Γράφει ο Τάσος Κριτσιώλης
- Καλημέρα αγαπητοί συμπατριώτες. Κρυώνετε, ε; Πλάκωσε νωρίς φέτος ο χειμώνας κι ο κοσμάκης τα ‘χει χάσει (που λέει και το τραγούδι). Όσο για το αν παλτουδιά καινούργια τρέχει ν’ αγοράσει -που επίσης λέει το ίδιο τραγούδι-, όρκο δεν παίρνω και το χεράκι μου στη φωτιά δεν το βάζω. Έτσι όπως είναι τα οικονομικά μας, άντε το πολύ-πολύ να μπορούμε ν’ αγοράσουμε τη …γούνα του παλτού -πριν μας καεί κι αυτή! Αλλά μη φοβάστε. «Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, δεν τη σκιάζει φοβέρα καμιά», όπως λέει και το εμβατήριο. Τώρα ειδικά που βγήκε και στις αγορές, ποιος την πιάνει. Ένα ντολμά θα κάνει τον κόσμο και θα τον φάει, όπως έγραφε κι ο Νίκος Καζαντζάκης στο «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται»…
- Αφού λοιπόν η χώρα μας βγήκε στις αγορές, είπα να βγω κι εγώ. Τι στα κομμάτια, λέω, Έλληνας δεν είμαι; Αφού βγήκαν όλοι, θα βγω κι εγώ. Μπήκα λοιπόν σ’ ένα από τα υπερσύγχρονα κι εξοπλισμένα με την τελευταία λέξη της τεχνολογίας λεωφορεία του ΟΑΣΘ (δεν περιγράφεται η ομορφιά του να κάθεσαι κι από πάνω σου να στάζει το κλιματιστικό!) και μια και δυο, να ‘μαι στην κεντρική αγορά της Θεσσαλονίκης. Τι να σας πω, αδέρφια. Το πόσα «ΠΩΛΕΙΤΑΙ» κι «ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ» είδα, άλλο πράγμα. Κανονικό φεστιβάλ. Μόνον ο μακαρίτης ο Άλκης Στέας έλειπε για να το παρουσιάσει. Χώρια τα μαγαζιά που ποιος ξέρει πόσο καιρό είναι κλειστά και στις βιτρίνες τους βλέπεις γραμμένα του κόσμου τα συνθήματα…
- Ουφ, μελαγχόλησα. Ας αλλάξω θέμα κι ας πάω σ’ ένα που σίγουρα είναι ζωτικής σημασίας για την πανέμορφη πατρίδα μας. Ήταν, που λέτε, δυο ξανθιές στην ίδια εκπομπή. Κι όταν λέω ξανθιές, εννοώ ξανθιές, με ότι αυτό συνεπάγεται. Η μια συνήθιζε να χορεύει ωσάν αρκούδα σε πανηγύρι, η άλλη φρόντιζε σε κάθε ευκαιρία να μας επιδεικνύει τις τρέσες της και τις πλαστικές που έκανε από βδομάδα σε βδομάδα (για να μη πω από μέρα σε μέρα και με πείτε υπερβολικό…). Τις βλέπαμε και τις χαιρόμασταν, βρε παιδί μου. Λέγαμε «τι αγαπημένες που είναι αυτές οι κοπέλες. Μακάρι όλες οι σχέσεις να ήταν σαν τη δική τους». Και δώστου γελάκια, και δώστου αγκαλίτσες…
- Μα ήρθαν χρόνοι δίσεκτοι και μήνες οργισμένοι και οι δύο ξανθιές αίφνης χώρισαν και από στούντιο και από ημερών κρασιών και λουλουδιών. Τώρα πια, η πίκρα της μιας είναι χαρά της άλλης και το αντίστροφο. Το γέλιο της μιας, δάκρυ της άλλης. Και όλος ο ελληνικός λαός αναρωτιέται: ΓΙΑΤΙ; Τι μεσολάβησε κι αυτές οι δύο σημαντικότατες προσωπικότητες της χώρας δε μιλούν πια ούτε στο τηλέφωνο; Τις ρωτάνε δημοσίως και παριστάνουν τις Κινέζες -ειδικά μία εξ αυτών, φέρνει πολύ σε Ασιάτισσα: «Μπορεί να ξαναμιλήσουμε» λέει η μια, «αμέλησα να την πάρω τηλέφωνο» λέει η άλλη. Αχ βρε κορίτσια, κάντε κάτι να μη μας φάει η στενοχώρια που ζείτε χώρια, που ‘σαστε χώρια. Είναι δυνατόν κοτζάμ ξανθιές να μη μπορείτε να συνεννοηθείτε;
