Γράφει η Μαρία Αβραμίδου
Φωτογραφίες: Ματίνα Φουντούλη
Το βράδυ της Τρίτης, 5 Μαρτίου, η Βικτωρία Ταγκούλη και οι συνεργάτες της είχαν ετοιμάσει μια όμορφη, λιτή και παρεϊστικη γιορτή στο φιλόξενο καφέ του Ιανού, για να καλωσορίσουν το νέο μουσικό τους «παιδί» που φέρει τον ιδιαίτερο τίτλο «Οι Νικητές του Πουθενά». Το πέμπτο προσωπικό album της εξαιρετικής ερμηνεύτριας κυκλοφορεί από την εταιρεία «Μικρή Άρκτος» σε μία, ως συνήθως, προσεγμένη έκδοση, την οποία κοσμούν έργα του ζωγράφου Χαρίτωνα Μπεκιάρη.
Το επίσημο καλωσόρισμα ανέλαβαν ο εμπνευστής της «Μικρής Άρκτου», ο στιχουργός και συγγραφέας Παρασκευάς Καρασούλος, ο οποίος χαρακτήρισε τη δουλειά αυτή «δίσκο – ορόσημο που μάς χαρίζει 12 δώρα, ένα υπέροχο ψηφιδωτό που δημιουργήθηκε από τον συνασπισμό και την ένωση θαυμάσιων δημιουργών». Ο κύριος Καρασούλος αναφέρθηκε επίσης στο πόσο σπάνιο είναι να κυκλοφορούν ολοκληρωμένες δισκογραφικές δουλειές στις μέρες μας και υπογράμμισε τη διαχρονική σημασία του τραγουδιού, το οποίο αποτελεί ισχυρό «όχημα, φορέα και εργαλείο ανανέωσης της ελληνικής γλώσσας».
Η ραδιοφωνική παραγωγός Αριστέα Γιάννου προλόγισε με τη σειρά της τη βραδιά, επισημαίνοντας ότι «η Βικτωρία Ταγκούλη ήταν μια ολοκληρωμένη ερμηνεύτρια ήδη από τα πρώτα της βήματα» και χαρακτήρισε το album «ώριμο, με τραγούδια που είναι ταυτόχρονα τρυφερά και σκληρά, στα οποία ο κάθε δημιουργός έδωσε κάτι πολύ δικό του».
Η ίδια η ερμηνεύτρια επεσήμανε ότι αυτός ο δίσκος –ο οποίος χρειάστηκε δύο χρόνια ετοιμασίας μέχρι να φθάσει στα χέρια μας– είναι μεν πολυσυλλεκτικός, αλλά τα τραγούδια δημιουργήθηκαν ειδικά γι’ αυτήν και έτσι έχουν πιο συγκεκριμένο χαρακτήρα, ενώ η όλη ατμόσφαιρα του album είναι ενιαία και λόγω της εξαιρετικής ενορχήστρωσης, την οποία επιμελήθηκε ο συνθέτης Χρίστος Θεοδώρου, σε συνεργασία με τους Γιώτη Παρασκευαΐδη, Γιώργο Κατσάνο και Κώστα Παρίσση.
Τα λεγόμενα όλων είχαμε την ευκαιρία να επιβεβαιώσουμε αμέσως μετά, όταν η ερμηνεύτρια πήρε τη θέση της πίσω απ’ το μικρόφωνο και –συνοδεία του Χρίστου Θεοδώρου στο πιάνο– μάς παρουσίασαν την ακουστική εκδοχή των τραγουδιών. Το εναρκτήριο του δίσκου, «Με Γράμματα Μικρά» (Στάθης Δρογώσης / Σταύρος Σταύρου) έκανε την αρχή και εδώ, δίνοντας τον τόνο της δουλειάς: κομμάτι μελωδικό, τρυφερό και νοσταλγικό. Οι όμορφες μελωδίες, οι οποίες πραγματικά χαϊδεύουν τα αυτιά και ευφραίνουν την ψυχή, είναι σπάνιες στις μέρες μας. Και όμως, ο συγκεκριμένος δίσκος μόνο τέτοιες διαθέτει και το μοναδικό χρώμα της φωνής της Βικτωρίας τις ζωντανεύει –πάντοτε με ψυχή και μέτρο.
