O αξιόλογος τραγουδοποιός Παναγιώτης Αυγερινός παρουσιάζει το music video του τραγουδιού του με τίτλο «Το παιχνίδι το χάνω» που ανήκει στο ψηφιακό του album που κυκλοφόρησε πρόσφατα από το Ogdoo Music Group με τίτλο «Εμείς οι μόνοι».
«Το παιχνίδι το χάνω» μιλά για την καθημερινή περιπέτεια του δεσμώτη της πόλης, που επαναστατεί απέναντι στη τυραννία της επανάληψης και της συνήθειας. Ένα θηρίο που θρέφεται με χρόνο, όνειρα και ζωές. Η ανάγκη για ανάσα, διέξοδο, συντροφικότητα και ελπίδα διαπνέει αυτό το όμορφο τραγούδι με τον πυρετικό ρυθμό, που συντονίζεται με τον φρενήρη ρυθμό της ζωής μας. Αυτόν που μας σέρνει από το μανίκι μόλις διαβούμε το κατώφλι του σπιτιού μας.
Ο Παναγιώτης Αυγερινός είναι ένας άριστος ανατόμος της σύγχρονης πραγματικότητας και καταφέρνει να αποτυπώσει στα τραγούδια του την ανθρώπινη κατάσταση που ισορροπεί οριακά σε έναν πολυδαίδαλο, δυσνόητο κόσμο.
To music video του τραγουδιού «Το παιχνίδι που χάνω» έχει οπτικοποιήσει άριστα ο Φίλιππος Μπουραΐμης.
Ξέρω πως το παιχνίδι το χάνω
Δωσ’ μου λίγα λεπτά παραπάνω
Στάσου, σου έχω πει τι ζητάω
Δες με μπροστά σου χώμα γίνομαι, πέφτω παραπατάω…
Δεν ξέρεις πως είναι να υποφέρεις
Γιατί δεν ήρθες στις δικές μου τις νύχτες
Σου λέω αλήθεια, δεν σου ζητάω βοήθεια
Σου έχει ξεκάνει το μυαλό η γαμημένη συνήθεια…
Κάνω την μέρα να μην με πάει πιο πέρα
Και σ’ όποια τρέλα μαζί μου σε ήθελα, έλα
Γιατί με πνίγει αυτό που δρόμους ανοίγει
Γίνεται ολόκληρο σχοινί και μια θηλιά με τυλίγει…
Φτάνω, μα δεν με πάει παραπάνω
Αυτοί που χάνουν γουστάρουνε και το κάνουν
Είναι σημάδι και του Θεού και του Άδη
Δωσ’ μου ένα χάδι κι ας με βρεί η μέρα πάλι ρημάδι…
Ρίχνω μια ματιά παρακάτω
Για δες πως όλα με τραβάνε στον πάτο
Και πάλι σέρνω, την αλυσίδα μου σέρνω
Είναι βαρύ το φορτίο για έναν, χρειάζονται δύο…
Μπαίνω μεσ’ τα βαθιά και σωπαίνω
Ανοίγω χάρτες και παίρνω κόκκινες κάρτες
Γιατί αν σε θέλει δε σε τρυπάνε τα βέλη
Στάζουν τα μάτια μου φωτιά κι η καρδιά μου αρρωσταίνει…
Στάχτες κι ας τους περνάω τους φράχτες
Θέλω μαζί σου στο ηλεκτροφόρο κελί σου
Στην κάθε λέξη, όποιος μπορεί θα τ’ αντέξει
Κλείνω τα μάτια μου σφιχτά, υπομονή και θα φέξει…
Πάρε ότι έχω και φύγε
Μα μη γυρίσεις να με κοιτάξεις κι ανοίξεις
Την πληγή μου, είναι χρόνια η ζωή μου
Κλαδιά που σπάνε από δέντρο μα βγαίνουν άλλα ψυχή μου…