Γράφει ο Τάσος Κριτσιώλης
- Φακάτοι κι ανάφτρες, ευστευστέστετε, που έλεγε και η σπουδαία, αξέχαστη και μοναδική Μαλβίνα. Πώς πάει; Πλάκωσαν οι ζέστες, ε; Και θέλετε όσο τίποτε άλλο ν’ αφήσετε πίσω σας τα πάντα και να πάτε να την αράξετε σε μια παραλία (χωρίς τη θεία τη Λία…), απλώνοντας την αρίδα σας στην ξαπλώστρα και περνώντας την ώρα σας μ’ ένα καλό βιβλίο κι ένα δροσιστικό κοκτέιλ; Πριτς!!! Μπράβο …χάσατε! Για να γίνουν όλα τα παραπάνω, χρειάζεται μεταφορικό μέσο. Αν έχετε αυτοκίνητο, χρειάζεται βενζίνη. Αν δεν έχετε, πρέπει να ψάξετε να βρείτε κάποιο γνωστό ή φίλο που να έχει. Αν δε σταθείτε τυχεροί, θα χρειαστεί να συμβιβαστείτε με κάποιο λεωφορείο ή -στη χείριστη των περιπτώσεων- ταξί.
- Ποιος είναι ο κοινός παρονομαστής όλων των παραπάνω; Τα λεφτά (τα λεφτά, ποιος τ’ ανακάλυψε, που λέει και το τραγουδάκι…). Το αυτοκίνητο θέλει βενζίνη. Το αυτοκίνητο του φίλου ή του γνωστού, επίσης θέλει βενζίνη. Ε, τι στο καλό, δε θα προθυμοποιηθείς να πληρώσεις τουλάχιστον τη μισή; Το λεωφορείο θέλει εισιτήριο. Και μπορεί το ποσό να είναι ασυγκρίτως μικρότερο από το αντίστοιχο της βενζίνης, αλλά την …ταλαιπώρα (που έλεγε κι ο Ζαμπέτας) πού τη βάζεις; Να είσαι μέσα στο όχημα παστωμένος και στοιβαγμένος σα σαρδέλα και να βλαστημάς την ώρα και τη στιγμή που αποφάσισες να το χρησιμοποιήσεις…
- Όσο για το ταξί, το κοντέρ τρέχει σαν τρελό κι αν η θάλασσα είναι μακριά, σου έρχεται μια λυπητερή να, με το συμπάθιο. Κι ας πούμε ότι κουτσά-στραβά έφτασες στην πλαζ (που φοράνε …τουρκουάζ). Για να την αράξεις στην ξαπλώστρα, θες μίνιμουμ ένα τάλιρο. Βάλε και κάτι παραπάνω για το καφεδάκι ή το …κοκτεϊλάκι, βάλε και τον …παραθαλάσσιο λουκουματζή που σε προκαλεί να πάρεις ένα λουκουμά πασπαλισμένο με ζάχαρη, βάλε και το μπρατσωμένο ναυαγοσώστη που σου γυάλισε (αν είσαι γυναίκα) και θες να τον κεράσεις κάτι για τα καλορίζικα, βάζοντας με τρόπο στο χέρι του το χαρτάκι με το τηλέφωνό σου, μάνι-μάνι ξεπερνάς το εικοσάρικο.
- Πού να πας λοιπόν χωρίς λεφτά; Και κυρίως, χωρίς να ξέρεις με ποιο …νόμισμα θα ξυπνήσεις αύριο; Ευρώ ή δραχμή; Άλλο πάλι και τούτο… Βγαίνει ο ένας, λέει ότι με τη δραχμή θα είμαστε καλύτερα. Βγαίνει ο άλλος, λέει ότι αν γυρίσουμε στο εθνικό νόμισμα, θα γίνουν όλα στάχτη και μπούλμπερη. Και να είσαι τώρα εσύ με το ένα πόδι στην «ευρωβάρκα» και το άλλο στη «δραχμοβάρκα» και να μη ξέρεις με ποιους να πας και ποιους ν’ αφήσεις, που λέει κι ο Σαββόπουλος. Μα την αλήθεια, είναι να τρελαίνεσαι μ’ αυτά που διαβάζεις κι ακούς κάθε μέρα. Και άντε μετά απ’ όλα τούτα, να έχεις κέφι και διάθεση να χαρείς το ελληνικό καλοκαίρι. Άσε που μπορεί εκεί που κάνεις την ηλιοθεραπεία σου ήσυχα-ήσυχα, να σε τρέχουν στο εκλογικό κέντρο με το μαγιό και την άμμο στα πόδια για να ψηφίσεις!
