Ασπρόμαυρα κι έγχρωμα: “Ο δρόμος”

Τηλεοπτικές στιγμές που μας έκαναν να γελάσουμε, να κλάψουμε, να μελαγχολήσουμε, να ταυτιστούμε με τους ήρωες και να πάσχουμε μαζί τους. Πόσα συναισθήματα δε γέννησαν σε όλους μας αξέχαστα σίριαλ της μικρής οθόνης. «Ασπρόμαυρα κι έγχρωμα», άφησαν το σημάδι τους στο μυαλό και στην καρδιά μας και τα θυμόμαστε με νοσταλγία μέσα σ’ αυτό το άθλιο τηλεοπτικό τοπίο του σήμερα…

Αυτή η στήλη λοιπόν, κάθε 15 ημέρες θα σας παρουσιάζει κι από μία σειρά που έγραψε τη δική της ξεχωριστή ιστορία στην ασπρόμαυρη ή στην έγχρωμη τηλεόραση στα πρώτα 20 χρόνια πορείας της. Φιλοδοξία της, να σας θυμίσει μοναδικές κι ανεπανάληπτες στιγμές που δε θα σβήσουν ποτέ ο χρόνος και η μνήμη!

———————————————————–

Ο σπουδαίος κι αξέχαστος Κώστας Πρετεντέρης, κατείχε τον άτυπο τίτλο του πολυγραφότατου της ελληνικής τηλεόρασης, στα πρώτα χρόνια «ζωής» της. Η συγγραφική παρουσία του στη μικρή οθόνη, ήτανε συχνότατη και ως επί το πλείστον επιτυχημένη, πολλές φορές μάλιστα με δύο ή και τρεις σειρές ανά σεζόν.

Ενδεικτικά, αναφέρουμε ότι μέσα σε μιαν εξαετία «υπέγραψε» μεγάλες επιτυχίες για λογαριασμό των δύο κρατικών καναλιών, κυρίως δε για την ΥΕΝΕΔ: «Ο κύριος συνήγορος», «Ο κύριος, η κυρία και η μαμά», «Η κοκορόμυαλη», «Ο ονειροπαρμένος», «Τα παιδιά του Ζεβεδαίου», «Ο άνθρωπός μας» και φυσικά η θρυλική «Γειτονιά», που κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον των τηλεθεατών επί πέντε και πλέον χρόνια…

Κάποτε όμως, έπρεπε κι αυτή να ολοκληρώσει τον κύκλο της. Έτσι, το καλοκαίρι του 1977 πήρε την απόφαση να ξεκινήσει μια καινούργια σειρά, που να μην έχει σχέση με την προηγούμενη και που θα έπαιρνε τη θέση της στο πρόγραμμα της ΥΕΝΕΔ.

Η παραγωγή ήταν της «ΑΣΤΗΡ TV» και τίτλος της «Ο δρόμος», με «λαϊκά» στοιχεία και πάλι κι έχοντας ως στόχο της το ευρύ «μικρομεσαίο» κοινό. Πρωταγωνιστές, δύο ηθοποιοί που ως τότε είχαν από ελάχιστη, έως μηδαμινή παρουσία στην τηλεόραση: Ο Νίκος Ρίζος και η Μάρθα Καραγιάννη…

Τα γυρίσματα ξεκίνησαν τέλη Σεπτεμβρίου του ’77 και ουδείς μπορούσε να φανταστεί ότι θα ήταν η τελευταία τηλεοπτική δουλειά του Πρετεντέρη, αφού 15 μήνες μετά έφυγε από τη ζωή, μόλις στα 52 χρόνια του. Ο ίδιος, έλεγε μεταξύ άλλων για το «Δρόμο» στη «Ραδιοτηλεόραση» (τεύχος 399, 1-7 Οκτωβρίου 1977): «Δεν έχει καμία σχέση με τη «Γειτονιά» ούτε σαν δομή, ούτε σαν γράψιμο, ούτε σαν γύρισμα. Είναι ένα σίριαλ ελληνικής ζωής. Οι άνθρωποι, η ατμόσφαιρά του, οι ιστορίες του, είναι πράγματα απολύτως υπαρκτά. Θίγει καταστάσεις και προβλήματα, που απασχολούν σήμερα τον απλό Έλληνα».

