29/10/2010
www.musiccorner.gr
Γράφει ο Νίκος Παπανικολάου
Τις περισσότερες φορές αντιλαμβάνεσαι πως περνάνε τα χρόνια από κάποιες λεπτομέρειες, από κάτι, φαινομενικά, μικρό. Μία τέτοια λεπτομέρεια ήρθε, χθες, να μου υπενθυμίσει πως τα πάντα έχουν ημερομηνία λήξης. Τα πάντα αντικαθίστανται. Όπως και το Walkman της Sony. Αυτό το αγαπημένο gadget που ήρθε πριν από 30 χρόνια στις ζωές μας και έκρυβε μέσα του τις αγαπημένες μας μουσικές. Αυτές που γράφαμε στις κασέτες, περιμένοντας καρτερικά μπροστά στο ραδιόφωνο, με τα δάχτυλα στο rec και το play, έτοιμα να ηχογραφήσουν το αγαπημένο μας κομμάτι!
Για πολλούς η “συνταξιοδότηση” του Walkman δε σημαίνει τίποτε. Άλλωστε η ποιότητα ήχου ήταν κακή. Σήμερα υπάρχουν τα mp3 players, τα ipod, τα windows media players, τα κινητά τηλέφωνα… Και όλα αυτά παίζουν τα κομμάτια με εξαιρετικό, είναι η αλήθεια, ήχο. Για εμένα που έζησα σε εποχές που δεν υπήρχαν cd, ούτε κινητά τηλέφωνα, ούτε υπολογιστές, παρά μόνο το walkman, το gameboy και μία μπάλα, η απόσυρση του Walkman είναι ένας μικρός θάνατος. Των παιδικών χρόνων ίσως… Σίγουρα πάντως μία υπενθύμιση πως στον βωμό του marketing δε χωράνε συναισθηματισμοί.
Παλιότερα ήταν οι δίσκοι βινυλίου και τα pickup. Σήμερα είναι συλλεκτικά και τα δύο. Οι δίσκοι των Beatles που μου έδωσε ο πατέρας μου είναι κειμήλια. Πλέον μαζί με αυτά μπαίνει και το walkman και οι χιλιοαντιγραμμένες κασέτες του. Θα μπει στο ίδιο κουτί με το χαλασμένο πια gameboy, την σκασμένη μπάλα και τη μυρωδιά μίας εποχής που δεν ήταν όλα τόσο αυτοματοποιημένα και απρόσωπα. Μίας εποχής που χρειαζόταν κόπο για να γράψεις σε κασέτα το αγαπημένο σου τραγούδι και όχι απλά πατώντας ένα κλικ.
Άλλωστε αν δε μοχθήσεις για κάτι, λένε, δε το εκτιμάς. Και από αυτή την άποψη νιώθω τυχερός. Γιατί έτσι έμαθα να εκτιμάω τη μουσική μου. Να τη θεωρώ κομμάτι της ζωής μου και να μην την αλλάζω με το πρώτο χιτάκι της εποχής. Κι έτσι κρατάω τον ρομαντισμό ζωντανό σε εποχές που, είναι αλήθεια, δε χωράνε τέτοια πράγματα…