Γράφει ο Θανάσης Παπαζαφειρόπουλος
Ο Θέμης Καραμουρατίδης και ο Οδυσσσέας Ιωάννου τα έχουνε βρει καλλιτεχνικά μεταξύ τους. Έφτιαξαν τις «Πρώτες λέξεις» για τη Μποφίλιου και το Μάλαμα, έγραψαν τραγούδια για τη Γιώτα Νέγκα και τώρα βαίνουν στο πιο τολμηρό τους εγχείρημα, το Βασίλη Παπακωνσταντίνου. «Όλα είναι για μας» τιτλοφορείται ο δίσκος και δεν ξέρω κατά πόσο η συγκεκριμένη επιλογή είναι σημειολογική ή παίρνει το όνομά της από το πρώτο τραγούδι του δίσκου.
Η εν λόγω εργασία πάντως, πριν ακόμα δημοσιευθεί, καλλιέργησε μεγάλες προσδοκίες αλλά και ένα αίσθημα αναμονής τολμηρών επιλογών και στοιχείων, που θα μπορούσαν να δώσουν το κάτι διαφορετικό. Εάν, όμως, κάποιος περίμενε ότι ξαφνικά θα παρουσιαζόταν μια ευκαιρία επανεκκίνησης της φτασμένης πορείας του Παπακωνσταντίνου (πρωτίστως), τότε σίγουρα θα ξεκινούσε από μια αφετηρία ιδιαίτερα υψηλών απαιτήσεων, ίσως μη λογική. Ο Βασίλης πια δεν έχει να αποδείξει πολλά πράγματα. Τίποτα σχεδόν δεν έχει να αποδείξει παρά μόνο να δείχνει, αφού και ο ίδιος φαίνεται να το επιθυμεί, πως η διάθεση του, οι δυνατότητες του και η ευελιξία του, παραμένουν σε επίπεδο ικανό να διατηρήσουν την τεράστια καλλιτεχνική αξιοπρέπεια που καλλιέργησε μέσα στα χρόνια.
Ο Καραμουρατίδης δείχνει από τη μία να έχει διαβάσει και επιστρατεύσει πολύ σωστά το προφίλ του ερμηνευτή του, απ’ την άλλη όμως, δε διστάζει να τον οδηγήσει και στα δικά του μονοπάτια, όχι πάντα με απόλυτη επιτυχία. Από το προφίλ, αυτό, όμως, έχει αφήσει στην άκρη τη ροκ άποψη και έχει προτιμήσει το λυρικό χαρακτήρα. Με τραγούδια όπως το ομώνυμο, τον «Ιούλιο», το «Θα φύγω εγώ» και το «Αυτά που έχουμε ζήσει» (μαζί με τη Ρίτα Αντωνοπούλου), δίνει ερωτικές μπαλάντες που μπορούν να αγγίξουν και να κάνουν αίσθηση, ειδικά με τον στίχο του Ιωάννου, που πάντα καταφέρνει να «παίξει» καλά στο πεδίο αυτό. Ευρύτερα, όμως, το στιχουργικό τοπίο παραμένει γνώριμο, επαναλαμβανόμενο και λίγο πολύ πεπατημένο για τα δεδομένα του ονόματος. Η μικρή ερμηνευτική συμμετοχή της Νατάσσας Μποφίλιου στο «Θα φύγω εγώ», κατέδειξε ένα μοναδικό ταίριασμα των δύο φωνών, που θα μπορούσε να αποτελούσε λόγο για μια μεγαλύτερη συμμετοχή της στο δίσκο. Το ίδιο, μάλλον, δε συνέβη με την περίπτωση της Ρίτας Αντωνοπούλου. Χωρίς, όμως, να τους έχω παρακολουθήσει στην παράσταση «9 και 5», δε μπορώ να εκφέρω περαιτέρω γνώμη για τη δυνατότητα συνδυασμού τους.