«Ο δρόμος» λοιπόν, άρχισε την πορεία του την Πέμπτη, 27 Οκτωβρίου 1977. Τρεις ημέρες νωρίτερα, στις 24, είχε προβληθεί μιαν εκπομπή «γνωριμίας», στην οποία παρουσιάστηκαν κάποιες σκηνές από τα γυρίσματα και συνεντεύξεις των πρωταγωνιστών. Ένα μικρό απόσπασμα αυτής, μπορείτε να δείτε στο παρακάτω βίντεο, που προέρχεται από το αρχείο του σκηνοθέτη της, του Κώστα Λυχναρά…

Ο αρχικός στόχος, ήταν η παρουσίαση κάποιων ιστοριών διάρκειας όχι περισσότερων των 10-12 επεισοδίων, με αρκετούς ηθοποιούς ως guests, πέραν των βασικών πρωταγωνιστών. Σε γενικές γραμμές αυτό τηρήθηκε, μέχρι τον απροσδόκητο θάνατο του Πρετεντέρη, το Δεκέμβριο του 1978.

Έκτοτε, τη συγγραφή ανέλαβε ο Τάκης Χατζηαναγνώστου ως το καλοκαίρι του 1980 κι έπειτα ο Πάνος Γλυκοφρύδης για πολύ λίγο διάστημα, καθώς στις 15 Σεπτεμβρίου 1980 ο «Δρόμος» ολοκληρώθηκε κάπως απότομα, έπειτα από συνολικά 262 επεισόδια. Και λέμε «απότομα», γιατί τουλάχιστον το καλοκαίρι φαινόταν ότι θα συνέχιζε κανονικά την πορεία του. Όμως, η αλήθεια είναι ότι η σειρά δεν ήταν πια η ίδια μετά την απώλεια του δημιουργού της…

Προβαλλόταν κάθε Δευτέρα και Πέμπτη, τις ώρες της «Γειτονιάς» (21:00). Ωστόσο, από τον Ιούνιο του 1980 περιορίστηκε μόνο στη δευτεριάτικη προβολή, μέχρι και το τέλος της. Σκηνοθέτης όπως είπαμε ήταν ο Κώστας Λυχναράς, ενώ το τραγούδι των τίτλων υπέγραψε ο Σταύρος Ξαρχάκος κι ερμήνευσε ο αείμνηστος Νίκος Δημητράτος…

Όσον αφορά τη θεαματικότητά του, τουλάχιστον την πρώτη σεζόν προβολής του τα ποσοστά ήτανε πάρα πολύ καλά. Ωστόσο, αφενός η τρίμηνη διακοπή του λόγω της απεργίας των ηθοποιών, το καλοκαίρι που μεσολάβησε, αλλά περισσότερο ο θάνατος του Πρετεντέρη το Δεκέμβριο, περιόρισαν την τηλεθέαση σε σχετικά «ρηχά νερά» (λίγο πάνω από το 40%), κατάσταση που παρέμεινε σχεδόν μέχρι το τέλος του…

Δυστυχώς, ελάχιστα πλάνα έχουνε μείνει στο αρχείο της ΕΡΤ από αυτά τα 262 επεισόδια, καθώς όλα έχουν σβηστεί. Πραγματικά, αισθανόμαστε γραφικοί με το να επαναλαμβάνουμε κάθε φορά τα περί «εγκληματιών» που πέρασαν το κατώφλι του Ραδιομεγάρου από το 1981 κι εντεύθεν…

Η υπόθεση 

Κεντρικοί ήρωες του «Δρόμου», ήταν τα αδέρφια Νίκος και Μάρθα Βρόντακα (Ρίζος και Καραγιάννη αντιστοίχως). Επρόκειτο για δύο εμπόρους, οι οποίοι κάνανε τη διανομή της πραμάτειας τους μ’ ένα φορτηγό σε απόμακρες συνοικίες της Αθήνας, σε γύρω χωριά και σε συνοικισμούς. Αυτοί μένανε σε μιαν αυλή, όπου υπήρχε ένα παλιό σπίτι, το οποίο ανήκε εξ αδιαιρέτου σε άλλους…εννιά συγγενείς με το ίδιο επώνυμο.

