Συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης στην Ειρήνη Χατζημαργαρίτη
Φωτογραφίες: Χαρά Γερασιμοπούλου

Όμορφο κορίτσι, προσιτό και με ένα μεγάλο ζεστό χαμόγελο. Δεν απορώ που ο τίτλος του πρώτου της ΕΡ έχει μέσα του τη λέξη φως. Η Agatha, μια καλλιτέχνις που τώρα κάνει τα πρώτα της βήματα στη δισκογραφία, κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό το ΕΡ με τον τίτλο «First Light». Ακούγοντας και τα τέσσερα κομμάτια του ΕΡ, δε μπορούσε να μη μου κινηθεί το ενδιαφέρον και η περιέργεια. Με αφορμή λοιπόν την κυκλοφορία του First Light, βρεθήκαμε για μια πολύ όμορφη συζήτηση με την Agatha. Αν και η μέρα δεν ενδείκνυτο για κάτι τέτοιο, η Μεγάλη Παρασκευή βλέπετε έχει ένα κλίμα κατάνυξης, η κουβέντα μας, μας έκανε να ξεχαστούμε, να περάσουμε καλά και να γνωρίσουμε ουσιαστικά ποια είναι η Agatha…

agatha_interview_2015_04_018

Πως ξεκίνησες να ασχολείσαι με τη μουσική;
Θυμάμαι να είμαι επτά ετών κοριτσάκι και να γκρινιάζω στους δικούς μου να μου αγοράσουν κιθάρα… Αργότερα, στη διάρκεια των σπουδών μου στην Πάτρα, αναμείχθηκα με θεατρικές και μουσικές ομάδες, όπου εκεί έφτιαξα μαζί με φίλους το πρώτο μου group τους Underclass. Παίζαμε surf punk και ομολογώ πως δεν ήμουν και καθόλου σχετική με το είδος αυτο. Μετά όμως την πρώτη συναυλία μας, συνειδητοποίησα και αποφάσισα πως θα σχετίζομαι με τη μουσική –σε κάθε μορφή, είτε ως δημιουργός είτε ως ακροάτρια- μέχρι να πεθάνω. Οι Underclass διαλύθηκαν μετά από έναν χρόνο, μπήκα στους Lazybones και κάπου εκεί ξεκινάω να συνεργάζομαι με  τον Greggy και δημιουργούμε αρχικά τους Aarwells και στη συνέχεια τους Promenade.

Τι πιστεύεις ότι είναι αυτό που σε έκανε να αρχίσεις να ασχολείσαι με τη μουσική;
Ουσιαστικά η αδυναμία του να εκφράσω με το λόγο, οτιδήποτε είχα στην ψυχή μου. Θαύμαζα πάντα τους ανθρώπους που μπορούσαν να συμπυκνώσουν μέσα σε λίγες φράσεις, φιλοσοφικά και υπαρξιακά αποστάγματα… δηλαδή την αλήθεια τους.  Ο Θεός με ευλόγησε να περιβάλλομαι από τέτοια πλάσματα οι οποίοι μέχρι και σήμερα , είναι οι μεταφραστές του «χάους» μου. Η μουσική για μένα λοιπόν, είναι μια άλλη γλώσσα στην οποία μπορώ να επικοινωνήσω με τους ανθρώπους.

Το Φεβρουάριο κυκλοφόρησε το νέο σου ΕΡ με τίτλο «First Light». Πες μου λίγα λόγια για αυτό. Πως ήρθε στο προσκήνιο;
Το σενάριο να ακουστούν οι δημιουργίες αυτές και να βγουν προς τα έξω, το επεξεργαζόμουν στο μυαλό μου πολλά χρόνια αλλά δεν είχα ιδέα πως θα το κάνω. Η αλήθεια είναι πως με «έσπρωξαν» σε αυτή την κατεύθυνση γεγονότα και κάποιοι άνθρωποι που πίστευαν, ως ακροατές της δουλειάς μου, πως αξίζει να προσπαθήσω. Έτσι λοιπόν, συναντιέμαι με τον Greggy και την Ren και ξεκινάμε την παραγωγή στις 4 Ιουνίου του 14. Φαντάσου πόση δουλειά και πόσο ψάξιμο έπεσε στα τέσσερα αυτά κομμάτια, ώστε τελικά το EP στάλθηκε στην The Sound of Everything αρχές Δεκεμβρίου. Η απάντηση ήρθε τρείς ώρες από την αποστολή του υλικού και ήταν: «σε θέλουμε με τρέλα»! Εκεί ξεκίνησε και το ταξίδι…

