Της Παρασκευής Παπαγιάννη
Η “Βιολετέρα” της Χριστίνας Ψύχα είναι μια δουλειά που ολοκληρώθηκε δημιουργικά και βγήκε να μας “συναντήσει” σε μια δύσκολη, σφιγμένη συγκυρία. Σε μια φάση που ο κόσμος βρέθηκε απέναντι σε ζωτικές απώλειες και ακόμη ψάχνει τη συνοχή, ο ζεστός, αισθαντικός ήχος που μας απευθύνει εκκινεί κατ’ αρχήν από την δική της προσπάθεια να περιθάλψει και να επανασυστήσει ένα συναίσθημα που πολλοί από εμάς ίσως διστάζουμε να νιώσουμε πλήρως.
Ξεκάθαρα ρομαντική αλλά σε καμία περίπτωση αιθεροβάμων, η Χριστίνα Ψύχα χαρτογραφεί το ταξίδι της δημιουργίας αγκαλιάζοντας το απρόβλεπτο με ιδιαίτερη καθαρότητα, τρυφερότητα, αλλά και στιβαρότητα.
Συναντηθήκαμε με τη Χριστίνα Ψύχα και μιλήσαμε για το συναίσθημα που έχει ανάγκη η εποχή, για την απεύθυνση, την ελπίδα, και τη δημιουργικότητα ως πνευματική διαδικασία, πορεία-βουτιά στο αχαρτογράφητο, αλλά και ως αντίβαρο στο φόβο.
Το «Βιολετέρα» είναι η πρώτη σου ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά. Ποιά ήταν η διαδρομή σου μέχρι να φτάσεις σε αυτό;
Έκανα δημιουργικά πράγματα και πριν, τα οποία ολοκληρώθηκαν και συγκεντρώθηκαν σε αυτόν τον πρώτο δίσκο. Αυτά τα τραγούδια έχω ξεκινήσει από πολύ παλιά να τα γράφω. Όταν ακόμη δεν είχα στο μυαλό μου ότι θα ασχοληθώ σοβαρά κι επαγγελματικά με τη μουσική. Εντελώς δημιουργικά και διασκεδαστικά από πολύ μικρή έγραφα. Και σιγά σιγά αυτά τα πράγματα άρχισαν να δομούνται και στο μυαλό μου και να γίνονται αρτιότερα τεχνικά. Βρήκα τους συνεργάτες που μπορούσα να επικοινωνήσω και να με καταλάβουν ώστε να γίνει αυτό κάτι ολοκληρωμένο. Πειραματιζόμουν και δούλευα πολύ, αρκετά χρόνια, ήθελα να εξελίσσομαι μέσα στη μουσική, να μπορώ να δώσω το πιο αληθινό που έχω.
Πως είναι να κρατάς ένα πρότζεκτ για χρόνια; Να είσαι σε μια διεργασία στην οποία δουλεύεις μέχρι να φτάσεις σ’ αυτό που νιώθεις αληθινό; Πότε είναι κάτι ολοκληρωμένο για σένα;
Αυτό είναι από τα πιο δύσκολα κομμάτια. Υπάρχουν πολλές παράμετροι. Παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο κάποια συστατικά. Για παράδειγμα οι άνθρωποι, η συνεργασία πάνω στην κάθε ιδέα που έχω. Όταν νιώσω ότι συνομιλώ και συνεργάζομαι με ανθρώπους που όντως συντονιζόμαστε ως προς αυτό που ζω στο μυαλό μου, είναι η πιο σημαντική στιγμή της παραγωγικής διαδικασίας. Όταν νιώθω ότι υπάρχει φυσική ροή. Δε θα πιάσω μια ιδέα και θα την κρατήσω για καιρό. Τη στιγμή που θα έρθει η ιδέα θα κάνω στην άκρη αλλά πράγματα και θα την δουλέψω. Παίζει πολύ σημαντικό ρόλο το που απευθύνεσαι επίσης. Αλλά για μένα το πιο βασικό είναι να ξέρεις εσύ ο ίδιος τι θες να πεις. Να είναι πολύ ολοκληρωμένο στο μυαλό σου, το πλάνο που έχεις. Να ξέρεις τι θες να πεις. Κι αυτό χρειάζεται εσωτερική διαδικασία.
