Συνέντευξη στον Θανάση Παπαζαφειρόπουλο
Φωτογραφίες: Ζέτα Χιώτη
Δώσαμε το ραντεβού μας στο Θησείο, τη γειτονιά του, όπως μας είπε. Μια μικρή βόλτα λίγα μόλις μέτρα μακριά από τον πολυσύχναστο πεζόδρομο της Αποστόλου Παύλου, αρκούσε για να δούμε μια διαφορετική και λιγότερη αστική πλευρά ενός κατά τ’ άλλα τουριστικού μαγνήτη της πρωτεύουσας. Μας είπε που θα φάμε τα καλύτερα παϊδάκια και που θα πιούμε τον καλύτερο καφέ.
Στο δρόμο μας για τα καφέ της οδού Ηρακλειδών, είχαμε και μια τυχαία συνάντηση με τον Κώστα Παρίσση, που του ευχηθήκαμε και για την ονομαστική του εορτή.
Κάπως έτσι, βρεθήκαμε με τον Πάνο Παπαϊωάννου, τον καλύτερο ξεναγό της πρωτεύουσας, να μιλάμε για «Μεροκάματα» και μουσικές, για την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη και για τα «Φώτα στην πλατεία», που μόλις ανάψανε και θέλουν να κρατήσουν για πολύ.
Η συνάντησή μας έρχεται μόλις λίγες μέρες από την κυκλοφορία του δίσκου «Τα φώτα στην πλατεία». Τι εντυπώσεις έχετε εισπράξει μέχρι στιγμής και πως βλέπεις το νέο εγχείρημα;
Είναι ο δεύτερος δίσκος που κάνουμε με το Χρυσόστομο Καραντωνίου και το Δημήτρη Παπαχαραλάμπους. Είναι πολύ νωπή ακόμα και για μας αυτή η κυκλοφορία. Υπάρχουν αρκετοί φίλοι που έχουν ακούσει τα τραγούδια. Νομίζω ότι είναι ένας δίσκος που αλλάζει σε εμάς ένα ύφος και αρχίζει να δίνει ένα πιο σαφές στίγμα για το που θέλουμε να πάμε. Μέχρι στιγμής είναι θετικά τα λόγια αλλά εμείς δεν αρκούμαστε μόνο σε αυτό. Θέλουμε να ακούμε και τα «αρνητικά» ώστε να βελτιώνουμε το επόμενο βήμα.
Σε σχέση με το «Χορό των ημερών», τον προηγούμενο δίσκο σας, τι διαφορετικό έχει να δώσει από άποψη δημιουργίας;
Έχει αλλάξει όλο το περιβάλλον από την πλευρά της σύνθεσης και της ενορχήστρωσης μιας και στιχουργικά ο Δημήτρης είναι πιο εξωστρεφής και πιο ερωτικός και εγώ ερμηνευτικά εντάχθηκα πιο πολύ στο κλίμα της ενορχήστρωσης και των στίχων. Νομίζω ότι είναι όπως πρέπει να είναι κάθε δουλειά, δηλαδή μια εξέλιξη του προηγούμενου. Ο ήχος είναι πιο ηλεκτρικός· αυτό οφείλεται κατά ένα μέρος και στην ενορχήστρωση του Καραντωνίου αλλά και στη βοήθεια του Κώστα Παρίσση καθώς γράψαμε στο στούντιο του και ο ίδιος έπαιξε ηλεκτρική κιθάρα, δίνοντας το χαρακτηριστικό του χρώμα. Είμαστε πιο ηλεκτρισμένοι, πιο εξωστρεφείς και πάμε να δούμε τι θα κάνουμε με την επόμενη δουλειά.