- Και τώρα, το καλύτερο. Σε μια από τις εκπομπές λόγου και τέχνης που προβάλλονται κατά κόρον σε τοπικούς τηλεοπτικούς σταθμούς (δε θα πω ποιας πόλης…), βρέθηκε ένα δυστυχής καλεσμένος απέναντι σε νεαρές παρουσιάστριες, με επίπεδο …δαπέδου (πρωτότυπο, ε;). Εκεί που μιλούσε λοιπόν ο άνθρωπος, τόλμησε να πει τη λέξη «ασυδοσία». Επειδή όμως τέτοιες λέξεις είναι άγνωστες ακόμα και σε απόφοιτες των καλύτερων πανεπιστημίων του πλανήτη, ένα από τα κορίτσια ρώτησε τον φίλο μας: «Τι είναι ασυδοσία; Είναι αυτό που λέμε κινητή μονάδα ασυδοσίας»; Κόκαλο ο άνθρωπος, όπως αντιλαμβάνεστε! Πείτε μου τώρα βρε παιδιά, εσείς τι θ’ απαντούσατε σε μια τέτοια ερώτηση;
- Μια φορά κι ένα καιρό, όταν θέλαμε να πούμε ότι κάτι δεν πρόκειται να γίνει ποτέ ή είναι απίθανο να συμβεί, χρησιμοποιούσαμε εκφράσεις του στυλ «το μήνα που δεν έχει Σάββατο», «στις 32 του μηνός», «στο αγελαδοκούρεμα» κλπ. Μέχρι κι ο Τόλης -ένας είναι ο Τόλης- έλεγε στο «Αποκλείεται» των Γιώργου Κατσαρού-Πυθαγόρα: «Αν βγει ο ήλιος απ’ τη δύση, τότε η καρδιά μου θα σ’ αφήσει». Τώρα όμως, άλλαξαν τα πράγματα. Σήμερα πλέον, λέμε «όταν θα υπάρξει εβδομάδα που η Νίτσα δε θα βρίσκεται σε εξώφυλλο περιοδικού». Για σκεφθείτε λίγο πόσα χρόνια έχουν περάσει από τότε που δεν είδατε τη Νίτσα ούτε σ’ ένα εξώφυλλο; Υπολογίζω πριν το χτίσιμο του Παρθενώνα!
- Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές -όπως λέγαμε παλιά εμείς οι «εφημεριδάδες»-, η κλήρωση του Τζόκερ δεν είχε γίνει κι επομένως ο γράφων εξακολουθεί να είναι ένας πτωχός, πλην τίμιος υπάλληλος του Παμπλίτο και της παρέας του. Αν όμως από την ερχόμενη εβδομάδα δείτε τη «Μουσική γωνιά» εντελώς αλλαγμένη σε όλα τα επίπεδα και με νέα πρόσωπα στο δυναμικό της, αυτό θα σημαίνει ότι η αφεντιά μου θα έχει γίνει εκατομμυριούχος και θα έχει αγοράσει τούτη τη σελίδα, φέρνοντας ταυτόχρονα κι έναν άνεμο ανανέωσης. Όπως λένε και οι πολιτικοί, στόχος μου θα είναι η σύγκρουση του νέου με το παλιό. Τούτο τον λόγο θα σας πω, δεν έχω άλλο κανένα…
- Και φυσικά, δε θα μπορούσε και σήμερα να λείπει η ενότητα «Κουλτούρα να φύγουμε». Αυτή τη φορά, έχουμε να σας κάνουμε μια πρόταση για να βελτιώσετε τόσο την ποιότητα ζωής σας, όσο και τα οικονομικά σας. Ένα θέμα λοιπόν που είναι τόσο επίκαιρο για όλους, έχει να κάνει με το αυτοκίνητο. Αλήθεια, πόσα χρήματα πληρώνετε το χρόνο για ασφάλειες, ΚΤΕΟ, βενζίνες, λάδια, τέλη κυκλοφορίας κλπ; Αν καθίσετε και τα υπολογίσετε όλα μαζί, θα πάτε μόνοι σας στο ψυχιατρείο και θα ζητήσετε να μείνετε εκεί. Ε λοιπόν, ο μεγάλος Γιώργος Μπίλης έχει τη λύση για σας. Ακούστε τον και θα με θυμηθείτε!
——————-
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…