- Ξέρω καλά όμως, ότι εσένα δε σε νοιάζει το οικονομικό… Έλληνας είσαι, θα τη βγάλεις με ψωμί κι ελιά (και …όχι βασιλιά). Το έκαναν οι πρόγονοί σου, θα το κάνεις κι εσύ, αν χρειαστεί -κούφια η ώρα. Εκείνο που σ’ απασχολεί, είναι η τηλεοπτική …σαλάτα ουγγαρέζα. Ξέρεις, αυτή που γίνεται όταν ανακατεύεις μαγιονέζα με κέτσαπ και μικρά κομματάκια ζαμπόν. Έτσι γίνανε σε πρωινή εκπομπή λόγου και τέχνης και φυσικά, βγήκαν παγανιά οι …επιθεωρητές Κλουζό των άλλων καναλιών, για να μάθουν τι συμβαίνει. Τι έγινε στο διάλειμμα; Πλακωθήκανε; Βριστήκανε; Κάνανε …μουτράκια; Πόσα …τιτιβίσματα ακολούθησαν; Μπήκε κάποιος στη μέση για να ηρεμήσει τα πνεύματα κι αν ναι, τις; (…από την αρχαία αντωνυμία τις, τίνος ή του κλπ)
- Δε βάζουμε μυαλό, αδέρφια. Βρισκόμαστε στο χείλος του γκρεμού. Οι Ευρωπαίοι είναι ξεκάθαρο πλέον ότι θέλουν να μας σβήσουν απ’ το χάρτη -ασχέτως αν δε θα τα καταφέρουν, γιατί εμείς δε θα τους αφήσουμε. Οι απειλές από παντού πάνε κι έρχονται. Στο εσωτερικό, πάμε να πάρουμε χρήματα από το ΑΤΜ και αντί γι’ αυτά, βγαίνει ένα ανθρωπάκι-καρτούν σκασμένο στα γέλια. Κι όμως, επί τρεις ημέρες τώρα, ασχολούμαστε με τις …ουγγαρέζες και τις …ρώσικες! Και να ‘τανε και καλοφτιαγμένες και νόστιμες, πήγαινε κι ερχόταν. Οι συγκεκριμένες, σου προκαλούν αηδία μόνο που τις βλέπεις. Το απόλυτο τίποτα, με άλλα λόγια. Κι ερχόμαστε πάλι σε μια κουβέντα που είχε πει παλιότερα ο Λαζόπουλος, όμως μάλλον δεν της δώσαμε τη σημασία που έπρεπε: «Καταφέραμε ένα σωρό μηδενικά να τα κάνουμε νούμερα»!
- Διάβαζα χθες κάποιες αναφορές σχετικά με την «επέτειο» του φρικτού θανάτου που βρήκε ο Νίκος Σεργιανόπουλος πριν επτά χρόνια. Γύρισε το μυαλό μου σ’ εκείνες τις ημέρες και θυμήθηκα πόσο και πόσοι «κανιβάλισαν» πάνω από το πτώμα του ηθοποιού. Πόσοι και πόσοι τον εξευτέλισαν, ποδοπάτησαν την αξιοπρέπειά του και τον κρέμασαν στο τσιγκέλι, όπως τα κατσίκια το Πάσχα, για να κερδίσουν μια μονάδα παραπάνω στην τηλεθέαση. Και αηδίασα. Και οργίστηκα. Και ντράπηκα… Και συλλογίστηκα ότι αν αυτό το πράγμα λέγεται δημοσιογραφία, τότε μάλλον (ή καλύτερα, σίγουρα) δεν κάνω γι’ αυτή τη δουλειά. Δε μπορεί να θέλει να λέγεται δημοσιογράφος κάποιος που σκυλεύει νεκρούς. Κυρίως, δε μπορεί να θέλει να λέγεται άνθρωπος…
- ——————
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…
*** Το παρόν άρθρο απηχεί μόνο τις απόψεις του συντάκτη οι οποίες δεν ταυτίζονται απαραίτητα με τις θέσεις του MusicCorner.gr