agatha_interview_2015_04_012

…δεν υπήρχε καλύτερος τίτλος από το First Light που σημαίνει πρώτο φως. Το πρώτο φως στο οποίο βγαίνουν όλα όσα κρατούσα κλειδωμένα μέσα στο μυαλό και την καρδιά μου… Σκέψεις, προβληματισμοί, αγάπη, απογοητεύσεις… Εγώ!

Γιατί ονομάστηκε First Light;
Η αλήθεια είναι πως σκεφτόμουν αρχικά και δεδομένης της σειράς των κομματιών στο EP να το ονομάσω First and Last. Όμως δεν επρόκειτο αυτή η δουλειά να είναι η …πρώτη και η τελευταία μου! Θεώρησα λοιπόν, πως δεν υπήρχε καλύτερος τίτλος από το First Light που σημαίνει πρώτο φως. Το πρώτο φως στο οποίο βγαίνουν όλα όσα κρατούσα κλειδωμένα μέσα στο μυαλό και την καρδιά μου… Σκέψεις, προβληματισμοί, αγάπη, απογοητεύσεις… Εγώ!

Η οπτικοποίηση των τραγουδιών πως έγινε? Τα βιντεάκια που συνοδεύουν τα τραγούδια είναι πολύ όμορφα και πανέξυπνα!
Αυτό που συνήθως συμβαίνει με την κυκλοφορία ενός EP, είναι να ανεβαίνουν στο Youtube τα κομμάτια με το εξώφυλλο του δίσκου ή εάν υπάρχει η δυνατότητα, ανεβαίνουν με ένα clip. Οικονομικά δεν μπορούσα να στηρίξω τη δημιουργία του video clip και είπα να πάω ένα βήμα παραπέρα την ιδέα του promo video. Ήθελα ένα concept σε όλα τα κομμάτια, ήθελα dream pop αισθητική και ψυχεδελικά στοιχεία που θα έκαναν τον θεατή-ακροατή να θέλει να «μεταφράσει» – ερμηνεύσει. Και εκεί βάλαμε κάτω τα δεδομένα και τα ζητούμενα με τον Constantine Numberless και βγήκε αυτό το αποτέλεσμα.

Τώρα σε τι φάση βρίσκεσαι; Να περιμένουμε ολοκληρωμένο άλμπουμ;
Αυτή την περίοδο, προσπαθώ να βρώ μουσικούς που θα με πλαισιώσουν ώστε να μπορέσω να κάνω κάποια live. Είναι αρκετα δύσκολο αλλά …όλα θα γίνουν.
Όσον αφορά στο ολοκληρωμένο album, το υλικό είναι έτοιμο και μπαίνω στούντιο από μέρα σε μέρα. Όμως σκέψου πως με την απίστευτη τελειομανία που διακατέχει –ευτυχώς– και εμένα και τον Greggy και την Ren, αν το EP χρειάστηκε έξι μήνες και άπειρες ώρες δουλειάς και ξενυχτιών για να ολοκληρωθεί, το album, δεν μπορώ να υποσχεθώ πως θα το έχουμε πριν το τέλος του 15… Αλλά ναι, θα το κάνω οπωσδήποτε.

