Γράφει ο Τάσος Κριτσιώλης
- Καλημέρα σε όλες και όλους. Οι τακτικότεροι αναγνώστες της στήλης, πιθανώς περιμένουν τη γνωστή εβδομαδιαία μορφή της, με διάθεση σατιρικής προσέγγισης των όσων συμβαίνουν σε τούτη δω την κουκίδα γης. Ας με συγχωρέσουν, αλλά τουλάχιστον τώρα, δε μπορώ να γράφω αστειάκια και καλαμπουράκια, τη στιγμή που η Γαλλία θρηνεί τόσους νεκρούς, σ’ ένα πρωτοφανές μακελειό για τα ευρωπαϊκά δεδομένα. Ναι, ξέρω ότι έχουνε γραφτεί εκατομμύρια λέξεων επί του θέματος και πιθανώς θα γραφούν άλλα τόσα, μέσα στις επόμενες ημέρες. Όμως, είναι αδύνατο να γυρίσεις την πλάτη μπροστά σε τούτη την τραγωδία, που δεν είναι μόνο τρικολόρ, αλλά πανευρωπαϊκή…
- Και μη πει κάποιος από σας «ευτυχώς που δεν έγινε σε μας» ή ότι «δε θ’ ασχοληθούν με την Ελλάδα, γιατί δεν έχουν λόγο να το κάνουν», γιατί θα είναι τουλάχιστον αφελής κι εκτός πραγματικότητας. Ο πόλεμος χτυπάει την πόρτα μας, αδέρφια. Και σ’ ένα πόλεμο, δε γίνονται επιλεκτικές επιδρομές. Κοντά στα ξερά, καίγονται και τα χλωρά. Η τρομοκρατία έχει απλωθεί σε όλο τον κόσμο και δεν κάνει διακρίσεις. Σήμερα ήταν το Παρίσι, αύριο -ο μη γένοιτο- το Λονδίνο, την παράλλη -ο μη γένοιτο- η Ρώμη κι ένα Θεός ξέρει πού θα σταματήσουν τα γεμάτα αίμα και μίσος άρρωστα μυαλά αυτών των φονιάδων, που τάχα στο όνομα του «ιερού πολέμου» ετοιμάζονται να αιματοκυλίσουν τον πλανήτη.
- Δεν είναι ώρα ν’ αποδώσουμε τις ευθύνες που σίγουρα έχουν οι Ευρωπαίοι ηγέτες για όλη ετούτη την κατάσταση. Κάποια στιγμή, θα γίνει κι αυτό. Όταν πρέπει. Τώρα, επιβάλλεται άπαντες να καθίσουν γύρω από ένα τραπέζι και να συζητήσουν τι χρειάζεται να γίνει για να σταματήσει η αιμοσταγής δράση αυτών των ψυχοπαθών και ψυχικά άρρωστων ανθρώπων. Βεβαίως, θα μπορούσαν να είχαν προλάβει το κακό και να μην ασχολούμασταν τώρα με τα κομματιασμένα και διάτρητα από τις σφαίρες σώματα αθώων Γάλλων πολιτών. Τα «καμπανάκια» είχαν χτυπήσει εδώ και χρόνια, αλλά όπως αποδείχτηκε, εις ώτα μη ακουόντων. Κι όσο κάποιοι θα συνεχίσουν να παριστάνουν τους κουφούς, τόσο η γάγγραινα θ’ απλώνεται.
- Τούτη την ώρα, ουδείς μπορεί να νιώθει ασφαλής. Το είδα με τα μάτια μου το μεσημέρι της Τετάρτης στην πλατεία Συντάγματος, κάνοντας μια βόλτα «ρουτίνας» και κοιτώντας τις βιτρίνες της Ερμού. Ξαφνικά, ακούστηκαν δύο δυνατοί κρότοι, λες και είχε γίνει κάποια έκρηξη. Ορισμένοι, άρχισαν ενστικτωδώς να επιταχύνουν το βήμα τους, ενώ άλλοι τρέχανε κανονικά. Ευτυχώς ο πανικός δε γενικεύτηκε, αλλά ήταν ένα πρώτης τάξεως παράδειγμα του ότι πλέον ο κόσμος φοβάται. Όπως το 1991 στον πόλεμο του Κόλπου, όπως το 2001 με τους δίδυμους πύργους στη Νέα Υόρκη. Και ο φόβος, ουδέποτε είναι καλός και σωστός σύμβουλος. Ίσως εκεί ποντάρουν κάποιοι, δεν ξέρω…
- Τόσο καιρό, ακούμε και διαβάζουμε μόνο μεγάλα λόγια και καταγγελτικές έως βαρύγδουπες αποστροφές. «Οι εγκληματίες θα συλληφθούν και θα λογοδοτήσουν», «οι τρομοκρατικές επιθέσεις δε μπορούν να σκοτώσουν την ειρήνη», «οι λαοί θ’ αντισταθούν» και άλλες τέτοιες ανοησίες. Η τρομοκρατία ουδέποτε θα πάψει να υπάρχει, για τον απλούστατο λόγο ότι δε συμφέρει τους «ισχυρούς». Δε θέλω να πω μ’ αυτό ότι οι ίδιοι βρίσκονται πίσω από τα μακελειά και τις φρικαλεότητες που κάνουν τον γύρο του κόσμου τα τελευταία χρόνια. Έχω τη γνώμη όμως ότι μάλλον τους βολεύει η ύπαρξη τέτοιων παραφρόνων κι αιμοσταγών καθαρμάτων. Κι όταν πια πάψει να τους βολεύει, τότε πιθανώς θα τους συλλάβουν και θα βγουν κορδωμένοι στα τηλεοπτικά δίκτυα να θριαμβολογήσουν. Μέχρι την επόμενη εκατόμβη…
- «Έτσι πάει ο κόσμος, μη ζητάς να πάει αλλιώς», έγραψε κάποτε ο μέγιστος ποιητής Νίκος Γκάτσος. Βεβαίως, δεν είναι σωστό αυτό το σκεπτικό. Αν όλοι σταυρώσουμε τα χέρια και πούμε το ίδιο, τότε η συμφορά δε θ’ αργήσει να έλθει και στο δικό μας σπίτι. Ο καθένας από μας και άπαντες μαζί, οφείλουμε να βοηθήσουμε όσο και με όποιο τρόπο μπορούμε, ώστε να πάψουμε να θρηνούμε αθώα θύματα κάθε τρεις και λίγο. Αφού οι κυβερνήσεις είναι αποδεδειγμένα ανίκανες να το πράξουν, τότε μόνο οι λαοί, ενωμένοι σα μια γροθιά, πρέπει να βγουν μπροστά και ν’ αντιδράσουν. Ξέρω, σας φαίνονται πολύ θεωρητικά, χιλιοειπωμένα και «ρομαντικά» όλα αυτά. Όμως, μη πάψετε να έχετε την ελπίδα ότι κάποια στιγμή θ’ αλλάξει ο κόσμος…
- ——————
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…
*** Το παρόν άρθρο απηχεί μόνο τις απόψεις του συντάκτη οι οποίες δεν ταυτίζονται απαραίτητα με τις θέσεις του MusicCorner.gr