5+1 επιλέγει η Ματίνα Φουντούλη

Εκτός από τις συναυλίες στα χρόνια του κορονοϊού που πλέον ονομάζονται live streaming, μια άλλη καλή επιλογή των ημερών ώστε να μην χάσεις και την επαφή σου με τον πολιτισμό, την αυλαία, το θέατρο, αλλά και να… αφήσεις και κανέναν άλλον να δει netflix, είναι και οι παλιές θεατρικές παραστάσεις, που πλέον ανεβαίνουν από πολλούς. Παρακάτω είναι οι 5 που όταν είδα ότι ανεβήκανε στο youtube με έκαναν να χαμογελάσω, για διαφορετικούς λόγους η κάθε μία, και είτε να νιώσω την ανάγκη να ξαναδώ την παράσταση -πράγμα που δεν κάνω συχνά είναι αλήθεια, είτε να χαρώ διπλά γιατί για κάποιο λόγο, τότε που παιζόταν, την είχα χάσει.

Σίγουρα, υπάρχουν πολλές παραπάνω από αυτές, και με λίγο ψάξιμο θα βρείτε κι άλλα διαμαντάκια να σας κρατήσουν συντροφιά, αυτές τις περίεργες μέρες που διανύουμε…

Πάμε λοιπόν!

  1. Το Γάλα του Βασίλη Κατσικονούρη

Εθνικό Θέατρο: «Το Γάλα» του Βασίλη Κατσικονούρη έχει σκηνοθετήσει ο Νίκος Μαστοράκης.

Τα σκηνικά και τα κοστούμια είναι της Εύας Μανιδάκη, οι φωτισμοί της Κατερίνας Μαραγκουδάκη και τη μουσική επιμέλεια έχει κάνει ο Νίκος Μαστοράκης.
Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους οι: Μάνια Παπαδημητρίου, Γιάννος Περλέγκας, Κωνσταντίνος Παπαχρόνης, Μαρία Παπαστεφανάκη.

Ξεκινάω από ένα που έχω δει ήδη, και νομίζω ότι είναι από τα λίγα έργα που μου έχει καρφωθεί τόσο πολύ στο μυαλό, μετά από τόσα χρόνια. Ζόρικο έργο, δε θα περάσεις καλά είναι αλήθεια, αλλά αξίζει τόσο, μα τόσο πολύ. Δεν ξέρω αν όλη εκείνη η ένταση που θυμάμαι εγώ επί σκηνής βγει στο youtube, από την άλλη, είναι τόσο must παράσταση, που έστω και τη μισή ένταση να βγάλει, πάλι θα καταλάβεις γιατί ξεκινάω από αυτή. Προσωπικά, τότε που παιζόταν και την είδα, ήμουν στις τελευταίες τάξεις του Λυκείου, στο Θέατρο Χώρα στην Κυψέλη που στεγαζόταν τότε το Εθνικό, και πέρα απ’ όλα τα άλλα, θυμάμαι ακόμα έναν απίστευτο Κωνσταντίνο Παπαχρόνη. Και έναν Κωνσταντίνο Παπαχρόνη που όταν λίγα χρόνια μετά έμαθα για την είδηση του δυστυχήματος που είχε και σκοτώθηκε, πέρασε ξανά όλη η παράσταση μπροστά από τα μάτια μου. Οπότε, μόνο και μόνο για αυτή την ανάμνηση, όχι μόνο θα τη δω ξανά, μάλλον θα τη βάλω και στα αγαπημένα.

——————–

2. ΜΕΝΓΚΕΛΕ του Θανάση Τριαρίδη

Σκηνοθεσία: Κώστας Φιλίππογλου.
Παίζουν: Λάζαρος Γεωργακόπουλος, Μυρτώ Αλικάκη

[Δεκέμβριος 2013 – Ιανουάριος 2016, Θέατρο Faust, Αθήνα / Θησείον – ένα θέατρο για τις τέχνες, Αθήνα / Θέατρο Αυλαία, Θεσσαλονίκη / Δημοτικό Θέατρο «Αντιγόνη Βαλάκου», Καβάλα / Θέατρο Λιθογραφείο, Πάτρα / Λύκειο Σάμου.]