…ακούω και αγγίζομαι από μουσικές που με κάνουν να κλείσω τα μάτια, να ταξιδέψω, να οραματιστώ, να κάνω έρωτα, να ανατριχιάσω. Έχω κάνει άπειρα χιλιόμετρα με το αμάξι μου, ακούγοντας τα αγαπημένα μου κομμάτια και κάνοντας παράλληλα διαλογισμό…

Κατατάσσεις τον εαυτό σου σε ένα είδος μουσικής?
Όχι δεν τον κατατάσσω. Δε μου αρέσουν οι ταμπέλες και ποτέ δεν τις κατάλαβα. Η μουσική είναι μουσική. Ακούω και αγγίζομαι από μουσικές που με κάνουν να κλείσω τα μάτια, να ταξιδέψω, να οραματιστώ, να κάνω έρωτα, να ανατριχιάσω. Έχω κάνει άπειρα χιλιόμετρα με το αμάξι μου, ακούγοντας τα αγαπημένα μου κομμάτια και κάνοντας παράλληλα διαλογισμό. Ήταν και είναι η απολύτως αγαπημένη διαδικασία δημιουργίας μέλλοντος μέσω του οραματισμού.

Ποια είναι αυτή η μουσική λοιπόν;
Όπως σου είπα τίποτα συγκεκριμένο. Μπορεί να με ανατριχιάσει ένα νανούρισμα. Ο Χατζιδάκις ή ο Λοΐζος. Να ακούσω ένα τραγούδι του Πουλόπουλου και να αρχίσω να κλαίω ή ένα ρεμπέτικο ή ένα ηπειρώτικο και να πάω μετά να ακούσω ένα κομμάτι του Thom Yorke ή του Sivert Hoyem. Μ’ αρέσουν και ακούω τα πάντα, εκτός –συγνώμη βρε παιδιά που θα το πώ– αυτό που ονομάζουν σκυλάδικο, λαϊκό pop κλπ. Αναλώσιμα ακούσματα. Προσωρινά ,ανούσια, εθιστικά. Η φιλοσοφία του fast food. Τραγούδια μαζικής κατανάλωσης. Εύκολα, αδούλευτα, απροβλημάτιστα. Για μένα η μουσική είναι κάτι που αφήνεις το στίγμα σου. Το όνειρο της ζωής μου είναι ακούγοντας έστω και ένας άνθρωπος κάποιο από τα κομμάτια μου να νιώσει αυτό που και εγώ είχα νιώσει όταν για παράδειγμα είχα ακούσει για πρώτη φορά τη Beth Gibbons. Αν το καταφέρω θα ευχαριστώ το Θεό και θα λέω ότι είμαι ευλογημένος άνθρωπος. Κάθε φορά που πάω να γράψω μουσική αυτό σκέφτομαι.

Οι επιρροές σου φαίνονται σε αυτά που γράφεις;
Νομίζω πως ναι. Δεν το αντιλαμβάνομαι πλήρως αλλά αυτό είναι το feedback που παίρνω ως τώρα από τα 4 τραγούδια που κυκλοφόρησαν.

Έμπνευση από πού αντλείς για να γράψεις;
Έρωτας… Μόνο έρωτας και τίποτα άλλο. Γιατί ο έρωτας και η αγάπη υπάρχουν παντού και πάντα. Όχι με την κλειστή έννοια αλλά με το ευρύτερο νόημα του. Αρκεί να έχεις τις κεραίες σου ανοιχτές.Το θεωρώ δώρο να είμαστε εμείς εδώ σε μια τόσο όμορφη μέρα με έναν υπέροχο ήλιο και να συζητάμε. Είμαι ερωτευμένη με αυτή τη μέρα. Είμαι ερωτευμένη με τον σύντροφο μου, με την οικογένειά μου, με τους φίλους και τους συναδέλφους μου, με όλους τους ανθρώπους που πέρασαν από τη ζωή μου και όλες τις στιγμές. Και αυτό φαίνεται –νομίζω– και στα τραγούδια μου…

…γίνεσαι η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου όταν αγαπάς. Και επηρεάζεις και τους γύρω σου. Αν ήμασταν όλοι ερωτευμένοι θα ήμασταν μονίμως σε μια δόνηση θετικότητας και λευκής ενέργειας…