Δηλαδή έχεις μια συμπαγή αίσθηση ή μια διαίσθηση;
Δεν είμαι σίγουρη αν είναι ακριβώς διαίσθηση. Υπάρχει πολλή λογική και τεχνική διαδικασία σε όλο αυτό το πράγμα, αλλά ολοκληρώνεται, ενσαρκώνεται προφανώς συναισθηματικά.
Άκουγα το “Είναι Κοντά”. Μου έβγαλε μια απίστευτη ελπίδα και με έκανε λίγο να σκεφτώ και τη δικαίωση που έρχεται όταν ολοκληρώνεις κάτι. Θα ήθελα ν ακούσω λίγο παραπάνω γι’ αυτό. Φαντάζομαι ότι πάντα υπάρχουν σταυροδρόμια και υπάρχουν και φάσεις που θα πεις, “πρέπει να κάνω ένα κουράγιο παραπάνω”. Και φτάνεις τελικά. Τι σκέφτεσαι και τι νιώθεις εκεί;
Εκεί έρχεται να απαντήσει ο λόγος που κάνει ο καθένας μουσική. Υπάρχουν συναισθηματικοί λόγοι, δημιουργικοί λόγοι, εμπορικοί λόγοι για κάποιους. Για μένα η διαδικασία της δημιουργίας είναι πνευματική. Δηλαδή εκείνη τη στιγμή προσπαθώ να εξελιχθώ μέσα από αυτό. Είτε γράφω κάτι καινούργιο, είτε μελετάω κάτι είτε ψάχνω ή διασκευάζω. Το “Είναι Κοντά” βγήκε σε μια περίοδο πολύ μπερδεμένη, και πρωτόγνωρη για όλους μας. Η ιδέα πυροδοτήθηκε από μια μεγάλη ανάγκη για αισιοδοξία, οποία καταγράφηκε και στιχουργικά και μουσικά. Πρώτα απ’ όλα εγώ ένιωθα ότι θέλω ν’ ακούσω κάτι που θα ξυπνήσει πάλι την αισιοδοξία μου. Γιατί ήταν όλα πολύ μαύρα. Οπότε το κομμάτι αυτό είχε απεύθυνση. Άλλα κομμάτια της δουλειάς είναι πιο εσωτερικά. Δεν απευθύνονται ανοιχτά. Έχουν άλλους στόχους.
Σε μια εσωτερική διαδικασία είναι άλλα τα ορόσημα που μπορεί να θέτεις; Αν έχεις απεύθυνση οι ενδείξεις που παίρνεις είναι άλλες;
Εκεί είναι μια διαδικασία πολύ πιο σύνθετη. Δεν ξέρω πότε είναι ακριβώς αυτό το σημείο. Αφορά πολλά πράγματα: από τις γνώσεις και τα εργαλεία που χρησιμοποιείς, μέχρι την συνολική ροή. Είναι ένα συνολικό αποτύπωμα που σου αφήνει. Το μεγαλύτερο ορόσημο είναι πάντα η αισθητική για μένα. Είναι πολύ σοβαρό να διατηρήσω το ύφος, την πρόθεση, με την οποία έχω ξεκινήσει να κάνω μουσική γενικότερα. Και όλο αυτό παντρεύεται μετά με τον ήχο, γιατί η βασική ιδέα είναι πάντα ένας ήχος. Και πόσο αυτός μέσα στη δουλειά, έχει παρεκκλίνει ή έχει πάει όπως θα ήθελες.
Πως έφτασες εσύ στο δικό σου ήχο. Τι σε επηρέασε, σε τι πιθανώς ήθελες να απαντήσεις; Υπήρχε κάποια απουσία ή κάποια έλλειψη που σε καθοδήγησε;
Νομίζω ότι όλοι οι δημιουργοί αυτοί που φτιάχνουν μουσική, προφανώς κάνουν τη μουσική που θα ήθελαν να ακούν. Σε κάποιους ανθρώπους αυτό γίνεται αυτοσκοπός. Εγώ μπαίνω πιο ανοιχτά σε αυτό. Το βλέπω σαν βουτιά σε μια θάλασσα. Κάποιες φορές δεν ξέρεις που θα σε βγάλει. Έχεις στο νου σου ότι “πάω προς τα κει”, κι αυτό έχει να κάνει με τα ερεθίσματα που έχεις πάρει, και με τη δική σου αισθητική και με αυτά που σου αρέσουν και ακούς, με το τι θες να περάσεις, με το πως σκέφτεσαι όλο αυτό ολοκληρωμένο. Αλλά για μένα είναι πάλι κάπως πιο ανοιχτό. Βλέπω ένα καμβά από την αρχή μέχρι το τέλος με συγκεκριμένα στοιχεία. Όσον αφορά τη δισκογραφική δουλειά, την ολοκληρωμένη. Αυτό προσπαθώ να το κάνω και σε τραγούδια, δηλαδή κάθε τραγούδι ολοκληρωμένο είναι μια μικρή ιστορία. Με αρχή, μέση και τέλος.
