Γράφει ο Τάσος Κριτσιώλης
- Καλημέρα …φακάτοι κι ανάφτρες (για να θυμηθώ τη μία, τη μοναδική, την ανεπανάληπτη, την αξέχαστη Μαλβίνα…). Θα μου πείτε τώρα, «πού την είδες ρε φίλε την καλή ημέρα»; Σας απαντώ: Από το μπαλκόνι μου! Ένας υπέρλαμπρος ήλιος, ένα ελαφρύ αεράκι, μια «υπολανθάνουσα» ζέστη κι ένας ξάστερος ουρανός. Τι παραπάνω χρειάζεται, για να χαρακτηριστεί καλή μια μέρα; Στο χέρι μας είναι να μάθουμε επιτέλους να βλέπουμε το ποτήρι μισογεμάτο κι όχι μισοάδειο. Φτάνουν πια η μιζέρια, η συννεφιά και η κακή διάθεση. Καλοκαιράκι έρχεται, βρεεεεε. Μπανάκια, ξεκούραση, φραπεδιά και δε συμμαζεύεται. Και μη φοβάστε. Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει. Μόνον …οι Έλληνες!
- Τελικώς, αυτή η ιστορία με την υποτιθέμενη ή επικείμενη χρεοκοπία, έχει καταντήσει τόσο γραφική, όσο η ημερομηνία του τέλους του κόσμου. Πόσες φορές έχει προβλεφθεί αυτό; Αμέτρητες. Και πόσες επιβεβαιώθηκαν οι προβλέψεις; Ούτε μία. Ευτυχώς δηλαδή, γιατί τώρα δε θα ήμασταν εδώ να (προσπαθούμε να) κάνουμε λίγη πλάκα. Ε, εγώ σας λέω ότι έτσι θα συνεχίσει να γίνεται και με το «φαλιμέντο» μας. Πόσες φορές μας χρεοκόπησαν την τελευταία πενταετία; Ων ουκ έστιν αριθμός. Αν επιβεβαιώνονταν οι Κασσάνδρες, τώρα θα γυρνούσαμε στους δρόμους με μαύρα γυαλιά και θα παριστάναμε το Μίμη Φωτόπουλο στην «Κάλπικη λίρα». «Αόμματος»…
- Τι σας έλεγα την περασμένη εβδομάδα για τις γυναίκες και το μαλλιοτράβηγμα; Ε, επιβεβαιώθηκα για ακόμη μια φορά. Τρεις απόγονοι της Εύας, πιαστήκανε μαλλί με μαλλί σ’ ένα ρουχάδικο (sic), νομίζω στις ΗΠΑ. Μπήκε μια τέταρτη να τις χωρίσει και το αποτέλεσμα, ήτανε να φάει κι αυτή της χρονιάς της. Τώρα, γιατί πλακωθήκανε, ο Θεός και η ψυχή τους. Προφανώς για κάποιο …ρούχο της Έριδος. Άλλωστε, για ποιο λόγο μπορεί να γίνει ένας γυναικοκαβγάς; Για τα ρούχα και τους γκόμενους. Α, πολλές φορές και για τα νούμερα τηλεθέασης, από ορισμένα «νούμερα» (και ως άτομα και ως …ανατομία), που κάποιοι δυστυχείς επιχειρηματίες πληρώνουν (σε …τι, είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο)
- Κάποτε, οι θαμώνες στα νυχτερινά κέντρα διασκέδασης σπάζανε πιάτα. Αργότερα, εκσφενδόνιζαν ολόκληρα ταψιά με γαρδένιες και γενικότερα, οποιοδήποτε είδος λουλουδιού περίσσευε από τα …νεκροταφεία (μπρρρ…). Τώρα, πετάνε μαξιλάρια, τραπέζια, καναπέδες, καρέκλες και μην εκπλαγείτε αν δείτε σε λίγο να προσγειώνεται στην πίστα και κανένα …σκρίνιο! Βλέπετε, είμαστε πολύ άπλες εμείς οι Ελληνάρες κι άμα λάχει, πετάμε τα σαλόνια μας όπου γουστάρουμε κι αγοράζουμε καινούργια. Λεφτά υπάρχουν, άλλωστε. Σιγά να μη τα δώσουμε σε κάποιο φτωχό, που δεν έχει ούτε καρέκλα να καθίσει. Σε μια τέτοια περίπτωση, δεν πρόκειται να μας δείξει η τηλεόραση!
