Γράφει η Ειρήνη Ζαβιτσάνου
Φωτογραφίες: Ματίνα Φουντούλη

Δεν ξέρω αν ισχύει ότι όταν μπαίνει ο Φλεβάρης και μια νότα και μια υποψία άνοιξης εμφανίζεται στη φύση, αλλά στην ατμόσφαιρα του Σταυρού του Νότου, την 1η Φεβρουαρίου, υπήρχαν διάχυτες όχι μία, μα πολλές νότες που έδιναν τη δική τους ξεχωριστή μελωδία και μας παρέσυραν σε υπέροχα μονοπάτια. Στο γνώριμο στέκι του Νέου Κόσμου, έχουμε απολαύσει τα τελευταία χρόνια ουκ ολίγες συναυλίες. Αυτές, του Πασχαλίδη ήταν και παραμένουν από τις πιο αγαπημένες μας.

Λίγο μετά της 23.00 ο Μίλτος Πασχαλίδης, εμφανίστηκε στην σκηνή σαν άλλος «Ακροβάτης» και εκεί που τραμπαλιζόταν, έφερε στο προσκήνιο την «Πηνελόπη». Το ζέσταμα δεν χρειαζόταν καν διότι το κοινό ήταν ήδη θερμό και προετοιμασμένο. Δεν μπορείς να ακούς την «Πηνελόπη» και να μην τραγουδάς με όλη τη δύναμη της φωνής σου, δεν μπορείς να μην συμμετέχεις σε αυτό το κομμάτι που «είναι Μίλτος». Το έχω γράψει ξανά στο παρελθόν: κάθε φορά που ακούω live τον Πασχαλίδη με συνοδεύει ένα αίσθημα ότι ενώ έχω ακούσει τα τραγούδια του εκατοντάδες φορές, κάθε νέο άκουσμα έχει κάτι διαφορετικό. Σαν να το ακούς για πρώτη φορά, σαν να παίρνουν οι στίχοι άλλη διάσταση και εσύ να στέκεις να αναρωτιέσαι τι είναι αυτό που παραμένει ίδιο και τι είναι αυτό που έχει αλλάξει… Είναι μοναδική η αίσθηση που σου βγάζει αυτός ο άνθρωπος όταν ερμηνεύει.

Δυστυχώς οι απουσίες που άφησε στο πέρασμά της η προηγούμενη χρονιά ήταν αρκετές και δυσαναπλήρωτες. Είναι οι «αναντικατάστατοι» και «μοναδικοί» καλλιτέχνες που δεν είναι πλέον ανάμεσά μας. Ένας από αυτούς, ο Λαυρέντης.
«30 χρόνια ήταν αυτά… η δύναμη της συνήθειας μεγάλη υπόθεση… Συνηθίζαμε να το λέμε μαζί αυτό το τραγούδι, του στο στέλνω λοιπόν, γιατί «της αγάπης την ουσία την μετρώ στην απουσία…» και ακολούθησε ένα «φλασάκι», κάτι άστραψε, για να του αφιερώσει ένα ακόμη κομμάτι, «δεν έχω χρόνο».

Συγκινηθήκαμε με αυτές τις αφιερώσεις και τότε ήρθαν οι «βυθισμένες άγκυρες», να μας ξεσηκώσουν και να μας υπενθυμίσουν τι βλακείες είπαμε –όλοι κατά καιρούς– για να ξεμπερδέψουμε. Να ξεμπερδέψουμε από παρουσίες και καταστάσεις μέτριες, από ότι δεν μας ταίριαζε και γινόταν άγκυρα που μας κρατούσε κολλημένους…

