Γράφει ο Τάσος Κριτσιώλης
- Καλημέρα σας, αγαπητοί φίλοι. Τι μου γίνεστε; Α, κατάλαβα. Κλίνετε κι εσείς το ρήμα «χρεοκοπώ» σε όλους τους χρόνους και αναμασάτε τα παράγωγά του, για να είστε προετοιμασμένοι για εκείνη την ημέρα. Τότε, που θα βγει κάποιος και σε στυλ Γιώργου Πολυχρονίου στον «Τροχό της τύχης» (τον κανονικό, όχι την παρωδία που προβάλλεται εδώ και λίγο καιρό με τον ίδιο τίτλο…) θα φωνάξει: «Χρεωκόπησεεεεεεε». Και τι άλλο να κάνετε, δηλαδή; Κάθε μέρα, τον ίδιο χαβά έχουμε σε όλα τα κανάλια. Κι αυτά, την ίδια γραμματική διδάσκουν, μέχρι να μάθουμε το μάθημά μας νεράκι. Πάμε μια πρόβα: «Χρεοκοπώ», «χρεοκοπείς», «χρεοκοπεί» και ούτω καθεξής…
- Πάντως, πλάκα έχει όλη αυτή η ιστορία με τη χρεοκοπία. Μου θυμίζει το πολύ γνωστό παραμύθι που μας λέγανε στο νηπιαγωγείο, με τον ψεύτη βοσκό. Μάλιστα, στο δικό μου, είχαμε και χάρτη με εικόνες του μύθου και η νηπιαγωγός, μας το διηγιόταν μέσω αυτών. Εδώ και πέντε χρόνια, χρεοκοπούμε ή πρόκειται να χρεοκοπήσουμε, σύμφωνα με τα έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης. Όμως, ακόμα να βγάλει …μούντζες το ΑΤΜ, όταν πάμε να πάρουμε χρήματα -και μακάρι δηλαδή να μη βγάλει ποτέ, γιατί τη βάψαμε. Στο τέλος, θα χρεοκοπήσουμε στ’ αλήθεια -ο μη γένοιτο- και ουδείς θα το πιστεύει, μετά από τόσες φορές που το έχουμε ακούσει.
- Εμένα φίλοι μου, δε με τρομάζει η οικονομική χρεοκοπία. Όπως και να ‘χει, θα βρούμε τρόπο να επιβιώσουμε. Το κάναμε στο παρελθόν, θα το κάνουμε και τώρα, αν χρειαστεί. Με τρομάζει η πνευματική, που τη θεωρώ σημαντικότερη απ’ όλα τα εκατομμύρια του κόσμου. Έχουμε καταντήσει (πιο σωστά, μας έχουν καταντήσει…) ένας λαός αμόρφωτος, αγράμματος, χωρίς παιδεία, χωρίς γνώση της ιστορίας μας, χωρίς κρίση. Διαβάζω κι ακούω κάθε μέρα την πιο πλούσια γλώσσα του κόσμου, την ελληνική, να κατακρεουργείται και να φτωχαίνει συστηματικά και με μαθηματική πρόοδο. Και κυρίως από νέα παιδιά, που σ’ αυτά στηρίζουμε το μέλλον και τα όνειρά μας για την Ελλάδα που θέλουμε.
- Και τούτα όμως, πώς να μάθουν σωστά κάποια πράγματα, όταν διαβάζουν και ακούν τα «τούβλα» που εκσφενδονίζονται σε καθημερινή βάση στο γραπτό και προφορικό λόγο; Όταν ακούν κάποιους που ντρέπομαι ακόμα και να χαρακτηρίσω, να βγαίνουν στην τηλεόραση και να λένε «κάνει την αυτοκριτική του εαυτού του»; Δηλαδή, μπορεί να κάνει αυτοκριτική και …για κάποιον άλλον, έτσι; Ή πετάει ένα «τα παιδία παίζουν» και μας κολλάει στον τοίχο; Τι ελληνικά να μάθουν τα παιδιά μας λοιπόν; Και από ποιους; Από πρώην «αόρατους» συμμετέχοντες σε ταινίες «εκπαιδευτικού περιεχομένου», με θέμα …σαμπάνιες; Είναι να γελάει κανείς, όπως έλεγε ο αείμνηστος Φίλιππος Συρίγος!