Κύρια ιδιοκτήτρια του σπιτιού, ήταν η θεία Πανδώρα (Μαρίκα Νέζερ) και «συνδικαιούχοι» οι Σωτήρης (Ντίνος Καρύδης), Αποστόλης (Νίκος Κάπιος), η νοσοκόμα Δέσποινα (Ειρήνη Κακαβούλη), Αμαλία, η γυναίκα του Αποστόλη (Μαρίνα Πεφάνη), η δακτυλογράφος Πόπη (Μάνια Κολιανδρή) και η μικρότερη όλων Ματίνα (Μάρα Θρασυβουλίδου), η «επαναστάτρια» της οικογένειας Βρόντακα.

Μαζί τους και η Καίτη (Μαρία Ιωαννίδου), γυναίκα του Σωτήρη, ο οποίος τα περίμενε όλα απ’ αυτή, καθ’ ότι τεμπέλης, ανεπρόκοπος και χαρτοπαίκτης, αναστατώνοντας πολύ συχνά την οικογένεια με τα καμώματά του. Ωστόσο, στην πορεία ο χαρακτήρας του άλλαξε κι έγινε υποδειγματικός σύζυγος κι αργότερα πατέρας, ενώ έγινε και συνεταίρος του Νίκου ως πλανόδιος πωλητής…

Ας δούμε λοιπόν τις πρώτες τρεις ξεχωριστές ιστορίες, όπως τις έγραψε ο Πρετεντέρης…

«Η συσκευή» (27/10 – 28/11/ 1977): Ο Νίκος και η Μάρθα ξεκινούν με το φορτηγό τους για την Κοντομηλιά -ένα μικρό ορεινό χωριό-, με σκοπό να πουλήσουν τα εμπορεύματά τους στους εκεί κατοίκους. Στο δρόμο, συναντούν ένα παλιό φίλο τους, τον Προκόπη (Λάζος Τερζάς), πρώην εργαζόμενο σε συνοικιακό κινηματογράφο, ο οποίος όμως έκλεισε λόγω της εισβολής της τηλεόρασης. Έτσι, για να μπορέσει να επιβιώσει, αναγκάστηκε να φορτωθεί μια κινηματογραφική μηχανή προβολής και να δείχνει ταινίες σε χωριά όπου ακόμη δεν είχε φτάσει η μικρή οθόνη.

Ο Προκόπης φτάνει στην Κοντομηλιά και συναντά την Αλεξάνδρα Βασταρούχα (Χριστίνα Σύλβα), η οποία είναι χήρα ενός πλούσιου κτηματία και γνωστή του παλαιόθεν, καθώς εργαζόταν ως ταξιθέτρια στο σινεμά όπου δούλευε κι εκείνος ως μηχανικός. Το βράδυ λοιπόν, μαζεύονται οι κάτοικοι του χωριού στο καφενείο για να δούνε ταινία, όμως έρχεται η είδηση ότι στο βουνό της περιοχής κατασκευάζεται τηλεοπτικός αναμεταδότης.

Αυτό είναι ό,τι χειρότερο για τον φτωχό βιοπαλαιστή, ο οποίος καταλαβαίνει ότι τα κέρδη του θα μειωθούν σημαντικά. Οι αδελφοί Βρόντακα προσπαθούν να τον βοηθήσουν, αλλά ο Νίκος μπαίνει σε μεγάλο δίλημμα, καθώς ο καφετζής του χωριού του ζητά να φέρει την πρώτη συσκευή τηλεόρασης στην Κοντομηλιά…

Ο Προκόπης λοιπόν, προσπαθεί να βρει τρόπους ώστε αφενός να καθυστερήσει η έλευση της μικρής οθόνης, αφετέρου να οργανώσει τις επόμενες κινήσεις του για να μη χάσει τη δουλειά του. Απρόσμενος «σύμμαχός» του είναι ο δάσκαλος του χωριού, ο Νέστορας Ιωάννου (Πάνος Πανόπουλος), αλλά για διαφορετικούς λόγους.

