Γράφει ο Κωνσταντίνος Πετρόπουλος
Φωτογράφηση: Σοφία Κοσμίδου
Την πρώτη φορά που είδα τον Πάνο Μουζουράκη ήταν στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Όχι, δεν έχουμε καμία σχέση με σπουδές (εγώ τουλάχιστον). Περαστικός ήμουν και πήγα να ακούσω τον Πάνο που έπαιζε εκεί. Μας τα χάλασε η βροχή και το διαλύσαμε νωρίς αλλά το λίγο που είδα με έπεισε να πάω λίγες μέρες αργότερα στο Live για τα γενέθλιά του, με εκλεκτούς φίλους. Το “κακό” τρίτωσε την περασμένη Παρασκευή όταν τον είδα στο Club του Σταυρό του Νότου, όπου πραγματοποίησε την πιο ολοκληρωμένη και ουσιαστική παράσταση του.
Γύρω στις έντεκα ο Σταυρός του Νότου είχε γεμίσει ασφυκτικά με φίλους, γνωστούς και μη και φυσικά εκεί βρισκόταν και η Μαρία Σολωμού. Λίγη ώρα αργότερα η Κυριακή, κάτι σαν γραμματέας της παράστασης (αν υπάρχει τέτοιος όρος), ανέβηκε στην σκηνή και διάβασε ένα κείμενο για τα είδη των καλλιτεχνών, για το έντεχνο τραγούδι, για την αγάπη του Μουζουράκη για τη ζωγραφική και την τέχνη γενικά καθώς και για το τι θα επακολουθήσει. Ο Πάνος Μουζουράκης ξεκίνησε το πρόγραμμα με το σαρκαστικό τραγούδι του “Σονάτα σε Ντο μείζονα για πιάνο, τέσσερα χέρια και φωνάρα”. Έκανε την εμφάνιση του μέσα από το κοινό που τον αποθέωνε, άπλωνε το χέρι του για να τον αγγίξουν έστω και λίγο, ανέβαινε πάνω στα τραπέζια και κατέληξε στην σκηνή όπου σκουπιζόταν και μοίραζε χαρτοπετσέτες με τον ιδρώτα του. Για να μην δώσει δικαιώματα, δεν είναι τέτοιος άνθρωπος άλλωστε, συνέχισε σε πιο χαμηλούς τόνους με το “Κοίτα Εγώ” των Μποφίλιου και Χαρούλη και κατέληξε σε ένα ποτ πουρί αφιερωμένο στην Ελλάδα και στην κρίσιμη φάση που περνάει.
Αφού ο Πάνος Μουζουράκης μας προέτρεψε να… μιλάμε, γιατί όπως είπε έτσι έχει συνηθίσει στα live και ανησυχούσε που εμείς ήμασταν πολύ ήσυχοι, συνέχισε με το πρόγραμμα που είχε δικά του παλιά αγαπημένα κομμάτια, διασκευές από Δεληβοριά, Σαββόπουλο, Robbie Williams, Bob Dylan κ.α. καθώς και νέα τραγούδια του όπως το “Χρυσό αυγό” που υπογράφει ο Μανώλης Φάμελλος και είναι ήδη επιτυχία. Αξίζει να σημειωθεί πως το “Χρυσό Αυγό” το ακούσαμε και στα Γερμανικά αφού όπως είπε ο τραγουδοποιός «από τότε που μπήκε στη ζωή μας η Μέρκελ έχω αρχίσει και μεταφράζω όλα τα τραγούδια μου στα γερμανικά!». Το παράδοξο είναι ότι μου άρεσε και έτσι! Κάπου εκεί ο Πάνος μας εκμυστηρεύτηκε πως φεύγοντας από τον ψυχολόγο του, ήθελε έντονα να ακούσει ένα τραγούδι. Το “Και μετά ξύπνησα” του φίλου του Αποστόλη Βαλαρούτσου, με τον όποιο είχαν ξεκινήσει μαζί στον Σταυρό του Νότου πριν πολλά χρόνια. Γι’ αυτό τον λόγο κάλεσε τον Αποστόλη στην σκηνή και το είπαν παρέα.
Στο διάλλειμα η γραμματέας Κυριακή, την οποία ο Μουζουράκης αποκαλούσε Κική για να της “σπάει” τα νεύρα, πήρε πάλι το λόγο και μας μίλησε για έναν διαγωνισμό που δίνει την ευκαιρία σε νέα ταλέντα να τραγουδούν κάθε Παρασκευή στο διάλλειμα του Μουζουράκη. Έτσι ακούσαμε μια εξαιρετική γυναικεία φωνή που ξεκίνησε δυναμικά με Adele και μας κράτησε καλή παρέα μέχρι να ξαναπάρουν τη σκυτάλη οι οικοδεσπότες της βραδιάς.
Το δεύτερο πρόγραμμα μας επεφύλασσε κι άλλες εκπλήξεις, κι άλλα αστεία αλλά κυρίως τραγούδι και χορό αφού ο Πάνος Μουζουράκης σαν καλός γνώστης του marketing κράτησε τις “επιτυχίες” “Μαντάμ”, “Σαλάμι” και “Φίλα με ακόμα” για το τέλος. Το “Μαντάμ” το ερμήνευσε μαζί με τον “ηθικό αυτουργό” Παντελή Αμπαζή. Χαρακτηριστικό ήταν πως πολλοί από το κοινό δεν σταμάτησαν να τραγουδούν καθ’ όλη τη διάρκεια του Live. Ήξεραν απ’ έξω όλα τα τραγούδια και κάθε στίχο. Αυτό σε λίγες συναυλίες το βλέπεις και για να συμβεί σημαίνει ότι έχεις φανατικό και ταυτόχρονα όχι ξενέρωτο κοινό.
Τρεισήμισι ώρες περίπου αργότερα, όταν τελείωσε το πρόγραμμα, φύγαμε όλοι ανανεωμένοι, είχαμε ξεχαστεί και είχαμε διασκεδάσει. Ένα πρόγραμμα που εκτός από καλά επιλεγμένα και παιγμένα τραγούδια, είχε και γέλιο, κέφι, χορό, εκμυστηρεύσεις όπως για τα παιδικά χρόνια του Μουζουράκη και το Μπαλέτο, είχε ιστορίες για ινδιάνους, είχε ταχυδακτυλουργικά και ότι άλλο μπορεί να έχει μια προσεγμένη παράσταση. Στο τέλος όλοι οι εξαιρετικοί μουσικοί που πλαισιώνουν τον Πάνο Μουζουράκη συγκεντρώθηκαν μαζί του στο κέντρο της σκηνής και έκαναν μια βαθιά υπόκλιση στο κοινό που τους χειροκροτούσε. Αυτή η υπόκλιση ήταν μια τελευταία πινελιά, “κλεμμένη” από την άλλη μεγάλη αγάπη του Showman Πάνου… το θέατρο! Και με αυτό θα σας αφήσω κι εγώ… τα υπόλοιπα στον Σταυρό του Νότου μέχρι 18 Δεκεμβρίου!
Δείτε περισσότερες αποκλειστικές φωτογραφίες του Music Corner από το live…
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών…