Γράφει η Μαρία Αβραμίδου

Το πρωί της 22ας Ιουλίου 2011, ισχυρή έκρηξη σε κυβερνητικό κτήριο συνταράσσει το Όσλο. Μερικά χιλιόμετρα μακριά, στο νησί Ουτόγια, εκατοντάδες παιδιά και έφηβοι βρίσκονται σε θερινή κατασκήνωση. Μεταξύ αυτών και η 18χρονη Kaja (Andrea Berntzen), με την αδελφή και τους φίλους της. Κι ενώ οι νέοι πληροφορούνται για την επίθεση στην πρωτεύουσα της Νορβηγίας, ξαφνικά στο νησί ξεσπούν πυροβολισμοί. Ο αγώνας για την επιβίωση μόλις έχει ξεκινήσει…

Στο «22 Ιουλίου» (“Utøya 22. juli” / “U-July 22”), ο Erik Poppe καταγράφει την επίθεση του ακροδεξιού Anders Behring Breivik, η οποία συγκλόνισε την πατρίδα του και την παγκόσμια κοινή γνώμη. Με την επιλογή του να κινηματογραφήσει την επίθεση με ένα μονοπλάνο και σε πραγματικό χρόνο 72 λεπτών –όσο, δηλαδή, διήρκεσε στην πραγματικότητα η εφιαλτική αυτή εμπειρία–, ο σκηνοθέτης βάζει κατευθείαν τον θεατή στην ατμόσφαιρα της ημέρας εκείνης. Ταυτόχρονα, διατηρεί ντοκιμαντερίστικο ύφος και αποφεύγει τους συναισθηματισμούς, κρατώντας την απαραίτητη απόσταση από τα γεγονότα. Το λιτό σενάριο των Siv Rajendram Eliassen και Anna Bache-Wiig αξιοποιεί μαρτυρίες όσων επέζησαν για να περιγράψει τα όσα δραματικά συνέβησαν, αλλάζοντας όμως τα ονόματά τους, από σεβασμό στα θύματα και τις οικογένειές τους.

Καταλυτική για την επίδραση αυτής της ταινίας είναι η σκηνοθετική επιλογή να δοθεί έμφαση στον ήχο, με την ταυτόχρονη παντελή απουσία οποιασδήποτε μουσικής επένδυσης. Οι πυροβολισμοί που ακούγονται ξαφνικά, χωρίς να μπορεί κάποιος να προβλέψει από πού, πώς, πότε και γιατί θα ξεκινήσουν, δημιουργούν μία –κυριολεκτικά– αόρατη απειλή που ολοένα και πλησιάζει αδιακρίτως. Πολύ σωστά, ο Poppe επιλέγει επίσης να μην δείξει τον δράστη, παρά σαν φευγαλέα σκιά, δύο-τρεις φορές όλες κι όλες κατά τη διάρκεια της ταινίας, αυξάνοντας έτσι ακόμη περισσότερο τη συναισθηματική ένταση.

Καθώς η Kaja προσπαθεί να γλιτώσει και ταυτόχρονα να εντοπίσει την αδελφή της αντιλαμβάνεται –όπως και εμείς– ότι η επιβίωση εξαρτάται από αποφάσεις που πρέπει να παρθούν μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου, αλλά και ότι είναι, εν ολίγοις, θέμα τύχης. Προσωπικά, συνειδητοποίησα ότι στο φινάλε του έργου δεν ήμουν συγκινημένη, αλλά αποσβολωμένη. Και για το κακό που προκαλεί το τυφλό μίσος και για το πόσο ουσιαστική σημασία έχει οι άνθρωποι να είμαστε ενωμένοι και αλληλέγγυοι απέναντί του, κάθε στιγμή…

*Η ταινία προβάλλεται στους κινηματογράφους σε διανομή από τη Feelgood Entertainment, από την Πέμπτη, 23 Ιουλίου.

—————

*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here