Ακόμη ένα στοιχείο που χαρακτηρίζει το album είναι η κινηματογραφική ατμόσφαιρα και η θεατρικότητα. Το «Μπιστρό» (Χρίστος Θεοδώρου / Χρήστος Κανελλόπουλος) σε ταξιδεύει, λες και είναι βγαλμένο απευθείας από soundtrack, ενώ και η αγγλόφωνη μπαλάντα “Something to Say” του Σταύρου Σιόλα παραπέμπει σε κλασικό μιούζικαλ. Σε θεατρικά μονοπάτια κινούνται και τα «Μυστικά» (Χρίστος Θεοδώρου / Μιχάλης Γελασάκης), τα οποία πρωτοακούστηκαν στην ομώνυμη παράσταση, ενώ το δυναμικό, νοσταλγικό, θλιμμένο βαλς που δημιούργησε ο Σταύρος Σιόλας μελοποιώντας το ποίημα του Μίμη Φωτόπουλου «Οι Θεατρίνοι», φέρνει στο προσκήνιο το πιο λυρικό στοιχείο του δίσκου. Λυρική μελαγχολία χαρακτηρίζει, όπως του αρμόζει άλλωστε, και το ποίημα της Μαρίας Πολυδούρη «Ω, Χαμηλώστε αυτό το Φως», το οποίο μελοποίησε εξαίσια ο Δημήτρης Μαραμής. Το απολαύσαμε δε από τη Βικτωρία σε μία σπαρακτική ερμηνεία ψυχής, χωρίς μικρόφωνο…
Στα στιχουργικά διαμάντια του δίσκου συγκαταλέγω τη «Βέμπο», σε ποίηση Μάνου Ελευθερίου. Για το τραγούδι αυτό έγραψε ξανά μουσική ο Σταύρος Σιόλας –καθώς στο παρελθόν το έχει μελοποιήσει και ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας– και το αποτέλεσμα ήταν θεατρικότατο, αδιόρατα λυπητερό και δυναμικό. Δυναμισμός χαρακτηρίζει και «Το Ρόδι», δημιουργία των Θέμη Καραμουρατίδη και Γεράσιμου Ευαγγελάτου, ενώ έντονη μελωδία που κινείται, όμως, σε πιο λαϊκές μελωδικές γραμμές διαθέτει και το «Χαρτζιλίκι» (Σπύρος Παρασκευάκος / Κώστας Τζάνος). Υπέροχη, χατζιδακικών επιρροών, μελωδία «ντύνει» το «Αυτός που δεν Αγάπησε» (Χρίστος Θεοδώρου / Μιχάλης Γελασάκης), ενώ προσωπικά ξεχώρισα το πολύ ιδιαίτερο «Ξοδεύτηκε η Αγάπη μας» (Νεοκλής Νεοφυτιδης / Βάσος Βενιζέλου), το οποίο μου έφερε στον νου δημοτικό τραγούδι.
Άφησα για το τέλος το ομότιτλο, «Οι Νικητές του Πουθενά», καθώς αυτό το λυρικό, μελαγχολικό χασάπικο των Ζαχαρία Καρούνη και Νίκου Μωραΐτη, θεωρώ ότι συνοψίζει –στιχουργικά και μουσικά– το ύφος ενός δίσκου, ο οποίος δημιουργήθηκε για μια σπουδαία ερμηνεύτρια που, με την ψυχή και την ισορροπημένη θεατρικότητα στην ερμηνεία της, αγγίζει τις καρδιές άμεσα και ανεπιτήδευτα. Σε μια εποχή που ο κάθε είδους θόρυβος μοιάζει να «καπελώνει» τα πάντα, είναι πολύτιμο να γεννιούνται και να ακούγονται τέτοια τραγούδια –είναι στ’ αλήθεια θεραπευτικά για τον νου και την ψυχή…
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του MusicCorner.gr …