Γράφει ο Τάσος Κριτσιώλης
- Καλημέρα σε όλους, φίλες και φίλοι. Δεν ξέρω σε ποια κατάσταση βρίσκονται τα νεύρα σας, πάντως τα δικά μου είναι διαλυμένα με όλα αυτά τα κόλπα του καιρού. Θα μου πείτε, εδώ στη Θεσσαλονίκη δε θα πρέπει να μας εκπλήσσει η φθινοπωρινή εικόνα του, για τον απλούστατο λόγο ότι έχουμε την καθιερωμένη έκθεση βιβλίου στην παραλία. Όπως ετούτη είναι θεσμός εδώ και τριάντα και πλέον χρόνια, έτσι και ο βροχερός καιρός. Έκθεση βιβλίου στην πρωτεύουσα της Μακεδονίας χωρίς νεροποντές και καταιγίδες, πολύ απλά δεν είναι έκθεση βιβλίου. Μπορεί όλο το υπόλοιπο καλοκαίρι (λέμε τώρα…) να μη πέσει ούτε στάλα, αλλά τις ημέρες του συγκεκριμένου φεστιβάλ θα ρίχνει καρεκλοπόδαρα. Παράδοση είναι αυτή, τι να κάνουμε; Μπορούμε να πάμε κόντρα;
- Το θέμα είναι, διαβάζει ο Έλληνας; Μορφώνεται; Αν κρίνω από τις νέες γενιές, μάλλον όχι. Με όλα αυτά τα «τούβλα» που ακούω και διαβάζω κάθε μέρα σε ηλεκτρονικά κι έντυπα ΜΜΕ, κυριολεκτικά απελπίζομαι. Η ελληνική γλώσσα πηγαίνει κατά διαόλου και κάτι πρέπει να κάνουμε όλοι, μπας και σώσουμε ό,τι μπορεί να σωθεί. Κι όχι μόνο η γλώσσα. Βγήκε η άλλη πριν λίγες μέρες και στην ερώτηση «πείτε μας ένα νομό της Πελοποννήσου», απάντησε «νομός …Καλαμάτας». Μη γελάτε, δεν είναι αστείο. Είναι απλώς τραγικό κι επιβάλλεται να προβληματίσει κυρίως τους έχοντες τα ηνία της Παιδείας στα χέρια τους. Δασκάλους, καθηγητές και φυσικά, υπουργούς. Νομίζω όμως ότι γι’ αυτούς τους τελευταίους, πέρα βρέχει. Προτιμάνε ν’ ασχολούνται με κατάργηση ύβρεων όπως “πριγκίπισσα”, “βασιλιάς” κλπ…
- Πώς τον είδατε τον πρωθυπουργάκο μας (sic) με τη μπάλα του μπάσκετ; Εγώ εντυπωσιάστηκα από τις επιδόσεις του στο …στριφογύρισμά της. Ειδικά όταν χρησιμοποίησε και το …μεσαίο δάχτυλο, κυριολεκτικά έδωσε ρέστα. Έτοιμος για τους Χάρλεμς Γκλόουμπτρότερς είναι (αλήθεια, υπάρχουν ακόμα αυτοί;). Ακόμα κι ο μέγιστος Νίκος Γκάλης έμεινε άναυδος από τις ικανότητές του και δε νομίζω ότι θα επιχειρήσει ξανά να κάνει κόλπα με δαύτη. Και φυσικά, ούτε καν θα τολμήσει να παίξει ένα «μονό» μαζί του, γιατί τότε είναι που θα έχουμε την πλήρη απομυθοποίηση του «γκάγκστερ». Ωραία εικόνα λοιπόν ετούτη από το Μέγαρο Μαξίμου. Από τη μια να βλέπουμε το Γκάλη κι από την άλλη το …χάλι. Όλο μαζί …Χάλι-Γκάλη!!!
- Πάντως, τι να σας πω ρε παιδιά. Κάθε φορά που βλέπω τον «σούπερ Νικ» με κάτασπρα μαλλιά και …κοιλίτσα, στενοχωριέμαι. Κι αυτό γιατί άνθρωποι σαν και του λόγου του δε θα πρέπει να μεγαλώνουν ποτέ, αλλά να μένουν πάντα νέοι. Ίσως, για να μας θυμίζουν και τα δικά μας νιάτα. Τότε που μέχρι και κοπάνες κάναμε από τα αγγλικά για να πάμε στο Αλεξάνδρειο και να δούμε μια προπόνηση του Άρη (αν δε μας έπαιρνε χαμπάρι ο Ιωαννίδης και δεν άρχιζε τα …«γαλλικά»). Τότε που όλη η Ελλάδα ζούσε κι ανέπνεε για το μπάσκετ, επειδή εκείνος την οδήγησε στην κορυφή της Ευρώπης και την έκανε περήφανη, παρέα βεβαίως και με τα υπόλοιπα παιδιά. Όποιος δεν έζησε εκείνη την εποχή, δε μπορεί να καταλάβει τι θα πει πάθος και λατρεία…
- Για μένα, όλα τα γήπεδα μπάσκετ της χώρας θα έπρεπε να έχουν το όνομά του κι όχι μόνο το κλειστό του ΟΑΚΑ. Θυμάμαι πριν είκοσι και βάλε χρόνια, όταν ήταν υφυπουργός Αθλητισμού ο Γιώργος Λιάνης, είχε αποφασίσει από τότε να το ονομάσει «Νίκος Γκάλης» αλλά έπεσε σε «τοίχο», εξαιτίας της αντίδρασης κάποιου μεγαλοπαράγοντα του αθλήματος. Όμως, ποτέ δεν είναι αργά. Έτσι κι αλλιώς, το γήπεδο που μεγαλούργησε επί δώδεκα συναπτά έτη, φέρει ήδη το ονοματεπώνυμό του από πρόπερσι. Το θρυλικό Αλεξάνδρειο ή Παλέ ντε σπορ ή απλώς …Παλέ, όπως το λέγαμε όλοι. Αλήθεια, πόσο ευλογημένη η γενιά μου που τον χόρτασε να «ζωγραφίζει» μέσα στο τερέν!
——————
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…
*** Το παρόν άρθρο απηχεί μόνο τις απόψεις του συντάκτη οι οποίες δεν ταυτίζονται απαραίτητα με τις θέσεις του MusicCorner.gr