Γράφει ο Τάσος Κριτσιώλης
- Καλημέρα σας κυρίες, κύριοι και αγαπημένα μου παιδιά -ήταν και η μέρα σας χθες, ασχέτως αν ΚΑΘΕ μέρα θα έπρεπε να είναι δικιά σας. Τι μαθαίνω; Στολίσατε κιόλας, ε; Έτσι είναι. Όταν περνά ο μισός Νοέμβρης, αρχίζει το πανηγύρι και σιγά-σιγά η μουντή και γκρίζα πόλη παίρνει ένα γιορτινό χρώμα. Δέντρα, φωτάκια, μπάλες, στολίδια και ούτω καθεξής. Και καλά να τα έχεις κάπου πρόχειρα, ώστε να μπορείς να τα βρεις με την άνεσή σου και να κάνεις τη δουλειά σου όμορφα κι ωραία. Αν όμως τα έχεις στο πατάρι, πίσω από ένα σωρό άχρηστα κουτιά, που ανάθεμα αν θα χρειαστεί ποτέ να χρησιμοποιήσεις κάτι από το περιεχόμενό τους; Τότε, άστα να πάνε…
- Στο δικό μας σπίτι, κάθε χρόνο έχουμε τα ίδια και τα ίδια. Ανεβαίνω στο πατάρι για να κατεβάσω το τεράστιο κουτί με το δέντρο και τα πιο μικρά με τα στολίδια και νιώθω σαν …ορειβάτης! Πρέπει πρώτα να κατεβάσω τον ενισχυτή του μπουζουκιού του πατέρα μου (ζήτημα να του φάνηκε χρήσιμος δυο-τρεις φορές εδώ και σχεδόν είκοσι χρόνια που μας τον κουβάλησε…), μετά κάτι παλιά πλαστικά καλαθάκια για τα σκουπίδια που ένας Θεός ξέρει γιατί τα κρατάει η μάνα μου (α, ρε μάνα…), εν συνεχεία κάποια μικρά χαλάκια δεμένα με κορδέλες (πήγαινέ τα κάπου ως δώρο επιτέλους να ησυχάσουμε από δαύτα…) και ξαφνικά ω του θαύματος, ιδού το δέντρο και τα στολίδια!
- Έτσι που λέτε. Αλλά το δικό μου δράμα, δεν είναι τίποτε μπροστά στο αντίστοιχο της Νούλας. Το καημένο το κορίτσι, ουδείς το καταλαβαίνει σ’ αυτή την άτιμη κοινωνία που άλλους τους ανεβάζει κι άλλους τους κατεβάζει. Τι να κάνει κι αυτό, έσκασε. Τέλειωσε μια ώρα νωρίτερα την εξαιρετική εκπομπή λόγου και τέχνης την περασμένη Κυριακή, η οποία αποτελεί πραγματικό διαμάντι μέσα στο βόρβορο της σύγχρονης ελληνικής τηλεόρασης. Πες ο ένας, πες ο άλλος, τη γλωσσοφάγανε την κοπέλα. Ποιος σε μάτιασε Νούλα μου, να πάω να τον βρω και να του βγάλω το μάτι που σου έκανε τέτοιο κακό; Ευχέλαιο κορίτσι μου, να φύγουνε τα κακά πνεύματα -ξορκισμένα να ‘ναι…!
- Και βγαίνει ανακοίνωση από το κανάλι, το οποίο μέσω αυτής ζητεί την κατανόηση των τηλεθεατών. Όταν όμως επέβαλλε με το έτσι θέλω κι εν μία νυκτί τη Νούλα, δε θυμάμαι να ζήτησε κάτι ανάλογο. Πολύ δε περισσότερο όταν αποδείχτηκε ότι η κοπελίτσα απλώς ΔΕΝ ΤΟ ‘ΧΕΙ. Πώς να το κάνουμε; Δεν ξέρει ούτε να μιλήσει, ούτε να σταθεί, ούτε να κάνει μια ερώτηση της προκοπής, άσε δε την αγένεια και τον προσβλητικό τρόπο που μιλάει στους συνεργάτες της. Λες και όλοι πρέπει να την προσκυνούν και να τις κάνουν τεμενάδες. Αν έπρεπε να ζητηθεί η κατανόηση των τηλεθεατών, δέον θα ήταν να γίνει στην αρχή της χρονιάς, όταν μας τη μοστράρανε για κεντρική παρουσιάστρια!
