Γράφει ο Τάσος Κριτσιώλης
«Μια φορά κι ένα καιρό, ήταν μια πανέμορφη πόλη, που οι φιλόξενοι κι ανοιχτόκαρδοι κάτοικοί της λάτρευαν τη μουσική. Έτσι λοιπόν, για πολλά – πολλά χρόνια κάθε Σεπτέμβριο, πλημμύριζε από μελωδίες που έγραψαν μεγάλη ιστορία»…
Κάπως έτσι θα μπορούσε ν’ αρχίζει ένα «παραμύθι», αναφερόμενο στο Φεστιβάλ τραγουδιού της Θεσσαλονίκης. Μα, μήπως κάτι τέτοιο δεν ήταν; Από το 1962 και μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’80, η πρωτεύουσα της Μακεδονίας μόλις ξεκινούσε ο Σεπτέμβριος έβαζε τα καλά της, για να υποδεχτεί τους εκλεκτούς καλεσμένους της από το χώρο της μουσικής. Τα βλέμματα όλης της φιλόμουσης Ελλάδας, στρέφονταν στο «Αλεξάνδρειο Μέλαθρο», για πολλά χρόνια τόπο διεξαγωγής του Φεστιβάλ.
Κάθε 15 ημέρες λοιπόν, θα γυρίζουμε το ρολόι του χρόνου σ’ εκείνες τις αξέχαστες εποχές, παρουσιάζοντας χρόνο με το χρόνο τα τραγούδια, τους δημιουργούς και τους ερμηνευτές που γράψανε τη δική τους ξεχωριστή ιστορία στο θεσμό. Όλα αυτά, μαζί με διάφορα παραλειπόμενα, εντός κι εκτός σκηνής…
———————————————————–
1980: Φεστιβάλ με…”παραμύθια”, Δήμου, Λοΐζο, Αντύπα και Άντζελα…
H είσοδος της δεκαετίας του ’80, σήμανε και την αρχή του τέλους της «χρυσής εποχής» για το Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης. Ειδικά από το 1982 κι έπειτα, ο θεσμός έπεσε σε σχεδόν πλήρη ανυποληψία κι ελάχιστες είναι οι στιγμές που μπορούν να θυμηθούν όσοι το παρακολούθησαν είτε «ζωντανά», είτε από την τηλεόραση. Επιπλέον, μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού είναι και οι νέοι ερμηνευτές που ανέδειξε έκτοτε…
Ωστόσο, το 1980 η διοργάνωση ακόμη «άγγιζε» ένα μεγάλο μέρος του κοινού. Άλλωστε, εκείνη τη χρονιά είχαμε ένα «κράμα» παλαιών και νέων τραγουδιστών, που έκανε εξαιρετικά ενδιαφέρον το διήμερο 18-19 Σεπτεμβρίου. Έτσι, στη 19η διεξαγωγή του Φεστιβάλ στη συμπρωτεύουσα είχαμε από τη μια τη συμμετοχή ονομάτων με μεγάλη ιστορία και πολλά βραβεία στο θεσμό (Γιάννης Βογιατζής, Μιχάλης Βιολάρης) κι από την άλλη κάποιους καινούργιους ερμηνευτές, ορισμένοι εκ των οποίων κάνανε σημαντική καριέρα στη συνέχεια (Ελένη Δήμου, Μιχάλης Δημητριάδης, αλλά και Αντύπας και Άντζελα Δημητρίου -ναι, συνέβη κι αυτό…).
