Κάτι υπέροχο συνέβη στην Ταράτσα του Φοίβου με τη Δήμητρα Γαλάνη και έναν εκλεκτό θίασο!

Γράφει η Ευδοκία Αραβαντινού-Σιμωνέτου
Φωτογραφίες: Χαρά Γερασιμοπούλου

Αφού γέμισε την Αθήνα με γλυκιές και πολύχρωμες «αφίσες – υποσχέσεις» για το φετινό καλοκαίρι, ο Φοίβος Δεληβοριάς το ‘πε και το ‘κανε. Η Ταράτσα του Φοίβου ή αλλιώς –όπως ο ίδιος μας την παρουσίασε– «το όνειρο ενός μπάσταρδου γιου», έγινε και γίνεται κάθε βδομάδα πραγματικότητα σε έναν πολύ όμορφο χώρο πάνω στην Ιερά Οδό. Κάπως έτσι, λοιπόν, βρεθήκαμε κι εμείς μεσοβδόμαδα λίγο πιο κοντά στον αττικό ουρανό και παρακολουθήσαμε ένα βαριετέ, που ακροβατούσε ανάμεσα στην καυστικότητα και το χιούμορ για την Αθήνα του σήμερα και στη νοσταλγία για μια Αθήνα που φιλοξένησε κάποτε τον Αττίκ και τη Μάντρα του και τους συνεχιστές αυτού στα διάφορα αναψυκτήριά τους.

Ως ένα τέτοιο σύγχρονο αναψυκτήριο, η Ταράτσα του Φοίβου υποδέχτηκε χτες επί σκηνής και υπό το φως δεκάδων χρωματιστών λαμπιονιών, πέρα από τον ίδιο τον Φοίβο Δεληβοριά και τον Σπύρο Γραμμένο, ένα σύνολο από διαλεκτούς καλλιτέχνες που επάξια εκπροσώπησαν, μεταξύ άλλων, το χώρο του τραγουδιού, του θεάτρου και του stand-up comedy. Συγκεκριμένα, το παρόν δήλωσαν το θεατρικό και χορευτικό δίδυμο «Στενός Κορσές» (Άννη Θεοχάρη και Έλσα Λουμπαρδιά), η Νεφέλη Φασουλή και ο μαγευτικός, Κωνσταντίνος Καρυπίδης. Ειδικοί καλεσμένοι όλων αυτών για τη χτεσινή βραδιά, υπήρξαν ο stand-up comedian Μιχάλης Μαθιουδάκης, ο εξαιρετικός και πολυτάλαντος Άγγελος Παπαδημητρίου και, κορυφαία όλων, η κυρία Δήμητρα Γαλάνη.

Με το άνοιγμα της αυλαίας, όλος ο θίασος μας υποδέχτηκε με το Τραγούδι της Ταράτσας σε ένα χώρο ασφυκτικά γεμάτο από τραπεζάκια και κόσμο, που καθόταν κυριολεκτικά όπου -και όπου δεν- επιτρεπόταν. Στη συνέχεια, δικαιωματικά, το λόγο πήρε ο Φοίβος και μας καλωσόρισε με το πρώτο από τα πολλά κείμενα της παράστασης, τα οποία υπογράφουν το χιούμορ, η φαντασία και η ευαισθησία του ίδιου, αλλά και του Σπύρου Γραμμένου και του Κώστα Μανιάτη. Αφού άφησε το χρώμα του τραγουδώντας τον Μπάσταρδο Γιο, παρουσίασε την πάντα παρούσα ορχήστρα, η οποία, αποτελούμενη από μία ντραμς (Σωτήρης Ντούβας), ένα μπάσο (Yoel Soto), πνευστά (Δημήτρης Τσάκας) και πλήκτρα (Κωστής Χριστοδούλου ή «Το Πράγμα»), έδωσε κατά τη διάρκεια της παράστασης άλλοτε μια πιο τζαζ κι άλλοτε μια πιο έθνικ – λάτιν μουσική νότα.

Επόμενος στη σκηνή, ο Σπύρος Γραμμένος. Με τη συνήθη θεατρικότητά του, στοιχείο τέλεια ταιριαστό με την παράσταση, τραγούδησε μέσα στις κόκκινες τιράντες του τον «Τύπο Αθλητικό» και μας έδωσε να καταλάβουμε ότι η παράσταση μας επιφύλασσε πολύ γέλιο.