…τα πάμε μια χαρά με τα παιδιά, οι σχέσεις μας είναι άρτιες και τις δυσκολίες τις περνάμε μαζί. Αυτό σημαίνει ομάδα. Όπως και σε μια σχέση που υπάρχουν όμορφες στιγμές και κακές στιγμές, πρέπει πάντα να είσαι μαζί με τον άλλο για να τα ξεπερνάς όλα…
Στο δίσκο συναντούμε και δυο διασκευές σε ελληνικό στίχο από ξένα τραγούδια, το «Αυτός που αγαπάς» και το «Άνεμος φυσά». Τι είναι αυτό που μπορεί να κάνει μια διασκευή να δώσει κάτι ξεχωριστό και να μη μοιάζει με εύκολη λύση;
Η ευαισθησία και η ματιά του καλλιτέχνη. Είναι καθαρά θέμα αισθητικής το πως θες να παρουσιάσεις μια διασκευή. Αυτόν τον καιρό, ό, τι καλύτερο έχω ακούσει σε διασκευές παλαιών κομματιών είναι το «Εσπεράντο» του Μυστακίδη, όπου δεν είναι απλά ένας ακόμα υπέροχος δίσκος αλλά μία μελέτη πάνω στο λαϊκό και ρεμπέτικο τραγούδι και τους τρόπους παιξίματος… φοβερή δουλειά… πολύ ωραίες διασκευές με βάθος. Αφορά, λοιπόν, το αισθητικό κριτήριο του καλλιτέχνη και εννοείται το ταλέντο του. Για τις δύο διασκευές που κάναμε εμείς… όσον αφορά το «Le vent nous portera», ήταν ένα δικό μου απωθημένο από όταν άκουσα το τραγούδι, να καταφέρω να βάλω ελληνικό στίχο. Το «Αυτός που αγαπάς» ήρθε σαν πρόταση από τον παραγωγό μας. Εγώ είχα στο μυαλό μου το πρωτότυπο, από την Tina Dico και πάντα το συνδύαζα με τη Μαρία Παπαγεωργίου. Όταν μου έγινε η πρόταση ήταν η μόνη σκέψη που είχα και κατευθείαν πήρα τη Μαρία και της το πρότεινα.
Με το Χρυσόστομο (Καραντωνίου) και το Δημήτρη (Παπαχαραλάμπους) έχετε φτιάξει μια όμορφη και δημιουργική παρέα. Πως ξεκίνησε η επαφή σας και πως έχετε λειτουργήσει μέχρι τώρα;
Με το Χρυσόστομο είμαστε φίλοι περίπου 20 χρόνια. Είμαστε σαν οικογένεια γιατί τον έχω παντρέψει και είμαι νονός του γιού του. Παίζουμε μαζί απ’ το λύκειο και είμαστε ένα αδιάσπαστο ντουέτο. Το Δημήτρη τον ξέραμε από το δίσκο του Σωκράτη Μάλαμα, τους «Δρόμους». Γνωριστήκαμε ένα βράδυ, του άρεσαν αυτά που κάναμε και έδεσε. Μέσα σε πολύ λίγες μέρες είχαμε τα πρώτα τραγούδια. Δεν έγινε ως αυτοσκοπός. Εγώ με το Χρυσόστομο θέλαμε να κάνουμε ένα δίσκο αλλά δε βρίσκαμε ένα καλό στίχο που πρωτίστως να εκφράζει εμένα ως τραγουδιστή. Τα πάμε μια χαρά με τα παιδιά, οι σχέσεις μας είναι άρτιες και τις δυσκολίες τις περνάμε μαζί. Αυτό σημαίνει ομάδα. Όπως και σε μια σχέση που υπάρχουν όμορφες στιγμές και κακές στιγμές, πρέπει πάντα να είσαι μαζί με τον άλλο για να τα ξεπερνάς όλα. Χαίρομαι πάρα πολύ που τους έχω δίπλα μου και μου εμπιστεύονται τα τραγούδια τους γιατί είναι πολύ δύσκολο πια να βρεις τραγούδια. Ένας τραγουδιστής αντιμετωπίζει τη δυσκολία να βρει τα τραγούδια και όχι μόνο αυτή… ο Χρυσόστομος π.χ. έχει αναλάβει το 80 % της δουλειάς αυτής διότι τα ενορχηστρώνει και καθοδηγεί όλη την ηχογράφηση, πράγμα πολύ δύσκολο. Υπάρχουν πολλές δυσκολίες αλλά τις ξεπερνάμε με χιούμορ, καλή διάθεση και πάντα κοιτώντας τι θα κάνουμε στα επόμενα βήματα.