Πολλοί καλλιτέχνες αντλούν την έμπνευση από τον έρωτα…
Ε ναι, γιατί είναι ανθρώπινο. Από εκεί ξεκινούν  και τελειώνουν τα πάντα. Έτσι δεν είναι; Η ίδια η ζωή ξεκινά από τον έρωτα… Σε τι άλλο να αναφερθούν; Γίνεσαι η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου όταν αγαπάς. Και επηρεάζεις και τους γύρω σου. Αν ήμασταν όλοι ερωτευμένοι θα ήμασταν μονίμως σε μια δόνηση θετικότητας και λευκής ενέργειας. Και τίποτα ειλικρινά δεν μπορεί να αντισταθεί σε αυτές τις δονήσεις. Άρα εξαφανίζονται αυτόματα και όλοι οι αρνητισμοί…

Τι γίνεται όμως με όσα δυσάρεστα συμβαίνουν γύρω μας;
Σαφώς υπάρχουν προβληματισμοί, υπάρχουν πράγματα που μας πονάνε, που δε θα θέλαμε να υπάρχουν… Στεναχωριέμαι… κλαίω πολύ με όσα συμβαίνουν. Δε μπορώ να βλέπω νέα παιδιά γύρω μου να μην έχουν δουλειά, να παθαίνουν κατάθλιψη, να αυτοκτονούν κάποια άλλα… αυτό με τρελαίνει. Πιστεύω ότι αν όλοι οι άνθρωποι που μας κυβερνούν είχαν αυθεντική αγάπη μέσα τους για τον άνθρωπο, πέρα από εγωισμούς και ιδιοτέλεια, δε θα ήταν έτσι ο κόσμος. Αρα καταλήγουμε πάλι στο ότι ο έρωτας είναι η αρχή και το τέλος των πάντων, είναι αυτό που χρειάζεται ο κόσμος.

Γράφεις για αυτά που σε στεναχωρούν;
Βέβαια.

Πως προέκυψε η γνωριμία με τα άτομα που συνεργάζεσαι τώρα;
Έχω την τύχη να συνδέομαι με όλα τα παιδιά που συνεργάζομαι με μια φιλία πολλών χρόνων. Την Φένια (σημ. στιχουργός τραγουδιών της) τη γνώρισα στην Πάτρα. Σπουδάζαμε μαζί. Θυμάμαι να μη χρειάζεται να εξηγώ οτιδήποτε κι αν με απασχολούσε σε αυτό το κορίτσι. Ακόμα και μέχρι σήμερα, έχει αυτό το απίστευτο ταλέντο να δίνει λόγο στη σκέψη μου. Πονούσα; Απογοητευόμουν; Χαιρόμουν; Ο,τι και αν συνέβαινε, η Φένια το αντιλαμβανόταν. Θυμάμαι να παίζω άναρχα και αδόμητα πράγματα στην κιθάρα, και εκείνη να καταλαβάινει τι ακριβώς μου συμβαίνει, να παίρνει ένα κομμάτι χαρτί και να το γράφει… απλά… Λίγα χρόνια αργότερα, ευλογήθηκα με την τύχη να συναντήσω ένα ακόμα τέτοιο άτομο στο χώρο εργασίας μου. Και αυτή είναι η Μαριάννα (σημ. στιχουργός τραγουδιών της). Όσο για τον Greggy (σημ. Greggy K.) γνωριζόμαστε από πιτσιρίκια αφού τα καλοκαίρια μας τα περνούσαμε παρέα στη Μεσσηνία, με μπύρες, κιθάρες, ξενύχτια στις παραλίες και ό,τι περιλαμβάνει ένα εφηβικό καλοκαίρι… ε…ακόμα έτσι είμαστε, μόνο που έχει προστεθεί στην παρέα τα τελευταία χρόνια και η γλυκούλα μου, η Ren! (σημ. Irene Douka)

…βλέπω δειλά δειλά όμως πως αυτό το παρεάκι της αγγλόφωνης σκηνής αφήνει το στίγμα του στην Αθήνα και την επαρχία. Αγαπάει αυτό το είδος μουσικής ο κόσμος…

