Γράφει η Χρύσα Λύκου
Φωτογράφηση: Σοφία Κοσμίδου
Γεια και χαρά στα ηλιοκαμένα αγόρια και κορίτσια αυτής της πόλης, γεια και χαρά στο καλοκαίρι που συνεχίζει να ιδρώνει στο μέτωπο μας αναμνήσεις και νησιά, στο καλοκαίρι που έγινε άμμος στις τσέπες μας, που σκόρπισε στο Βεάκειο Θέατρο του Πειραιά, ο Μίλτος Πασχαλίδης.
Άμμος στα μάτια μας λοιπόν και η θάλασσα είναι άδεια θυμίζοντας τόσα φιλιά, τόσα νησιά, τόσα καράβια, θυμίζοντας τα μπλουζ της άγριας νιότης, μιας γενιάς που ξέμπαρκη, ψάχνει την Ιθάκη.
Ένας αεκτζής στον Πειραιά ήρθε απόψε να σταθεί απέναντι μας και με ορθάνοιχτα χέρια να χτυπήσει την πόρτα της καρδιάς μας.
«Πες τον Ερωτόκριτο, δυο φορές» ακούστηκε απ’ την κερκίδα.
«Πώς σε λένε;»
«Ιάσωνα»
«Και πόσο χρονών είσαι Ιάσωνα;»
«Έξι!»
Και ένα πυροτέχνημα έσκασε στο μεγάλο λιμάνι, πράσινο σαν την ελπίδα, κόκκινο σαν τη δύναμη των ονείρων μας. Η καρδιά αυτής της χώρας χτυπά με δέκα χιλιάδες στίχους το λεπτό, σκαρώνει τρελές πατέντες, δε ξέρει από βαριές κουβέντες.
Η Μιρέλα Πάχου, στριφογυρνά στη σκηνή δείχνοντας μοναδικά όμορφα μέσα στο αέρινο φόρεμα της, μέσα στις νότες του ακορντεόν της, που αγκαλιάζει μάλλον τρυφερά. Τραγουδά, παίζει και χορεύει τους στίχους ενός αγύριστου κεφαλιού, του στίχους του Άλκη Αλκαίου, που αν κάτι φρόντισε να μας εμπιστευτεί πριν «φύγει», είναι μια πιρόγα που ανάβει η θύμηση του και δεν είναι εδώ Βαλκάνια σου το πα, εδώ είναι παίξε, γέλασε και σώπα.
Σ’ αυτές τις εποχές, που γρήγορα νυχτώνει, επιμένουμε να φωνάζουμε ότι η αγάπη δεν τελειώνει, ότι η αγάπη ανθίζει όλα εκείνα τα ξημερώματα που μοιάζουν με Μάη και Σαββάτο. Τι να θυμηθώ απ’ τα μάτια σου μας ψιθυρίζει, φωτιά μου εσύ και αέρας του φωνάζουμε και τα είπαμε όλα και φίλα με τώρα.
Αφιερώνει στα παιδιά όλου του κόσμου, θυμίζει στους μεγάλους να χουν το νου τους σ’ αυτά γιατί μόνο αν σωθούν, υπάρχει ελπίδα. Για τα παιδιά που δεν πρόλαβαν να πνιγούν στα σάπια σύνορα μιας πατρίδας, για τα παιδιά που δεν έχουν ανάγκη από επικήδειους, αλλά από ζωή!
Πάντα γελαστοί και γελασμένοι Μίλτο, να βρεχόμαστε σε κάποια φτωχογειτονιά αυτού του τόπου, βρίσκοντας πάντα το κουράγιο να τραγουδάμε για μια Ρόζα που μάταια προσπαθήσαμε να καταλάβουμε τι μας είπε στα χρόνια που ζήσαμε και ζούμε, στέλνοντας της πεθαμένες καλησπέρες, με ένα πρωινό τσιγάρο.
«Αν οι εκλογές, μπορούσαν να αλλάξουν κάτι θα ήταν παράνομες» λέει, και το πιο πικρό γέλιο σχηματίζεται στα χείλη ενός κόσμου, που κοιτά πέρα απ’ το θέατρο τη θάλασσα και φωνάζει τους στίχους απ’ το Αερικό, θυμίζει στον εαυτό του, ότι όσες και αν χτίζουν φυλακές και αν ο κλοιός στενεύει, ο νους μας είναι αληταριό και όλο θα δραπετεύει..
Έχουν περάσει σχεδόν τρείς ώρες και η βραδιά τελειώνει, το φθινόπωρο φτάνει και μας το μόνο που μας σώνει είναι μια δοξαριά του Ψαραντώνη…
Μυρίζει θάλασσα! Ο Πειραιάς λάμπει σαν μεγάλο καράβι και εγώ κατηφορίζω κρυφοκοιτάζοντας τον, σε κάθε του στενό. Κοντοστέκομαι και γελάω:
«Τα ‘χω μισήσει τα ολόχρυσα κλουβιά σας
μ’ ακλουθούνε σ’ όποιο μέρος και να πάω
να ‘χετε υπ’ όψιν σας μια μέρα θα σας φάω
όλους εσάς όπου κοιτάτε τη δουλειά σας»
Δείτε περισσότερες αποκλειστικές φωτογραφίες του MusicCorner από τη συναυλία
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…