Γράφει η Μαρία Αβραμίδου
Την Παρασκευή, 8 Ιουνίου βρέθηκα στο Θέατρο Βράχων «Μελίνα Μερκούρη» στον Βύρωνα, προκειμένου να παρακολουθήσω τη δεύτερη συναυλία – αφιέρωμα στον Θάνο Μικρούτσικο. Ο σπουδαίος μας συνθέτης έδωσε στις δύο αφιερωματικές, εορταστικές αυτές βραδιές (είχε προηγηθεί η πρεμιέρα στις 7 Ιουνίου) τον τίτλο «Όσοι Περπάτησαν Μαζί Μου» –μια αναφορά η οποία συμπεριλάμβανε τόσο τους συνεργάτες του, όσο και όλους εμάς. Και η αλήθεια είναι ότι και οι ένδεκα καλλιτέχνες (Χάρις Αλεξίου, Ρίτα Αντωνοπούλου, Χρήστος Θηβαίος, Κώστας Θωμαΐδης, Γιάννης Κότσιρας, Γιώργος Μεράντζας, Μανώλης Μητσιάς, Γιώργος Νταλάρας, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Μίλτος Πασχαλίδης, Μαριάννα Πολυχρονίδη), όπως και όλοι οι σπουδαίοι μουσικοί της παράστασης έχουν να υπερηφανευθούν για –τουλάχιστον μία για τον καθένα τους– ξεχωριστή στιγμή.
Είμαι σίγουρη, καθώς έχουν περάσει τρεις ημέρες από το πέρας και των δύο συναυλιών, ότι σχεδόν όλοι σας, μάλλον θα έχετε διαβάσει κάποιο άρθρο ή θα έχετε δει σχετικά ρεπορτάζ. Ποιος ο λόγος, λοιπόν, να υπάρχει αυτό το κείμενο; Ένας και μοναδικός. Ή, για να είμαι πιο ακριβής, μία και μοναδική. Αναφέρομαι στην κορυφαία, κατ’ εμέ, στιγμή της βραδιάς: αυτήν που ο Θάνος Μικρούτσικος έμεινε ολομόναχος στη σκηνή, να ξεκινά έναν μοναδικό παιχτικό αυτοσχεδιασμό στο πιάνο του, υπό το φως ενός μοναχικού προβολέα. Οι νότες από τα πλήκτρα αντηχούν στον χώρο, όπου οι πάντες κρατούν την ανάσα τους κι ήχος άλλος κανείς δεν ακούγεται πέρα απ’ αυτή τη μουσική. Και ξαφνικά, η φωνή του συνθέτη, γνώριμη, χαρακτηριστική, σίγουρη: «Εφτά. Σε παίρνει αριστερά, μην το ζορίζεις»… Την ερμηνεία που ακολούθησε στο «Οι 7 Νάνοι στο s/s Cyrenia» –ένα τραγούδι που χαρακτήρισε και τον χαρακτήρισε, ίσως περισσότερο απ’ όλα στη συνάντησή του με την ποίηση του αγαπημένου του Νίκου Καββαδία– δεν ξέρω αν υπάρχει μία λέξη που να μπορεί πλήρως να την εκφράσει. Προσωπικά ένιωσα σαν να ήμουν παρούσα σε μία γέννα, κατά την οποία ένα δημιούργημα, ένα έργο τέχνης, απέκτησε νέα υπόσταση –φέροντας το ειδικό βάρος της ιστορίας του, αλλά και «ντυμένο» με ολοκαίνουργια ρούχα. Ήταν μια στιγμή που την αισθάνθηκα να εγγράφεται στην αιωνιότητα, να είναι τόσο ανθρώπινη και τόσο ουράνια μαζί, να βγαίνει από τα έγκατα της γης και ταυτόχρονα να μοιάζει άυλη, ονειρική… Η στιγμή της Δημιουργίας. Προσωπική όσο και Οικουμενική. Πρώτη και Έσχατη. Εφήμερη και Αιώνια.
Το τέλος της κορυφαίας αυτής ερμηνείας, ένα ξέσπασμα: Ο συνθέτης υποκλίνεται μπροστά μας κλαίγοντας και όλοι εμείς χειροκροτούμε όρθιοι. Τα δάκρυά του –λυτρωτικά, γεμάτα ευγνωμοσύνη, συγκίνηση και ποιος ξέρει ακόμη πόσα συναισθήματα– κυλούσαν αβίαστα, όπως και τα συναισθήματα στις καρδιές μας. Και για εκείνες, τις έστω λίγες, ευλογημένες στιγμές που κράτησαν τα δάκρυα και το χειροκρότημα γίναμε όλοι Ένα. Και ακριβώς εκεί, στο μεγαλείο της Τέχνης και της Μουσικής που μπορεί να ενώσει μονομιάς όλες τις καρδιές, βρίσκεται η ουσία της ανθρώπινης ύπαρξης. Γιατί αυτό που τελικά «γέννησε» η κορυφαία αυτή ερμηνευτική στιγμή του Θάνου Μικρούτσικου ήταν απλή, ζεστή, ανεκτίμητη, αληθινή Αγάπη!
——-
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…