Γράφει ο Τάσος Κριτσιώλης
«Μια φορά κι ένα καιρό, ήταν μια πανέμορφη πόλη, που οι φιλόξενοι κι ανοιχτόκαρδοι κάτοικοί της λάτρευαν τη μουσική. Έτσι λοιπόν, για πολλά – πολλά χρόνια κάθε Σεπτέμβριο, πλημμύριζε από μελωδίες που έγραψαν μεγάλη ιστορία»…
Κάπως έτσι θα μπορούσε ν’ αρχίζει ένα «παραμύθι», αναφερόμενο στο Φεστιβάλ τραγουδιού της Θεσσαλονίκης. Μα, μήπως κάτι τέτοιο δεν ήταν; Από το 1962 και μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’80, η πρωτεύουσα της Μακεδονίας μόλις ξεκινούσε ο Σεπτέμβριος έβαζε τα καλά της, για να υποδεχτεί τους εκλεκτούς καλεσμένους της από το χώρο της μουσικής. Τα βλέμματα όλης της φιλόμουσης Ελλάδας, στρέφονταν στο «Αλεξάνδρειο Μέλαθρο», για πολλά χρόνια τόπο διεξαγωγής του Φεστιβάλ.
Κάθε 15 ημέρες λοιπόν, θα γυρίζουμε το ρολόι του χρόνου σ’ εκείνες τις αξέχαστες εποχές, παρουσιάζοντας χρόνο με το χρόνο τα τραγούδια, τους δημιουργούς και τους ερμηνευτές που γράψανε τη δική τους ξεχωριστή ιστορία στο θεσμό. Όλα αυτά, μαζί με διάφορα παραλειπόμενα, εντός κι εκτός σκηνής…
———————————————————–
1970: Το τέλμα συνεχίζεται…
Η είσοδος της δεκαετίας του ’70, βρίσκει την Ελλάδα πάντα υπό το «γύψο» του Παπαδόπουλου και του συρφετού του, χωρίς να φαίνεται από κάπου ή κάτι ότι τα πράγματα θ’ αλλάξουν. Ωστόσο, στο ελληνικό τραγούδι πνέει ένας άνεμος ανανέωσης, καθώς σχεδόν ταυτόχρονα εμφανίζεται μια νέα «χρυσή» γενιά ερμηνευτών, που θα σημαδέψει ανεξίτηλα την πορεία του (Μητσιάς, Γαλάνη, Νταλάρας, Πάριος, Αλεξίου κ.α.).
Βεβαίως, ουδείς από τους «εκπροσώπους» της λαμβάνει μέρος στο ένατο Φεστιβάλ Ελαφρού Τραγουδιού Θεσσαλονίκης, που πραγματοποιείται στο Αλεξάνδρειο Μέλαθρο από τις 9 ως τις 11 Σεπτεμβρίου 1970. Παρόντες είναι και πάλι οι «συνήθεις ύποπτοι» και είναι φανερό ότι πλέον η διοργάνωση βρίσκεται σε τέλμα. Ελάχιστα είναι τα τραγούδια που ξεχωρίζουν, ασχέτως αν ο θεσμός εξακολουθεί να είναι εξαιρετικά δημοφιλής στο κοινό. Τα έντυπα της εποχής «γκρινιάζουν» για την ποιότητα του «προϊόντος», γεγονός που φυσικά είναι…διαχρονικό στην Ελλάδα. Πού να ήξεραν τι θα επακολουθούσε…
Όπως κάθε χρόνο, διαγωνίστηκαν συνολικά 20 τραγούδια. Μόνο που αυτή τη χρονιά, υπήρξε ένας «νεωτερισμός» που έκτοτε διατηρήθηκε. Πλέον, κάθε τραγούδι παρουσιαζόταν μόνον από έναν ερμηνευτή κι όχι από δύο, όπως συνέβαινε τα προηγούμενα χρόνια…
Το πρώτο βραβείο, κέρδισε ένα κομμάτι που αμέσως έγινε μεγάλη επιτυχία σε τέτοιο βαθμό, που έγινε και τίτλος ταινίας. Όχι όμως με τον ερμηνευτή του στο Φεστιβάλ, αλλά με το δημιουργό του (όπως και το τρίτο βραβείο του 1969). Ο λόγος για το «Αδέλφια μου, αλήτες, πουλιά» με το Γιάννη Βογιατζή, το οποίο ωστόσο έγινε πασίγνωστο με τον Τόλη Βοσκόπουλο, που τότε ήτανε στο ζενίθ της δημοτικότητάς του. Ο ίδιος έγραψε τη μουσική και ο Ηλίας Λυμπερόπουλος τους στίχους, ενώ την επόμενη χρονιά γυρίστηκε και το ομότιτλο φιλμ, φυσικά με πρωταγωνιστή τον «άρχοντα της πίστας»…
Από εκεί και πέρα, τη δεύτερη θέση κατέλαβε ο νικητής του 1968 Τώνης Στρατής, με τον «Εσπερινό» των Γιώργου Χιντίρη-Γιώργου Παπαδάκη, ενώ το τρίτο βραβείο δόθηκε στο «Σαν προσευχή» του Γιάννη Καστρινού, με τον πρώτο του 1969 Πάνο Κόκκινο.
Επιπλέον, το βραβείο των δημοσιογράφων για την καλύτερη πρωτοεμφανιζόμενη ερμηνεύτρια κέρδισε η Μαρίνα, με τους «Αριθμούς» των Γιώργου Ρωμανού και Δημήτρη Ιατρόπουλου.
Από τα υπόλοιπα τραγούδια, πιο γνωστό είναι το «Κλείσε τα μάτια και θυμήσου» των Μίμη Πλέσσα-Βεατρίκης Δαλαμάγκα με το Δάκη, στην πρώτη από τις συνολικά τέσσερις συμμετοχές του στο Φεστιβάλ της συμπρωτεύουσας. Μάλιστα, το κομμάτι ακούστηκε την επόμενη χρονιά στην ταινία «Ο παραγιός μου ο ραλίστας»…
———–
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…