22/6/2011
www.musiccorner.gr
Γράφει ο Νίκος Παπανικολάου
Αυτό το κείμενο τριγυρίζει καιρό στο μυαλό μου. Ίσως και κάποια χρόνια αλλά ποτέ δε βρήκα την ιδανική αφορμή ώστε να διατυπώσω τις σκέψεις μου με σειρά ώστε να γραφτεί αυτό το κείμενο.
Η αφορμή ήρθε προχθές το βράδυ όταν και ανακοινώθηκε η ακύρωση της εμφάνισης της Amy Winehouse στο φετινό Ejekt Festival. Δε θα γράψω το αν πρέπει να επιστραφούν περισσότερα από δέκα ευρώ στο εισιτήριο αφού έχω διατυπώσει την άποψη μου μαζί με την ανακοίνωση της ακύρωσης. Σε αυτό το κείμενο θέλω να γράψω για την πολιτική που ακολουθούν πολλές εταιρίες παραγωγής (και δεν λέω όλες αφού υπάρχουν και κάποιες πολύ αξιόλογες) οι οποίες δε σέβονται ούτε το προϊόν τους ούτε και τους πελάτες τους.
Και όταν λέω σεβασμός αυτό είναι κάτι που χωρίζεται σε πολλές υποκατηγορίες στη συγκεκριμένη περίπτωση. Η πρώτη εξ’ αυτών είναι το χρηματικό μέρος. Εν έτη 2011 και με την οικονομική κρίση να βυθίζει την κοινωνία στην αβεβαιότητα και την φτώχεια είναι ανεπίτρεπτο να ορίζονται εξωφρενικές τιμές στα εισιτήρια για να δει κανείς ονόματα που είτε έχει ξαναδεί είτε έχουν ξεγραφτεί καιρό τώρα από τα μουσικά τεφτέρια. Θα πει κανείς πως υπάρχει και η επιλογή να μην πάει κάποιος αν θεωρεί ακριβό το εισιτήριο. Σίγουρα υπάρχει αυτή η επιλογή. Δεν είναι όμως η λύση. Πολύς κόσμος έχει τη διάθεση να δει κάποια από τα ονόματα που έρχονται κάθε χρόνο στην Ελλάδα αλλά δε μπορεί να το κάνει εξαιτίας της υψηλής τιμής των εισιτηρίων αφενός και αφετέρου διότι σε πολύ καλύτερα φεστιβάλ του εξωτερικού μπορεί να δει καλύτερα ονόματα με σχεδόν τα ίδια λεφτά. Οπότε μοιραία μπαίνει η σύγκριση στη μέση.
Δε θέλω και δε μου αρέσει να σνομπάρω τα ελληνικά φεστιβάλ. Κατά καιρούς έχουν φέρει εξαιρετικά ονόματα αν και κάποια από αυτά δεν εμφανίστηκαν ποτέ. Να θυμίσω τα παραδείγματα των Franz Ferdinand και των Depeche Mode πριν από τρία χρόνια οι οποίοι άφησαν τον κόσμο με τη χαρά και δεν έπαιξαν ποτέ μπροστά στο ελληνικό κοινό. Ναι, τα λεφτά επιστράφηκαν αλλά αρκεί μόνο αυτό;
Κάθε χρόνο βλέπουμε τα εγχώρια μουσικά φεστιβάλ να φέρνουν όλο και χειρότερα ονόματα με όλο και ακριβότερες τιμές. Θα πει κανείς πως το φετινό Rockwave έριξε πολύ τις τιμές και θα συμφωνήσω. Τις έριξε. Αλλά όχι τόσο ώστε να δικαιολογούνται αυτά τα λεφτά για τους καλλιτέχνες που θα παίξουν φέτος οι οποίοι κάτω από άλλες συνθήκες θα ήταν δεύτερα ονόματα και όχι headliners. Επίσης το εισιτήριο του Ejekt ήταν αρκετά αλμυρό για τις εποχές που