Πράγματι, αμέσως μετά ανέβηκε ο Μιχάλης Μαθιουδάκης, αποφασισμένος να μας κάνει καινούριο συκώτι, κάτι που κατάφερε ιδιαίτερα κατά τη δεύτερη εμφάνισή του, όταν το κοινό ήταν ακόμα πιο ζεστό. Μας έβαλε στο σύμπαν ενός stand-up comedian, μας τόνισε ότι «υπάρχει χώρος για όλα τα αστεία» και την αξία που έχει το λάθος στη ζωή μας, μας πέρασε από το facebook και το google και μας θύμισε πόσο αστείοι ήμαστε στην παιδική μας ηλικία, για να μας αφήσει στο τέλος του δεύτερου μέρους με δάκρυα από τα γέλια.

Όπως και η κωμωδία έτσι και η σάτιρα κατείχε ιδιαίτερη θέση στο πρόγραμμα. Μεταφερθήκαμε, λοιπόν, μαζί με τους καλλιτέχνες πίσω στην εποχή του Αριστοφάνη, για να φτάσουμε, σταδιακά και μεταξύ άλλων, στο Θέμη Ανδρεάδη που ήταν «Πολύ Ωραίος», στο «Ουγκαγκαμπούμ» του Χάρρυ Κλυνν, στον Τζίμη Πανούση και στα Ημισκούμπρια. Για να κλείσει όμορφα αυτός ο κύκλος κι επειδή παιδικό παράπονο του Φοίβου ήταν ότι έχασε το ιστορικό πάρτι στη Βουλιαγμένη, ακούσαμε και σιγοτραγουδήσαμε μαζί με τους καλλιτέχνες «και ξαφνικά παθαίνει συγκοπή» και άλλα τραγούδια σε ένα φόρο τιμής στο Λουκιανό Κηλαηδόνη. Ευχάριστα μας εξέπληξε και η – τραγουδιστική, θεατρική και χορευτική – ερμηνεία της Άννης Θεοχάρη στο τραγούδι «Η Μέρα Μιας Μαίρης» που έγινε λίγο πιο «τζάζι».

Και μιας και μιλάμε για όμορφες ερμηνείες, κάποια στιγμή το φεγγάρι ανέβηκε κι αυτό πάνω στη σκηνή, φέροντας πάνω του τη Νεφέλη Φασουλή και τη βελούδινη φωνή της στο τραγούδι «Βαριέμαι» της Μαίρης Λω.

Επιπλέον, σκηνικός χώρος δόθηκε και σε δύο νέους τραγουδοποιούς στα πλαίσια του διαγωνισμού «Ζαρντινιέρα Academy». Έτσι, είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε τον Κωνσταντίνο Πετρόπουλο (ναι, ο δικός μας, συντάκτης στο MusicCorner.gr!) στο τραγούδι του «Για τη Δώρα», στην υλοποίηση του οποίου έβαλαν το χεράκι τους και οι Χατζηφραγκέτα, και την υπέροχη Αλεξάνδρα Μαρκοπούλου με το «Άλλος Μου Εαυτός».

Αν και ο Μαθιουδάκης ήταν ο μόνος που έφερε επίσημα τον τίτλο του κωμικού της παράστασης, δεν έλειψαν τα θεατρικά σκετσάκια με τη συμμετοχή όλων των καλλιτεχνών. Ο “Στενός Κορσές” μας μετέφερε πίσω στο 1928 με ένα επιθεωρησιακό νούμερο της εποχής, ο Φοίβος Δεληβοριάς με το Σπύρο Γραμμένο και τους λοιπούς καλλιτέχνες μας παρουσίασαν πώς θα ήταν ο ελληνικός κινηματογράφος με δεδομένα σύγχρονων social media.

Ένα αξιοπρεπές καλλιτεχνικό πολυθέαμα, όμως, χωρίς μάγο δε γίνεται. Για το λόγο αυτό στη σκηνή ανέβηκε ένας πολύ ιδιαίτερος εκπρόσωπος της μαγείας και τον ταχυδακτυλουργικών, ο Κωνσταντίνος Καρυπίδης. Ως ένας ασυνήθιστος και «πολιτικά συνειδητοποιημένος μάγος», αποτύπωσε καλλιτεχνικά αυτό που ο ίδιος ονόμασε «Μετεκλογικό Ρεαλισμό», ενώ μας έκανε και αυτός με τη σειρά του να γελάσουμε παίζοντας με το κοινό και αποκαλύπτοντάς μας απόκρυφες πτυχές του κόσμου των μάγων.

Πρέπει να τονίσουμε ότι σε όλα σχεδόν τα μέρη όλοι οι καλλιτέχνες ήταν επί σκηνής. Γίνονταν όλοι μια παρέα που πλαισίωνε πότε μουσικά, πότε χορευτικά, πότε θεατρικά και πότε εκτελώντας χρέη ηχητικών εφέ το εκάστοτε κυρίως καλλιτεχνικό δρώμενο.

