Γράφει η Ανδρονίκη Τσατσαρώνη
Φωτογράφηση: Αφροδίτη Ζαγγανά
Kαι ποιος, άραγε, δεν έχει ακούσει το όνομά του, πολλώ δε μάλλον, δεν το έχει προφέρει την τελευταία τριετία, έστω και ρωτώντας γνωστούς και φίλους «ποιος είναι πια, ρε παιδιά, αυτός ο Χαρούλης»;
Να αποτολμήσω να στον περιγράψω; Μάταιο. Διότι την ενέργεια, καλέ μου αναγνώστη, δεν την χωρούν οι λέξεις.
Κι αυτό ακριβώς είναι ο Χαρούλης. Ενέργεια.
Μια ενέργεια μαγευτική, απ’ την κορφή ως τα νύχια. Αερικό αγνό και χείμαρρος μαζί.
Απ’ όλα τα κοπέλια, αυτό είναι το καλύτερο κι αξίζει προσοχής ή έτσι τουλάχιστον υποστήριξε ο Μίλτος Πασχαλίδης σε μία από τις συναυλίες τούτου του καλοκαιριού που αφήνουμε πίσω μας.
Πάνε 12 χρόνια, αν δεν με απατά η μνήμη μου, από την πρώτη κιόλας φορά που ανέβηκε σε συναυλιακή σκηνή της Αθήνας, καλεσμένος τότε του Χρήστου Θηβαίου. Και πάνε ήδη 6-7 από την πρώτη φορά που τον άκουσα να παίζει και να τραγουδά ζωντανά, από τη σκηνή του Σταυρού του Νότου. Τότε που το live έμοιαζε, λες, με υπόθεση οικογενειακή. Τότε που τον… χωρούσε ακόμη ο Σταυρός. Εξηγούμαι για να μην παρεξηγηθώ.
Πριν ακόμη δημιουργηθεί «χαρουλικό» ρεύμα ή υποψία για τους «χαρούλιγκανς», τότε ακόμη που δεν τον προτιμούσαν ιδιαίτερα τα ραδιόφωνα, δεν «ήταν της μόδας», δεν έκανε τα περιβόητα απανωτά sold out. Τότε που, ίσως, ούτε ο ίδιος εδύνατο να φανταστεί ότι οι αφίσες της καλοκαιρινής του περιοδείας θα κρέμονται σε όλα τα πιθανά σημεία μιας πόλης, ότι ο κόσμος κατενθουσιασμένος θα συρρέει δυο και τρία βράδια, γεμίζοντας ασφυκτικά χώρους όπως το θέατρο Βράχων κι η Τεχνόπολις, ότι δίχως τη συμβολή του εγχώριου λεγόμενου star-system θα αγαπηθεί τόσο από συνάδελφους καλλιτέχνες και κοινό.
(Χαλάλι σου αγόρι μου, μονολογώ κάπου εδώ).
Όχι, δεν πέρασαν χρόνια πολλά, ούτε γέρασε προσδοκώντας αυτή την τεράστια αποδοχή. Όχι, δεν έβγαλε δίσκους πολλούς, ούτε αναλώθηκε σε σωρεία συνεντεύξεων διεκδικώντας την προσοχή μας. Δεν άδραξε την ευκαιρία να υποκριθεί σε καιρούς δύσκολους και πονηρούς, ούτε τον ειδήμονα, ούτε τον επαναστάτη, δίνοντας ραντεβού σε πεζοδρόμια και πλατείες. Επιχείρησε μόνο κάτι απλό, όσο και μεγάλο. Πήρε το λαούτο του, κάθισε σε μια καρέκλα κι άρχισε να τραγουδά.
Η Τέχνη είναι φλόγα που σιγοκαίει την ψυχή, αντλεί ερεθίσματα, αρπάζει ξάφνου και φουντώνοντας φωτίζει το σύμπαν.
Η Τέχνη δεν είναι πυροτέχνημα που σκάει κι εξαφανίζεται. Αφήνει στίγμα ανεξίτηλο – μιλώντας πάντα για καλή τέχνη.
Και κάπως έτσι οι δεκάδες γίνονται σταδιακά εκατοντάδες, κι αυτές με τη σειρά τους χιλιάδες. Χιλιάδες κόσμου έδωσαν το παρών για τρίτη συνεχόμενη βραδιά στην Τεχνόπολη του δήμου Αθηναίων, όπου ο Γιάννης, Γιαννάκης, Γιάννος, Γιάνναρος επέλεξε να κλείσει για φέτος το συναυλιακό καλοκαιρινό ταξίδι του «για να μη χαλάσει το προξενιό της χαράς», όπως χαρακτηριστικά είπε. «Από την Αθήνα ξεκινήσαμε τις συναυλίες μας, από δω πήραμε αέρα στα πανιά μας, εδώ τελειώνουμε».
Με τα τραγούδια – κομψοτεχνήματα που του έχει χαρίσει ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου ανέβηκε καταχειροκροτούμενος στη σκηνή στις 21.20, για να κατέβει λίγο μετά τα μεσάνυχτα, και να επανέλθει τελικά δις μετά το επιτακτικό αίτημα της πλειοψηφίας των παρευρισκόμενων.
Ανοίγοντας το χορταστικό τρίωρο, το πολύ οικείο μας «χίλια καλώς εσμίξαμε ωρέ κοπέλια», ακολούθησαν τα «Τότε κι εγώ» κι οι «Μαγγανείες», ενώ για το κλείσιμο φυλάχτηκαν η «Τίγρη», τα «Σύννεφα του γιαλού» και acappella συνοδεία κοινού το «Τούτο το μήνα».
