Ο σπουδαίος πιανίστας Ludovico Einaudi έκανε την δεύτερη εμφάνισή του στο Αθηναϊκό κοινό και γοήτευσε τους παρευρισκόμενους στο κατάμεστο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού. Με την συνοδεία μίας εξαιρετικής ορχήστρας εγχόρδων, κρουστών, κιθάρας, μπάσου και ηλεκτρονικών στοιχείων, που η μακροχρόνια σχέση τους με τον Ludovico την κάνει να μοιάζει με μία παρέα πολύ καλών φίλων, ο Ludovico Einaudi δημιούργησε μία τολμηρή και συνάμα εύθραυστη διαδρομή στο χρόνο. Σε μία κατανυκτική μουσική ατμόσφαιρα, που έγινε μυστηριώδης με τα απειλητικά σύννεφα του αττικού ουρανού και τον εξαιρετικό φωτισμό του θεάτρου, ο Ludovico και οι μουσικοί του άπλωσαν την παλέτα των ηχοχρωμάτων τους και ανέμειξαν στοιχεία ρομαντισμού, μπαρόκ, Ιταλικής folk και μινιμαλισμού, δίνοντας μια ‘τελετουργική’ παράσταση, ολοκληρωμένη, υπερκόσμια και με λεπτή συναισθηματική ‘ύφανση’.
Προικισμένος με μία μοναδική αίσθηση μελωδίας και ρυθμού, ο Ludovico Einaudi, συνομίλησε με το κοινό του με πολύ ανθρώπινο και συγκινητικό τρόπο, χρησιμοποιώντας την μουσική και ενορχηστρώνοντας τα συναισθήματα μας. Το ιδιαίτερα ένθερμο κοινό του Ηρωδείου έμεινε καθηλωμένο επί 2 ώρες -η συναυλία δεν είχε διάλειμμα- και όρθιο, γεμάτο έντονα συναισθήματα αποχαιρέτησε τον Ludovico με ενθουσιώδη χειροκροτήματα.
Ο Ludovico αποκρίθηκε με ευγένεια και ευγνωμοσύνη σε αυτή την διαπίστωση αγάπης και εκτίμησης που του επιφύλασσε το κοινό και επανεμφανίστηκε στη σκηνή για το encore, ξεκινώντας με μια εκτέλεση του “Eros” με πιάνο και cello, συνέχισε ανεβάζοντας όλη την ορχήστρα επί σκηνής για το “Eden Roc” και αποχαιρέτησε στο ρυθμικότατο “Lady Labyrinth” με το κατάμεστο Ηρώδειο να χειροκροτεί όρθιο!
Αμέσως μετά την συναυλία ο Ludovico δέχθηκε και χαιρέτησε κόσμο από το κοινό του στα παρασκήνια
Ευχαριστούμε τον Ludovico Einaudi και την ορχήστρα του για αυτήν την αξέχαστη, ονειρική βραδιά…
Αντί για βροχή να έχεις σύννεφα που καλπάζουν, που χορεύουν με τις μελωδίες.
Μέσα ξεπροβάλλουν αστέρια, δακρύζουν με κάθε νότα.
Αεροπλάνα χάνονται μέσα στα νέφη, οι προβολείς τους φωτίζουν τον ουρανό, σαν απόκοσμη μαγεία με soundtrack ένα πιάνο.
Οι πέτρες του Ωδείου εκατοντάδες πρόσωπα ακλόνητα από το δέος.
Όνειρο είναι – όχι, γιατί ο κόσμος κλαίει, τα μάγουλα γυαλίζουν.
Ο παγκόσμιος σκηνοθέτης μάλλον είχε κέφια, και φώτισε με τα κεριά του τις ψυχές μας.
Bravo Ludovico Einaudi, μου χάρισες απλόχερα το πιο όμορφο δώρο.