Δημήτρης Μουτάφης και Νίκη Γρανά πήραν τη σκυτάλη χαρίζοντάς μας ιδιαίτερες ερμηνείες. Την δεύτερη την απολαύσαμε πραγματικά όταν ερμήνευσε το «Μιλώ για σένα», προκαλώντας και προσκαλώντας μας να ερμηνεύσουμε μαζί της. Η βραδιά κυλούσε όμορφα και έφτασε η ώρα να τρυπώσουμε αντάμα σε ένα «καπηλειό» και από εκεί να διαπιστώσουμε ότι «έχω έναν καφενέ», το οποίο ο Μίλτος, αφού κάλεσε στην σκηνή τον Κύπριο φίλο του και ερμηνευτή Κούλη Θεοδώρου, το ερμήνευσε μαζί του. Μοναδική και πολύ χαρακτηριστική η φωνή του Κύπριου καλλιτέχνη που ερμήνευσε και το «ένας κόμπος η χαρά μου».

Μια γυναικεία παρουσία που τα τελευταία χρόνια έχει προκαλέσει αίσθηση με την φωνή της, βρέθηκε επί σκηνής. «Αυτή τη στιγμή, είναι η πιο πέτρινη φωνή στην Ελλάδα», έτσι προλόγισε τον ερχομό της Βιολέτας Ίκαρη, ο Μίλτος. Για να το λέει εκείνος, έχει σίγουρα πολύ μεγάλη βαρύτητα και θα ξέρει κάτι παραπάνω. Η Βιολέτα εμφανίζεται με τον Μίλτο Πασχαλίδη για δύο Σάββατα (1 και 8) Φεβρουαρίου. Την είχα ακούσει πρόσφατα στις εμφανίσεις της με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου και μου φάνηκε μουσικά πιο ώριμη και μεστή από ποτέ. Ακούγοντάς την δίπλα στον Μίλτο, έβλεπα ότι αυτός ο αέρας και το ταμπεραμέντο της Ικαρίας που κυλάει στο αίμα της, ήταν πιο φανερό και έντονο. Είναι μάλλον από τις περιπτώσεις καλλιτεχνών που λες «κάθε φορά είναι καλύτερη», δεν εξηγείται διαφορετικά! Τραγουδούσε Σιδηρόπουλο ντουέτο με τον Μίλτο και χάζευες την ροκιά που βγάζανε οι δυό τους στη σκηνή, ερμήνευε «τα παιδιά μες στην πλατεία» και αφηνόσουν να σε ταξιδέψει η «Βυζαντινή» φωνή της. Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι αυτό το κορίτσι «ήρθε να ραγίσει τον κόσμο μας», να τον κάνει ομορφότερο και να μας υπενθυμίσει ότι για να επιτευχθεί αυτό, «ζητείται άνθρωπος».

«Ο Τρελός» πήρε άλλη μορφή αφού ερμηνεύτηκε από τους δύο καλλιτέχνες με ένα ξεχωριστό και ιδιαίτερο τρόπο.

Μετά το καθιερωμένο πλέον διάλειμμα για …τσιγάρο, ακολούθησε το δεύτερο μέρος του προγράμματος. Εκεί άρχισαν να «στενεύουν τα περάσματα». Συγκίνηση, ανατριχίλα και λίγο «δύσκολη» η ατμόσφαιρα, καθώς είχε έρθει η ώρα του Θάνου! «Για σένα», είπε ο Μίλτος, κοιτώντας ψηλά εκεί στον ουρανό που βρίσκεται πλέον ο αγαπημένος του και για πολλά χρόνια συνοδοιπόρος καλλιτέχνης… Στο video wall βλέπαμε φωτογραφίες του Θάνου Μικρούτσικου αλλά και του Δημήτρη Μητροπάνου και έτσι, «γελαστοί και γελασμένοι», τραγουδούσαμε με λίγα δάκρυα που είτε δεν αφήσαμε να τρέξουν και έμειναν εκεί στην άκρη των ματιών μας, είτε μας ξέφυγαν και κύλησαν όταν ο Μίλτος πέρασε την γραμμή των οριζόντων, εκεί στο «Σταυρό του Νότου», στο τραγούδι του Θάνου… Είναι από τις στιγμές που μονολογείς και εκμυστηρεύεσαι στον εαυτό σου ότι απόψε εδώ, ζούμε κάτι μαγικό, κάτι μοναδικό. Είναι από τις στιγμές που δεν μπορείς και μάλλον δεν χρειάζεται να δώσεις κάποιο χαρακτηρισμό, είναι οι αληθινές, μικρές και ουσιαστικές στιγμές που είναι από μόνες τους μοναδικές.