Μια στιγμή που ίσως θυμίζει ροκ Βασίλη, με αρκετά όμως νεωτερικά και ποπ στοιχεία, είναι το «Αυτό που περιμένουμε». Τραγούδι ραδιοφώνου αλλά και ευχάριστο με την καλή έννοια, καταφέρνει να δώσει μια λάμψη δυναμικής και έντασης, τη στιγμή που τα υπόλοιπα τραγούδια διαπνέονται από ήρεμες και συγκρατημένες τάσεις. Στις ενορχηστρώσεις, εξάλλου, έχουν υποβαθμιστεί αρκετά τα ηλεκτρικά στοιχεία και έχουν δώσει το χώρο τους στις κιθάρες και τα παραδοσιακά έγχορδα, που ο Καραμουρατίδης χρησιμοποιεί ως εργαλείο στις λαϊκότροπες διαδρομές του. Ένα από τα πιο ιδιαίτερα είναι τα «Παιδιά», όπως και οι «Προσευχές» σε μια απόπειρα του Ιωάννου να αλλάξει τη θεματολογία του προς μια πολιτικοκοινωνική κατεύθυνση. «Τα χέρια», πάλι, θυμίζουν έντονα έναν Βασίλη της πορείας, των δρόμων και των φοιτητικών φεστιβάλ και είναι μάλλον ό, τι πιο χαρακτηριστικό στο δίσκο σε σχέση με αυτή την εκδοχή του καλλιτέχνη. Αρκετά ασθενής, όμως, ακούγεται η επανεκτέλεση της «Φλόγας», που συγκριτικά με την πρώτη εκτέλεση της Μποφίλιου, η ερμηνεία του Παπακωνσταντίνου δεν έχει «αγκαλιάσει» το τραγούδι.
Ο δίσκος αφήνει πίσω του κάποια καλά τραγούδια, που μεγεθύνουν ακόμα περισσότερο το δισκογραφικό ρεπερτόριο του Παπακωνσταντίνου και του δίνουν «φωνή» με τραγούδια και ήχους του σήμερα. Και αυτό δεν είναι λίγο σε καμία περίπτωση. Η αίσθηση, όμως, ότι ο ερμηνευτής ταλαντεύεται αρκετά έντονα μεταξύ των γνώριμων στοιχείων του απ’ τη μία και των κατευθύνσεων του συνθέτη, απ’ την άλλη, παρουσιάζει το όλο εγχείρημα οριακά να ισορροπεί και σίγουρα πολύ δύσκολα να εκπλήσσει.
Ας μιλήσουν οι στίχοι…
“Δε βγήκαµε στη θάλασσα
Ένα βουνό ανεβαίνουµε
Καράβια έξω απ’ το νερό
Στα σύννεφα θα δένουµε
Δεν ήρθαν άλλοι από αλλού
Μονάχοι µας πηγαίνουµε
Τώρα θα γίνουµε εµείς
Αυτό που περιµένουµε
Τα φύλαξα τα λόγια σου
Για να ΄χω να πατήσω
Αυτός ο ατσάλινος καιρός
Δεν κάνει βήµα πίσω”
* (Στίχοι: Οδυσσέας Ιωάννου)
Τα τραγούδια του CD:
01. Ολα είναι για μας (03:44)
02. Προσευχές (04:21)
03. Τα παιδιά (04:02)
04. Αυτό που περιμένουμε (03:43)
05. Ιούλιος (04:21)
06. Θα φύγω εγώ (02:49)
07. Τα χέρια (03:41)
08. Άνοιξε το δρόμο (04:03)
09. Αυτά που έχουμε ζήσει (04:03)
Βασίλης Παπακωνσταντίνου – Ρίτα Αντωνοπούλου
10. Η φλόγα (03:46)
Δισκογραφική: Minos – EMI
Παραγωγή: 7/2017
Συντελεστές
Τραγούδι : Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Ρίτα Αντωνοπούλου, Νατάσα Μποφίλιου
Ακουστική κιθάρα: Δηµήτρης Σιάµπος
Ηλεκτρική κιθάρα: Λάµπης Κουντουρόγιαννης
Τύµπανα: Μανώλης Γιαννίκιος
Μπάσο: Γιώργος Μπουλντής
Βιολί: Θοδωρής Μουζακίτης
Βιολί: Κώστας Καρίτζης
Βιόλα: Μάριος Δαπέργολας
Τσέλο: Άρης Ζέρβας
Πιάνο, πλήκτρα, φωνητικά: Θέµης Καραµουρατίδης
————
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…