Γράφει ο Τάσος Κριτσιώλης
«Μια φορά κι ένα καιρό, ήταν μια πανέμορφη πόλη, που οι φιλόξενοι κι ανοιχτόκαρδοι κάτοικοί της λάτρευαν τη μουσική. Έτσι λοιπόν, για πολλά – πολλά χρόνια κάθε Σεπτέμβριο, πλημμύριζε από μελωδίες που έγραψαν μεγάλη ιστορία»…
Κάπως έτσι θα μπορούσε ν’ αρχίζει ένα «παραμύθι», αναφερόμενο στο Φεστιβάλ τραγουδιού της Θεσσαλονίκης. Μα, μήπως κάτι τέτοιο δεν ήταν; Από το 1962 και μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’80, η πρωτεύουσα της Μακεδονίας μόλις ξεκινούσε ο Σεπτέμβριος έβαζε τα καλά της, για να υποδεχτεί τους εκλεκτούς καλεσμένους της από το χώρο της μουσικής. Τα βλέμματα όλης της φιλόμουσης Ελλάδας, στρέφονταν στο «Αλεξάνδρειο Μέλαθρο», για πολλά χρόνια τόπο διεξαγωγής του Φεστιβάλ.
Κάθε 15 ημέρες λοιπόν, θα γυρίζουμε το ρολόι του χρόνου σ’ εκείνες τις αξέχαστες εποχές, παρουσιάζοντας χρόνο με το χρόνο τα τραγούδια, τους δημιουργούς και τους ερμηνευτές που γράψανε τη δική τους ξεχωριστή ιστορία στο θεσμό. Όλα αυτά, μαζί με διάφορα παραλειπόμενα, εντός κι εκτός σκηνής…
———————————————————–
2005-2008: Επιστροφή και οριστικό (;) φινάλε…
Όπως είδαμε στο προηγούμενο αφιέρωμα, το Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης έκλεισε τον κύκλο του το 1997, έπειτα από 36 συνεχόμενες διοργανώσεις. Ωστόσο, δεν ήταν λίγοι εκείνοι που το νοσταλγούσαν και είχαν την ελπίδα ότι κάποτε θα «ξαναγεννιόταν». Ιδιαίτερα οι Θεσσαλονικείς, που το θεωρούσαν (κι έτσι ήταν) ένα μεγάλο κι αγαπημένο κομμάτι της πόλης τους…
Και πράγματι, το 2005 ανακοινώθηκε ότι το Φεστιβάλ επιστρέφει! Με πρωτοβουλία της ΔΕΘ και της ΕΡΤ, ο μουσικός θεσμός επανήλθε στο προσκήνιο και το γεγονός χαροποίησε ένα μεγάλο μέρος του κοινού. Οι ελπίδες για μια νέα εποχή στην καλλιτεχνική ζωή της συμπρωτεύουσας ξαναγεννήθηκαν κι έτσι, στις 6 και 9 Οκτωβρίου η πόλη ντύθηκε στα γιορτινά της για να υποδεχτεί τους συμμετέχοντες…
Οι δύο βραδιές έλαβαν χώρα στο κλειστό γήπεδο μπάσκετ του ΠΑΟΚ κι όχι πια στο Αλεξάνδρειο, όπως «διέταζε» η παράδοση. Πολλοί νέοι δημιουργοί κι ερμηνευτές πήραν μέρος και τελικώς, το πρώτο βραβείο κέρδισε ένα ωραίο λαϊκό τραγούδι, το «Ξένο ρούχο» του Δημήτρη Λίβανου, σε στίχους Χρήστου Σταυρακούδη, ερμηνευμένο από την Σταυρούλα Αρβανιτοπούλου.
Σταυρούλα Αρβανιτοπούλου & Σταύρος Σιόλας
Πάντως, η επανέναρξη του Φεστιβάλ αποτέλεσε και το ουσιαστικό ξεκίνημα καριέρας για μια «ιδιόρρυθμη» συνθέτη, στιχουργό κι ερμηνεύτρια. Πρόκειται για την Ευσταθία, η οποία εμφανίστηκε με το «Χωρίς εσένα» κι έκλεψε τις εντυπώσεις, αλλά και το …τρίτο βραβείο της διοργάνωσης.
Ένα χρόνο αργότερα και στον ίδιο χώρο, την πρώτη θέση κέρδισε ο Σταύρος Σιόλας με «Της Άρνης το νερό» που έγραψε κι ερμήνευσε ο ίδιος, εντυπωσιάζοντας το κοινό με τις φωνητικές δυνατότητές του σ’ ένα κομμάτι με παραδοσιακή μορφή. Επιπλέον, απέσπασε και το ειδικό βραβείο ερμηνείας. Μάλιστα, πριν λίγο καιρό το τραγούδι ακουγόταν και στους τίτλους έναρξης μιας καθημερινής σειράς…
Την ίδια χρονιά (2006), μάθαμε και το όνομα του Μύρωνα Στρατή που πήρε το τρίτο βραβείο με το «Τι ζητάς», γραμμένο κι ερμηνευμένο από τον ίδιο.