Η παράσταση στην Ταράτσα του Φοίβου κρύβει πολλές εκπλήξεις. Ανάμεσα σε αυτές, η «τοποθέτηση προϊόντων» μιας άλλης εποχής, το φεγγάρι επί σκηνής, ένα γνωστό σε όλους μας τραγούδι του Φοίβου, που όταν πρωτοβγήκε απαγορεύτηκε από το ΕΣΡ, και ο Σπύρος Γραμμένος «να πέφτει απ’ τα σύννεφα». Η πιο απολαυστική όλων των εκπλήξεων, ωστόσο, ήταν αυτή των ιδιαίτερων καλεσμένων της βραδιάς, του Άγγελου Παπαδημητρίου και της Δήμητρας Γαλάνη.

Ο απολαυστικός Άγγελος Παπαδημητρίου μας έφερε μια ατμόσφαιρα από την παλιά Αθήνα, καταχειροκροτήθηκε στο «πρώτο πορνό τραγουδάκι που γράφτηκε», το «Καλαθάκι», μας έβαλε για τα καλά μέσα στο χρονοντούλαπο με το «Γλυκιά Μαράτα» και σε φόντο ασπρόμαυρο με το «Ας Πάει Και Το Παλιάμπελο» της Ρένας Βλαχοπούλου και μας μετέφερε στην ανθισμένη Σεβίλλη με το «Αχ, Έρωτα». Με καου-μπόις τους Φοίβο Δεληβοριά και Σπύρο Γραμμένο και με καουμπόισσες τη Νεφέλη Φασουλή και τα κορίτσια του Στενού Κορσέ, μας αποχαιρέτησε με  το «Μ’ αρέσει Αυτό το Σύστημα Το Καουμποικό».

Για το τέλος, ο Φοίβος κράτησε τις ερμηνείες της κυρίας Δήμητρας Γαλάνη. Και δικαίως. Αυτοσαρκαζόμενη, έκανε είσοδο πάνω σε ένα καροτσάκι (που μας βεβαίωσαν ότι πιάνει και …WiFi) και ζήτησε να δει τον Πάπα, ο οποίος ήρθε και ευτυχώς έκανε το θαύμα του!

Έτσι, όρθια επί σκηνής, άλλοτε μόνη της άλλοτε μαζί με το Φοίβο, ο οποίος την αποκάλεσε ως τη «μεγάλη του αδερφή», γέμισε με τη φωνή της το χώρο, μαγεύοντας μεγάλους, μεγαλύτερους και μικρότερους. Τραγούδησε για εμάς σε μπόσσα νόβα εκτέλεση το «Ακρογιαλιές Δειλινά» κι έπειτα, πέρασε σε πιο πρόσφατα τραγούδια, το «Ζω» και την «Εκδρομή», μνημονεύοντας τον Ευστάθιο Δράκο με τον οποίο το πρωτοερμήνευσε. Με μισόκλειστα μάτια τραγουδήσαμε μαζί της και για χάρη του Φοίβου το «Δικαίωμα» και με την Ακρόπολη να μας χαζεύει αφιερώσαμε στο Μάνο Χατζιδάκι, που «έφυγε» στις 15 Ιουνίου πριν από 23 χρόνια, το «Έλα σε μένα» και το «Μην Το Ρωτάς Τον Ουρανό». Με τέτοια νοσταλγική διάθεση, μας χάρισε, επίσης, η κυρία Γαλάνη μια τρυφερότατη ερμηνεία του «Κάθε Σεπτέμβρη», του Φοίβου Δεληβοριά.

Κάπου εκεί τελείωσε και η παράσταση της Ταράτσας, με όλους τους καλλιτέχνες στο τελευταίο χειροκρότημα και το τραγούδι «Το καλοκαίρι θα ‘ρθει».

Δεν μπορούμε να μαντέψουμε αν ο Φοίβος και οι φίλοι του θα γράψουν ιστορία με την Ταράτσα του Φοίβου, σίγουρα, όμως εμείς την Τετάρτη που μας πέρασε φύγαμε από ‘κει ζαλισμένοι από μια ευχάριστη νοσταλγία και γεμάτοι από παιδική χαρά. Κι επειδή τουλάχιστον εμείς θα έχουμε να το λέμε, σας προτρέπουμε, αν μπορέσετε, να πάτε κι εσείς να δείτε αυτό το κάτι πολύ όμορφο που συμβαίνει στην Ταράτσα του Φοίβου…

*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…