Είναι γνωστό πλέον το συμβάν της μαθητικής παρέλασης στη Νέα Φιλαδέλφεια, όπου 10 κορίτσια μπήκαν ανάμεσα στη ροή της παρουσίασης από τα σχολεία του Δήμου και έδωσαν τη δική τους διάσταση, περπατώντας παράξενα, αλά «Monty Python» και κυριολεκτικά …δίχασαν την κοινή γνώμη! Τα σχόλια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δίνουν και παίρνουν, άλλοι υποστηρίζουν τη “silly walk” κίνηση των κοριτσιών ως αντιμιλιταριστική και άλλοι την κατακεραυνώνουν ως προσβολή στους ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους στον πόλεμο για την ελευθερία…

Εμείς ρωτήσαμε τέσσερις καλλιτέχνες, να μας πουν την άποψή τους για το συμβάν (αρκετοί άλλοι δεν θέλησαν να πάρουν θέση) και παραθέτουμε τις απαντήσεις τους χωρίς περαιτέρω σχόλια…
(οι απαντήσεις τους παρατίθενται με αλφαβητική σειρά)

Ρίτα Αντωνοπούλου
Πολύ θα ήθελα να ξέρω ποιους προσέβαλλε η πράξη των κοριτσιών. Θα θελα να τους ρωτήσω τι ήταν αυτό που θίχτηκε βαθιά μέσα τους; Ο πατριωτισμός; Η σημασία της εθνικής εορτής; Η μνήμη των αγωνιστών; Προσέβαλαν τη σημαία; Μα αν είχε μιλιά αυτή η σημαία η καημένη θα μας είχε διαολοστείλει πολλά χρόνια τώρα, θα ‘χε πάρει άγνωστα βουνά και θα ‘μενε εκεί στην ησυχία της… μακριά από όλους εμάς και τις παρελάσεις μας, τους δήθεν πατριώτες, τους δήθεν υπερασπιστές του ιερού, του σωστού και του δικαίου, να κυματίζει ελεύθερη… όχι με το ρυθμό των τυμπάνων, ούτε με συγκεκριμένους κυματισμούς… ελεύθερη… μια από δω, μια από κει, μια πάνω, μια κάτω… ελεύθερη χωρίς περιορισμούς… να κάπως σαν τα κορίτσια…

 

Παντελής Κυραμαργιός
Ζούμε σε μια χώρα που που έχει καθιερωθεί ως Εθνική γιορτή η ημερομηνία έναρξης (για αυτή τη χώρα – οφείλουμε να είμαστε προσεκτικοί μετά τις δηλώσεις της κ. Κεραμέως) ενός πολέμου και όχι η ημερομηνία λήξης και επιβάλλεται σε μικρά παιδιά και έφηβους να παρελαύνουν με στρατιωτικό βηματισμό. Ως εκ τούτου συντάσσομαι με οποιαδήποτε αντίδραση αυτών των παιδιών σε αυτή την αναχρονιστική τελετή. Πόσο μάλλον με ένα καλλιτεχνικό δρώμενο κατά το οποίο δεν υπήρξε η παραμικρή χρήση λεκτικής ή οποιασδήποτε άλλης μορφής βίας. Έχουμε σοβαρό πρόβλημα ως λαός αν μας ενοχλούν παιδιά που σκέπτονται και πάνε κόντρα στο σύστημα και δεν μας ενοχλούν τα παιδιά που παρελαύνουν με στολές ποδοσφαιρικών ομάδων (Κερατσίνι) ή τοπικοί άρχοντες που διώχνουν απο το κοινό Ρομά οι οποίοι πήγαν να δουν τα παιδιά τους (Θεσσαλονίκη).
Υγ. Αν οι πράξεις σου εξοργίζουν τους Μπογδάνους τότε μάλλον έχεις πράξει ορθά.

 

Κατερίνα Κυρμιζή
Κάνεις δεν είναι ικανοποιημένος από την τύχη του, έστω κι αν είναι η καλύτερη. Κανείς δεν είναι δυσαρεστημένος από το μυαλό του, έστω κι αν είναι το χειρότερο. Κανείς δεν εκτιμά ό,τι η μοίρα του παραχωρησε και όλοι απαιτούν αυτό που τους αρνήθηκε.
Νηστικό αρκούδι δεν χορεύει… Ψυχραιμία!