Βλέπουμε ότι σε κοινωνικό επίπεδο τα πράγματα μας πηγαίνουν στο αχαρτογράφητο και σε μια διάσπαση. Μίλησες πιο πριν για την ελπίδα, και την απεύθυνση. Είναι προς αυτήν την κατεύθυνση το συναίσθημα που συζητάμε;
Στο “Είναι Κοντά”, υπάρχει ένας στίχος που λέει, “θα έρθει η μέρα που ο ένας τον άλλο θα βρει ξανά”. Έχει να κάνει με το να μαλακώσουμε λίγο σαν άνθρωποι και να συμφιλιωθούμε με την τρωτή φύση μας. Όλοι κάτι φοβόμαστε, όλοι κάτι προσπαθούμε, όλοι κάτι ψάχνουμε. Αυτά είναι πανανθρώπινα χαρακτηριστικά και μεταξύ μας οι άνθρωποι δε θα έπρεπε να φοβόμαστε να συνδεθούμε. Όσο πιο ανοιχτοί είμαστε συναισθηματικά και αποδεχόμαστε τη φύση μας τόσο πιο σύντομα θα απελευθερωθούμε από τον φόβο. Και ο στόχος είναι αυτός.
Η δημιουργικότητα πως επιδρά πάνω στο φόβο. Η τρωτή φύση έχει μεγάλο λόγο στα κίνητρα της δημιουργικότητας και στο πόσο μπορείς να εμβαθύνεις σε μια δημιουργική κατάσταση γιατί σου δίνει μια ροή, μια κατάσταση στην οποία ο χρόνος διαστέλλεται η παύει να είναι “πρόβλημα”.
Η δημιουργικότητα για μένα επειδή είναι το αντίβαρο, το αντίδοτο του φόβου και όλων των κακών αυτών πραγμάτων, θα έπρεπε να λειτουργεί ακριβώς όπως το είπες, να πολεμάει όλα αυτά. Τώρα όταν μπαίνει το μυαλό και η λογική σε αυτό, βγαίνουμε από τη συναισθηματική μας βάση. Επανέρχομαι στην πνευματικότητα. Προσπαθώ να μπαίνω με πρόθεση τελείως αγνή. Όταν αυτό χάνεται (και είναι πολλοί οι λόγοι), είναι πολύ λυπηρό. Πρέπει να είσαι σαν άνθρωπος αντιληπτικά ικανός πρώτα απ’ όλα, να δεις, να γνωρίσεις αυτή τη φύση της δημιουργικότητας, γιατί δυστυχώς μπορεί να περάσει κανείς όλη του τη ζωή μέσα στην τέχνη, χωρίς να ανακαλύψει την πραγματική μαγεία της. Πρέπει να μπορέσεις να το αντιληφθείς πρώτα και έπειτα να παλέψεις να διατηρηθείς.
