Γράφει ο Τάσος Κριτσιώλης

  • Τζα!!! Καλημερούλες, μέσα από τη σάουνα…δωματίου. Τι κάνετε; Είμαι σίγουρος ότι λέτε τώρα «καλά, αυτός είναι εντελώς στην κοσμάρα του. Μας έλεγε ότι δε θα ξαναβγεί Πέμπτη και νάτος πάλι». Τι να σου κάνει όμως και ο δόλιος ο υπολογιστής, βρε παιδιά; Μπορεί να λειτουργήσει με ξεγυρισμένα 38άρια και μάλιστα υπό σκιάν; Πώς να μη βγάλει μπλε οθόνη και…αλαμπουρνέζικα; Τρομάξαμε να τον φτιάξουμε, μπας και προλάβουμε τουλάχιστον μια μικρή…μετάθεση. Άλλο έπρεπε να ετοιμάσουμε σήμερα λοιπόν, άλλο μας βγήκε. Λες και το καημένο το «Καρέ» είναι λύση ανάγκης σε κάθε δύσκολη περίσταση. Όπως οι πίτσες, όταν έρχεται κάποιος ξαφνικά στο σπίτι μας και δεν έχουμε τι να βγάλουμε…
  • Καλέ, τον είδατε τον Ζων (με γαλλική προφορά…) Κλωντ; Δεν ξέρω τι λέτε εσείς, αλλά αυτό το παιδί (λέμε τώρα…) στην προηγούμενη ζωή του θα έπρεπε να ήτανε συμπολεμιστής του Κολοκοτρώνη και του Καραϊσκάκη το 1821. Μιλάμε για παθολογική αγάπη, όσον αφορά τη χώρα μας. Αλλά και η αντίστοιχη για τον σερ Άλεξ δεν πάει πίσω, έτσι; Είδατε αγκαλίτσες και φιλάκια και χαρούλες και λόγια γλυκά; Αφού κάποια στιγμή αισθάνθηκα να παίρνουνε τα ζουμιά από τη συγκίνηση. Αλλά και ιππότης, έτσι; Φαντάζομαι ότι είδατε τη σκηνή μέσα στο Προεδρικό Μέγαρο, με την κυρία που του έδειχνε πού θα πρέπει να καθίσει κι αυτός πολεμούσε να πιάσει το χέρι της για να το φιλήσει. Μια βαθιά υπόκλιση, ένα χειροφίλημα κλπ, κλπ…
  • Που λέτε, ο σερ Άλεξ μάλλον θα πρέπει να σταμάτησε ν’ ακούει Θεοδωρίδου και την «Κόκκινη γραμμή» της. Όσες είχε τραβήξει (γραμμές εννοούμε, πονηρούληδες…), εξαφανίστηκαν η μία μετά την άλλη. Μου φαίνεται ότι η μοναδική που εξακολουθεί να υπάρχει, είναι το ότι επιμένει τόσο ο ίδιος, όσο και οι περισσότεροι υπουργοί του να μη φοράνε γραβάτα. Αλλά μην ανησυχείτε. Αν του πουν οι «εταίροι» και οι…εταίρες ότι βασική προϋπόθεση για να πάρει τη δόση ή για να επιτύχει πρωτογενές πλεόνασμα είναι ν’ αλλάξει το…χούι, θα τον δείτε κάποια μέρα με μια μεταξωτή και θα τρίβετε τα μάτια σας. Πληροφορίες μου, λεν ότι ο Ζων Κλωντ του έφερε δώρο καμιά δεκαριά, για κείνη τη δύσκολη στιγμή…
  • Τελικώς, αποδεικνύεται για ακόμη μια φορά ότι σε τούτη τη χώρα όπου ανθεί φαιδρά πορτοκαλέα, δε μπορείς ούτε να πεθάνεις. Με αφορμή τον αδόκητο και πρόωρο θάνατο της ηθοποιού Γεωργίας Αποστόλου, όλα τα «κοράκια» των ΜΜΕ πέσανε πάνω στη σορό της για να την «κατασπαράξουν». Τη μια μας έλεγαν ότι πέθανε, την άλλη ότι είναι ζωντανή. Κι όταν πια βεβαιώθηκαν για το τραγικό γεγονός, άρχισε η «παρέλαση» των προσωπικών δεδομένων της άτυχης κοπέλας. Αν πήγαινε στην εκκλησία, πόσοι την υποβάσταζαν, τι έλεγε στον πνευματικό της, πώς ήτανε το πρόσωπό της, ποια ήταν η τελευταία επιθυμία της και χίλια δυο άλλα, που πραγματικά με κάνανε να ντρέπομαι που ασχολούμαι με τούτο το επάγγελμα…

apostolou_georgia

  • Δεν υπάρχει ούτε καν ο στοιχειώδης σεβασμός όχι μόνο προς το πρόσωπο που φεύγει, αλλά και προς τους οικείους του, που μένουνε πίσω και πονάνε για το χαμό του. Και δωσ’ του τηλέφωνα στη μητέρα, στον πατέρα, στο θείο, στη θεία, στην ξαδέλφη, στον κολλητό, στην κολλητή και ούτω καθεξής, για μια μονάδα τηλεθέασης ή ένα διαδικτυακό «κλικ» παραπάνω. Και η ανθρώπινη αξιοπρέπεια, στα σκουπίδια. Ευτυχώς που η κηδεία είχε γίνει προτού μαθευτεί το γεγονός και δεν πλακώσανε τα τηλεοπτικά συνεργεία, όπως συμβαίνει κάθε φορά σε ανάλογες περιπτώσεις. Τότε, που χώνουνε το μικρόφωνο μπροστά στους συντετριμμένους συγγενείς και τους ρωτάνε «πώς αισθάνεστε»; Φτύστε τους, να μη τους ματιάσετε…

——————

*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…
*** Το παρόν άρθρο απηχεί μόνο τις απόψεις του συντάκτη οι οποίες δεν ταυτίζονται απαραίτητα με τις θέσεις του MusicCorner.gr

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here