε στο studio GFS-Pro, στον Άγιο Δημήτριο…
***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…