Την πνευματικότητα πόσο μπορείς να τη διατηρήσεις μέσα σ ένα κλίμα στο οποίο τα πράγματα τίθενται με όρους βιομηχανίας και όχι της δημιουργικότητας ως δομικό κομμάτι της ανθρώπινης ζωής; Η θέση της πνευματικότητας μέσα σε αυτό το μάλλον αγχωτικό πλαίσιο, το αν θα γίνεις ορατός στην αγορά κλπ, πως μπορεί να διατηρηθεί;
Για μένα αυτό ήταν πάντα ξεκάθαρο. Ήταν πάντα σαφής ο λόγος που κάνω μουσική. Δεν νομίζω ότι μπορώ να λειτουργήσω σε κάποιο άλλο πλαίσιο ή τουλάχιστον έτσι έχω μάθει. Δηλαδή, η δημιουργικότητα είναι ο σκοπός. Μετά έρχονται άλλες σκέψεις που έχουν να κάνουν με την επικοινωνία και με αυτά τα πράγματα. Η δημιουργικότητα, η προσφορά, και η προσωπική εξέλιξη μέσα σε αυτό. Γι’ αυτό και πολλά πράγματα δεν μπορώ να τα κάνω όπως θα έπρεπε στο εμπορικό κομμάτι. Αλλά ήταν πάντα σαφής στο μυαλό μου ο στόχος, δεν είχα πέρα-δώθε. Ο πρώτος δίσκος έγινε τελείως αγνά, χωρίς να ξέρω τίποτε. Στην πορεία, αφού κυκλοφόρησε ο δίσκος άρχισα να μαθαίνω. Δεν είχα ψάξει τίποτα πριν. Δηλαδή ήταν πάντα η προσοχή μου όλη στο δημιουργικό κομμάτι. Μετά τον πρώτο δίσκο μπορώ να σου πω ότι έχω μάθει τόσα πολλά γύρω από αυτό, που τώρα μπορεί να ξεκινάει λίγο να διευρύνεται η ιδέα που έχω στο πως και το τι. Αλλά δεν μπορεί να ξεφύγει και πολύ. Νομίζω αυτό ή το έχεις ή δεν το έχεις σαν άνθρωπος. Σε μένα δηλαδή αυτό συμβαίνει. Δεν έχω και πολλές επιλογές, γιατί θα με γυρίσει πάλι πίσω ο χαρακτήρας μου.
Το όνομα του δίσκου “Βιολετέρα”, προήλθε από τις κοπέλες που μοίραζαν μενεξέδες στη Μαδρίτη. Πως είναι να μοιράζεις, να μοιράζεσαι ένα υλικό για το οποίο νοιάζεσαι και το οποίο πιθανώς είναι και ευαίσθητο με διάφορες έννοιες;
Είναι αυτό που σου έλεγα πριν, δε φτάνεις μέχρι εκεί. Σε ένα πρώτο στάδιο τουλάχιστον δεν μπαίνει συνειδητά αυτό. Ξεκινάει όλο από τη μουσική για τη μουσική. Τα υπόλοιπα είναι επιμέρους και παίρνουν κάπως το δρόμο τους. Κάπως έρχονται και τα πράγματα, ξέρεις. Αλλά νομίζω ότι είναι πολύ σαφή τα όρια. Αυτό το έχω σαν χαρακτήρας. Από την αρχή, όταν ξεκινάω να φτιάξω κάτι, είτε αυτό είναι τραγούδι, ένας δίσκος, είτε είναι …φασολάκια, υπάρχει ένα πλάνο (γέλια).
Ο αυτοσχεδιασμός είναι σημαντικό μέρος της μουσικής σου. Κι αυτό εμπεριέχει το κομμάτι και του παιχνιδιού και του ρίσκου. Μπορεί όντως με τον αυτοσχεδιασμό να παρεκκλίνεις. Πως μπορείς να αυτό σχεδιάζεις και να διατηρείς το κέντρο σου;
Το βλέπεις στην ίδια τη ζωή. Μπορεί να ξέρεις που θέλεις να πας, να έχεις μια συγκεκριμένη κατεύθυνση, αλλά να επιλέξεις σήμερα να πάρεις αυτόν το δρόμο, αύριο να πάρεις τον άλλο. Ακριβώς το ίδιο και στη μουσική. Με τη διαφορά ότι χρειάζεσαι μερικά εργαλεία (τεχνικά) για να το καταφέρεις αυτό. Έπειτα εγώ δεν κάνω αμιγώς αυτοσχεδιαστική μουσική, η οποία ξεκινάει από κάπου και δεν ξέρεις που θα πάει. Κάνω άλλο πράγμα το οποίο εμπεριέχει τον αυτοσχεδιασμό, άρα υπάρχουνε πιο διακριτά όρια.