«Ελπίζουμε να περάσατε καλά απόψε. Οι δικές μας καρδιές γέμισαν πάλι και σας ευχαριστούμε πολύ. Έρχεται φθινόπωρο,να το καλοπεράσετε και να κοιτάτε πάντοτε δίπλα σας. Να βοηθάτε τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη».
Έκπληξη της βραδιάς αποτέλεσε ο τραγουδοποιός κι ερμηνευτής Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης, καλός φίλος του Γιάννη, ο οποίος τραγούδησε το συγκλονιστικό «Μη με ρωτάς» των Λευτέρη Παπαδόπουλου και Μάνου Λοΐζου.
Όσες φορές κι αν σμίξουμε καλώς, δε θα είναι αρκετές. Γιατί μπορεί η παρέα να έχει πια μεγαλώσει αισθητά και το κοινό να είναι ετερόκλητο, ωστόσο, ο Γιάννης ο Χαρούλης κι οι μουσικοί του δε χάνουν το σεβασμό αλλά και τον ενθουσιασμό γι’ αυτό που κάνουν. Εύκολα κανείς τους το αναγνωρίζει, χωρίς απαραιτήτως να ανήκει στα ακούσματα του η μουσική αυτή. Το live του είναι ύμνος σε σπουδαίους τραγουδοποιούς, μαζί και γλέντι. Έχει την Κρήτη, την Ήπειρο, την Ικαρία, έχει γέλιο, μαζί και δάκρυ. Η συναυλία του Χαρούλη είναι τόσα πολλά. Είναι όλοι οι ερωτευμένοι άντρες και γυναίκες που αγκαλιάζονται στο άκουσμα του Ερωτόκριτου «για σένα εγεννήθηκε στον κόσμο το κορμί μου», είναι το συνωμοτικό βλέμμα μεταξύ φίλων στο στίχο του Τριπολίτη «ψάχνω για μια διέξοδο γυρεύοντας μια αλλιώτικη ζωή», είναι η διπλανή κυρία που ήρθε πρώτη φορά μαζί με την κόρη και την εγγονή της και θαύμασε την αντοχή του τραγουδιστή και της μπάντας, είναι εκείνο το ηλικιωμένο ζευγάρι που έσφιξε τα χέρια και σιγοτραγούδησε «όταν φουντώνει ο πόλεμος το αίμα δε μετριέται» των Γκάτσου-Ξαρχάκου, είναι το ταυτόχρονο χοροπηδητό στη «Βασιλική» του Ζιώγαλα, είναι το νερό που εκτοξεύεται από μπουκάλια όταν οι νεότεροι χορεύουν το «Αργυρό σκαμνί» και οι φωνές τους που ενώνονται σαν μία, όταν τραγουδούν για τον τρόπο εκδήλωσης της εξουσίας που πανέξυπνα στηλιτεύεται από τον Παπακωνσταντίνου στο «Σκουλαρίκι» του, είναι όλοι οι αγαπημένοι χωρισμένοι φοβισμένοι που καρτερούν και συναντιώνται στον «Χειμωνανθό» της Φωτάκη, είναι όλα τα σημαδιακά χάδια και τα συναισθήματα που αναζωπυρώνουν με της «Λήθης το πηγάδι» του Πασχαλίδη, είναι το πληγωμένο ερημοπούλι που πετά κόντρα στον καιρό από τον «Ακροβάτη» του Αποστολάκη, είναι το πιτσιρίκι τριών ετών που ξεκαρδίζεται όταν ο πατέρας του που το κρατά στους ώμους χορεύει στο «Σου μιλώ και κοκκινίζεις» του Σαββόπουλου, είναι εκείνη η υπόσχεση που δόθηκε από σύντροφο σε σύντροφο με το στίχο του Σπηλιωτάκου «θα είμαι στο πλάι σου και ας ματώσω», είναι δυο παιδιά δίπλα μου που ψάχνουν ρακή για να φωνάξουν «εβίβες» στον τραγουδιστή όταν σηκώνει το ποτήρι του, είναι ο Αλέξανδρος που στέκεται πιο δίπλα και κοιτάχτηκε βαθιά στα μάτια με την Κατερίνα του στο «Βοσκαρουδάκι», είναι τα πνευστά του Κωνσταντή, η λύρα του Ανδριώτη, το κοντραμπάσο του Καλκάνη, η κιθάρα του Τζίνγκοβιτς, τα τύμπανα του Τόλιου, το μοναδικό σκύψιμο του Γιάννη πάνω στο λαούτο του όταν αφηγείται την υπέροχη ιστορία της «Ουράς του αλόγου», το ξεκούρδισμα του λαούτου που μοιάζει με μικρή αμαρτία ενώπιον κοινού, όπως είπε ο ίδιος, είναι η ηλεκτρική ένταση ήχων και φωτισμών, είναι οι κρητικές ρίζες και η σύνδεση με τη μουσική μας παράδοση, είναι το αφοπλιστικό χαμόγελο κι η εκφραστικότητα του Χαρούλη, είναι η απλότητα με την οποία τοποθετείται κι απευθύνεται στον κόσμο «Ομορφιές μου εν όψει των ημερών έχω να πω μόνο τούτο.Δεν καταλαβαίνω πράμα. Ξέρω μόνο πως ο κόσμος αλλάζει από μέσα προς τα έξω».
Απλά, λιτά κι απέριττα. Κάποιοι μόνο από τους λόγους, για τους οποίους δίνουμε από τώρα ραντεβού σε μία από τις επόμενες εμφανίσεις του Γιάννη Χαρούλη.
Άντε και καλό μας φθινόπωρο…!
Δείτε περισσότερες αποκλειστικές φωτογραφίες του MusicCorner από τη συναυλία
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…