Γράφει η Κατερίνα Γεωργίου
Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά
Σάββατο βράδυ και παρά την κακοκαιρία είπαμε να κατεβούμε προς Βοτανικό μεριά, το γνωστό μαγαζί που βρίσκεις στην Ιερα Οδό, κατηφορίζοντας στο δεξί σου χέρι. Ο λόγος: διπλός! Και ακούει στο όνομα Ελευθερία Αρβανιτάκη – Νίκος Πορτοκάλογλου ή Νίκος Πορτοκάλογλου – Ελευθερία Αρβανιτάκη. Ντουέτο δυνατό που δημιουργεί υψηλές προσδοκίες και απαιτήσεις για τη βραδιά.
Θα ήταν περίπου 23:40 όταν ανέβηκαν και οι δύο στη σκηνή, στην οποία παρέμειναν καθ’ όλη τη διάρκεια της βραδιάς, αν εξαιρέσουμε ένα δεκαπεντάλεπτο διάλειμμα κάπου στα μέσα της. Η έναρξη του προγράμματος έγινε με το «Σε θέλω» και «Τέλος» και συνέχισε με περίπου 45 κομμάτια ακόμη. «Πες το κι έγινε», «Πάρε με αγκαλιά και πάμε» και «Ό,τι δε σε σκοτώνει» ακούσαμε στην αρχή, και φάνηκε από νωρίς πώς θα συνεχιζόταν η βραδιά. Μελαγχολήσαμε λίγο με «Ερωτικό», «Ζωή κλεμμένη», «Το παράπονο» και στο καπάκι ανεβήκαμε με «Βαλκανιζατέρ», «Τι λείπει», «Για των ματιών σου το χρώμα», ενώ περιμέναμε αρκετά για να ακούσουμε «Δυνατά δυνατά» και να σηκωθεί όρθιος και ο πιο διστακτικός!
Μας άρεσε πολύ που ήταν και οι δύο πάνω στη σκήνη σε όλη τη διάρκεια του προγράμματος και πιο πολύ μάς άρεσε που ακούγαμε τον έναν να ερμηνεύει τραγούδια του άλλου, ενώ στα περισσότερα συμμετείχαν και οι δύο. Χαρακτηριστική στιγμή όταν απολαύσαμε το «Θέλω να σε δω» στον ρυθμό του Νίκου Πορτοκάλογλου καθώς και τη μίξη των «Κλείνω κι έρχομαι» και «Καρδιά μου εγώ». Δεν έλειψαν φυσικά και φρέσκα κομμάτια από τον καινούριο δίσκο της Ελευθερίας Αρβανιτάκη με τίτλο «Οι 9+1 Ιστορίες» που κυκλοφόρησε μέσα στο 2015. «Μη με φωνάξεις» και «Η συνήθεια» σε μουσική Θέμη Καραμουρατίδη και το «Καταστροφή κι ελπίδα» σε στίχους και μουσική Νίκου Πορτοκάλογλου.
Μετά το διάλειμμα, στα μέσα περίπου της βραδιάς, είδαμε τους καλλιτέχνες με νέα εμφάνιση (γιατί και η ποιότητα έχει δικαίωμα να αλλάξει ένα συνολάκι, βρε αδερφέ!) και ανεβασμένη διάθεση για το δεύτερο μέρος, στο οποίο, όσο να πεις, ανεβήκαμε κι εμείς λίγο σαν κοινό. Ακούσαμε μέχρι και “Psycho killer” από Νίκο Πορτοκάλογλου καθώς και ένα πότ πουρί από “I will survive” με «Θάλασσα μου σκοτεινή». Με τούτα και με κείνα, καθώς ακολουθούσαμε σιγοτραγουδώντας κάθε στίχο, έφτασε 02:45 και μάς αποχαιρετούν με τελευταίο τραγούδι το «Θάλασσα μου σκοτεινή». Όχι, όχι, φυσικά και δεν τελείωσε εκεί η βραδιά. Το χειροκρότημα από τον κόσμο και η επιμονή του για ένα ακόμη κομμάτι, τούς γυρνά πίσω στη σκηνή για το, κλισέ πλέον, encore με τα «Δε μας συγχωρώ», «Πάνω απ’τα σύννεφα» και «Έφυγες νωρίς».
Ένα είναι το δεδομένο. Όταν τελειώνει η βραδιά θέλεις να τους ακούσεις κι άλλο, ξανά. Ακόμη κι αν έχεις στριμωχτεί σε ένα τραπέζι, ακόμη κι αν σε έχουν χτυπήσει τα τακούνια αν είσαι όρθια στο μπαρ. Θα μπεις στο αμάξι μετά και θα ψάχνεις σταθμούς για να πέσεις πάνω σε ένα από τα τραγούδια στα οποία έκανες δεύτερη φωνή πριν, από τη θέση σου, για 3,5 ώρες. Για όσους δεν έχετε προλάβει ακόμη ή για όσους τα έχετε καταφέρει αλλά αγαπάτε την επανάληψη, μια τελευταία ευκαιρία. Ένα τελευταίο Σάββατο, 23/1, εκεί γύρω στις 23:30. Στον Βοτανικό, μην τα ξαναλέμε…
Δείτε περισσότερες αποκλειστικές φωτογραφίες του Music Corner από την παράσταση…
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…