Σε ότι αφορά τις διασκευές και τις επανεκτελέσεις, τι μπορεί να σου δώσει μια τέτοια διαδικασία; Μπαίνεις αποδομητικά; Όχι επιθετικά, άλλα εξετάζοντας λεπτομέρειες και προθέσεις ίσως;
Είναι φανταστική διαδικασία την οποία λατρεύω! Ετοιμάζω έναν δεύτερο δίσκο, μόνο διασκευές. Διασκεδάζω πάρα πολύ. Και εκπαιδευτικά με εξελίσσει πολύ. Το πρώτο πράγμα που έχω εντοπίσει ότι με γοητεύει, είναι ότι θα καταπιαστώ με ένα κομμάτι το οποίο αρχικά μου φαίνεται άρτιο. Στο οποίο δε θα μπορούσα να προσθέσω ή να αφαιρέσω τίποτε. Οπότε, νιώθω ότι μπαίνω σε μια συνομιλία, σε ένα διάλογο με το δημιουργό και μοιράζομαι τις δικές του σκέψεις, τις δικές του προθέσεις. Έχω έναν τρόπο που μελετάω τα κομμάτια: ξεκινάω από το στίχο, μετά πάω στη μελωδία, στην επιλογή των τόνων, στην αρμονία που έχει μπει… Και στο πως αυτά τα πράγματα έχουν παντρευτεί. Νιώθω ότι αυτό με κάνει καλύτερη δημιουργό. Η αποδόμηση είναι αυτό που λες, εκατό τοις εκατό. Αυτό σημαίνει ότι μπορώ να αφουγκραστώ πότε θα μπει το δικό μου, αν θα το κάνει καλύτερο αυτό που θα βάλω εγώ. Αν καταφέρω να κινούμαι με τον εγωισμό μου στην άκρη, η άποψη μου χωράει, πάντα χωράει, όταν γίνεται με πρόθεση την έκφραση, την αλήθεια και την προσφορά.
Και τη μάθηση φαντάζομαι. Μπαίνω για να δω κάτι και να μάθω πως λειτουργεί…
Ναι, αλλά αυτό αφορά μόνο τον δημιουργό. Κι απ’ τη στιγμή που απευθύνεσαι, δεν το βάζεις τόσο στο τραπέζι γιατί είναι εγωιστικό. Εγώ προσωπικά (κεκλεισμένων των θυρών) το κάνω αυτό, αλλά όταν θ’ αποφασίσω να καταθέσω κάτι θα σκεφτώ έξω από μένα.
Συνειρμικά εντελώς, ακούγοντας το κομμάτι σου με τίτλο Θάλασσα σκέφτομαι τα εξής. Έχουμε μιλήσει πολύ για τον εγκλεισμό και για το τι έκανε στη δημιουργικότητα. Από τη μια έχουμε μια προστατευμένη εσωστρέφεια που συνυπάρχει με μια διασπαστική πραγματικότητα. Πως σε βοηθάει η δημιουργικότητα η και τα γύρω από τη δημιουργικότητα τα πιο περιφερειακά, σε τέτοιες καταστάσεις;
Η δημιουργία βοηθάει σε κάθε ψυχοσυναισθηματική διαδικασία της καθημερινότητας. Όταν αφιερώνεις χρόνο και ενέργεια στο αντικείμενο που θέλεις να δημιουργήσεις. Αυτό αυτόματα σε φέρνει στο να κοιτάξεις εσένα. Μετά τη βουτιά που θα κανείς στο δημιουργικό, θα έχεις αφήσει στην άκρη αυτά που σε αποσπούν. Θα έχεις αφοσιωθεί σε αυτό. Κι ένα φαγητό να θες να φτιάξεις -που εμπεριέχει πολλή δημιουργικότητα αυτό το απλό πράγμα- θα πρέπει το μυαλό σου να είναι 100% εκεί. Αυτό αυτόματα σε επαναφέρει στην ουσία, στη στιγμή. Βγαίνεις απ’ τη φασαρία και δίνεις τις απαντήσεις που θέλεις. Αλλά πρέπει να ενεργήσεις και πάνω στη συνθήκη. Να κάνεις κι εσύ ένα πρώτο φιλτράρισμα στα ερεθίσματά σου. Στη δική μου περίπτωση, η αλήθεια είναι ότι η ζωή μου είναι πολύ μέσα στην τέχνη και την δημιουργικότητα, το έχω επιλέξει αυτό. Όταν δε γράφω μουσική διδάσκω τραγούδι. Οπότε δεν χρειάζεται να περνάω απ’ το μη δημιουργικό στο δημιουργικό και ανάποδα. Έχω εξασφαλίσει με αυτόν τον τρόπο ότι μπορώ να είμαι ήρεμη και ισορροπημένη. Δε νομίζω ότι μπορώ να κάνω το άλλο (τα περάσματα από μη δημιουργική σε δημιουργική δουλειά) σαν άνθρωπος. Η τουλάχιστον δεν έχω βρεθεί στην ανάγκη.