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ:
Κείμενο: Θανάσης Τριαρίδης.
Σκηνοθεσία: Κώστας Φιλίππογλου.
Ερμηνεία: Λάζαρος Γεωργακόπουλος και Μυρτώ Αλικάκη.
Βοηθός σκηνοθέτη και δραματολογική ανάλυση: Ροζαλί Σινοπούλου.
Μουσική και ηχητικός σχεδιασμός: Δημήτρης Γιακουμάκης.
Εικαστική επιμέλεια: Όλγα Μπρούμα.
Φωτισμοί: Μελίνα Μάσχα.
Παραγωγή: Θέατρο Faust και Εκδόσεις Ευρασία.

Το έργο ΜΕΝΓΚΕΛΕ του Θανάση Τριαρίδη κυκλοφορεί ελεύθερο από πνευματικά δικαιώματα. Σε έντυπη μορφή εκδόθηκε από τις Εκδόσεις Ευρασία το 2013.

Θυμάμαι την παράσταση όταν παιζόταν στο Faust -νομίζω ήταν και από τις πρώτες παραστάσεις του χώρου. Είχα πρόσφατο και ένα ταξίδι στο Αούσβιτς, άκουγα και διάβαζα και όλα αυτά τα ζόρικα που γραφόντουσαν εκείνη την εποχή για το έργο, το είχα φοβηθεί είναι αλήθεια. Και μάλλον για αυτό, όσο κι αν οι δύο βασικοί πρωταγωνιστές, Λάζαρος Γεωργακόπουλος και Μυρτώ Αλικάκη, μου αρκούσαν και με το παραπάνω για ένα άρτιο αποτέλεσμα αν μη τι άλλο, το άφησα εκείνη τη χρονιά. Μάλλον ήρθε η ώρα και για αυτό. Ναι, ακόμα μάλλον λέω. Αλλά θα το τολμήσω.

——————–

3. Θείος Βάνιας, Άντον Τσέχοφ

Είναι μάλλον αδύνατο να βρει κανείς τόσα πολλά παράπονα μαζεμένα σε ένα και μόνο θεατρικό έργο. Όμως “Ο θείος Βάνιας” είναι ένα έργο γοητευτικό. Πώς προκύπτει ποίηση από τα παράπονα; Όλα τα πρόσωπα του έργου κουβαλούν ένα βάρος. Ο Νίτσε λέει πως δε γίνεται να υποφέρουμε χωρίς να κάνουμε κάποιον να πληρώσει γι’ αυτό. Τι τον κάνουν, όλον αυτόν τον πόνο, οι ήρωες του Θείου Βάνια;

Μετάφραση: Χρύσα Προκοπάκη
Σκηνοθεσία: Μαρία Μαγκανάρη
Μουσική: Παναγιώτης Καλαντζόπουλος
Σκηνικά: Διδώ Γκόγκου
Κοστούμια: Παύλος Θανόπουλος
Φωτισμοί, τρέιλερ, φωτογραφίες: Μαρία Γοζαδίνου
Βοηθοί σκηνοθέτη: Βασιλική Σκευοφύλαξ, Ανδριάνα Χαλκίδη

Παίζουν: Ανθή Ευστρατιάδου, Παναγιώτης Καλαντζόπουλος, Σύρμω Κεκέ, Κώστας Κουτσολέλος, Μαρία Μαγκανάρη, Υβόννη Μαλτέζου, Δημήτρης Ντάσκας, Γιωργής Τσαμπουράκης

Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων
Βίντεο: Διονύσης Σιδηροκαστρίτης

Παραγωγή: προτσές
Ιανουάριος – Φεβρουάριος 2019
Η παράσταση επιχορηγήθηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού.

Αυτή η παράσταση παιζόταν πέρυσι στο Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων στην Κυψέλη, 2 τετράγωνα πάνω από το σπίτι μου -αρκετά καλός λόγος για ένα θέατρο τελευταίας στιγμής, δηλαδή. Ειδικά για μια παράσταση που έπαιρνε από παντού εξαιρετικές κριτικές. Είχα ήδη, όμως, τότε, κάνει το λάθος να δω το ίδιο έργο, με γνωστό ηθοποιό, σε μεγάλο θέατρο της πόλης, και βγαίνοντας πολύ είχα απογοητευτεί. Όσο κι αν άκουγα λοιπόν ΔΙΘΥΡΑΜΒΙΚΑ σχόλια για αυτό εδώ το διαμαντάκι, δεν ήθελα ξανά, ακόμα έναν Θείο Βάνια. Πρώτο λάθος. Φέτος παίχτηκε ξανά στο BIOS. Πάλι “δεν πρόλαβα”. Δεύτερο λάθος. Τώρα, ανέβηκε στο youtube. Τώρα έχω χρόνο. Δε θα ξανακάνω το ίδιο λάθος.