 

Νίκος Μωραΐτης
Η performance των δέκα κοριτσιών στη Νέα Φιλαδέλφεια είναι ό,τι πιο αισιόδοξο έχω δει να συμβαίνει τον τελευταίο καιρό στη χώρα μας. Και το «μανιφέστο» τους δείχνει ότι πίσω από την πράξη αυτή κρύβεται θέση, γνώση, ιδεολογία. Αγάπη προς την πατρίδα δεν είναι να φοράς ίδια ρούχα και να κουνάς χέρια – πόδια στον ρυθμό του στρατιωτικού εμβατηρίου, αλλά η ελευθερία, η τέχνη, η ισότητα, η ανεκτικότητα, η αλληλεγγύη. Μπράβο κορίτσια. Σε μία αποκρουστική εποχή συντηρητισμού και οπισθοδρόμησης, μας δώσατε χαρά και ελπίδα.

 


Κλείνοντας να παραθέσουμε και την άποψη των ίδιων των κοριτσιών, που εξηγούν την κίνησή τους, με επιστολή που έστειλαν στον τύπο:

“Στρατιωτάκια ακούνητα, μέρα ή νύχτα;
Στρατιωτάκια ακούρδιστα, μέρα ή νύχτα;

Πώς στα παιδικά παιχνίδια εμπλέκονται οι αρχηγοί, οι στρατοί και τα στρατιωτάκια τους;
Στρατοί που κάνουν πολέμους, βομβαρδισμούς, επεμβάσεις.
Και εμείς επέμβαση εκτάκτου ανάγκης κάναμε αλλά χωρίς την παραμικρή άσκηση βίας.
Καλλιτεχνική επέμβαση, κάτι σαν παιχνίδι.

Υπήρξαμε για λίγο στρατιωτάκια που αρχίζουν να ξεκουρδίζονται, να βραχυκυκλώνουν απέναντι στις διαταγές, τα παραγγέλματα, τα εμβατήρια. ίσως γιατί πλέον δεν μας πείθουν οι ιδέες που ενσαρκώνονται σε όλα αυτά.

Τι κοινό μπορεί να’χει ο μιλιταρισμός με την ελευθερία; Τι σχέση μπορεί να’χει η υπεράσπιση της ελευθερίας ενός λαού με τον πατριωτισμό που διδασκόμαστε από μικρά παιδιά; Στα σχολεία, στις παρελάσεις, παντού.

Ο πόλεμος του ανθρώπου για την ελευθερία του δεν είναι έπος ούτε τραγωδία. Είναι η ίδια η ζωή εν κινήσει. Κίνηση που δεν μπορεί να ελεγχθεί και να μπει σε καλούπια.

Γι’ αυτό και εμείς μπήκαμε στην παρέλαση ακαλούπωτοι… Υπό την πνευματική μπαγκέτα του μεγάλου στρατάρχη της αγγλικής κωμωδίας, John Cleese και όσων μας έχουν διδάξει οι Monty Python. Με το δικό μας silly walk και ρυθμό.

Στα μάτια των επισήμων και πολλών θεατών, είδαμε την περιέργεια, την έκπληξη αλλά και την υποτίμηση. Άλλοι μας γιούχαραν, άλλοι μας πέρασαν για “προβληματικά παιδιά”. Αυτά ακριβώς είναι τα όρια του πατριωτισμού τους. Η πατρίδα των κανονικών, των προβλέψιμων, των άριστων.

Εμείς ήρθαμε από άλλες πατρίδες. τις πατρίδες των περιττών, των απρόβλεπτων, των ζωντανών. Εις οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί ελευθερίας, λοιπόν.

Υ.Γ.
Επιλέξαμε να πάμε στο δήμο της Ν. Φιλαδέλφειας- Ν. Χαλκηδόνας σε μια γειτονιά χτισμένη από πρόσφυγες,  τους κατεξοχήν περιττούς και απόβλητους της ελληνικής κοινωνίας και τότε και τώρα.

10 “στρατιωτάκια” της υπο-κριτικής τέχνης”

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here