Πιστεύεις ότι ένας καλλιτέχνης μπορεί να ζήσει κάνοντας μόνο αυτό που αγάπα; Αναλογιζόμενη πάντα τη δεδομένη κατάσταση της χώρας. Ή είναι κάτι που έχει περάσει στην ουτοπία;
Δύσκολη ερώτηση. Από τη μια υπάρχει η πίστη, η θέληση και η σκέψη ότι εγώ είμαι δημιουργός του μέλλοντος μου. Αν εγώ δημιουργήσω κάτι μέσα στο μυαλό μου αν το οραματιστώ και το θέλω πάρα πολύ θα το πετύχω. Τελικά είμαι ικανή να είμαι πάνω από τις περιστάσεις; Γιατί η πραγματικότητα που μου σερβίρεται στην Ελλάδα μου λέει ότι δε μπορώ να το κάνω, γι’ αυτό και εργάζομαι με έναν τελείως κόντρα ρόλο. Θα σου πω όμως ότι προσπαθώ. Δεν ξέρω τι χρειάζεται να κάνω για να το πετύχω. Από ότι βλέπω δυστυχώς όμως, από την κοινότητα μουσικών που κινούμαι, δε ζουν από αυτό που κάνουν. Εκτός από ελάχιστες περιπτώσεις βέβαια που δεν ξέρω κάτω από ποιες συνθήκες μπορεί να το πέτυχαν αυτό το όνειρο. Υπάρχουν σίγουρα καλλιτέχνες, στον έντεχνο χώρο κυρίως, που ζουν από αυτό. Έχουν μεγαλύτερη αποδοχή τραγουδάνε στη γλώσσα μας, οπότε είναι λογικό να τους δεχτεί το κοινό ευκολότερα από ότι εμάς.
Βλέπω δειλά δειλά όμως πως αυτό το παρεάκι της αγγλόφωνης σκηνής αφήνει το στίγμα του στην Αθήνα και την επαρχία. Αγαπάει αυτό το είδος μουσικής ο κόσμος, το οποίο δεν υπήρχε παλαιότερα. Ξεκίνησε με τους Matisse, συνεχίστηκε με τη  Μόνικα και από εκεί και πέρα άρχισαν να εμφανίζονται διάφορες φωνές. Κι αυτά τα παιδιά έχουν γίνει μια παρέα, γνωρίζονται μεταξύ τους και υποστηρίζουν ο ένας τον άλλον και αυτό τραβάει όλο και περισσότερο κοινό!

Η αποδοχή του κοινού που γίνεται όλο και μεγαλύτερη, που οφείλεται πιστεύεις;
Δεν ξέρω, πάντως είναι πολύ ωραίο. Γιατί στην αρχή έλεγα πως αν άγγιζε έναν άνθρωπο αυτό που κάνω, θα ήμουν ευτυχισμένη, αλλά τελικά είναι περισσότεροι από ένας!

Τι κοινό είναι αυτό που ακούει;
Έχω την αίσθηση ότι παίζω σε ηλικίες από 25 ως 40. Είναι αυτή η γενιά που άκουγαν αρκετά indies, rock και pop της δεκαετίας του ’90. Δεν ξέρω, ούτε μπορώ να έχω μια εικόνα μέσα από το youtube. Εμείς, έχουμε ευρεία γκάμα κοινού και αυτό με έκανε να χαρώ γιατί σημαίνει ότι τα κομμάτια δεν μοιάζουν μεταξύ τους και αυτό είναι καλό, μου δίνει δύναμη. Προσπαθώ να αποφεύγω τις μανιέρες, δε θέλω να ακολουθώ κάτι, να μπω μέσα σε πλαίσια και χαίρομαι όταν βλέπω την ποικιλία όσων με ακούν. Εγώ είχα ποντάρει πολύ στο «Last Promenade» γιατί το αγαπώ πάρα πολύ. Οι περισσότεροι τελικά έδειξαν αδυναμία στο «First Light», το οποίο έπιασε πολύ μεγάλη γκάμα, αυτούς που ακούνε ροκ, πιο progressive και hard ροκ. Το «Dali’s» έχει αγαπηθεί από ανθρώπους που ακούνε πιο πολύ ελληνικό έντεχνο. Το «Nothing Less» έπιασε τύπους που έχουν λίγο πιο σκοτεινά ακούσματα…

