Γράφει ο Τάσος Κριτσιώλης

  • Πολλές και θερμές καλημέρες από την αφεντιά μου και τα…τζιτζίκια που δε λένε να σταματήσουνε το τραγούδι (λέμε τώρα…), έξω από το παράθυρό μου. Τι έγινε; Σβήσατε τα κεράκια στην τούρτα; Καλέ, δε γιορτάσατε την επέτειο ενός χρόνου από το δημοψήφισμα-κόλαφο, που έβαλε φωτιά σε ολόκληρη την Ευρώπη; Ξεχάσατε κιόλας πώς τα κάνανε πάνω τους η Μέρκελ, ο Σόϊμπλε, ο Ντάϊσελμπλουμ και οι άλλοι «φίλοι» μας, μόλις είδαν το 62%; Δε θυμάστε πόσο έκλαψαν οι άνθρωποι, εκλιπαρώντας τον σερ Άλεξ ν’ αλλάξει τη γνώμη του και να μετατρέψει το «ΟΧΙ» σε «ΝΑΙ»; Ε, κι αυτός δε τους χάλασε το χατίρι. Αν μη τι άλλο, έχουμε πρωθυπουργό με μεγάλα…αποθέματα στοργής και κατανόησης για τους συνανθρώπους του…
  • Έτσι λοιπόν, που λέτε. Διότι, εμείς οι Έλληνες ως γνήσιοι κουτεντέδες (sic), δεν ψηφίσαμε σωστά. Από τη στιγμή που θέλαμε το «ΟΧΙ», έπρεπε να ψηφίσουμε «ΝΑΙ», για να έχουμε το επιθυμητό αποτέλεσμα. Εμείς όμως, πήγαμε στην κάλπη και το ρίξαμε…δαγκωτό, πιστεύοντας ότι η ψήφος μας θα είχε δύναμη και η φωνή μας θ’ ακουγόταν σε ολόκληρη την Ευρώπη. Και μετά, στεκόμασταν μπροστά στον καθρέφτη και μουντζώναμε το πρόσωπο που βλέπαμε απέναντί μας, για πολλοστή φορά. Και πολύ φοβάμαι, όχι για τελευταία. Γιατί, πολύ φοβάμαι ότι ουδέποτε πρόκειται να βάλουμε μυαλό και να κάνουμε αυτό που πρέπει για την πατρίδα μας, που νομίζω ότι άπαντες αγαπάμε…

kare_xoroi

  • Πέρα από την πλάκα που έκανα παραπάνω, εγώ δεν πρόκειται να ξεχάσω ούτε μια στιγμή τον απίστευτο και άγριο εθνικό διχασμό, στον οποίο μας έριξε εκείνη η ξαφνική απόφαση για ένα δημοψήφισμα, που ακόμα και σήμερα αμφιβάλλω αν έχουμε καταλάβει για ποιο λόγο έγινε. Το τι γινότανε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ήτανε πραγματικά θλιβερό, τρομακτικό και συνάμα εξοργιστικό. Οι μεν βρίζανε τους δε, οι δε απειλούσανε τους μεν και πάει λέγοντας. Μόνο τα τουφέκια δε ξεθάφτηκαν από τα υπόγεια, για ν’ αρχίσουμε να σκοτώνουμε ο ένας τον άλλο. Πραγματικά, αναρωτιέμαι αν ακόμα και τώρα που μιλάμε, ο κύριος πρωθυπουργός έχει αντιληφθεί τι έκανε τότε και σε ποια θέση έφερε τη χώρα…
  • Με αφορμή αυτή την «επέτειο» (ο Θεός να την κάνει…), είδα ένα σκιτσάκι του ενός και μοναδικού Αρκά, ο οποίος είναι πάντα εύστοχος και…to the point, που λένε και στο χωριό μου. Σκίτσαρε λοιπόν έναν ανθρωπάκο να λέει ότι η επέτειος του δημοψηφίσματος μπορεί να ξεχαστεί με τα χρόνια. Ο υπαίτιος όμως; Κι έχει απόλυτο δίκιο. Κάποιες φορές, κάθομαι και σκέφτομαι τι περάσαμε πέρσι τέτοια εποχή και λέω ότι αφού καταφέραμε και τη βγάλαμε καθαρή, δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτε και κανένα. Όμως, ο φόβος, το άγχος και η ανησυχία που έβλεπα εκείνες τις ημέρες στα μάτια κυρίως των ηλικιωμένων ανθρώπων, ουδέποτε θα φύγει από το μυαλό μου…
  • Όπως και οι εικόνες των φουκαράδων των συνταξιούχων κάποιας προχωρημένης ηλικίας που πέφτανε λιπόθυμοι στα πεζοδρόμια, μην αντέχοντας να περιμένουνε στην ουρά για να πάρουνε τα 50 ή 60 ευρώ που δίνανε τα ΑΤΜ, με 40 βαθμούς υπό σκιάν. Άραγε, είναι υπερήφανοι για όλα αυτά ο κύριος πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του; Χαίρονταν εκείνο το χρονικό διάστημα, όταν έβλεπαν τα πλάνα και τις φωτογραφίες με τους μισοπεθαμένους παππούδες; Πιστεύουν ότι ο ελληνικός λαός έχει τόσο κοντή μνήμη, που έχει ξεχάσει τα όσα γίνανε; Θα μου πείτε, έκανε εκλογές δυο μήνες μετά και κέρδισε πάλι με άνεση. Ναι, γιατί στους τυφλούς βασιλεύει ο μονόφθαλμος. Ως πότε όμως;

——————

*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…
*** Το παρόν άρθρο απηχεί μόνο τις απόψεις του συντάκτη οι οποίες δεν ταυτίζονται απαραίτητα με τις θέσεις του MusicCorner.gr

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here