Γράφει ο Τάσος Κριτσιώλης
«Μια φορά κι ένα καιρό, ήταν μια πανέμορφη πόλη, που οι φιλόξενοι κι ανοιχτόκαρδοι κάτοικοί της λάτρευαν τη μουσική. Έτσι λοιπόν, για πολλά – πολλά χρόνια κάθε Σεπτέμβριο, πλημμύριζε από μελωδίες που έγραψαν μεγάλη ιστορία»…
Κάπως έτσι θα μπορούσε ν’ αρχίζει ένα «παραμύθι», αναφερόμενο στο Φεστιβάλ τραγουδιού της Θεσσαλονίκης. Μα, μήπως κάτι τέτοιο δεν ήταν; Από το 1962 και μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’80, η πρωτεύουσα της Μακεδονίας μόλις ξεκινούσε ο Σεπτέμβριος έβαζε τα καλά της, για να υποδεχτεί τους εκλεκτούς καλεσμένους της από το χώρο της μουσικής. Τα βλέμματα όλης της φιλόμουσης Ελλάδας, στρέφονταν στο «Αλεξάνδρειο Μέλαθρο», για πολλά χρόνια τόπο διεξαγωγής του Φεστιβάλ.
Κάθε 15 ημέρες λοιπόν, θα γυρίζουμε το ρολόι του χρόνου σ’ εκείνες τις αξέχαστες εποχές, παρουσιάζοντας χρόνο με το χρόνο τα τραγούδια, τους δημιουργούς και τους ερμηνευτές που γράψανε τη δική τους ξεχωριστή ιστορία στο θεσμό. Όλα αυτά, μαζί με διάφορα παραλειπόμενα, εντός κι εκτός σκηνής…
———————————————————–
1971: «Όταν» κέρδισε ένα «Παλιό κανόνι»…
Το 1971 είναι αναμφισβήτητα η χρονιά του Παναθηναϊκού, ο οποίος με τη συμμετοχή του στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών στο Γουέμπλεϊ κόντρα στον Άγιαξ (και βεβαίως την πορεία που προηγήθηκε), αποτέλεσε μιαν «όαση» για τους Έλληνες, μέσα στη χουντοκρατούμενη πατρίδα. Όσον αφορά το τραγούδι, οι νέες φωνές που ήλθαν στο προσκήνιο κατάφεραν εξ αρχής να κερδίσουν την προτίμηση του κοινού κι έτσι, ξεκίνησε άλλη μια λαμπρή περίοδος για την ελληνική μουσική σκηνή.
Και μέσα σε όλα αυτά, το τριήμερο από τις 8 ως τις 10 Σεπτεμβρίου 1971 έλαβε χώρα το Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης, το οποίο διοργανώθηκε για δέκατη φορά στη συμπρωτεύουσα. Συνεπώς, έκλεισε μια δεκαετία για το θεσμό, με αρκετές επιτυχίες, αλλά και κάμποση αμφισβήτηση. Επιπλέον, ήταν ηλίου φαεινότερο ότι έπρεπε να γίνει κάτι για την ανανέωσή του, αλλά και για ν’ αποκτήσει μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Ποιες ήταν αυτές οι «ενέσεις», θα μάθουμε στο αφιέρωμα της επόμενης χρονιάς, το οποίο θα είναι γεμάτο εκπλήξεις (σας προετοιμάζουμε από τώρα…).
Το 1971 λοιπόν, διαγωνίστηκαν και πάλι 20 τραγούδια, με την ίδια μέθοδο των προηγούμενων ετών. Δηλαδή, από δέκα τις πρώτες δύο μέρες και την τρίτη, η επικρατέστερη δεκάδα που προέκυψε από τις προηγούμενες. Αρκετά γνωστά ονόματα πήραν μέρος, κάποια εκ των οποίων είχαν συνδεθεί άρρηκτα με το Φεστιβάλ.
Το πρώτο βραβείο κέρδισε ο νεαρός ερμηνευτής Γιάννης Πετρόπουλος, με το «Παλιό κανόνι» του Γιώργου Μαυρομουστάκη κι από τη μια μέρα στην άλλη, έγινε γνωστός σε όλη την Ελλάδα. Μάλιστα, αυτός ήταν ο τίτλος και του πρώτου προσωπικού δίσκου του.
Τη δεύτερη θέση κατέλαβε η Κλειώ Δενάρδου, με το «Αλίμονο» του Γιώργου Χατζηνάσιου, σε στίχους Νίκου Ελληναίου. Ήταν άλλη μια διάκριση στο θεσμό για την εκλεκτή ερμηνεύτρια, που επί σειρά ετών τον τίμησε με την παρουσία της…
Η «τριάδα» των βραβείων έκλεισε με τον Πάνο Κόκκινο, ο οποίος είχε κερδίσει δύο πρωτιές το 1968 και το 1969. Αυτή τη φορά, τραγούδησε τον «Άνεμο» που έγραψε ο ίδιος και κατάφερε για ακόμη μια φορά να συγκινήσει το κοινό.
Ωστόσο, το δέκατο Φεστιβάλ σημάδεψε η παρουσία δύο πρωτοεμφανιζόμενων ερμηνευτών. Ο ένας, εντυπωσίασε με την ερμηνεία του σ’ ένα τραγούδι του Νάκη Πετρίδη. Το όνομά του Φίλιππος Νικολάου και ο τίτλος του κομματιού «Όταν», σε στίχους δικούς του.
Πρόκειται ίσως για τη μεγαλύτερη και πιο διαχρονική επιτυχία του σπουδαίου δημιουργού κι ερμηνευτή, τον οποίο οι Θεσσαλονικείς θα έχουν την ευκαιρία ν’ απολαύσουν το διήμερο 19 και 20 Φεβρουαρίου στην παράσταση «Ευτυχείτε», που αναφέρεται στην ιστορία του θεσμού. Εκεί, θα ξανακουστεί το «Όταν»…
Ο άλλος προερχόταν από την Κύπρο κι έμελλε την επόμενη χρονιά να βρεθεί στην κορυφή της διοργάνωσης. Ήταν ο Δώρος Γεωργιάδης με το «Ταξίδευα παιδί κι εγώ», που έγραψε ο ίδιος σε στίχους της αείμνηστης Σώτιας Τσώτου. Με τον ίδιο τίτλο, κυκλοφόρησε ο δεύτερος προσωπικός δίσκος του λίγο αργότερα…
———–
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…