Πιστεύεις ότι οι σταθερές παρέες στο χώρο της μουσικής μπορούν να πετύχουν πολλά πράγματα;
Υπήρχαν παρέες που ορίσανε και διαμορφώσανε το μουσικό μας πολιτισμό. Ο Γκάτσος κι ο Χατζιδάκις, ο Κραουνάκης με τη Λίνα και την Πρωτοψάλτη και τώρα ο Θέμης, η Νατάσσα και ο Γεράσιμος… αυτό το πράγμα δε σταματά. Η κάθε εποχή έχει το δικό της πυρήνα. Έχω δει και άλλα πράγματα τα οποία δυστυχώς δεν έχουν τη δυνατότητα να βγουν στην επιφάνεια, υπό αυτές τις συνθήκες.
Όταν κερδίσατε στους Αγώνες Δημιουργίας Ελληνικού Τραγουδιού με τα «Μεροκάματα», αναμένατε ότι η απήχηση του τραγουδιού θα ξεπερνούσε τα όρια αυτά και θα σας έδινε μια σταθερή βάση για να συνεχίσετε;
Το κομμάτι δεν το είχαμε πειραματιστεί σε ζωντανές εμφανίσεις, εκτός από ακροάσεις σε φίλους, πριν το δώσουμε στη Στέγη. Έδειχνε να έχει μια δυναμική αλλά προσωπικά δε φανταζόμουν ότι θα μπορούσε να κάνει τόσο καλή δουλειά. Ευτυχώς είχε μια πολύ καλή απήχηση και το ότι το κριτήριο του κόσμου μπορεί και ορίζει είναι κάτι που μας δίνει πολύ ελπίδα.
Πήρατε το βραβείο κοινού, εξάλλου.
Το καλύτερο βραβείο πήραμε. Τελικά ό, τι κάνουμε, απευθύνεται στον κόσμο. Πρέπει να καταλάβουμε ότι μιλάμε στον κόσμο και πως πρέπει να είμαστε αληθινοί.
…εγώ πιστεύω ότι πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που θα έρχονται στην επιφάνεια. Λυπάμαι, δυστυχώς, γιατί έχουν περιοριστεί τόσο πολύ οι δυνατότητες και είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα για τους νέους από εμάς και κάτω…
«Μικρά τα μεροκάματα κι οι αγκαλιές πιο λίγες»… λίγο σατανικός ο συνδυασμός της οικονομικής ανέχειας και της συναισθηματικής απουσίας;
Το κομμάτι βέβαια δε γράφτηκε για την παρούσα κατάσταση. Πολύ πιο πριν γράφτηκε και μάλιστα επηρεασμένο από ένα λαϊκό τραγούδι. Στο κομμάτι αυτό ο καθένας βρίσκει τον εαυτό του. Άλλος βρίσκει το κοινωνικό, άλλος το ερωτικό, άλλος το μοναχικό του κομμάτι… ακόμα κι εγώ, τρία χρόνια μετά, κάθε φορά που θα το πω, θα βρω ένα καινούριο τρόπο ή θα μου «μιλήσει» διαφορετικά. Κάποιες φορές το προσεγγίζω ερωτικά, κάποιες άλλες ακραία πολιτικά. Είναι όμως στην κρίση του καθενός αυτό.
Αν δεν κάνω λάθος το τραγούδι δεν είναι η μόνη επαγγελματική σου ενασχόληση.