- Και γιατί, ρε παιδιά, να πετάξετε τους καναπέδες σας επί πίστας; Χάθηκε κάτι πιο φθηνό και λιγότερο επικίνδυνο; Μερικές σάπιες ντοματούλες λόγου χάριν ή κάποια κεσεδάκια με γιαούρτι -πρόβειο κατά προτίμηση; Είναι ορισμένοι «αηδοί» και «αηδές» που μόνο τέτοια χρειάζονται, αλλά τα πολυαγαπημένα ΜΜΕ τους έχουν κάνει πρώτες φίρμες και κονομάνε τζάμπα λεφτά (και οι δυο πλευρές). Ο μόνος που γιαουρτώθηκε σ’ αυτή τη χώρα, ήταν ο τελευταίος που έπρεπε να πάθει κάτι τέτοιο. Καταλαβαίνετε όλοι σε ποιον αναφέρομαι. Μπορεί να έχω κι εγώ να του καταλογίσω τα μύρια όσα, αλλά το μόνο που δεν του άξιζε, ήταν η εν λόγω συμπεριφορά…
- Και πάμε τώρα στο θέμα που μ’ έκανε να νιώσω τόσα αντιφατικά συναισθήματα συγχρόνως. Οργή, πίκρα, θλίψη, θυμό, στενοχώρια και πάει λέγοντας. Αν για ένα πράγμα είμαστε υπερήφανοι σε τούτη τη χώρα, είναι ο πολιτισμός που μας κληροδότησαν οι πρόγονοί μας. Από την αρχαία Ελλάδα μέχρι και σήμερα, υπάρχουν ορισμένα πρόσωπα, τα οποία άνοιξαν δρόμους, γκρέμισαν σύνορα και δημιούργησαν τόσο μεγάλα κι ανεπανάληπτα αριστουργήματα, που θα πρέπει να λέμε με καμάρι ότι είμαστε απόγονοί τους. Έστω κι αν δεν καταφέραμε να συνεχίσουμε ούτε στο ελάχιστο το δικό τους έργο. Μάλλον το γκρεμίσαμε και το απαξιώσαμε, αν το καλοσκεφτείτε…
- Άλλη μια μαχαιριά στον πολιτισμό μας λοιπόν, είναι η ανήκουστη, απίστευτη και πρωτοφανής απόφαση του δήμου Νέας Σμύρνης να προτείνει την παρουσίαση των λαϊκών μερών του θρυλικού «Άξιον εστί» σ’ ένα από τα βασικότερα προϊόντα υποκουλτούρας, που φέρουν μέγιστη ευθύνη για την κατάντια του νεοελληνικού τραγουδιού. Και το χειρότερο απ’ όλα: Ο ένας εκ των δημιουργών του, σχεδόν υπερασπίστηκε αυτή την κίνηση, ενώ οι κληρονόμοι του αείμνηστου ποιητή απλώς σιώπησαν. Άρα, κατ’ εμέ συναίνεσαν -μέχρι αποδείξεως του εναντίου. Τι άλλο μπορεί να σημαίνει η σιωπή τους, εκτός από «πράσινο φως»;
- Ένα έργο που συνδέθηκε με τους πιο σκληρούς αγώνες του λαού μας και τον συντρόφεψε σε όλες τις δύσκολες στιγμές των τελευταίων 50 ετών, με την ανοχή όλων αποφασίστηκε να ποδοπατηθεί σαν αποτσίγαρο. Βεβαίως, είναι γνωστό ότι τα πάντα έχουν ισοπεδωθεί σ’ αυτή τη χώρα εδώ και πολλά χρόνια, όμως ορισμένα πράγματα παρέμεναν φωτεινοί φάροι του ελληνισμού και οδηγοί του στα αδιέξοδα που τον περιβάλλουν. Κι όμως, έμελλε να το δούμε κι αυτό. Άραγε, από εκεί και κάτω, τι; Ποιο θα είναι το επόμενο βήμα; Πόσο πιο χαμηλά θα πέσουν ορισμένοι, στο βωμό του κέρδους και του χρώματος του χρήματος;
- Βεβαίως, βγήκαν ορισμένοι και είπαν ότι δε θα πρέπει να κατακρίνουμε κάτι πριν το δούμε κι ότι ο κάθε άνθρωπος, σε οποιονδήποτε τομέα, έχει το δικαίωμα να εξελίσσεται. Συμφωνώ απολύτως. Όμως, πρέπει να υπάρχει κι ένα όριο. Δηλαδή, πώς θα σας φαινόταν αν λ.χ. η Χάρις Αλεξίου έβγαινε στη σκηνή κρεμασμένη με λαμπάκια, όπως κάποτε ένα άλλο προϊόν υποκουλτούρας; Ή αν ο Γιάννης Πάριος εμφανιζόταν με φούστα ή σκισμένα πουκάμισα; Το λιγότερο, γελοίο. Ο καθένας έχει δικαίωμα να εξελίσσεται, αλλά στο είδος που εκπροσωπεί. Αν ο επίδοξος διάδοχος του Μπιθικώτση (ο Χριστός και η Παναγία…) θέλει να εξελιχθεί, να περάσει από τα μακαρόνια με κιμά στο σουφλέ ή στο ογκρατέν και ν’ αφήσει ήσυχο ένα από τα αριστουργήματα της πατρίδας μας, για το οποίο πριν του γίνει τούτη η απίστευτη πρόταση, υποθέτω ότι δεν είχε την παραμικρή ιδέα…
- ——————
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…
*** Το παρόν άρθρο απηχεί μόνο τις απόψεις του συντάκτη οι οποίες δεν ταυτίζονται απαραίτητα με τις θέσεις του MusicCorner.gr