Γράφει ο Τάσος Κριτσιώλης
- Καλημέρα, φίλες και φίλοι. Αργοπορημένη η στήλη στο καθιερωμένο εβδομαδιαίο ραντεβού μαζί σας, καθώς κοντεύει μήνας από την τελευταία φορά που τα είπαμε. Όμως, κάλλιο αργά, παρά ποτέ. Και το εννοώ με την πλήρη έννοια του ρητού, καθώς μια προσωπική περιπέτεια με κράτησε εκτός «Καρέ» για κάμποσο καιρό. Όμως, μην ανησυχείτε. Τα σκληρά καρύδια δε σπαν εύκολα, οπότε είμαστε μαζί και πάλι. Όπως τον (όχι και τόσο πάντως…) παλιό, καλό καιρό. Να τα λέμε, να σχολιάζουμε, να σατιρίζουμε, να …ξεφωνίζουμε και γενικότερα, να βλέπουμε με μια διαφορετική ματιά τα στραβά κι ανάποδα τούτης εδώ της ταλαίπωρης χώρας. Καλωσορίσατε κι απόψε στο ταξίδι μας, καλόν αέρα στα πανιά μας!
- Ξεκινώ με μια συμβουλή προς όλους, πεζούς και οδηγούς. Παιδιά, προσέχετε πάρα πολύ καλά όταν οδηγείτε, αλλά και όταν περπατάτε στο δρόμο. Ένα δέκατο του δευτερολέπτου, φτάνει και περισσεύει για να γίνει η ζημιά. Μια κακή εκτίμηση, λίγη απροσεξία και το κακό είναι μπροστά στα μάτια σας. Ελέγχετε με πολύ μεγάλη προσοχή τα φανάρια, το δρόμο, τα διερχόμενα αυτοκίνητα και τους διαβάτες. Κυρίως, προσέχετε περισσότερο σε δρόμους-παγίδες. Εκεί που ανάβει πράσινο φως ταυτόχρονα για οδηγούς και πεζούς. Και οι μεν και οι δε, να έχετε τα μάτια σας δεκατέσσερα, για να μη πω …ένα εκατομμύριο! Ξέρουμε όλοι πάρα πολύ καλά τι γίνεται κάθε χρόνο στην Ελλάδα με τα τροχαία δυστυχήματα, οπότε ας προσέχουμε, για να έχουμε…
- Και πάμε σε κάποιους άλλους άτυχους. Τους φουκαράδες τους μετανάστες, που η ζωή και η μοίρα τους ξερίζωσε από τις πατρίδες τα σπίτια, τις ζωές, τους ανθρώπους τους. Αυτούς που κάθε μέρα φτάνουν στην Ελλάδα, έχοντας μέσα τους την ελπίδα ότι πολύ σύντομα θα φτάσουν στις χώρες που πιστεύουν ότι θα συναντήσουν ένα καλύτερο αύριο. Έχω την εντύπωση ότι οι ελπίδες τους είναι φρούδες, αλλά όσο είναι ζωντανές, τους δίνουν δύναμη και κουράγιο. Ειλικρινά, τους λυπάμαι πάρα, μα πάρα πολύ. Μακάρι η πατρίδα μας να ήταν σε θέση να τους φιλοξενήσει και να τους προσφέρει όλα όσα ονειρεύονται. Όμως, δυστυχώς κι εμείς βρισκόμαστε σε άθλια κατάσταση εδώ και μια εξαετία.
- Περπατάς στο δρόμο και το λιγότερο σε κάθε 500 μέτρα, συναντάς αστέγους, ζητιάνους, πεινασμένους, εξαθλιωμένους συμπατριώτες μας, που κοιμούνται στα παγκάκια, έξω από εκκλησίες, σε εισόδους πολυκατοικιών, ακόμα και μέσα σε χαρτόνια. Και άραγε, πώς ν’ αντιμετωπίσεις την παγωνιά με μια-δυο κουβέρτες, αν βρεθούν κι αυτές; Δε λέω. Οι κατά τόπους δήμοι κάνουν ό,τι μπορούν για να βοηθήσουν. Ωστόσο, τις περισσότερες φορές ο αριθμός των δύστυχων ανθρώπων υπερβαίνει κατά πολύ τα διαθέσιμα τρόφιμα ή καταλύματα. Και σα να μην έφτανε αυτό, έχουμε τώρα και τους μετανάστες. Φυσικά, οι φουκαράδες δε μας φταίνε σε τίποτα, ούτε ήλθαν για διακοπές στα μέρη μας. Τι μπορούμε να κάνουμε, όμως;
- Και δεν το λέω από αδιαφορία ή από ρατσισμό. Μακριά από μένα τέτοιου είδους χαρακτηρισμοί. Αλλά, τούτο δω το κράτος που πάει από το κακό στο χειρότερο, δεν πρέπει να θέσει προτεραιότητες; Και κυρίως, δεν πρέπει ν’ απαιτήσει από τους δήθεν «εταίρους» του ν’ αναλάβουν πρωτοβουλίες, οι οποίες θα βοηθήσουν στην άρση του αδιεξόδου; Προς το παρόν, αυτοί όχι μόνο σφυρίζουν αδιάφορα και κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους, αλλά με προκλητικό, προσβλητικό και ιταμό τρόπο, αποφασίζουν για την Ελλάδα χωρίς την Ελλάδα. Κάποιος δεν πρέπει να τους βάλει στη θέση τους και να τους θυμίσει τις υποχρεώσεις τους; Τόσα χρόνια, μας κουνάνε το δάχτυλο και παριστάνουν τους τιμητές των πάντων. Δεν ήλθε η ώρα ν’ αντιστραφούν οι ρόλοι;
- ——————
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…
*** Το παρόν άρθρο απηχεί μόνο τις απόψεις του συντάκτη οι οποίες δεν ταυτίζονται απαραίτητα με τις θέσεις του MusicCorner.gr