διανύουμε, παρόλα αυτά πολύς κόσμος αγόρασε εισιτήρια προκειμένου να δει από κοντά την Amy Winehouse που τελικά ακυρώθηκε. Και η Detox, η οποία είναι καιρό στο χώρο, μπορεί και καταλαβαίνει πως το μεγαλύτερο μέρος των εισιτηρίων πουλήθηκαν εξαιτίας της Winehouse. Οπότε αν θέλει να είναι εντάξει απέναντι σε αυτούς που σκάνε τα πενηντάρικα σε αυτούς τους καιρούς θα όφειλε να επιστρέψει τα χρήματα σε όποιον το επιθυμούσε κι ας είναι και φεστιβάλ. Και επισημαίνω τη λέξη φεστιβάλ διότι θα παίξουν και άλλοι πλην της Winehouse. Όπως ο Moby (τον οποίο τον έχουμε δει ουκ ολίγες φορές), οι Blackfield (μία από τα ίδια) και οι Vaccines (τους οποίους είχαν τη φαεινή ιδέα να τους βάλουν να παίξουν έξι και τέταρτο που ακόμα δε θα έχει πάει κανείς στο Ejekt).
Θα πει κανείς τι με νοιάζει εμένα αφού κι εγώ μέσα στην πιάτσα είμαι. Κι εδώ έρχεται ένα θέμα το οποίο υποθέτω θίγει μια άλλη πλευρά των live που αφορά την κάλυψή τους από sites και άλλα μέσα. Όσο παράξενο κι αν σας φαίνεται δε μπορεί το κάθε μέσο να καλύψει τις συναυλίες. Οι εταιρείες παραγωγής δίνουν σε όποιους θέλουν το ελεύθερο να καλύψουν τα event τους αφήνοντας τους υπόλοιπους στην απ’ έξω. Ακόμη και τα προσωπικά γούστα ή συμφέροντα ενός manager εταιρείας παραγωγής, αρκούν για να αφήσουν εκτός κάλυψης ολόκληρα sites με ιστορία στο χώρο που αποδεδειγμένα σέβονται αυτό που κάνουν και το κάνουν σωστά. Έχουμε πάρα πολλά παραδείγματα “μανατζαρέων” που επιλέγουν μέσα που θα καλύψουν ένα event με προσωπικά συμφεροντολογικά κριτήρια. Πχ επιλέγουν ένα site απλά γιατί οι ίδιοι …γράφουν σε αυτό και μάλιστα κλείνουν τη πόρτα σε πολλά ανταγωνιστικά αυτού μέσα! Δεκάδες τα παραδείγματα! Και για να προλάβω οποιαδήποτε αντίδραση, αυτό το κείμενο δεν είναι του στυλ «όποιος καεί με το χυλό φυσάει και το γιαούρτι». Είναι ένα κείμενο στο οποίο παραθέτω τους προβληματισμούς μου σχετικά με πολλές αξιοπερίεργες συνήθειες που συνεχίζουν να έχουν οι εταιρείες παραγωγής τόσο προς τα Μέσα όσο και προς τον κόσμο.
Οι καιροί που ζούμε είναι δύσκολοι και θα γίνουν ακόμα δυσκολότεροι. Αν κάποιος μπορεί να κρατήσει ζωντανές και όρθιες τις εταιρείες αυτές, είναι ο κόσμος. Ούτε τα Μέσα ούτε κανείς. Ο κόσμος και μόνο αυτός. Άλλωστε ως γνωστόν «ο πελάτης έχει πάντα δίκιο». Οπότε θα ήταν καλό όλοι αυτοί που είναι υπεύθυνοι για τα συναυλιακά δρώμενα στην Ελλάδα να αναθεωρήσουν τις απόψεις τους και τις πολιτικές τους. Γιατί οι καιροί ζορίζουν και αυτό που θα πέφτει στα πρόσωπα τους δε θα είναι βροχή…