Προσπαθώντας κι εκείνος να κρύψει την συγκίνηση του, μας διηγήθηκε μια ιστορία με τον Θάνο Μικρούτσικο, ήταν η περιγραφή ενός ταξιδιού κατά τη διάρκεια του οποίου έγραψε το τραγούδι «Περσείδες», είχε την “έγκριση” του Θάνου αυτό το κομμάτι και εμείς το απολαύσαμε, όπως του αρμόζει.

Δεν ήταν όμως μόνο ο Θάνος «παρών» μέσα από τις εικόνες και τις μουσικές. Ήταν και ένας άλλος καλλιτέχνης-ιστορία : ο Μητροπάνος. Οι «πεθαμένες καλησπέρες», ήταν και είναι πάντα άχρηστες σε έναν κόσμο που ο χρόνος μας κυνηγά και εμείς έχουμε ανάγκη από ουσιαστικές και αληθινές καλησπέρες. Σαν τις ακούς από το Μίλτο όμως, έχεις την αίσθηση ότι ο Μητροπάνος θα φούσκωνε σίγουρα από υπερηφάνεια με τέτοια ερμηνεία. Η «Ρόζα» αποθεώθηκε επίσης από την κατάμεστη μουσική σκηνή όπως και το «Κιφ» που το περιμέναμε πώς και πώς.

Και είπαμε ότι μπορεί μόλις να μπήκε ο Φεβρουάριος αλλά η άνοιξη «μύρισε» καθώς μεταφερθήκαμε νοερά σε μια Κυριακή του Μάρτη στις «Ξερολιθιές», για να συναντήσουμε ένα «αγύριστο κεφάλι», εκείνο του Αλκαίου!

Η ώρα που η «πέτρινη φωνή» της Βιολέτας θα ακουγόταν ξανά, ήρθε για να μας χαρίσει μια εξαιρετική ερμηνεία ντουέτο με το Μίλτο, στα «Χρόνια σαν τριαντάφυλλα» για να αναρωτηθεί στη συνέχεια «σου μιλώ και κοκκινίζεις, τι να φανταστώ»… Ο Μίλτος έκανε μια «παραγγελιά» στην Βιολέτα και εκείνη δεν του χάλασε το χατίρι. Απολαύσαμε το κομμάτι «αυτή η νύχτα μένει», όπου η Ίκαρη απέδειξε για μια ακόμη φορά τις τεράστιες φωνητικές της δυνατότητες και μας εξέπληξε όμορφα. Ήταν απλά καθηλωτική.

Το να ακούς τον Πασχαλίδη να τραγουδά acapella «Ερωτόκριτο», το χαρακτηρίζεις άνετα μυσταγωγία. Δεν μπορώ να φανταστώ πρόγραμμα του Μίλτου δίχως «Ερωτόκριτο», είναι αυτές οι …καταβολές που κρύβει μέσα του από την εποχή των Χαΐνηδων, που σαφώς και παραμένουν ακόμη ενεργές. Με «κρητική» προφορά ακούσαμε και τον «Χαΐνη».

Το φινάλε της όμορφης αυτής βραδιάς έπαιρνε συνεχώς …αναβολή! Ο Μίλτος μας τραγουδούσε πότε acapella, πότε με την συνοδεία των μουσικών του, κουπλέ από τα αγαπημένα του-μας τραγούδια, ξανά και ξανά… Ωραίος τρόπος σκέφτηκα για να κλείσει η βραδιά αλλά ρε Μίλτο, όσες φορές κι αν μας τα πεις, ποτέ δεν θα τα χορτάσουμε τα τραγούδια σου!

*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του MusicCorner.gr…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here