Έξι χρόνια μετά τη διάλυση των Κόρε. Ύδρο., ο Π.Ε. Δημητριάδης επιστρέφει με τον τρίτο του δίσκο με τα Παιδιά της Παλαιότητας. Σύμφωνα με τον «πρόλογο από τον συνθέτη» στο ένθετο του άλμπουμ, το Ενθύμιον Νεανικών Συντροφιών «δεν είναι ένας (ακόμα) δίσκος μελαγχολικής αναπόλησης μιας εξιδανικευμένης εποχής που δε γυρίζει πίσω, για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι, αλλά ένας δίσκος χαράς, με τον κατά Αρανίτση ορισμό της», όπως αυτός αποκαλύπτεται στην πορεία της ακρόασης.
Στα χνάρια του προκατόχου του, Consortium in Amato, ο δίσκος εφορμάται από ένα βιβλίο, επισκεπτόμενος την ίδια στιγμή δεκάδες άλλα κειμήλια ενός εμφανούς (δημόσιου) ή κρυφού (ιδιωτικού) Πολιτισμού. Το κεντρικό προ-κείμενο εδώ είναι η συλλογή του Ευγένιου Αρανίτση Σε Ποιον Ανήκει η Κέρκυρα; και συγκεκριμένα τα δύο πρώτα εκκινούμενα από το δοκίμιο και απολήγοντα σε ισάριθμες φαντασίες κείμενα, το ομώνυμο και Τα Αρώματα του Πένθους, πάνω σε αποσπάσματα από τα οποία δομούνται οι έξι επιμέρους θεματικές ενότητες του δίσκου.
Συνεχίζοντας στον πρόλογό του, ο Π.Ε. Δημητριάδης ονομάζει το Ενθύμιον Νεανικών Συντροφιών «τον δίσκο της Κέρκυρας στη για γέλια και για κλάματα (δι)αχρονία της, μια προσπάθεια να (ξανα)τραγουδηθεί το, κατά Καρούζο, χαρωπό πένθος, που διακρίνει την, κατά Αρανίτση (ξανά και ξανά), μεταιχμιακή, ερμαφρόδιτη μοίρα της, μια…μοιραία μετα-φολκλόρ προσέγγιση στο “Δεν ζει κανείς καλά παρά μόνος” του Σολωμού στο Μαρκορά». Είναι, λέει καταλήγοντας, ο δίσκος της ζωής του. Σ’ αυτό δε μας πέφτει λόγος. Στα υπόλοιπα, όμως;…
Το Ενθύμιον Νεανικών Συντροφιών θα κυκλοφορήσει σε διπλό LP, CD και Digital album από την Inner Ear στις 9 Ιουνίου 2020.
Κάψαμε τον καρνάβαλο στην πόλη χτες,
πρώτα του βγάλαμε τα μάτια, να μη βλέπει τις φωτιές.
Εδώ δε συγχωρούμε αυτούς που πιάνουν τα κορίτσια μας
και τους λένε «τι κάνεις εσύ μ’ αυτές;».
Σήμερα βγαίνουν οι εικόνες στους δρόμους
και ο δεσπότης ευλογεί τα κινητά μας.
Γλυκό αεράκι την άνοιξη φέρνει,
κάποτε καύλωνες και μόνο μ’ αυτό…
Μωρό μου, όλα πεθαίνουν, είναι γεγονός,
μα εγώ ακόμα σε θέλω, κι ας το παίζω άνετος.
Τώρα, το ξέρω, σου λείπει που δε μιλάμε πια,
μα θα γυρίσει μια μέρα κι αυτή η ρουλέτα σωστά.
Είμαι δυο χρόνια χαμένος στα ίδια σκατά,
μα ήσουν εσύ αυτό που μέσα μου κράτησα.
Αχ νά ’πεφταν αυτά τα τείχη ξαφνικά
τώρα που το Κανόνι πολιορκείται μυστικά.
Κάθε φορά που σε σκέφτομαι και κλαίω,
«θα ξαναζήσουμε μαζί όπως τότε», λέω.
Πλησιάζει η μέρα που θα βγούμε στους δρόμους
για να γιορτάσουμε τη γύμνια μας.
Ωραία που θα φυσήξει ο μπάτης ξανά,
μα αυτή δε θά ’χει όνομα.
Μωρό μου, όλα πεθαίνουν, είναι γεγονός,
μα εγώ ακόμα για σένα είμαι ζωντανός.
Τώρα, το ξέρεις, πονάω που δε σ’ έχω πια,
μα θα πάρω πίσω μια μέρα όσα μου πήρε το στοίχημα.
Κάθε Σεπτέμβρη φωνάζει μέσα μου η ίδια φωνή
το φονιά και το ληστή,
μα στα Απέραντα Θέρη μου κοιμάσαι ολόγυμνη εσύ.