Γράφει η Εβίτα Μπουρμά
Τα δημοσιεύματα των τελευταίων ημερών και τις δημοσιεύσεις στα social media, τα διάβαζα μέσα από το νοσοκομείο. Μπήκαμε ένα βράδυ που είχε εφημερία και μείναμε αρκετά για να φτάσω σωματικά και ψυχικά στα όρια μου.
Στο παιδιατρικό λοιπόν έμαθα τόσα που δεν μπορούσα να φανταστώ ότι συνέβαιναν, αφού η μόνη σχέση μου με τις παροχές υγείας, ήταν οι ασφαλιστικές εισφορές που πληρώνω τα τελευταία δέκα χρόνια. Έφτασε λοιπόν η ώρα να δω τι μου παρέχουν σαν αντάλλαγμα. Και για να το θέσω αλλιώς: δέκα χρόνια ήμουν συνεπής στις υποχρεώσεις μου, ας δούμε με τα δικαιώματα μου τι γίνεται.
“Υπερασπίσου το παιδί” διάβαζα και ξαναδιάβαζα. Μάλιστα. Να υπερασπιστώ το παιδί. Όμως, πριν το κάνω, ας υπερασπιστώ τους νοσηλευτές, που παλεύουν να καλύψουν τις ελλείψεις, βασικές ελλείψεις σε εξοπλισμό με πατέντες. Τους νοσηλευτές που έχουν κάθε μέρα να αντιμετωπίσουν τους γονείς, που καλούνται να δώσουν σε κάθε ένα από εμάς ξεχωριστά απάντηση στο «γιατί δεν υπάρχουν θερμόμετρα», «γιατί να φέρω αντιπυρετικό από το σπίτι» και τόσα άλλα.
Τους ίδιους νοσηλευτές που τα βράδια περπατούν στο διάδρομο αντί να κάθονται στη θέση τους, για να προσέχουν την ασφάλεια μας, τη νοσηλεύτρια που έπιασε κάποιον που μπήκε για να κλέψει και δεν σκέφτηκε την σωματική της ακεραιότητα όταν ήρθε αντιμέτωπη μαζί του.
Να υπερασπιστώ τους γιατρούς που φοβούνται τα βράδια όταν κινούνται μέσα στα κτίρια του νοσοκομείου, αλλά πάντα χαμογελούν στα παιδιά και καθησυχάζουν τους γονείς. Να υπερασπιστώ τους γονείς και τον εαυτό μου, που κοιμόμασταν σε βάρδιες, πηγαίναμε τουαλέτα μόνο όταν υπήρχε κάποιος να προσέχει το δωμάτιο και τα παιδιά μας και εξαντλούσαμε καθημερινά τις αντοχές μας, περισσότερο για τα θέματα της καθημερινότητας με τα οποία ερχόμασταν αντιμέτωποι και λιγότερο για τους λόγους που μας είχαν φέρει εκεί.
Η περιπέτεια μας στο νοσοκομείο τελείωσε, όμως η σκέψη μου παραμένει εκεί. Παραμένει σε όλους αυτούς που αγωνίζονται για τα παιδιά, αλλά και στους γονείς που βρίσκονται στη θέση μου. Δεν ξέρω τι μπορεί να γίνει για να βελτιωθούν όλα αυτά, ίσως πρέπει να γίνουν τα παιδιά μας εγκληματίες και να σταματήσουν να τρώνε για να ασχοληθεί κάποιος μαζί τους.
Δυστυχώς όμως, σε κάθε «υπερασπίσου το παιδί» που διαβάζω και ακούω, η μόνη μου σκέψη θα ‘ναι «ας τον ταΐσει κάποιος να τελειώνουμε».
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…
*** Το παρόν άρθρο απηχεί μόνο τις απόψεις του συντάκτη οι οποίες δεν ταυτίζονται απαραίτητα με τις θέσεις του MusicCorner.gr