Γράφει ο Τάσος Κριτσιώλης
- Καλημέρα σε όλες και όλους. Η αλήθεια είναι, ότι τις τελευταίες ημέρες η διάθεσή μου δε βρίσκεται στα καλύτερά της. Κάτι η εύθραυστη κατάσταση που επικρατεί στη χώρα, μετά τις απειλές όλων αυτών των θρασύτατων χαρτογιακάδων που παριστάνουν τους εταίρους μας, κάτι η τραγική κατάληξη της ιστορίας με το Βαγγέλη, κάτι ο μουντός και κρύος καιρός, δε βοηθούν στο να δω τα πράγματα με ιλαρότητα και διάθεση για χιούμορ. Άλλωστε, δεν υπάρχει και κάτι ευχάριστο, για να επιχειρηθεί ένας ανάλογος σχολιασμός. Απ’ το πρωί ως το βράδυ, όπου κι αν γυρίσεις, θα «βομβαρδιστείς» από δυσάρεστες καταστάσεις…
- Δεν περίμενα διαφορετική αντιμετώπιση, ως προς το θέμα του άτυχου και δυστυχισμένου Βαγγέλη. Όλα τα κανάλια και γενικότερα τα ΜΜΕ, όπου μυριστούν αίμα, ορμάνε σαν τα κοράκια, μη τυχόν και χάσουν τη «μοιρασιά». Ακούστηκαν, γράφτηκαν και ειπώθηκαν τόσα, που ακόμη και ο πιο σώφρων και ήρεμος άνθρωπος, θα έβγαινε από τα ρούχα του. Όσοι Έλληνες, τόσες απόψεις. Και φυσικά, μετά τα κροκοδείλια δάκρυα πάνω από τον τάφο του παιδιού, άρχισαν όλοι με στόμφο και πομπώδες ύφος να μιλάνε για το bullying. Βλέπετε, ο όρος έγινε της μόδας και τον έμαθε ακόμα και η Νίτσα από το …Άνω Κολοκοτρωνίτσι!
- Έπρεπε να δώσει αυτό το τραγικό τέλος στη ζωή του ένα εικοσάχρονο και γεμάτο ζωή παλικάρι, για ν’ ασχοληθούν όλοι με τούτο το τραγικό φαινόμενο. Έπρεπε να περάσει τα μαρτύρια του Ιησού και να «υπογράψει» μόνος του το φινάλε μιας τραγωδίας, για να θυμηθούν ή να μάθουν ότι ο Βαγγέλης δεν ήταν ο μόνος που υπέφερε όλα όσα βγήκαν στη δημοσιότητα, μετά την εξαφάνισή του. Αλλά, τι περιμένετε; Στην Ελλάδα ζούμε και είναι γνωστό ότι πρώτα γίνεται η ζημιά και μετά ψάχνουμε να βρούμε τις αιτίες και τους τρόπους αντιμετώπισης ενός φαινομένου. Ώσπου να γίνει το κακό, σφυρίζουμε αδιάφορα, λες και ζούμε σε άλλο κόσμο…
- Ποιος από μας σκέφτηκε ότι στη θέση του Βαγγέλη, θα μπορούσε να είναι το ίδιο το παιδί μας; Άραγε και τότε θα παριστάναμε τους Κινέζους; Ποιος σκέφτηκε ότι το κακό μπορεί αύριο να χτυπήσει τη δική μας πόρτα; Δε θέλω να το παίξω «ξερόλας» και «δάσκαλος» όλων υμών που διαβάζετε τούτη δω τη γωνιά, αλλά θα μου επιτρέψετε να πω, ότι νιώθω απολύτως το άτυχο παλικάρι και ξέρω καλά τι αισθανόταν. Κι αυτό γιατί, περίπου τα ίδια συναισθήματα είχα βιώσει κι εγώ στα σχολικά μου χρόνια, διότι υπήρξα θύμα σχολικού bullying. Βεβαίως, η κατάσταση δεν ξέφυγε τόσο πολύ και δεν έγινα μάρτυς ακραίων περιστατικών, αλλά τούτο δε σημαίνει ότι δεν αισθάνθηκα ψυχολογικό ράκος…
- Δε θέλω να μπω σε λεπτομέρειες, ιδίως δε από τη στιγμή που κατάφερα σχετικά γρήγορα να ξεπεράσω όλη αυτή την ιστορία και να συνεχίσω τη ζωή μου με απολύτως φυσιολογικό τρόπο. Όμως, όλα εκείνα τα περιστατικά ήλθαν ξανά στο νου μου, με αφορμή την υπόθεση αυτού του δυστυχέστατου παιδιού, το οποίο δεν είχε την ψυχική δύναμη ν’ αντιμετωπίσει τους «παλικαρισμούς» ορισμένων «λεβεντών», οι οποίοι θεώρησαν ότι θα τονωνόταν ο «ανδρισμός» τους, αν τα έβαζαν μ’ ένα ανυπεράσπιστο και αγνό παλικάρι, που δεν ενόχλησε και δεν πείραξε ούτε μύγα. Μιλάμε τώρα για πρώτους «μάγκες». Ή μήπως «δάγκες», όπως είπε κάποτε ο Τόλης Βοσκόπουλος;
- Ξέρω ότι οι περισσότεροι από σας, διαβάζοντας τούτες τις γραμμές, θα πείτε: «Και γιατί μας τα λες όλα αυτά, ρε φίλε; Εδώ κι ενάμισι μήνα, έχουμε διαβάσει τόσα πολλά για το θέμα, οπότε τι μπορεί να προσθέσει άλλο ένα»; Σας απαντώ ότι δεν το κάνω ούτε για να εντυπωσιάσω, ούτε για να παραστήσω τον βαθιά λυπημένο και συντετριμμένο. Γιατί, πραγματικά ΕΙΜΑΙ και λυπημένος και συντετριμμένος, μεταξύ άλλων γιατί -όπως ανέφερα παραπάνω- είχα υποστεί κι εγώ κάτι ανάλογο, αν και σε μικρότερο βαθμό και κάτω από πολύ διαφορετικές συνθήκες. Και νιώθω κι εγώ κατά κάποιο τρόπο υπεύθυνος για την τραγική κατάληξη αυτής της υπόθεσης, γιατί όλοι μας έπρεπε να δώσουμε σημασία στη γιγάντωση του φαινομένου, πριν θρηνήσουμε θύματα.
- Και ξέρετε τι με στενοχωρεί και παράλληλα εξοργίζει; Ότι θα συνεχιστεί για ακόμη 10 το πολύ 15 ημέρες ο «ντόρος» γύρω από τον Βαγγέλη και μετά θα τον ξεχάσουμε, λες και δεν υπήρξε ποτέ. Αμφιβάλλετε ότι έτσι θα γίνει; Πόσες φορές στο παρελθόν σε ανάλογα ζητήματα, οι συζητήσεις κράτησαν άνω των δύο-τριών εβδομάδων; Και βγήκαν οι εκάστοτε ιθύνοντες, μίλησαν ως τεθλιμμένες χήρες για «δραστικά μέτρα» κι άλλα τέτοια «πυροτεχνήματα» και στο τέλος, δεν έγινε το παραμικρό. Ελπίζω κι εύχομαι να μη γίνει και τώρα κάτι τέτοιο, αλλά δε σας κρύβω ότι το φοβάμαι, για να μη πω ότι είμαι σχεδόν βέβαιος…
——————
- *** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…