Ναι. Έχω σπουδάσει βέβαια μουσική και κιθάρα αλλά και γραφίστας. Αυτό με βοηθάει να βγάζω τα βασικά και πάγια έξοδα του μήνα. Σε καμία περίπτωση δε ζω πολυτελώς αλλά με βοηθάει να επιβιώνω. Από εκεί και πέρα, όμως, με βοηθάει να έχω μια καβάντζα για να μπορώ να δουλεύω αποκλειστικά με τη μουσική, να είμαι ταγμένος σε αυτό και να έχω τη συγκέντρωση και την προσοχή μου εκεί. Η γραφιστική είναι κάτι που κάνω παράλληλα. Δουλεύω με καλλιτέχνες, φτιάχνω αφίσες, εξώφυλλα CD κ.ά.
Φτιάχνεις και τις δικές σας αφίσες;
Μοιραία ναι! (γέλια) Κοίταξε όμως, αυτό μας γλυτώνει από πολλά. Ο Χρυσόστομος π.χ. γλυτώνει πάρα πολύ χρόνο και χρήμα γιατί δουλεύει και μόνος του στο σπίτι πολλές ώρες. Ένας κάνει αυτό, άλλος κάνει κάτι άλλο. Αυτός είναι ένας λόγος ακόμη που η ομάδα πρέπει να είναι δυνατή.
Θεωρείς ότι είναι απαραίτητο να δίνεσαι ολοκληρωτικά στην τέχνη ή ίσως θα πρέπει ακόμα κι ο καλλιτέχνης να τη βλέπει σαν μια διέξοδο;
Άμα δε δοθείς στην τέχνη δε θα σου δοθεί ούτε αυτή. Δεν ξέρω αν ήταν αυτή η ερώτησή σου.
Μήπως κάποιες φορές χρειάζεται ένας χώρος για να μπορέσεις να δεις την τέχνη με το σωστό τρόπο;
Πρέπει να είσαι ταγμένος στη μουσική. Έχω πάντα στο μυαλό μου το Νίκο Μαμαγκάκη, ο οποίος ήταν δάσκαλός μας. Ο άνθρωπος ήταν 80 χρονών και δούλευε από τις 10 το πρωί μέχρι τις 10 το βράδυ. Οπότε, τι να πω τώρα εγώ… ότι θα κάτσω να ξεκουραστώ μια μέρα γιατί κουράστηκα που κάνω πρόβες; Όπως έλεγε κι ο ίδιος, δε δικαιούσαι να το λες αυτό. Πρέπει να είσαι πάντα πάνω από την τέχνη και άφηνε και λίγο περιθώριο για να παρατηρήσεις τι κάνεις. Γύρνα όμως εκεί, με πείσμα και πάθος.
…όλη αυτή η κατάσταση ή θα σε περιορίσει και θα σε κάνει μοναχικό και απελπισμένο ή θα ακολουθήσεις το δρόμο της αλληλεγγύης και της σύμπνοιας…
Η συνεργασία με το Νίκο Μαμαγκάκη ήταν το μεγαλύτερο παράσημο για σένα;
Δε θα έβαζα τη λέξη «παράσημο». Η λέξη που ταιριάζει είναι «πλούτος». Δούλεψα κοντά του 8 χρόνια, από πιτσιρίκι μέχρι που τριαντάρησα. Ο Χρυσόστομος ήταν βέβαια πιο πολλά χρόνια μαζί του. Ο Μαμαγκάκης ήταν πλούτος. Πήρα πολλά, σχολή μεγάλη.
Μέσα στα τελευταία 7-8 χρόνια έχει αναδυθεί μια νέα γενιά καλλιτεχνών, μέρος της οποίας είστε κι εσείς. Θεωρείς ότι αυτό ήταν μια λογική εξέλιξη ή μήπως η κρίση οδήγησε στη διέξοδο της τέχνης και της δημιουργίας;
Μπορεί και τα δύο αυτά να παίζουν το ρόλο τους. Εγώ πιστεύω ότι πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που θα έρχονται στην επιφάνεια. Λυπάμαι, δυστυχώς, γιατί έχουν περιοριστεί τόσο πολύ οι δυνατότητες και είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα για τους νέους από εμάς και κάτω. Υπάρχει αυτή η μικρή χαραμάδα που προσπαθείς να περάσεις αλλά μετά τα πράγματα είναι πιο δύσκολα. Μετά αρχίζει άλλος αγώνας. Χαίρομαι που βγαίνουν νέα παιδιά με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Μακάρι να αλλάξουν τα πράγματα και να δοθούν δυνατότητες στα νέα παιδιά γιατί υπάρχουν ωραία πράγματα.
