Γράφει ο Παύλος Ζέρβας
Ο Rory Gallagher, ένας θρύλος της κιθάρας, ξεχώρισε για το πάθος του, την αυθεντικότητα και την αξεπέραστη δεξιοτεχνία του. Με μια Fender Stratocaster που έγινε σύμβολο της μουσικής του ταυτότητας και μια αφοσίωση στο blues και το rock, ο Gallagher επηρέασε αναρίθμητους μουσικούς και κέρδισε μια ξεχωριστή θέση στις καρδιές των θαυμαστών του.
Τα Πρώτα Χρόνια
Ο William Rory Gallagher γεννήθηκε στις 2 Μαρτίου 1948 στο Ballyshannon της Ιρλανδίας, και μεγάλωσε στο Cork. Από μικρή ηλικία έδειξε ενδιαφέρον για τη μουσική, αρχικά μαθαίνοντας μαντολίνο και αργότερα κιθάρα. Οι πρώτες επιρροές του προήλθαν από καλλιτέχνες όπως ο Muddy Waters, ο Lead Belly και ο Lonnie Donegan, καθώς και από την αυξανόμενη δημοτικότητα του rock ‘n’ roll στα τέλη της δεκαετίας του 1950.
Σε ηλικία 12 ετών, κέρδισε την πρώτη του κιθάρα μέσω ενός διαγωνισμού και από τότε αφιέρωσε τη ζωή του στη μουσική. Σύντομα σχημάτισε τις πρώτες του μπάντες και ξεκίνησε να παίζει σε τοπικές συναυλίες.
Η Άνοδος με τους Taste
Στα τέλη της δεκαετίας του 1960, ο Gallagher ίδρυσε τους Taste, ένα power trio που κέρδισε φήμη για τις εκρηκτικές ζωντανές εμφανίσεις του. Με τους Eric Kitteringham στο μπάσο και Norman Damery στα ντραμς, η μπάντα προσέλκυσε το ενδιαφέρον για το μοναδικό της μείγμα blues και rock.
Το 1969, το ανανεωμένο line-up με τους Richard McCracken (μπάσο) και John Wilson (ντραμς) ηχογράφησε δύο άλμπουμ: το “Taste” (1969) και το “On the Boards” (1970). Η μπάντα σημείωσε μεγάλη επιτυχία στην Ευρώπη, συμμετέχοντας στο περίφημο Isle of Wight Festival το 1970, όπου μοιράστηκαν τη σκηνή με θρύλους όπως οι The Who και ο Jimi Hendrix.
Παρά την επιτυχία, οι εσωτερικές διαφωνίες οδήγησαν στη διάλυση των Taste το 1970, αφήνοντας τον Gallagher να αναζητήσει μια νέα μουσική κατεύθυνση.
Η Σόλο Καριέρα
Το 1971, ο Rory Gallagher ξεκίνησε τη σόλο καριέρα του, που τον καθιέρωσε ως έναν από τους κορυφαίους κιθαρίστες της εποχής του. Το ντεμπούτο άλμπουμ του, “Rory Gallagher” (1971), έλαβε θερμή υποδοχή, ακολουθούμενο από το “Deuce” (επίσης το 1971), που περιλάμβανε κλασικά τραγούδια όπως το “Used to Be” και το “Crest of a Wave”.
Οι ζωντανές εμφανίσεις του ήταν το σήμα κατατεθέν του, με εξαιρετική ενέργεια και επικοινωνία με το κοινό. Ο ζωντανός δίσκος “Live in Europe” (1972) του χάρισε τον πρώτο του χρυσό δίσκο, ενώ τα επόμενα άλμπουμ, όπως το “Blueprint” (1973) και το “Tattoo” (1973), συνέχισαν να ενισχύουν τη φήμη του.
Το ζωντανό άλμπουμ “Irish Tour ’74” θεωρείται ένα από τα καλύτερα ζωντανά άλμπουμ όλων των εποχών. Ηχογραφήθηκε κατά τη διάρκεια μιας περιοδείας στην Ιρλανδία, εν μέσω πολιτικών αναταραχών. Η απόδοση του Gallagher και η ένταση των εμφανίσεών του εντυπωσίασαν το κοινό και την κριτική, καθιερώνοντάς τον ως τον κορυφαίο ροκά.
