Γράφει η Πέννυ Γέρου
www.musiccorner.gr
Τετάρτη 16 Ιανουαρίου 2013
Blue Valentine
Συνήθως βλέπουμε και αρεσκόμαστε σε ταινίες που το τέλος τους μας προσφέρει μια λύτρωση, μια κάθαρση, τόσο για τους πρωταγωνιστές, όσο και για εμάς τους ίδιους. Ίσως είναι κι αυτός ένας λόγος για τον οποίο επινοήσαμε και εξελίξαμε την τέχνη του κινηματογράφου: ώστε να βρίσκουμε λύση στα δικά μας προβλήματα, έστω και σ’ αυτά που δε δέχονται κάποια πρακτικά…
Όταν είδα για πρώτη φορά το Blue Valentine, του Derek Cianfrance, ήμουν σχεδόν απογοητευμένη. Μάλλον γιατί, στην τελευταία σκηνή, περίμενα και ήμουν σίγουρη πως ο Deane (Ryan Gosling) θα σταματήσει το βήμα του και θα γυρίσει να κοιτάξει τη Cindy (Michelle Williams) ή οτι η Cindy θα τρέξει να τον προφτάσει. Τίποτα απο τα δύο δε συνέβη ποτέ, κι έτσι οι τίτλοι τέλους έπεσαν για ακόμη μια ταινία, χωρίς όμως να με βρει αυτή η “ανακούφιση” που περίμενα.
Βλέποντάς το εντελώς εγωιστικά, είπα πως η ταινία αυτή δεν άξιζε. Μετά απο δύο χρόνια, κι ενώ την ξαναβλέπω, συνειδητοποιώ πόσα αντίρροπα αισθήματα μου γεννά, χωρίς καν να το καταλάβω. Τα αναπάντεχα flashbacks πάνω στο παρόν των πρωταγωνιστών, σε κάνει να καταλαβαίνεις ολοένα και περισσότερο την ειρωνία και την τραγικότητά τους.
“Δε θέλω να γίνω σα τους γονείς μου. Ξέρω πως αγαπούσαν ο ένας τον άλλον κάποια στιγμή, πριν αποκτήσουν εμένα, έτσι δεν είναι;“
Αυτή ήταν η φράση της Cindy και, μόλις την είπε, ήταν σα να σφράγισε το μέλλον της να είναι ίδιο με αυτό των γονιών της: να γνωρίσει έναν άνθρωπο που να ερωτευτεί, μα στο τέλος όλα να γίνουν τόσο μπερδεμένα και θολά, που κανένας απο τους δύο να μη μπορεί να το αντέξει…
Δύο νέα παιδιά, να τριγυρνούν στους δρόμους, να χορεύουν και να τραγουδούν, να κουρνιάζουν στις πίσω θέσεις ενός λεωφορείου. Την ίδια στιγμή, λίγα χρόνια αργότερα, μεταμορφώνονται σε δύο ανθρώπους που δε μπορούν να αντέξουν ο ένας τον άλλον, δε μπορούν να κάνουν έρωτα, δε μπορούν να διασκεδάσουν. Ίσως ο Dean να κάνει υπερβολικά πολλά πράγματα, τα οποία η Cindy δε μπορεί να αντέξει, δε μπορεί να σηκώσει. Ίσως και η Cindy είναι, με κάποιο τρόπο, συναισθηματικά ανάπηρη, έχοντας περάσει πολύ δύσκολα παιδικά χρόνια κι έχοντας μια παρά λίγο έκτρωση στο ιστορικό της.
Το τραγούδι της αρχής του έρωτά τους μετατρέπεται σε μια κραυγή, σε δάκρυα, σε μια γροθιά καρφωμένη στον τοίχο του σπιτιού πάνω σε κάποιο καυγά…
You always hurt the one you love
The one you shouldn’t hurt at all
You always take the sweetest rose
And crush it till the petals fall
You always break the kindest heart
With a hasty word you can’t recall
So If I broke your heart last night
It’s because I love you most of all
Βλέποντας την ιστορία της Cindy και του Dean, ο Dean δε θα μπορούσε να της είχε τραγουδήσει πιο κατάλληλο τραγούδι εκείνο το βράδυ, κι εκείνη δε θα είχε άλλη επιλογή απο το να χορέψει στο ρυθμό του.
Δυστυχώς όμως, αν κομματιάσεις ένα τριαντάφυλλο, όπως τραγουδούν και οι The Mills Brothers, όσο και να το θαύμαζες, όσο και να το αγαπούσες, όσο και να το θεωρούσες ξεχωριστό, το τριαντάφυλλο αυτό δε θα είναι ποτέ όπως πριν το πιάσεις στα χέρια σου και το πειράξεις με τον τρόπο σου. Έτσι και αυτή η ιστορία αγάπης, δε θα μπορούσε πλέον να είναι ποτέ η ίδια με αυτή της νεότητάς της.
“Δεν είμαστε καλοί πλέον ο ένας για τον άλλον. Δεν είναι σωστός ο τρόπος που φερόμαστε ο ένας στον άλλον. Δε μπορώ να σταματήσω. Δε μπορείς να σταματήσεις.“
Πάνω σε έναν απο τους πιο δυνατούς καυγάδες, με μια πολύ δυνατή ερμηνεία του Ryan Gosling στη συγκεκριμένη σκηνή, οι πρωταγωνιστές, αλλά και εμείς οι ίδιοι, συνειδητοποιούμε πόσο λάθος είμαστε απέναντι στα πράγματα που προσπαθούμε να διορθώσουμε, ενώ αυτά έχουν απλά τελειώσει. Το μόνο που καταφέρνουμε εν τέλει είναι να πληγώνουμε εμάς τους ίδιους, αλλά και “αυτούς που αγαπάμε”. Φυσικά, το να δέχεσαι πως κάτι έχει τελειώσει, θέλει πολλά “κότσια”. Και ο Dean με τη Cindy άργησαν, αλλά στο τέλος το συνειδητοποίησαν, για χάρη των εαυτών τους αλλά και για χάρη της μικρής Frankie που μεγάλωνε κοντά τους.
Πρόκειται για έναν “Blue” Valentine, όπως λέει κι ο τίτλος. Blue στη διάθεση, με blue ατμόσφαιρα να πνίγει τους ήρωες της κάθε ιστορίας σαν κι αυτή. Μπορεί κάποτε όντως να ήταν κόκκινος, τόσο κόκκινος που το συνηθισμένο μάτι δε θα το άντεχε. Όμως τώρα έχει αλλάξει χρώμα. Και το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να το σεβαστούμε και να του κάνουμε χώρο να ανασάνει, να ξαναπάρει το χρώμα του, με όποιο τρόπο κρίνει καλύτερο…
————–
***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner...
Πόσο μα πόσο δίκιο έχεις σε όσα λες .