——————–

4. Παραλογές ή μικρές καθημερινές τραγωδίες (Φεστιβάλ Αθηνών 2010), Γιάννης Καλαβριανός

Βασισμένη σε 4 δημοτικά τραγούδια και σε εικόνες και στίχους του Τάσου Λειβαδίτη. Αδειάσαμε το γκαράζ του Κτηρίου Δ και δουλέψαμε in situ. Και όλα ξεκίνησαν…
“Την άλλη φορά θα σας πούμε για ιστορίες που δεν ζήσαμε και ξαναγύρισαν ανέγγιχτες στον ουρανό. Όμως τίποτε δεν αλλάζει. Γιατί είμαστε φτιαγμένοι από πράγματα που δεν θυμόμαστε. Και ο καθένας ζει με τον δικό του τρόπο την ανθρώπινη παραπλάνηση. Λοιπόν, αντίο. Τα πιο ωραία ποιήματα δεν θα γραφτούν ποτέ.”
Με τις: Κίκα Γεωργίου, Άννα Ελεφάντη, Χριστίνα Μαξούρη, Αναστασία Μποζοπούλου, Βασιλική Σαραντοπούλου

Δε θα πω ψέματα. Αυτήν την παράσταση δεν την ήξερα. Δεν τη θυμόμουνα καν.
Ανέβηκε τώρα από τον δημιουργό της, Γιάννη Καλαβριανό και είδα ανάμεσα στους συντελεστές της και την Χριστίνα Μαξούρη. Είναι 2 ονόματα που, προσωπικά, με κάνουν να νιώθω μια σιγουριά για αυτό που πρόκειται δω. Έχω άλλωστε και πρόσφατη στη μνήμη και τη φετινή παράσταση του ίδιου, το Hotel Eternite στο Εθνικό Θέατρο, μια παράσταση, ιδιαίτερη, περίεργη -με την καλή έννοια, που σίγουρα βάζει το μυαλό σε σκέψη, και με εξαιρετικούς συντελεστές. Γιατί καλές οι δωρεάν online παραστάσεις, αλλά κάποια στιγμή θα τελειώσει όλη αυτή η κατάσταση, τα θέατρα θα ανοίξουν ξανά, και κάπως πρέπει να ανασυνταχθούν και να ανταπεξέλθουν και καλλιτεχνικά, αλλά και οικονομικά.

——————–

5. Ποια Ελένη, Μιχάλης Ρέππας & Θανάσης Παπαθανασίου
Εθνικό Θέατρο: Κεντρική Σκηνή
Έτος: 2004

Στους βασικούς ρόλους παίζουν οι: Τζέσυ Παπουτσή, Βασιλική Δέλιου, Φωτεινή Ντεμίρη, Τάνια Τρύπη, Λευτέρης Λαμπράκης, Τζίνη Παπαδοπούλου, Χριστίνα Τσάφου, Ελενα Γεροδήμου, Γιώργος Καραμίχος, Χρήστος Παλίνης, Νατάσα Μανίσαλη, Χρήστος Μάντακας, Σταύρος Καραγιάννης, Γρηγόρης Σταμούλης, Οθωνας Μεταξάς, Γεωργία Γεωργόνη, Εμίλυ Κολιανδρή, Κατερίνα Παπαδάκη και άλλοι 24 ηθοποιοί.
Τη μουσική και τα τραγούδια της παράστασης έγραψε η Αφροδίτη Μάνου