Υπάρχει κάποιο κομμάτι της διδασκαλίας της μουσικής που ανατροφοδοτεί αυτό που κάνεις σαν δουλειά; Το να διδάσκεις σου δίνει παραπάνω εργαλεία στη σύνθεση;
Σίγουρα, πάρα πολύ! Η σπουδή που έχω φτιάξει είναι από μόνη της πάρα πολύ δημιουργική. Προσπαθώ να βγάλω στον καθένα την προσωπική του φωνή. Δε με αφορά η τεχνική αρτιότητα. Μου μιλάει κυρίως ο λόγος για τον οποίο το κάνεις, αυτό που έχεις να πεις. Και θα σε βοηθήσω να βρεις τον τρόπο να το πεις όσο πιο κατανοητά γίνεται. Φυσικά με όλη την τεχνική κατάρτιση, αλλά χωρίς το τεχνικό να γίνεται αυτοσκοπός.
Στη μουσική σου φαίνεται έντονα ότι έχεις μελετήσει ξένες μουσικές παραδόσεις. Όταν μπαίνεις να εξερευνήσεις μια ξένη μουσική παράδοση, ποια είναι η προσέγγισή σου;
Είναι όπως θα ξεκινήσει ένα μικρό παιδάκι να παίζει με ένα καινούριο παιχνίδι. Θα αφιερώσω τον χρόνο μου στην ακρόαση και την εξερεύνηση. Συμβαίνει με όλους μας, όταν κάτι μας ερεθίζει συναισθηματικά. Κι από κει και πέρα, επειδή είμαι ψαχτήρι και έχω μεγάλη περιέργεια, πέφτω με τα μούτρα. Όταν κάτι μου αρέσει, σχεδόν θα το σπουδάσω ας πούμε. Και θα το βάλω, θα προσπαθήσω με τον καλύτερο τρόπο και με τα μέσα που διαθέτω κάθε φορά, να το εντάξω γενικά στο ρεπερτόριο μου, το αισθητικό, όχι στα τραγούδια μου μόνο.
Στο Ήταν Ένα Μικρό Παιδί, ακούμε για τη συνάντηση με το ωραίο ως το “τέλος” στην πορεία του δημιουργού. Με βάση τα δικά σου βιώματα στη μουσική, νιώθεις ότι τελικά συναντάς “τα ωραία εκείνα” που ξεκίνησες να δεις;
Ναι ναι! Η απάντηση είναι ναι! Μετά κόπων και βασάνων (γέλια). Νομίζω ότι είναι κάπως «θέση» αυτό το πράγμα, άποψη, απόφαση. Αλλά ναι, εγώ πάω προς τα κει. Αυτό νομίζω νοηματοδοτεί τη δική μου ύπαρξη. Και η σκέψη ότι μπορούμε να αλλάξουμε και τα πράγματα. Να παλεύουμε για κάτι καλύτερο. Είναι κομμάτι της διαδρομής αυτής.
Λίγα λόγια για τη Χριστίνα Ψύχα
Η Χριστίνα Ψύχα είναι τραγουδίστρια και συνθέτρια με σπουδές Κλασικού και Τζαζ Τραγουδιού, Ανώτερων Θεωρητικών Μουσικής και Προσχολικής Αγωγής. Πρόσφατα ολοκλήρωσε το μεταπτυχιακό πρόγραμμα του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών με τίτλο «Jazz Performance & New Technologies». Τον Νοέμβριο που μας πέρασε, εκπροσώπησε την Ελλάδα στο 7th European Katara Jazz Festival στην πόλη Ντόχα του Κατάρ.
Ο πρώτος προσωπικός δίσκος της Χριστίνας Ψύχα “Violetera” κυκλοφορεί από την Ankh Music & Entertainment και μπορείτε να τον προμηθευτείτε ψηφιακά μέσω της ιστοσελίδας του Bandcamp και σε CD στο δισκοπωλείο «Μικρός Ερωτικός» στα Εξάρχεια. Η Χριστίνα Ψύχα εμφανίζεται κάθε Κυριακή απόγευμα στις 7 στην σκηνή του τζαζ μπαρ Αφρικάνα στον Κεραμεικό, μαζί με τον Νικόλα Αναδόλη.
https://www.instagram.com/christinapsycha/
https://linktr.ee/christinapsycha
https://christinapsycha.com/