Όμως, τούτο το Φεστιβάλ πέρασε στην ιστορία περισσότερο για το γεγονός ότι ήτανε το τελευταίο που παρουσίασε ο Άλκης Στέας. Το όνομά του ακόμα και σήμερα είναι άρρηκτα συνδεδεμένο μ’ αυτό και δίχως καμιά αμφιβολία υπήρξε ο ιδανικότερος «οικοδεσπότης» επί 18 χρόνια (όπως είπαμε, είχε απουσιάσει το 1975). Βεβαίως, επέστρεψε μια-δυο φορές στη δεκαετία του ’90, αλλά πλέον θύμιζε περισσότερο παρελθόν, παρά παρόν και μέλλον…
Καιρός να περάσουμε και στο διαγωνιστικό κομμάτι. Το πρώτο βραβείο κέρδισαν «Της γιαγιάς τα παραμύθια» με 529 ψήφους, ένα τραγούδι με αντιπολεμικό μήνυμα σε μουσική και στίχους του Σπύρου Ιωαννίδη που ερμήνευσε η Τζίνα Σπηλιωτοπούλου, η οποία είχε συμμετάσχει και σε προηγούμενα Φεστιβάλ με ιδιαίτερη επιτυχία (θυμηθείτε το «Εσύ» με τον Αντώνη Πολίτη το 1977). Ήτανε μια περίοδος που η ερμηνεύτρια ήταν αρκετά δημοφιλής, καθώς η φωνή της ακουγόταν στο τραγούδι των τίτλων της τηλεοπτικής σειράς «Κόντρα στον άνεμο»…
Τη δεύτερη θέση με 491 ψήφους κατέλαβε το «Αν έρθεις», σε μουσική και στίχους Νίκου Βρεττού που τραγούδησαν οι αδελφές Μπέτυ και Μιράντα Δήμα. Μάλιστα, το τραγούδι αποτέλεσε αφορμή για την ηχογράφηση του πρώτου προσωπικού δίσκου τους με τον ίδιο τίτλο, μια και μέχρι τότε η σχέση τους με τη δισκογραφία περιοριζόταν στις 45 στροφές…
Και πάμε στην τρίτη θέση (388 ψήφοι), για να συναντήσουμε μιαν ερμηνεύτρια που ένα χρόνο μετά θα κέρδιζε το πρώτο βραβείο στη διοργάνωση, αλλά και θα ξεκινούσε μια πολύχρονη και σημαντικότατη καριέρα στην ελληνική μουσική σκηνή. Πρόκειται για την Ελένη Γκικοδήμου, ή Δήμου όπως τη γνωρίζει όλος ο κόσμος, η οποία εμφανίστηκε στο Αλεξάνδρειο με το «Αν η καρδιά σου».
Σύμφωνα με το πρόγραμμα, ως συνθέτης και στιχουργός εμφανιζόταν ο Κυριάκος Δασκαλόπουλος, που φυσικά δεν είναι άλλος από τον Άκο Δασκαλόπουλο. Όμως, η μουσική δεν ήτανε δική του. Την έγραψε ο Μάνος Λοΐζος, το όνομα του οποίου δεν υπήρχε πουθενά, προφανώς για να μην επηρεαστεί το κοινό και η κριτική επιτροπή.
Ήταν η πρώτη και μοναδική φορά που ο αξέχαστος κι αγαπημένος δημιουργός έστειλε τραγούδι του στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, το οποίο ήτανε κι από τα τελευταία του. Στη δισκογραφία, κυκλοφόρησε το 1985 με τη Δήμητρα Γαλάνη και τον τίτλο «Καρτ-ποστάλ», μέσα από το άλμπουμ της «Χάνομαι γιατί ρεμβάζω», συνεπώς υπάρχει μόνο με τη δική της φωνή…
Όσον αφορά τους δημοφιλέστερους ερμηνευτές, το κοινό επέλεξε το Στέλιο Τσαμαδό και τη Γιάννα Κομνηνού που τραγούδησαν το «Γυρίζουν όλα», σε μουσική και στίχους του πρώτου.
Από εκεί και πέρα, είχαμε τη συμμετοχή δύο τραγουδιστών που τα επόμενα χρόνια ασχολήθηκαν με το εμπορικό λαϊκό τραγούδι και είχανε μεγάλη επιτυχία στο είδος τους. Μιλάμε για τον Αντύπα και την Άντζελα Δημητρίου, την οποία πιστεύω ότι έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον ν’ ακούσουμε στα πρώτα βήματά της και σ’ ένα τραγούδι εντελώς διαφορετικό από εκείνα που της χάρισαν την αποδοχή του κόσμου (δικαίως ή αδίκως, δεν έχει σημασία…). Είναι το «Ας ήταν να μπορώ» του Μιχάλη Αρχοντίδη, σε στίχους Νίκου Τσιπουρλιάνου.
———
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…