Δεύτερη παράσταση που μπαίνει στη λίστα ενώ την έχω ήδη δει μια φορά επί σκηνής. Μεταξύ μας, εδώ, είναι και λίγο συναισθηματικοί οι λόγοι. Πάλι στις τελευταίες τάξεις του Λυκείου, μπορεί να την είχα επιλέξει και για να ξεπεράσω το σοκ του “Γάλα”, ποιος ξέρει. Είναι μια πολύ ευχάριστη παράσταση, που τη θυμάμαι ακόμα με ένα χαμόγελο. Επιπλέον, ανάμεσα στους πρωταγωνιστές θα δεις και δύο που δεν είναι πια μαζί μας. Τζέσυ Παπουτσή και Νατάσα Μανίσαλη, και μη μου πεις ότι τώρα που διάβασες τα ονόματα δεν σου έλειψαν λίγο; Επιπλέον, για να φέρω και πάλι έναν λόγο επιστροφής στα σημερινά θέατρα, πάλι των Ρέππα & Παπαθανασίου, πάλι στο Εθνικό, πάλι τραγούδια σε στίχους της Αφροδίτης Μάνου, αλλά σε μουσική του Νίκου Κηπουργού αυτή τη φορά, πολύ πρόσφατα ξεκίνησε (και σταμάτησε) το “Φεγγάρι από χαρτί”. Όταν ξεκινήσει και πάλι, μην το χάσεις. Αλήθεια. Για κανέναν λόγο. Ειδικά μετά από όλα αυτά, θα βγεις από την αίθουσα με ένα βαθύ αναστεναγμό ανακούφισης, με ένα χαμόγελο και όλα θα είναι ένα μακρινό παρελθόν, που πάει πέρασε.

——————–

+1 Παραστάσεις του θεάτρου Πορεία.

Από την Τρίτη 24 Μαρτίου το θέατρο Πορεία ξεκινάει και προσφέρει online, δωρεάν μέσα από το site του κάποιες από τις παραστάσεις του, όπως και τα προσεγμένα προγράμματα παραστάσεων που πάντα έβγαζε.

Το πρώτο έργο που θα παιχτεί την Τρίτη είναι η Μεγάλη Χίμαιρα. Μια παράσταση που με θυμάμαι εκείνη τη χρονιά που παιζόταν να λέω σε όλους, πηγαίνουν – δεν πηγαίνουν θέατρο, να πάνε οπωσδήποτε σε αυτήν παράσταση. Οπωσδήποτε. Μια Αλεξάνδρα Αϊδίνη εκπληκτική, νομίζω αυτός θα είναι πάντα ο ρόλος της. Τόσο έντονο έργο που θυμάμαι ακόμα και μια αποχώρηση από την αίθουσα. Επίσης, είναι μια παράσταση, η οποία, έχει και κινηματογραφικό ενδιαφέρον, καθώς μέσα στην παράσταση υπήρχαν εξωτερικά πλάνα γυρισμένα, και όπως μάς λέει το θέατρο στο δελτίο τύπου, οι λήψεις των παραστάσεων εδώ είναι άκρως επαγγελματικές, οπότε και το αποτέλεσμα θα είναι ακόμα καλύτερο.

Όλες οι παραστάσεις θα είναι διαθέσιμες από την ημέρα που έχει ανακοινωθεί, στις 10 το πρωί έως τις 10 το πρωί της επόμενης μέρας. Το πρόγραμμα βρίσκεται ήδη στο site του θεάτρου.

Αν μπορούσα, θα ήθελα να τις δω όλες, και ας τις έχω ξαναδεί τις περισσότερες live. Αλλά πώς να μην ξαναδείς Το Ευχαριστημένο της Μαρίνας Καραγάτση, την Μιράντα με την Ιωάννα Παππά και τον φανταστικό Λαέρτη Μαλκότση, τους ΤρειΣευτυχισμένους… απλώς, σε αυτή τη φάση, δεν θα έχεις τη δυνατότητα για ένα after-theatre drink στο μπαράκι εκεί, στον πεζόδρομο της Αινιάνος, για συζήτηση – σχολιασμό/κριτική. Αλλά και η κουζίνα σου που έχει σχεδόν μετατραπεί σε μπαράκι, και ίσως ένα skype call με την θεατρόφιλη φίλη να πεις δυο κουβέντες, θα κάνουν δουλειά προς το παρόν. Και θα πίνεις το κρασί σου και με τις πιτζάμες που πάντα ήθελες.

https://poreiatheatre.com/

——————–

*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here