Γράφει η Μαρία Αβραμίδου
Φωτογραφίες: Ελένη Νικολουδάκη
Βράδυ Δευτέρας, κι ενώ η Ελλάδα μοιάζει «καταδικασμένη» να επιβιώνει μέσα στην τρομοκρατία των δελτίων ειδήσεων, των συνεχών Eurogroup και της έλευσης νέου μνημονίου, ο κόσμος που βαδίζει στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου δείχνει να έχει απόλυτη ανάγκη από μία –μουσική έστω– ανάσα.
Σουρούπωνε όταν ο Γιάννης Κότσιρας ανέβηκε στη σκηνή του Ηρωδείου και ερμήνευσε τα «Εφτά Ποτήρια». «Ότι θα χρειαζόμουν και τα λόγια για τα “Εφτά Ποτήρια” δεν το περίμενα! Ευτυχώς, τα είχα εδώ μπροστά μου…», παραδέχθηκε, εμφανώς συγκινημένος, ο καλλιτέχνης. Καταχειροκροτούμενος συνεχώς από τον κόσμο που είχε γεμίσει ασφυκτικά το Ρωμαϊκό Ωδείο, ο ερμηνευτής μάς ζήτησε να αφήσουμε έστω για δύο ώρες τα προβλήματα έξω από τον υπέροχο χώρο της συναυλίας και να γιορτάσουμε μαζί του 20 χρόνια δισκογραφίας.
Το πιο σημαντικό, όμως, σ’ αυτήν τη γιορτή ήταν ότι το Ηρώδειο, πέρα από κόσμο, κυριολεκτικά ασφυκτιούσε από αγάπη προς τον καλλιτέχνη και τα τραγούδια του. «Πώς ανταποδίδεις τόση αγάπη;», σκεφτόμουν καθώς τον έβλεπα να τραγουδά με έκδηλη συγκίνηση και κάποια αναπόφευκτη αμηχανία. Η μόνη απάντηση που βρήκα συνοψίζεται στη λέξη «συνέπεια». Από το 1995, οπότε και ξεκίνησε να δισκογραφεί, ο Κότσιρας προσφέρει ποιοτικές δουλειές, με χαρακτήρα και στιγμές αλήθειας, οι οποίες πλέον εκφράζονται και μέσα από μουσικές που γράφει ο ίδιος. Με ένα δικό του ορχηστρικό, «Το Βαλς της Πηνελόπης Δέλτα» από την πρώτη δουλειά που υπέγραψε ως συνθέτης για το θέατρο, άνοιξε, άλλωστε, τη βραδιά η Καμεράτα υπό τη διεύθυνση του Γιώργου Πέτρου.
Τα πιο αγαπημένα τραγούδια του καλλιτέχνη είχαν τη θέση τους στη συναυλία και ακούγονταν ολοκαίνουργια όσο και διαχρονικά χάρη στις εμπνευσμένες ενορχηστρώσεις από τον Vassilikos: Από το «Λέει, Λέει, Λέει», το τραγούδι που μας γνώρισε τον Γιάννη Κότσιρα, έως το «Έλα και Κόψε με στα Δυο» και το κλασικό «Της Αγάπης Αίματα», μέχρι την ξεγνοιασιά του «Χάντρα Θαλασσιά», την ευαισθησία του «Για Σένα» και τον ρυθμό του «Εφάπαξ», η βραδιά ήταν γεμάτη μουσικές αναμνήσεις και συναισθήματα. 20 χρόνια δισκογραφίας, ένα θρυλικό «Τσιγάρο» δρόμος…
Ένας με έναν στο τέλος θα σωθεί / εσύ εμένα και τον κόσμο όλοι οι άλλοι, είπε με μια φωνή ο κόσμος στο Ηρώδειο, με την επιβλητικότητα του πρόσφατου «Αυτός ο Ήλιος». Λες και δημιουργούσε ένα «σύνθημα» γι’ αυτήν την «Όμορφη και Παράξενη Πατρίδα» για την οποία με τόση τρυφερότητα τραγούδησε ο Γιάννης Κότσιρας μαζί με την Παιδική Χορωδία του Σπύρου Λάμπρου. Στο τέλος του τραγουδιού, τα παιδιά άφησαν ελεύθερα πολύχρωμα μπαλόνια, τα οποία, καθώς ανέβαιναν στον ουρανό, δημιούργησαν μια μοναδική εικόνα.
