Γράφει ο Θανάσης Παπαζαφειρόπουλος
Eχω την εντύπωση πως αν ζητήσω ακόμα κι από έναν θαυμαστή του Πάνου Μουζουράκη να μου ονοματίσει ένα δίσκο του, δε θα ξέρει τι να μου απαντήσει. Θα ξέρει σίγουρα κάποια από τα τραγούδια του, αλλά πολύ αμφιβάλλω αν θα γνωρίζει σε ποιο δίσκο βρίσκονται. Πέρα από τα γνωστά ραδιοφωνικά και ιντερνετικά κριτήρια που κομματιάζουν σαν «κρέας» τους δίσκους για να εντοπίσουν την «επιτυχία», ο Μουζουράκης δεν είναι η περίπτωση καλλιτέχνη που φέρει λαμπρές δισκογραφικές στιγμές και ευρύ προσωπικό ρεπερτόριο. Όλη του η ιδιαιτερότητα είναι ένα κράμα της σκηνικής του παρουσίας, της σκηνοθεσίας του ύφους του και του αλέγρου τρόπου ερμηνείας του, που στη μικρή μας χώρα μπορεί να εντυπωσιάσει.
Κι εδώ έρχεται ένας «Μονόλογος για δύο», από τα χέρια του Μανώλη Φάμελλου, σε μια πρώτη απόπειρα του Μουζουράκη να τραγουδήσει σε ένα δίσκο δημιουργίες που δεν υπάρχει το δικό του στοιχείο και η προσωπική του παρέμβαση. Δεν αναφερόμαστε φυσικά στην ερμηνευτική του προσέγγιση, διότι εκεί με κυριαρχικό και ολοκληρωτικό τρόπο έχει επιβληθεί και έχει κάνει τα τραγούδια πιο δικά του κι από δικά του. Ο Φάμελλος φαίνεται να έχει απορροφηθεί και συρρικνωθεί μέσα στην κατεύθυνση αυτή. Με δυσκολία διακρίνεται και προβάλλεται πίσω από μουσικές και στίχους που φέρουν την υπογραφή του.
Με ελάχιστες εξαιρέσεις, η κατάσταση θα μπορούσε κάλλιστα να παρομοιαστεί με έναν σχεδιαστή ρούχων, που κόβει και ράβει έχοντας ως κριτήριο μόνο το γούστο του πελάτη του και όχι την σαφώς πιο έμπειρη προσωπική αισθητική του κρίση. Από κοινού, όμως, πελάτης και σχεδιαστής, επιλέγουν την πιο κλασσική επιλογή για τον πρώτο αλλά συγχρόνως ανοίκεια για το δεύτερο. Αν ο Φάμελλος έφερνε την όλη διαδικασία στα δικά του μέτρα, ίσως με την αποσυμφόρηση κάποιων τραγουδιών από τις πληθωρικές ενορχηστρώσεις, το αποτέλεσμα θα μπορούσε να είναι πιο ενδιαφέρον.
Οι στιγμές εκείνες, όπου ο δίσκος παρουσιάζει αναλαμπές, είναι στις μπαλάντες. Τραγούδια όπως το «Κοιμάμαι αργά», το «Δικά σου όνειρα» (με εισαγωγή καραμπινάτο “Me and my monkey” από Robbie Williams) και το ομώνυμο ντουέτο «Μονόλογος για δύο» (με τη Μαρίζα Ρίζου), που είναι με διαφορά το καλύτερο, σώζουν αρκετά την κατάσταση. Ως πότε ο Μουζουράκης θα συνεχίσει να τραγουδάει για «Χρυσόψαρα», «Φοινικόδεντρα», και συναφή θαλασσινά στοιχεία, είναι άξιο απορίας. Όχι τίποτε άλλο, αλλά τον ίδιο τον εαυτό του αδικεί καθώς είναι ένας ερμηνευτής που μπορεί να στηρίξει και πρέπει να αναζητεί τα πιο απαιτητικά τραγούδια, κυρίως από πλευρά θεματολογίας. Ο «Αύγουστος» πάλι, είναι ένα pop rock αισθητικής τραγούδι, φιλικό προς το ραδιόφωνο αλλά εχθρικό προς την πρωτοτυπία.
Ο Μουζουράκης, καλλιτεχνικά τουλάχιστον, δεν είναι πια ο χειμαρρώδης, ανήσυχος και ολίγον τι ασυντόνιστος νεαρός του «Μάντεψε ποιός», στο μακρινό 2007. Τη σοβαρότητα, όμως, που μάλλον αναζητά -ή καλύτερα που κάποιοι άλλοι αναζητούν γι’ αυτόν- δεν του την προσδίδει ούτε το αρκετά προσεγμένο artwork του δίσκου και το ιδιαίτερα περιποιημένο ντύσιμό του στο εξώφυλλο ούτε και οι επιλογές των τραγουδιών. Οι δύο, λοιπόν, που μονολογούν σε αυτή την ιστορία είναι ο Πάνος και ο Μανώλης, εγκλωβισμένοι στις πιο ασφαλείς και πιο «εξωγήινες», αντίστοιχα, εκδοχές τους.
[pull_quote_center]Ας μιλήσουν οι στίχοι…
Μοιάζει να είναι αστείο
Ένας μονόλογος για δύο
Σε ένα θέατρο κωφών
Αν παίζαμε λοιπόν
Θα αξίζαμε βραβείο
—
Πλάι στου κήπου τη μιμόζα
Πήραμε τη γνωστή μας πόζα
Βρήκαμε λόγια φθονερά
Βέλη φαρμακερά
Κι αρχίσαμε τη πρόζα
—
Εγώ δεν ξέρω ν’ αγαπώ
Και εσύ δεν νοιάζεσαι
Να βρεις ποιος είμαι εγώ
Κάποτε έλεγα αν σε έχανα
Από έρωτα θα πέθαινα
Τώρα βρέθηκα απ’ του έρωτα
Τον θάνατο να ζω
Σ’ ένα μουσείο
Σ’ έναν μονόλογο για δύο[/pull_quote_center]
* (Στίχοι: Μανώλης Φάμελλος)
Τα τραγούδια του CD:
01. Το Μεγάλο Κανάλι
02. Κοιμάμαι Αργά
03. Φωτόσπαθο
04. Τα Δικά Σου Όνειρα
05. Κάτω Απ’ Το Φοινικόδεντρο
06. Ένα Μικρό Χρυσόψαρο
07. Κράτα Τ’ Άλογά Σου
08. Καμένο Χαρτί
09. Μονόλογος Για Δύο (με την Μαρίζα Ρίζου)
10. Αύγουστος
11. Ερωμένη
12. Αύγουστος (Radio Edit)
13. Καμένο Χαρτί (Radio Edit)
Δισκογραφική: Minos EMI
Παραγωγή: 5/2017
————–
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…