Γράφει ο Τάσος Κριτσιώλης
«Μια φορά κι ένα καιρό, ήταν μια πανέμορφη πόλη, που οι φιλόξενοι κι ανοιχτόκαρδοι κάτοικοί της λάτρευαν τη μουσική. Έτσι λοιπόν, για πολλά – πολλά χρόνια κάθε Σεπτέμβριο, πλημμύριζε από μελωδίες που έγραψαν μεγάλη ιστορία»…
Κάπως έτσι θα μπορούσε ν’ αρχίζει ένα «παραμύθι», αναφερόμενο στο Φεστιβάλ τραγουδιού της Θεσσαλονίκης. Μα, μήπως κάτι τέτοιο δεν ήταν; Από το 1962 και μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’80, η πρωτεύουσα της Μακεδονίας μόλις ξεκινούσε ο Σεπτέμβριος έβαζε τα καλά της, για να υποδεχτεί τους εκλεκτούς καλεσμένους της από το χώρο της μουσικής. Τα βλέμματα όλης της φιλόμουσης Ελλάδας, στρέφονταν στο «Αλεξάνδρειο Μέλαθρο», για πολλά χρόνια τόπο διεξαγωγής του Φεστιβάλ.
Κάθε 15 ημέρες λοιπόν, θα γυρίζουμε το ρολόι του χρόνου σ’ εκείνες τις αξέχαστες εποχές, παρουσιάζοντας χρόνο με το χρόνο τα τραγούδια, τους δημιουργούς και τους ερμηνευτές που γράψανε τη δική τους ξεχωριστή ιστορία στο θεσμό. Όλα αυτά, μαζί με διάφορα παραλειπόμενα, εντός κι εκτός σκηνής…
———————————————————–
1978: Φεστιβάλ στους ρυθμούς του Εγκέλαδου…
O ισχυρός σεισμός των σχεδόν 7 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ που συγκλόνισε τη Θεσσαλονίκη τη νύχτα της 20ής Ιουνίου 1978, άφησε έντονα και βαθιά τα σημάδια του στην πόλη. Η κατάρρευση πολυκατοικίας με περισσότερους από 30 νεκρούς και ο φόβος για νέα «επέλαση» του Εγκέλαδου ήταν έντονα στο μυαλό των κατοίκων της συμπρωτεύουσας σε όλη τη διάρκεια του καλοκαιριού.
Αυτό το δυσάρεστο γεγονός, δε θα μπορούσε ν’ αφήσει ανεπηρέαστο και το Φεστιβάλ Τραγουδιού. Το Αλεξάνδρειο Μέλαθρο, τόπος διεξαγωγής του από το 1964, είχε υποστεί σημαντικές φθορές από το σεισμό κι έτσι, αποφασίστηκε η διοργάνωση εκείνης της χρονιάς να λάβει χώρα στο θέατρο «Ράδιο Σίτυ».
Το μειονέκτημα, ήταν ότι αυτό χωρούσε μόνο χίλιους θεατές κι όχι πέντε χιλιάδες, όπως το Παλέ ντε σπορ. Συνεπώς, αφενός λιγότερος κόσμος θα είχε τη δυνατότητα να παρακολουθήσει από κοντά τις δυο βραδιές, αφετέρου η οικονομική ζημιά θα ήταν μεγάλη…
Όπως και να ‘χει, το διήμερο 21-22 Σεπτεμβρίου 1978 έλαβε χώρα το 17ο Φεστιβάλ στο «Ράδιο Σίτυ», πάντα με παρουσιαστή τον Άλκη Στέα. Ωστόσο, δεν ήταν από τις διοργανώσεις που άφησαν πίσω τους κάτι αξιομνημόνευτο. Σε αντίθεση με το 1977, οι συμμετοχές γνωστών ερμηνευτών ήταν ασυγκρίτως λιγότερες, ενώ ανάμεσα στα 20 τραγούδια που διαγωνίστηκαν, δεν υπήρχε εκείνο που μέσα στα χρόνια θα θύμιζε τις συγκεκριμένες δύο βραδιές του ’78.
Πάντως, το αξιοσημείωτο του 17ου Φεστιβάλ ήταν ότι οι ψήφοι επιτροπής και κοινού ανέδειξαν δύο τραγούδια στην πρώτη θέση, όμως υπερίσχυσε η γνώμη της πρώτης. Έτσι, το πρώτο βραβείο κέρδισε το «Κράτα με» του Ζακ Ιακωβίδη σε στίχους Χρυσούλας Ιωαννίδου, με ερμηνευτές τον Τάκη Αντωνιάδη και τη Χριστίνα, δύο αρκετά γνωστά ονόματα της εποχής, τα οποία μάλιστα πήραν και το έπαθλο καλύτερης ερμηνείας.
Ζακ Ιακωβίδης, Χριστίνα, Τάκης Αντωνιάδης
Όσον αφορά τον κόσμο, επέλεξε το «Ετούτη την ώρα ας γίνουμε ένα» (στο γενικό σύνολο πήρε τη δεύτερη θέση), που έγραψαν κι ερμήνευσαν οι Γιάννης Πετρίτσης (μουσική) και Σόφη Παππά (στίχοι). Μπορεί να μην έχει περάσει στην ιστορία ως ένα από τα «θρυλικά» τραγούδια του θεσμού, ωστόσο ακόμα και σήμερα δεν είναι λίγοι εκείνοι που το θυμούνται.
Σόφη Παππά, Γιάννης Πετρίτσης
Το τρίτο βραβείο δόθηκε στα «Λάφυρα πολέμου», σε μουσική Δώρου Γεωργιάδη και στίχους Ανδρέα Φαντίδη που τραγούδησε ο Σταύρος Σιδεράς.
Επιπλέον, τα έπαθλα καλύτερης μελωδίας κι ενορχήστρωσης δόθηκαν αντιστοίχως στο Γιάννη Πηλιούρη και στον Τζικ Ναγκασιάν για το «Για να γραφεί ένα τραγούδι» με ερμηνεύτρια τη Λία Βίσση, ενώ ο Τώνης Βαβάτσικος κέρδισε το βραβείο στίχου, αλλά και του δημοφιλέστερου ερμηνευτή για το «Ήταν η πιο όμορφη εποχή» που έγραψε ο ίδιος…
———–
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…