Και μπορεί η όμορφη αυτή συναυλία να μην διέθετε, κατά τη γνώμη μου, αυτό το απροσδιόριστο «κάτι» που πραγματικά θα την απογείωνε, δεν της έλειπαν όμως οι πολύ ξεχωριστές στιγμές –ίσα ίσα. Η πρώτη ήρθε με τη συμμετοχή του Zeljko Joksimovic, ο οποίος μοιράστηκε με τον Γιάννη Κότσιρα το υπέροχο «Μη Μου Θυμώνεις Μάτια μου» του Σταύρου Κουγιουμτζή. Η δεύτερη καλεσμένη της βραδιάς, η Yasmin Levy, μας ταξίδεψε με τη φωνή της ώς την «Αλεξάνδρεια», ενώ μοιράστηκε κι ένα βαλς με τον οικοδεσπότη, χορεύοντας και τραγουδώντας μαζί του το “Una Noche Mas”.
Από τις στιγμές που επίσης κρατώ, η δύναμη της ερμηνείας του Κότσιρα στο «Είπαν Ό,τι Είχανε να Πούνε» –το οποίο περιλαμβάνει τον στίχο που έδωσε τον τίτλο της παράστασης, «Ό,τι Θυμάσαι δεν Πεθαίνει»–, η συγκίνησή του στο «Φτάνει που Κλαίμε», η τρυφεράδα της ερμηνείας του στο «Φύλακας Άγγελος» και η συναισθηματική καθαρότητα του «Ανάθεμά Σε».
Τη φωνή του Γιάννη Κότσιρα δεν είναι δυνατόν να την μπερδέψεις με άλλη. Η χροιά και η δύναμή της όμως ξεχωρίζουν, κατά τη γνώμη μου, ακόμη περισσότερο σε τραγούδια τα οποία κινούνται σε πιο λαϊκές μελωδικές γραμμές. Αυτό μου το επιβεβαίωσαν οι δύο μικρές εκπλήξεις της βραδιάς, το «Να ‘χα Δυο Ζωές» του Παναγιώτη Καλαντζόπουλου και ο υπέροχος «Ξεπεσμένος Άγγελος» του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, με τον οποίο κάνει περιοδεία αυτό το καλοκαίρι.
Δεν ξέρω αν στο τέλος της βραδιάς ο Γιάννης Κότσιρας αισθάνθηκε όντως «Και Πάλι Παιδί». Είμαι, ωστόσο, κάτι περισσότερο από σίγουρη ότι τη συγκεκριμένη συναυλία και τα συναισθήματα που του δημιούργησε θα τα φυλάξει σαν κάτι ανεκτίμητο, σαν μια πολύτιμη παιδική ανάμνηση που ίσως να γίνει οδηγός του για το μέλλον. Και θα είναι μια μνήμη ακόμη πιο σημαντική γιατί τη μοιράστηκε με ανθρώπους που απέδειξαν με τη θερμή συμμετοχή τους στην παράσταση και την ενέργειά τους ότι πραγματικά τον αγαπούν κι έχουν κάνει τα τραγούδια του το soundtrack της ζωής τους…
Στην παράσταση έπαιξαν οι εξαιρετικοί μουσικοί:
Άκης Γαβαλάς: τύμπανα
Κυριάκος Γκουβέντας: βιολί
Γιάννης Γρυπαίος: μπάσο
Βαγγέλης Καρίπης: κρουστά
Άκης Κατσουπάκης: πιάνο, τσελέστα
Άρης Κούκος: μπουζούκι
Κώστας Μιχαλός: κιθάρες
Βαγγέλης Μαχαίρας: μπουζούκι, νυκτά έγχορδα
—————–
Αποκλειστικές φωτογραφίες του MusicCorner από τη συναυλία
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…