Γράφει η Μαρία Αβραμίδου
«Η μουσική εκφράζει αυτό που είναι αδύνατον να ειπωθεί και για το οποίο είναι αδύνατον να σωπάσεις». Αυτή η φράση του Victor Hugo περνάει από το μυαλό μου κάθε φορά που παρακολουθώ μία συναυλία που με ταξιδεύει τόσο, ώστε να ξέρω ότι θα είναι δύσκολο να χωρέσω σε λέξεις τα συναισθήματα που μου δημιούργησε.
Τη Δευτέρα, 26 Σεπτεμβρίου, η Άλκηστις Πρωτοψάλτη, ο Στέφανος Κορκολής και όλοι οι «αφανείς» συντελεστές –αυτοί που δουλεύουν στο παρασκήνιο, αλλά χωρίς τους οποίους θα ήταν αδύνατη η πραγματοποίηση του εγχειρήματος–, μάς χάρισαν ακριβώς μια τέτοια παράσταση, την οποία είναι δύσκολο να «περιορίσεις» σε μαύρα σημάδια πάνω σε λευκή σελίδα. Πρώτα απ’ όλα, διότι η παράσταση αυτή ήταν γεμάτη χρώματα και φως! Παρούσα στη σκηνή του κατάμεστου Ηρωδείου εκείνο το βράδυ ήταν η ίδια η Ελλάδα –η φύση της, η γη της, ο ήλιος και η θάλασσά της, ο ουρανός και τα αστέρια της, οι ρίζες της, οι αξίες της, ακόμη και η αρχιτεκτονική της, με τον Παρθενώνα να στέκει αιώνιος φύλακας του παγκόσμιου Πολιτισμού πάνω από το Ρωμαϊκό Ωδείο, κι εμείς να ταξιδεύουμε στα νησιά και τις Παναγιές της χώρας μας, μέσα από τα λόγια του Ελύτη…
Το ταξίδι αυτό έγινε, όπως φανερώνει ο τίτλος της παράστασης, «Με τα Φτερά της Ποίησης», σε μια βραδιά με φιλανθρωπικό χαρακτήρα, γιορτή για τα 20 χρόνια της Ένωσης «Μαζί για το Παιδί». Αποκλειστικά μελοποιημένη ποίηση ερμήνευσαν οι δύο καλλιτέχνες, με τη μουσική να επιβεβαιώνει ακόμη ένα από τα δώρα της: το πώς είναι ικανή να βάλει στα στόματα όλων τον Λόγο των ποιητών μας.
«Χρωστάμε περισσότερα στους ποιητές μας, απ’ ότι στους δανειστές μας», είπε εύστοχα, στο κλείσιμο της πρόσφατης συναυλίας του «Εννέα και Πέντε», και πάλι στο Ηρώδειο, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου. Η συναυλία Πρωτοψάλτη – Κορκολή υπενθύμισε και επιβεβαίωσε αυτήν την οφειλή. Μια οφειλή που δεν βαραίνει, αλλά ξαλαφρώνει ψυχές. Η ποίηση των «απόντων» (Ελύτης, Σεφέρης, Καβάφης, Καββαδίας, Γκάτσος, Λάγιος) κυλά μέσα μας κυτταρικά, όπως και οι μελωδίες των Χατζιδάκι, Θεοδωράκη, Ανδριόπουλου, Μούτση, Σπανού, Λάγιου, αλλά και του ίδιου του Στέφανου Κορκολή. Όλοι τους ενώθηκαν, λοιπόν, το βράδυ εκείνο για «να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα», χάρη στα φτερά της ποίησης –«και τα φτερά της καρδιάς», όπως συμπλήρωσε η Άλκηστις Πρωτοψάλτη στην έναρξη της συναυλίας.
Ήταν στ’ αλήθεια έργο καρδιάς η παράσταση που απολαύσαμε. Η σπουδαία μας ερμηνεύτρια αντιμετώπισε κάθε τραγούδι σαν ένα τρίλεπτο μονόπρακτο, αποδίδοντας κάθε ρόλο με θαυμαστή ακρίβεια και μέτρο –φωνής, κίνησης και ψυχής. Η θετική της ενέργεια και το χαμόγελο μικρού κοριτσιού στο κλείσιμο κάθε κομματιού, μεταδίδουν με αμεσότητα το πόσο πολύ αγαπά αυτό που κάνει. Ο δε Στέφανος Κορκολής μάς πρόσφερε στιγμές ερμηνευτικής μέθεξης, με τα δάχτυλά του κυριολεκτικά να χορεύουν πάνω στα πλήκτρα και τη δεξιοτεχνία του να αποδεικνύεται απαράμιλλη, τόσο στο παίξιμο, όσο και στους ευφάνταστους ενορχηστρωτικούς συνδυασμούς.
Εκείνο το υπέροχο βράδυ στο Ηρώδειο, συγχρονίστηκαν φωνές, συντονίστηκαν καρδιές και οι ψυχές ανυψώθηκαν. Υπήρξαν στιγμές που προσωπικά ένιωσα τη συγκίνηση που κάνει ταυτόχρονα τα μάτια να βουρκώνουν και τα χείλη να χαμογελούν. Κι αυτό συμβαίνει σπάνια, αλλά στην προκειμένη περίπτωση δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, καθώς έχουμε να κάνουμε με δύο καλλιτέχνες που μοιράστηκαν απλόχερα μαζί μας την Αλήθεια της Ψυχής τους…
«Αυτό το βράδυ φέγγει αλλιώς…», είπε η Άλκηστις Πρωτοψάλτη στο φινάλε της παράστασης. Κι όντως ήταν σαν να είχε αλλάξει ο αέρας, σαν να μπορούσες να ανασάνεις λίγο πιο βαθειά, στο κλείσιμο της βραδιάς. Ως φύσει αισιόδοξη, πιστεύω πάντα ότι η Ελπίδα (αλήθεια, πόσο έχει κακοπάθει αυτή η λέξη, τα τελευταία χρόνια…) είμαστε εμείς οι ίδιοι. Με την πίστη, τις αξίες και το ήθος μας θα χαράξουμε νέους δρόμους –και η Τέχνη, πέρα από το να μας προσφέρει παραμυθία σε δύσκολες στιγμές, μπορεί αποδειχθεί οδηγός μας. Άλλωστε, αυτή και τα Όνειρά μας ακολουθούν πάντοτε σταθερή πορεία: αυτή που δείχνει τον δρόμο προς το Φως…
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…