Έχω την εντύπωση ότι οι νέοι καλλιτέχνες, σε σχέση με τους παλαιότερους, έχετε καλύτερη αίσθηση της συνεργασίας και της συναδελφικότητας.
Ίσως φταίνε κι οι καταστάσεις.
Είναι δηλαδή αναπόφευκτη ανάγκη το να έρχονται όλοι πιο κοντά;
Θα μιλήσω απ’ τη δική μου σκοπιά και από το πως βιώνω την οικονομική – πολιτική κατάσταση των μνημονίων. Το αίσθημα της αλληλεγγύης και της σύμπνοιας είναι αυτονόητο να περνάει και στη δουλειά σου, στην τέχνη σου. Η τέχνη ήταν ανέκαθεν ένα βήμα για να βρούνε θέση τέτοιες αντιλήψεις. Σε μένα λειτουργεί. Όλη αυτή η κατάσταση ή θα σε περιορίσει και θα σε κάνει μοναχικό και απελπισμένο ή θα ακολουθήσεις το δρόμο της αλληλεγγύης και της σύμπνοιας. Η τέχνη από μόνη της το περνάει.
Έζησες πολλά χρόνια στη Θεσσαλονίκη. Υπάρχει αντίθεση σε σχέση με την Αθήνα;
Τεράστια αντίθεση! Η Αθήνα είναι μια πόλη που αγαπώ και δε θέλω να φύγω, πόσο μάλλον όταν ζω σε αυτήν εδώ την περιοχή του Θησείου. Η Θεσσαλονίκη είναι η γενέτειρά μου. Αυτό που με θλίβει είναι ότι εκεί έχω χάσει όλα μου τα στέκια… έχουνε κλείσει γιατί τα έχει «ρουφήξει» η κρίση. Δέκα μαγαζιά που είχαμε και παίζαμε ή πίναμε το ποτό μας, δεν υπάρχουν. Αυτό συνεπάγεται ότι έχουν χαθεί και οι παρέες. Ανεβαίνω στη Θεσσαλονίκη και αισθάνομαι λίγο ξένος· βέβαια δεν είναι έτσι, εγώ το βλέπω έτσι. Η Αθήνα είναι ένα μέρος αρχαιοελληνικό, έχει την αύρα και την ενέργεια της αρχαίας Ελλάδας και το χρώμα της, το λευκό. Η Θεσσαλονίκη είναι μια βυζαντινή, κόκκινη πόλη, όπως τη λέω εγώ. Αυτό φαίνεται και στο συναίσθημα που σου προκαλεί η κάθε πόλη. Στην Αθήνα ανοίγει η καρδιά σου ενώ στη Θεσσαλονίκη υπάρχει μια μελαγχολική ατμόσφαιρα. Μόνο αν φυσήξει ο Βαρδάρης, ησυχάζεις!