Θα προωθούσες κάποιο τραγούδι επειδή έχει μεγαλύτερη απήχηση ή γιατί σ’αρέσει εσένα πιο πολύ;
Μου αρέσουν όλα πάρα πολύ. Όταν κάνεις μουσική είναι σαν να γεννάς. Και όταν το συζητήσαμε με τη Φένια, τη Μαριάννα και τον Greggy, λέγαμε ότι είναι τα παιδιά μας αυτά. Και όντως είναι, γιατί όταν εγώ θα έχω φύγει από τη ζωή, αυτά θα μείνουν. Έτσι νικήσαμε το θάνατο με κάποιο τρόπο. Είναι όλα παιδιά μου οπότε δε μπορώ να τα ξεχωρίσω. Με συγκινεί όμως να βιώνουν άνθρωποι συναισθήματα μέσα από τη μουσική που κάνω, να ταυτίζονται με αυτό. Αυτό σημαίνει ότι δεν έχω απάντηση στην ερώτηση σου, αν θα προωθούσα κάτι που είχε απήχηση… Mάλλον ναι, γιατί με συγκινεί παρά πολύ.

agatha_interview_2015_04_001

…ωραίο θα ήταν και στα 70 να χτυπιέμαι στη σκηνή σαν τον Mick Jagger αλλά δεν το βλέπω! Ιδανικά, θα ήθελα για κάποια χρόνια να γράφω μουσική και να παίζω, γιατί μου αρέσει η επαφή με το κοινό, το διασκεδάζω…

Ιδανικά τι θα ήταν αυτό που θα ταίριαζε σε σένα; Θα ήθελες να γράφεις, να κάνεις live, να ρίξεις το βάρος σου κάπου αλλού;
Αυτό τώρα είναι και ο μεγάλος μου πόνος. Θα ήθελα ιδανικά μέχρι να μεγαλώσω αρκετά και να μη μπορώ άλλο, να κάνω live. Ωραίο θα ήταν και στα 70 να χτυπιέμαι στη σκηνή σαν τον Mick Jagger αλλά δεν το βλέπω! Ιδανικά, θα ήθελα για κάποια χρόνια να γράφω μουσική και να παίζω, γιατί μου αρέσει η επαφή με το κοινό, το διασκεδάζω. Επειδή είμαι αρκετά τελειομανής, δε θέλω να βγαίνω με κάτι διαφορετικό από αυτό που οι άνθρωποι ακούνε από το cd. Θα ήθελα όσο το δυνατόν περισσότερο να ανταποκρίνεται στο ηχογραφημένο. Γι’ αυτό και έχω καθυστερήσει τα live. Όταν δεν θα μπορώ άλλο να εμφανίζομαι, θα ήθελα να γράφω για άλλους καλλιτέχνες.

Πως περνάς τον ελεύθερο χρόνο σου;
Δουλεύω αρκετά, ασχολούμαι με τους Surfers 4 Life, παίζω μουσική και κάνω γυμναστική γιατί με βοηθάει να αισθάνομαι ωραία. Γενικά δεν έχω χρόνο να ασχοληθώ με όλα όσα θα ήθελα να κάνω. Βλέπω τους φίλους μου συχνά και την οικογένεια μου που για μένα είναι πάνω από όλα, οπότε όταν έχω χρόνο τον περνάω μαζί τους. Το καλύτερο πράγμα είναι να έχεις κοινές αναφορές με τους φίλους σου για να περνάς ποιοτικό χρόνο. Μου αρέσει πολύ επίσης να βλέπω ταινίες και να πηγαίνω θέατρο.