- Φτάνει όμως με τα ήσσονος και μηδαμινής σημασίας θέματα. Πάμε σ’ αυτά που ενδιαφέρουν πραγματικά τον κόσμο κι επηρεάζουν αποφασιστικά τη ζωή και την καθημερινότητά του. Τα μάθατε; Επέστρεψε η βασίλισσα! Ψυχραιμία ρε παιδιά, όχι …η Άννα-Μαρία -του Κωνσταντίνου de Grecia, ντε. Ούτε καν …η Άννα-Μαρία Λογοθέτη (αλήθεια, πού χάθηκαν αυτά τα μπαλκ…εεε, η ψυχή, ήθελα να πω;). Η μία και μοναδική, Νίτσα. Για να είμαι ειλικρινής, κατά τα ξημερώματα άκουσα κάτι κανονιοβολισμούς από Χορτιάτη μεριά, αλλά δεν πήγε το μυαλό μου ότι ρίχνονταν επί τούτου. Μετά μου έφεραν τα χαμπέρια και φυσικά, πέταξα από τη χαρά μου…
- Αφού λοιπόν αχός βαρύς ακούστηκε, πολλά ντουφέκια πέσαν, η βασίλισσα ξανακάθισε στο μεγαλοπρεπή θρόνο της. Και συνέχισε από εκεί που είχε σταματήσει. Δηλαδή, να βαριέται που ζει, να μασάει αδιάφορα την τσίχλα της, να σαχλαμαρίζει με τους βαρετούς και «νερόβραστους» πανελίστες της, να μιλάει για πανάκριβα παπούτσια, πανάκριβες τσάντες, βραχιόλια, δαχτυλίδια, μακιγιάζ κλπ και να δείχνει για ακόμη μια φορά ότι ζει σ’ έναν ολότελα δικό της κόσμο, μην έχοντας πάρει χαμπάρι τι γίνεται εκεί έξω. Ο κόσμος πεινάει, δεν ξέρει αν αύριο θα έχει χρήματα ν’ αγοράσει ένα ψωμί και η κυρία, ασχολείται με το ποια χρώματα είναι στη μόδα για το καλοκαίρι και ποια κραγιόν ταιριάζουν με τα σανδάλια…
- Κατά τα άλλα, αφήσαμε τον Sakis και πιάσαμε τον Notis. Η αλήθεια είναι ότι τα θέλει κι αυτουνού ο …οργανισμός, αφού μάλλον του αρέσει να προκαλεί. Τώρα, τα έβαλε με τη Μελίνα -χαρές που θα έκανε η Ροζίτα- και μάλιστα με χυδαιότατο τρόπο. Προσωπικά, ουδέποτε υπήρξα θαυμαστής της αείμνηστης -κρεμάστε με, τι να κάνουμε; Ουδέποτε μου έκανε «κλικ» είτε ως ηθοποιός, είτε ως τραγουδίστρια (που δεν ήταν), είτε ως πολιτικός. Γούστο μου και καπέλο μου, όπως γούστο και καπέλο όλων εκείνων που την αποθέωσαν και την έχουν μέσα στην καρδιά τους. Καλά κάνουν. Άλλο αυτό όμως κι άλλο να εκφράζονται δημοσίως τέτοιοι χυδαίοι χαρακτηρισμοί και μάλιστα, να υπάρχει και κόσμος από κάτω και να χειροκροτά.
- Θα μου πείτε τώρα, «σιγά μην αμαυρώθηκε η μνήμη και η προσωπικότητα της Μελίνας από τα λόγια ενός -κατόπιν δήλωσης του ίδιου- αγράμματου». Δεν είναι αυτό. Είναι ότι πλέον, σπανίζουν οι καλλιτέχνες με ήθος και σεβασμό στο κοινό, που από μηδενικά, τους έκανε «κάτι» και τρώνε και πίνουν με χρυσά κουτάλια και ποτήρια εξαιτίας του. Αυτός ο κύριος, έχει την άποψή του και καλά κάνει. Ορθή, στραβή, δικαίωμά του. Δημοκρατία έχουμε. Εκφράζοντάς την όμως κατά τέτοιον απαράδεκτο τρόπο, δε σέβεται πρώτα απ’ όλα τον ίδιο τον εαυτό του. Και όπως τραγούδησε κάποτε, καλλιτέχνης θα πει να έχεις πάνω απ’ όλα ήθος και αξιοπρέπεια…
- ——————
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…
*** Το παρόν άρθρο απηχεί μόνο τις απόψεις του συντάκτη οι οποίες δεν ταυτίζονται απαραίτητα με τις θέσεις του MusicCorner.gr