Το 2007, πάντα στο «παλατάκι» του ΠΑΟΚ, ο γράφων κάλυψε την τελική βραδιά του Φεστιβάλ για λογαριασμό του MusicCorner.gr. Ας θυμηθούμε ένα απόσπασμα από το ρεπορτάζ που δημοσιεύτηκε τότε:
«Η ρήση «κάθε πέρσι και καλύτερα», νομίζω ότι ταιριάζει γάντι στην περίπτωση του Φεστιβάλ Τραγουδιού της Θεσσαλονίκης. Κι αυτό το λέω ως προς το καθαρά διαγωνιστικό κομμάτι, γιατί όλα τα υπόλοιπα το βράδυ του Σαββάτου στο κλειστό γήπεδο μπάσκετ του ΠΑΟΚ ήταν από πολύ καλά, έως τέλεια.
Εξαιρετικά σκηνικά, άψογη σκηνοθεσία, πολύ ωραία ατμόσφαιρα από τους φίλους του τραγουδιού που (ευτυχώς) γέμισαν τις κερκίδες – παρά τη βροχή που έπεφτε από αργά το απόγευμα στην πρωτεύουσα της Μακεδονίας – και γενικότερα όλοι εμείς που βρεθήκαμε εκεί, ζήσαμε μια σε γενικές γραμμές όμορφη βραδιά.
Δυστυχώς, δε θα μπορούσα να πω το ίδιο και για την «ταμπακιέρα», δηλαδή για το τραγούδι που πήρε την πρώτη θέση. Μπορεί το «Αγάπη είναι» με τον Κόμη Χ και τη Βασιλική Αλεξίου να είχε πάρα πολύ καλά και «ψαγμένα» λόγια, αλλά η γνώμη μου είναι ότι το μοναδικό βραβείο που θα έπρεπε να πάρει, ήταν εκείνο του καλύτερου στίχου. Σαφέστατα υπήρχαν πολύ καλύτερα κομμάτια, όπως για παράδειγμα τα «Δώδεκα μπαγλαμαδάκια», το «Πονώ που δεν πονώ για σένα» και «Η γάτα» που έχω την άποψη ότι αδικήθηκαν κατάφωρα που δεν πήραν έστω ένα βραβείο (…)
Από εκεί και πέρα, την παράσταση έκλεψε η «Αρετούσα» που κέρδισε συνολικά τρία βραβεία (ερμηνείας στην πολύ καλή Δήμητρα Λιγοψυχάκη, στίχου στην Βασιλική Κνήτου και το τρίτο βραβείο στο σύνολο), ενώ δύο πήρε η πανέμορφη «Ελεγεία» που ερμήνευσε η Ειρήνη Τουμπάκη (καλύτερης σύνθεσης στον Αντώνη Κυζούλη και δεύτερο στο σύνολο). Επιμένω πάντως ότι αδικήθηκαν δυο-τρία τραγούδια που δεν βραβεύτηκαν…».
Και φτάνουμε στο 2008. Τα πρώτα σημάδια της επερχόμενης οικονομικής κρίσης αρχίζουν να γίνονται ορατά, αλλά τότε ουδείς αντιλαμβάνεται πόσο καταστροφική θα ήταν η επερχόμενη «μπόρα». Είναι η χρονιά που το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης διεξάγεται για τελευταία -ως σήμερα- φορά, αν και δεν υπήρχε κάτι που να δείχνει ότι θα συμβεί κάτι τέτοιο…
Ένα «Φανταστικό (και ρυθμικό και χαριτωμένο) ταγκό» κέρδισε το πρώτο βραβείο, γραμμένο κι ερμηνευμένο από τον Αλέξανδρο Γούδα, ο οποίος απέσπασε και το βραβείο σύνθεσης. Και πάλι εμφανίστηκαν αρκετοί νέοι καλλιτέχνες, με τραγούδια σύγχρονου ήχου και με στόχο ν’ αγγίξουν περισσότερο τη νεολαία…
Κάπου εδώ, το όμορφο «παραμύθι» μας που ξεκίνησε το Σεπτέμβριο του 2015, φτάνει στο τέλος του. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι παρουσιάσαμε όσο γινόταν καλύτερα ένα θεσμό που έγραψε τη δική του ξεχωριστή ιστορία στα μουσικά δρώμενα της χώρας μας, για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι.
Ευχή μας; Το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης να ξαναγυρίσει και να λαμπρύνει πάλι τις νύχτες της συμπρωτεύουσας, όπως παλιά. Και μακάρι ο ιστορικός του μέλλοντος να έχει υλικό για να γράψει την ιστορία επόμενων διοργανώσεων. Το ελπίζουμε και το ευχόμαστε ολόψυχα…
———
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…