…μου αρέσει να είμαι σιωπηλός παρατηρητής. Δε θέλω να μου μιλάνε. Θέλω να παρατηρώ ακόμα και τον τρόπο που θα πάρει την ανάσα ο τραγουδιστής, το πως θα κουρδίσει, τι θα πει, σε σημείο που αρχίζω και νιώθω πως νιώθει ο άλλος…
Το πρόσφατο ζήτημα του σκανδάλου της ΑΕΠΙ άνοιξε ένα κύκλο ατελείωτων αντιπαραθέσεων ανάμεσα και στους ίδιους τους δημιουργούς. Εσύ πως βλέπεις αυτή την ιστορία;
Να ξεκαθαρίσω ότι σαν τραγουδιστής δεν ανήκω στην ΑΕΠΙ γιατί δεν είμαι δημιουργός. Είμαι όμως με το μέρος του δίκαιου. Σαν άνθρωπος δε μπορώ να κάνω αλλιώς. Στεναχωριέμαι πάρα πολύ βλέποντας τον «πόλεμο» μεταξύ καλλιτεχνών, που πρέπει να σταματήσει και οι καλλιτέχνες να ενωθούν απέναντι στην οικογένεια των Ξανθόπουλων. Έχουμε νομίζω να κάνουμε με έξη αδικήματα και ένα πλημμέλημα. Εγώ αν είχα κάνει έξη αδικήματα και ένα πλημμέλημα αυτή τη στιγμή που θα ήμουνα; Τα πράγματα είναι απλά. Οι καλλιτέχνες πρέπει να ενωθούν και να βρεθεί η λύση· σίγουρα όχι με τσακωμούς και ανακοινώσεις.
Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι για σένα να έχεις κάτι άσχημο στο μυαλό σου, ακόμα και σε κοινωνικό επίπεδο, και να πρέπει να πεις ένα ερωτικό τραγούδι; Χρειαζόμαστε αυτή την έκφραση ή πρέπει να κάνουμε στροφή προς το κοινωνικό τραγούδι;
Εγώ είμαι αρκετά στραμμένος στο πολιτικό τραγούδι και λόγω επιρροών. Πάνω στη σκηνή, όμως, δεν παίρνεις τίποτα. Παίρνεις μόνο τα συναισθήματά σου και τα αναμειγνύεις με τον κόσμο. Όλα υπάρχουν εκείνη τη στιγμή… θα βγει και το απωθημένο, ο τσαμπουκάς, το άχτι αλλά θα βγει κι ο ερωτισμός γιατί όλοι το θέλουμε αυτό. Νομίζω ότι πρέπει να ανάβεις το φυτιλάκι σου σε όλα τα συναισθήματα… κι ας καείς, δεν πειράζει!
Μια πολύ αγαπημένη συνήθεια των νεότερων κυρίως καλλιτεχνών είναι σε ένα live να καλούνε στη σκηνή κάποιο παρευρισκόμενο συνάδελφο. Βρέθηκες κι εσύ χθες στο live της Μάγδας Βαρούχα. Πως είναι αυτή η αίσθηση;
Αγχωτικό αλλά ωραίο! Είναι όμορφο γιατί δηλώνει ότι δεν υπάρχουν ζήλιες, κόντρες και φθορά μεταξύ μας. Με όλα αυτά τα παιδιά είμαστε φίλοι, βγαίνουμε και για ποτό.
Είναι δυνατόν να τους δεις εκείνη την ώρα σαν ακροατής;
Είναι πολύ δύσκολο πλέον να δω συνάδελφο σαν ακροατής. Το να ανεβαίνεις να τραγουδάς, προσωπικά δε μ’ αρέσει. Θέλω π.χ. να πηγαίνω να ακούω την Παπαγεωργίου, να κάτσω στη γωνίτσα μου, να πιω τρία ποτά και να περάσω καλά γιατί μ’ αρέσει πάρα πολύ. Μου αρέσει να είμαι σιωπηλός παρατηρητής. Δε θέλω να μου μιλάνε. Θέλω να παρατηρώ ακόμα και τον τρόπο που θα πάρει την ανάσα ο τραγουδιστής, το πως θα κουρδίσει, τι θα πει, σε σημείο που αρχίζω και νιώθω πως νιώθει ο άλλος.
Που σε βρίσκουμε το επόμενο διάστημα; Ξέρω ότι ήσουν σε πρόβες με τη Μελίνα Κανά.