Το 1975 κυκλοφορεί το “Against the Grain“. Σε αυτό το άλμπουμ, ο Rory συνέχισε να εξερευνά τον παραδοσιακό blues ήχο, προσθέτοντας δικές του πινελιές. Ξεχωρίζουν τα κομμάτια “Bought and Sold” και “I Take What I Want.”
Το “Calling Card” που κυκλοφόρησε το 1976 έβγαλε πολλά μεγάλα τραγούδια, ύμνους της rock μέχρι και σήμερα! Συνδυάζει rock, blues, και jazz στοιχεία και θεωρείται ένα από τα πιο εκλεπτυσμένα άλμπουμ του. Περιλαμβάνει κομμάτια όπως το “Moonchild”, το “Do You Read Me” και το “Edged in Blue.”
Το 1978 επιστρέφει με το “Photo-Finish“, με έναν πιο σκληρό και δυναμικό ήχο. Ξεχωρίζουν τραγούδια όπως το “Shin Kicker” και το “Shadow Play”.
Το “Top Priority” συνεχίζει το 1979 με έναν έντονο rock προσανατολισμό. Κομμάτια όπως το “Philby” και το “Wayward Child” δείχνουν τον ενθουσιασμό και την κιθαριστική του δεινότητα. Προσωπικά ξεχωρίζω το “Bad Penny”!
Άλλο ένα ζωντανό άλμπουμ έρχεται το 1980, το “Stage Struck“, επικεντρώνεται στις πιο σκληρές και ενεργητικές συνθέσεις του Rory, δίνοντας έμφαση στον ηλεκτρισμό των συναυλιών του.
Το 1982 έρχεται το “Jinx” που διατηρεί τον heavy blues-rock ήχο του Rory, με κομμάτια όπως το “Big Guns” και το “Bourbon.”
Μετά από πέντε χρόνια (1987), ο Rory κυκλοφόρησε το “Defender“, επιστρέφοντας σε έναν πιο καθαρό blues ήχο. Κομμάτια όπως το “Kickback City” και το “Loanshark Blues” ξεχωρίζουν.
Το τελευταίο στούντιο άλμπουμ του Rory, το “Fresh Evidence“, κυκλοφόρησε το 1990 και είναι ένα βαθιά blues-rock άλμπουμ με σκοτεινότερη θεματολογία. Ξεχωρίζουν τα “Ghost Blues” και “Heaven’s Gate”.
Στυλ και Τεχνική
Η τεχνική του Gallagher ήταν μοναδική. Χρησιμοποιούσε την παλιά, φθαρμένη Fender Stratocaster του 1961, που έγινε σχεδόν συνώνυμη με τον ίδιο. Το παίξιμό του συνδύαζε την ταχύτητα και την ακρίβεια με έντονη συναισθηματική έκφραση, ενώ οι αυτοσχεδιασμοί του ήταν πάντα γεμάτοι φαντασία.
Προσωπική Ζωή και Τέλος
Ο Rory Gallagher δεν κυνηγούσε τη δόξα ή τα μεγάλα εμπορικά συμβόλαια. Η αυθεντικότητά του και η αφοσίωσή του στη μουσική τον καθιέρωσαν ως έναν από τους πιο σεβαστούς καλλιτέχνες στην ιστορία του blues rock. Μουσικοί όπως ο Slash, ο The Edge (U2), και ο Johnny Marr έχουν αναφέρει τον Gallagher ως πηγή έμπνευσης.
Παρά την επιτυχία του, ο Gallagher παρέμεινε σεμνός και αφοσιωμένος στη μουσική του. Δεν παντρεύτηκε ποτέ και έζησε μια ήρεμη ζωή, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Ωστόσο, η κακή υγεία του, που προήλθε από χρόνιες ασθένειες και το αλκοόλ, τον οδήγησε σε πρόωρο θάνατο στις 14 Ιουνίου 1995, σε ηλικία 47 ετών, ενώ προηγουμένως είχε υποβληθεί σε μεταμόσχευση ήπατος λόγω κίρρωσης.
Η κληρονομιά του συνεχίζει να ζει μέσα από τη μουσική του. Οι δίσκοι του επανεκδίδονται τακτικά, και συναυλίες-αφιερώματα πραγματοποιούνται σε όλο τον κόσμο. Ο Rory Gallagher παραμένει ένα σύμβολο αυθεντικότητας, πάθους και δεξιοτεχνίας.