Τι είναι οι Surfers 4 Life; Τι ακριβώς κάνεις εκεί;
Εδώ και 3 χρόνια ασχολούμαι με την εθελοντική ομάδα των Surfers for Life.  Ας πούμε πως οι Surfers for life είναι μια πλατφόρμα συνεισφοράς. Η ομάδα γεννήθηκε από το όραμα ενός καρκινοπαθή στη διάρκεια των ακτινοβολιών, να διασχίσει τη θάλασσα με το kite του ώστε να περάσει το μήνυμα «Μείνε δυνατός» σε όσους εμπλέκονται με τον καρκίνο. Το όραμα έγινε πράξη με τον πρώτο διάπλου αλληλεγγύης, τρία καλοκαίρια πριν, με τη συμμετοχή 23 αθλητών με Kites, ιστιοπλοϊκά και surf με σκοπό την οικονομική στήριξη ατόμων που δίνουν μάχη με τον καρκίνο. Όνειρό μας είναι να γεμίσουμε τον κόσμο θετικότητα και φως με τρόπους ουσιαστικούς. Η ομάδα δραστηριοποιείται όσον αφορά την συνεισφορά, με πράξεις έμπνευσης και αγάπης όπως είναι το Φεστιβάλ ΕΥ Ζην που πραγματοποιείται κάθε χρόνο στο Κωπηλατοδρόμιο του Σχοινιά. Το Φεστιβάλ είναι μια μέρα αφιερωμένη στο ευ ζήν και σε κάθε εναλλακτικό τρόπο για να το πετύχεις. Έτσι περιλαμβάνει αγώνες δρόμου kayak και ποδηλασίας, εναλλακτικές θεραπείες, ομιλίες και φυσικά πολύ χορό και μουσική. Εγώ στην ομάδα προσφέρω τις υπηρεσίες μου εχοντας αναλάβει τη διοργάνωση του καλλιτενικού μέρους του Φεστιβάλ. Θα έλεγα πως οι S4L μου έδωσαν το έναυσμα για να ξεκινήσω με την ηχογράφηση.

Πως δηλαδή;
Πέρυσι στο «Ευ ζην» μαζί με άλλους καλλιτέχνες κάλεσα τους Echo Train (Greggy K, Irini Douka) για να παίξουν. Συνεννοήθηκα μαζί τους για να ανέβω στη σκηνή και να κάνω έκπληξη στα παιδιά από την ομάδα. Όμως λόγοι ανωτέρας βίας δεν μου επέτρεψαν να πραγματοποιήσω την έκπληξη μου. Είχα προετοιμάσει το Last Promenade. Στεναχωρήθηκα που δεν τους έκανα αυτό το δώρο. Και εκεί ήταν που είπα: «βρε παλιόπαιδα σήμερα δεν με ακούσατε! Από εδώ και πέρα θα με ακούτε θέλετε δεν θέλετε!»Την άλλη μέρα μπήκα στουντιο. Αυτοί οι άνθρωποι, που τους αναγνωρίζεις θες δεν θες γιατί είναι όλοι τους τόσο φωτεινοί και υπέροχοι, με έκαναν να σταματήσω να αναβάλω αυτό που σήμερα, τώρα, μπορώ να κάνω. Με το Φεστιβάλ έκαναν το αδύνατο δυνατό. Και ήμουν και εγώ εκεί… Άρα το να κάνω κάτι που ήθελα πάντα, μπροστά σε αυτό το έργο των S4L ήταν “piece of cake”!

Τι φιλοδοξίες έχεις από τη μουσική με τα μέχρι τώρα δεδομένα που έχεις;
Ξεκίνησα με τη φιλοδοξία να ακούσουν τη δουλειά μου οι αγαπημένοι μου, που πια είχαν κουραστεί να περιμένουν. Ξεκίνησα όπως σου είπα για να κάνω ένα δώρο στους surfers for life. Όταν κυκλοφόρησε όμως το EP, άρχισα να πιστεύω πως αυτό μπορεί να πάει ακόμα παραπέρα. Να μοιραστεί σε μεγαλύτερο εύρος.  Να αγγίξει περισσότερες ψυχές. Αυτό μου δίνει τη δύναμη να θέλω να μπω στο στούντιο για το δίσκο, με τη φιλοδοξία να είμαι η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου και από εκεί και πέρα, ό,τι και αν προκύψει θα το θεωρήσω ως δώρο από τον Θεό.

Κλείνοντας θέλω να μου πεις αν έχεις μια φράση ή σκέψη που να συνοδεύει τη ζωή σου.
Ναι, έχω μια φράση. Είναι το «Love, Peace, Music». Φυσικά το έκλεψα από τη Φένια!!!

——————

*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here