Με τη Μελίνα τελειώσαμε χθες τις πρόβες. Ξεκινάμε στις 2 Ιουνίου από το Φεστιβάλ «Αναιρέσεις», στη συνέχεια πάμε Κρήτη και έτσι ξεκινάει η περιοδεία. Μελίνα Κανά και Rom Royale. Πρόκειται για μια εκπληκτική μπάντα με πολύ ωραίο χρώμα και ήχους βαλκανικούς. Για τη Μελίνα, ό, τι και να πω είναι περιττό. Είναι μεγάλο απωθημένο να σταθώ δίπλα της και αισθάνομαι πολύ τυχερός. Μου έχει δώσει αρκετό χώρο και αυτό είναι από τα λίγα πράγματα που ήθελα να κάνω στη ζωή μου.
Το δικό σου ύφος το έχεις βρει, μέχρι στιγμής;
Όχι. Γι’ αυτό πιστεύω ότι ο νέος δίσκος θα μας δώσει μια κατεύθυνση του πως θα κινηθούμε στα επόμενα. Όποιος τον ακούσει, θα δει το λαϊκό, την ατόφια ζεϊμπεκιά, το ροκ, τη μπαλάντα κ.ά. Δεν αγχωνόμαστε· πειραματιζόμαστε και βλέπουμε.
Σε λίγες μέρες έχετε και το πρώτο ραντεβού του δίσκου με το κοινό.
Την Πέμπτη 25 Μαΐου στο Σταυρό του Νότου Plus με την εννεαμελή ορχήστρα των Cour des Miracles. Ο Αλέξανδρος Κούρος, που είναι ιθύνων νους της παρέας, είναι ένας από τους πυλώνες του δίσκου και τον ζηλεύουμε απίστευτα γιατί είναι 24 ετών και έχει απίστευτο ταλέντο. Μαζί μας θα είναι η Μαρία Παπαγεωργίου, ο Απόστολος Ρίζος και φυσικά ο Κώστας Παρίσσης. Την παρουσίαση θα την προλογίσουν δυο φίλοι δημοσιογράφοι, ο Δημήτρης Μανιάτης από την εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ και ο Αντώνης Μποσκοΐτης από τη LIFO. Το κάθε τραγούδι του δίσκου έχει και από ένα ζωγραφισμένο πινακάκι, που φιλοτέχνησε ο Ηλίας Παπανικολάου και θα προβάλλονται κατά τη διάρκεια της παρουσίασης. Επίσης, θα υπάρχουν και κάποια σχόλια ραδιοφωνικού τύπου από την Εύα Τσακού, ραδιοφωνική παραγωγό στο radiofono.gr.
Σας ενδιαφέρει να μείνει κάτι ολοκληρωμένο, ακόμα και αν οι δίσκοι πλέον δεν έχουν το εμπορικό αντίκρισμα του παρελθόντος;
Ναι. Αυτή τη δουλειά θα τη χαρακτήριζα χειροποίητη. Όλα ήταν προσχεδιασμένα. Το στήσαμε όλοι μαζί πάνω από ένα πάγκο με τον Ηλία να ζωγραφίζει κι εμείς να κόβουμε και να ράβουμε με τα πάντα υπολογισμένα. Για μένα, σαν γραφίστας, αυτή είναι η έννοια της γραφιστικής. Οι γραφίστες έτσι δουλεύανε και στα παλιά χρόνια. Ελπίζω αυτό που κάνουμε να αρέσει σε κάποιους και αυτός που θα το πάρει να το χαρεί.
Υπάρχουν σχέδια για μετά το καλοκαίρι;
Υπάρχουν και για το χειμώνα αρκετές σκέψεις και προτάσεις αλλά είναι νωρίς ακόμα να πούμε κάτι. Από Σεπτέμβρη, εδώ είμαστε! Εμείς είμαστε «μαμούνια» και δε σταματάμε!
Σε ευχαριστούμε πάρα πολύ και καλοτάξιδος να είναι ο δίσκος!
Κι εγώ ευχαριστώ! Καλό καλοκαίρι!
—————-
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…