- Άλλο μας βρήκε πάλι μεσοβδόμαδα. Το δράμα ενός παντρεμένου. Ο κυρ Γιώργης λοιπόν, ήταν αγχωμένος καθ’ όλη τη διάρκεια της εμφάνισης της συζύγου του σε «ζωντανή» τηλεοπτική εκπομπή. Η αγωνία του, μονάχα μια: Μη τυχόν και φανεί το εσώρουχό της μέσα από το κοντό φόρεμα που φορούσε. Σύμπασα (sic) η Ελλάς άκουσε την επόμενη μέρα να ξετυλίγει το δράμα του λεπτό προς λεπτό, μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες. Βλέπετε, η τηλεόραση αποτελεί πλέον τον βασικότερο φορέα για να πει ο κάθε πικραμένος τον πόνο του, να λύσει τα οικογενειακά του, ακόμα και να τσακωθεί με το έτερον ήμισυ. Και το περίεργο είναι ότι υπάρχει κόσμος που παρακολουθεί όλο αυτό το θέατρο του παραλόγου…
- Σας το ‘πα, βρε κορίτσια. Μην ανοίγετε το στοματάκι σας για να μιλήσετε για ποδόσφαιρο. Δεν είναι για σας αυτά τα πράγματα. Πείτε ότι θέλετε για μάσκαρα, πούδρες, γαλακτώματα κλπ, αλλά αφήστε τη δύσμοιρη μπαλίτσα στην άκρη. Τόσα τραβάει τον τελευταίο καιρό, δε θέλει κι άλλα. Θέλησε λοιπόν μια ξανθούλα -ξέρετε, από εκείνες στις οποίες αναφέρεται συχνά η στήλη- ν’ αναφερθεί στο χάλι της Εθνικής ομάδας που μας θύμισε τα «πέτρινα χρόνια» περασμένων δεκαετιών. Για να δείξει λοιπόν τις «γνώσεις» της, έκανε την εξής παρατήρηση: «Καλά, ο Ζαγοράκης ξέρω ότι είναι στο εξωτερικό, αλλά δε μπορεί να έλθει να παίξει»;
- Δίκιο έχει η μαντάμ. Αφού ως γνωστόν, οι ομάδες είναι υποχρεωμένες ν’ αφήνουν τους παίκτες τους να συμμετάσχουν στις υποχρεώσεις των Εθνικών συγκροτημάτων. Γιατί λοιπόν ο Θοδωρής να μη φορέσει τα γαλανόλευκα; Και να το πάω και παραπέρα: Εσείς κυρία (λέμε τώρα…) ΕΠΟ, γιατί έχετε αποκλείσει από την ομάδα τον Μαύρο, τον Αναστόπουλο, τον Δεληκάρη, τον Καψή και τον Σαργκάνη; Πιστεύετε δηλαδής (sic) ότι υπάρχουν καλύτεροι απ’ αυτούς σήμερα; Αν έπαιζαν αυτοί με τα νησιά Φερόε, μια μπαλιά απ’ τις γνωστές του να έκανε ο Δεληκάρης, ένα πλασεδάκι ο Θωμάς, να το γκολάκι αμέσως-αμέσως. Και καπάκι, ένα ανάποδο ψαλίδι ο «Αναστό», πάρε άλλο ένα. Τώρα, στα σχεδόν 60 τους!
- Αυτή την εβδομάδα δεν έχει «Κουλτούρα να φύγουμε». Ε, είπαμε να κάνουμε ένα διάλειμμα, γιατί τόση κουλτούρα δεν αντέχεται κι επιπλέον, δεν είναι και για χόρταση. Από βδομάδα όμως, θα σας αποζημιώσω και με το παραπάνω. Ως τότε, υπομονή…
——————-
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…