Γράφει η Ελένη Λαμπράκη
Φωτογραφίες: Σοφία Κοσμίδου
Λίγο πριν τις 20.30 και περιμένω το κατά 45 λεπτά αργοπορημένο τρόλλεϋ 11. Γύρω στις εννιά και κάτι τα τηλεφωνήματα έδιναν και έπαιρναν. «Ξεκίνησε;», «Εισιτήρια έχει ακόμα;», «Που κάθεστε;». Ναι, από ένα σημείο και μετά όλοι είχαμε κοινό προορισμό, έναρξη συναυλιακού καλοκαιριού στο Βράχων με Θανάση. Προσωπικά, βρίσκω τη συνθήκη ιδανική.
Δε νομίζω πως αμφέβαλε κανείς για το πλήθος ή τη διάθεση του κόσμου. Γύρω στις 21.15 το θέατρο είχε ήδη γεμίσει, μιας και οι πιο πιστοί πρέπει να είχαν στηθεί πολύ πριν τις 20.00 που άνοιγαν οι πόρτες. Περίπου εκείνη την ώρα εμφανίστηκε η Mila Trani. Ενδιαφέρουσα παρουσία και μελωδίες, μία μίξη από jazz και ethnic στοιχεία, έδωσε ένα αρκετά βιμπράτο ξεκίνημα. Όμως σε αυτές τις συναυλίες μοιραία το support λίγοι το προσέχουν. Και το κοινό στο 100% του ήταν απόλυτα προσηλωμένο στο Θανάση και την κομπανία του.
Λίγο πριν τις 22.00 λοιπόν, η γνώριμη φυσιογνωμία του Θανάση Παπακωνσταντίνου εμφανίστηκε στο βάθος της σκηνής. Μαζί του ο Δημήτρης Μυστακίδης, ο Φώτης Σιώτας και οι λοιποί “γνωστοί – άγνωστοι” πήραν θέσεις και ξεκίνησαν τη γιορτή. Γιατί οι συναυλίες του Θανάση μόνο έτσι μπορούν να χαρακτηριστούν. Όχι τόσο από τη φυσιογνωμία των τραγουδιών, αλλά από την αντίδραση και την ανταπόκριση του κόσμου.
Η πρώτη μία με μιάμιση ώρα κινήθηκε σε πιο low tempo ρυθμούς, με μεγαλύτερη έμφαση στην «Πρόσκληση σε δείπνο κυανίου» αλλά και τη σχετική αναφορά στη remastered version του «Βραχνού Προφήτη». Όπως είπε και ο Θανάσης, το τελικό αποτέλεσμα πάντα κάπου του ξένιζε, οπότε πήρε την απόφαση να ξαναπιάσει το υλικό στο studiο. Φυσικά δεν άργησε να εμφανιστεί στη σκηνή και η Ματούλα Ζαμάνη, πιστή συντρόφισσα πλέον και σχεδόν μόνιμη συνεργάτιδα του σχήματος, δίνοντας μια version ντουέτο στην «Εξαφάνιση», η οποία τυχαίνει να είναι από τα αγαπημένα μου κομμάτια του νέου δίσκου. Στην αρχή αναρωτιόμουν πως γινόταν να ταιριάζει η τόσο αλλέγκρα Ματούλα στην ήρεμη δύναμη του Θανάση, αλλά φαίνεται πως στη συγκεκριμένη περίπτωση έχουμε τα δύο μισά του ίδιου παζλ. Η χημεία τους είναι εξαιρετική, και η ερμηνεία της Ματούλας σε κομμάτια που είχαμε πρωτακούσει αλλιώς, τους δίνει κάτι άλλο, κάτι εκρηκτικό.
Γύρω στις 23.30 οι τόνοι άρχισαν να ανεβαίνουν. Το σύνθημα δόθηκε με την «Ανδρομέδα» και ως διά μαγείας όλοι ξεκλείδωσαν. Χορός, φωνές, φωτοβολίδες σε κάθε γωνιά του θεάτρου, συνθήματα. Το γλέντι είχε ξεκινήσει. «Ραμόν», «Αλεξάνδρα», «Η ουρά του αλόγου», «Αμερική»… τους τίτλους τους ξέρουμε και τους τραγουδάμε χρόνια. Αυτό που έχει σημασία είναι η αυτή η αίσθηση της ελευθερίας που σου ξυπνάνε τα τραγούδια του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Εκφράζουν κάτι που υπάρχει βαθιά ριζωμένο μέσα μας, κι ας μην ξέρουμε τι είναι αυτό. Δεν είναι τυχαίο ότι πάντα κάποιος θα φωνάξει αυθόρμητα το σύνθημα «Το πάθος για τη λευτεριά είναι δυνατότερο απ’ όλα τα κελιά» και θα συνεχίσουν εν χωρώ οι υπόλοιποι.
Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου είναι ένας καλλιτέχνης που δεν επεδίωξε ποτέ να απευθυνθεί σ’ ένα μαζικό κοινό. Απέχει απ’ τα media, σπανίως δίνει συνεντεύξεις και πέρασαν πολλά χρόνια για να παιχτούν τα τραγούδια του στο ραδιόφωνο και να αναγνωριστεί από το υπόλοιπο «συνάφι», το οποίο ενδεχομένως να απορεί πως γίνεται οι συναυλίες του να έχουν τόσο κόσμο, πως γίνεται αυτός ο απομονωμένος κυριούλης με τα στριφνά, αντιεμπορικά τραγούδια που καλά καλά ρεφραίν δεν έχουν, να έχει ένα τόσο πιστό και φανατικό κοινό που να ορκίζεται στ΄όνομα του – πόσοι είναι αυτοί άλλωστε που αναφέρονται σε αυτούς με το μικρό τους όνομα; Αυτό που έχει κερδίσει ο Θανάσης ή ο Θανασάρας λοιπόν είναι το παιχνίδι με το δήθεν, με το υπερφίαλο, με το «τέχνη για την τέχνη», κλασσικά χαρακτηριστικά της λεγόμενης έντεχνης σκηνής στην οποία τον κατατάσσουν (μάλλον γιατί δεν ξέρουν που να τον «χρεώσουν», στο έντεχνο, το λαϊκό, το ροκ;). Είναι αληθινός, είναι άμεσος και κυρίως έχει καταφέρει να συνοψίσει σε μια φράση όλο αυτό που εκφράζει την ανθρώπινη φύση από καταβολής κόσμου:
Όσες κι αν χτίζουν φυλακές
Κι αν ο κλοιός στενεύει
Ο νους μας ειν’ αληταριό
Κι όλο θα ταξιδεύει
Για την ιστορία η συναυλία τελειώσε όπως ήταν αναμενόμενο λίγο μετά τις 00.30 με τον «Πεχλιβανή», μετά από ένα σερί αγαπημένων τραγουδιών και με δεύτερη φορά το θέατρο να λούζεται με νερά, μπύρες, ούζα και ό,τι άλλο κράταγε ο καθένας ενώ η νύχτα να παίρνει φωτιά απ’ τις φωτοβολίδες. Το μόνο που με στενοχωρεί είναι ότι λόγω κούρασης και ρεπορτάζ, δε μπορούσα να απολαύσω τη συναυλία στη μέση της αρένας, αλλά θα υπάρξουν σίγουρα “επόμενες φορές”…!
Δείτε περισσότερες αποκλειστικές φωτογραφίες του MusicCorner από τη συναυλία
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…