Εκείνος, θέλει τη δημιουργία ενός εντευκτηρίου, ώστε οι μαθητές του να μπορούν ν’ ασχοληθούν με διάφορες δημιουργικές δραστηριότητες και ν’ αποκτήσουν ενδιαφέροντα. Πιστεύει λοιπόν ότι η τηλεόραση θα κάνει ζημιά στο σχέδιό του και ζητά από τη Βασταρούχα να του δώσει το κλειδί μιας παλιάς αποθήκης που δε χρησιμοποιείται πλέον, ώστε να τη μετατρέψει σ’ ένα χώρο ψυχαγωγίας των μαθητών.

Όμως, τον ίδιο χώρο θέλει και ο Προκόπης, ώστε να εκμεταλλευθεί το ότι η αποθήκη είναι απομακρυσμένη από την Κοντομηλιά και να οργανώσει τις δικές του, παράνομες προβολές «αισθησιακών» ταινιών στα γύρω χωριά. Τελικώς, η Βασταρούχα δίνει το κλειδί στο δάσκαλο και ο κινηματογραφιστής προσπαθεί να το κλέψει, μπλέκοντας έτσι σε διάφορες περιπέτειες, με το Νίκο και τη Μάρθα να προσπαθούν να τον βγάλουν από το αδιέξοδο και να μπαίνουνε κι εκείνοι σε μπελάδες…

«Η καρτ-ποστάλ» (5/12/ 1977 – 23/1/ 1978): Ένας παράξενος και μυστηριώδης ξένος, ο Λέσλι (Ντάνος Λυγίζος) φτάνει στην αυλή όπου μένει η οικογένεια Βρόντακα και ζητά φιλοξενία. Ο Νίκος αμέσως δέχεται να τον βοηθήσει, χωρίς να ρωτήσει το παραμικρό για το παρελθόν του και τι τον ανάγκασε να ζητήσει καταφύγιο στο σπίτι του. Ο Λέσλι δηλώνει Αυστραλός και με διάφορα ψέματα και υπεκφυγές προσπαθεί να εξηγήσει τους λόγους που βρέθηκε στην αυλή.

Τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας τον υποψιάζονται από την πρώτη στιγμή και ιδιαίτερα η Μάρθα, η οποία έρχεται σε ευθεία σύγκρουση με το Νίκο για την απόφασή του να του δώσει στέγη, χωρίς να ξέρει από πού κρατάει η σκούφια του. Πάντως, τα Χριστούγεννα ο Λέσλι εκπλήσσει τους πάντες, προσφέροντας στην οικογένεια ως δώρο μιαν επιταγή (αμφιβόλου γνησιότητας για τους περισσότερους) με ένα μεγάλο ποσό.

Όμως, σχεδόν ταυτόχρονα ο Νίκος καλείται στο αστυνομικό τμήμα και ο διοικητής του δείχνει μια φωτογραφία του μυστηριώδους «Αυστραλού», ρωτώντας τον αν τον γνωρίζει. Ο αγαθός βιοπαλαιστής δε μπορεί να καταλάβει τι δουλειά έχει ο Λέσλι με τις αρχές, όμως δε θ’ αργήσει να το μάθει. Λίγες μέρες αργότερα κι ενώ ταξιδεύει μαζί του στην Πάτρα, συλλαμβάνεται και ο ίδιος από την εκεί αστυνομία και χρειάζεται η άμεση επέμβαση της Μάρθας και του Αποστόλη για να ξεμπλέξει. Ο ξένος, αποδεικνύεται ένας κανονικότατος απατεώνας…

Σε αυτή την ιστορία, κάνουνε την πρώτη εμφάνισή τους στο «Δρόμο» ο Ντίνος Καρύδης ως «Σωτήρης Βρόντακας» και η Έλσα Ρίζου ως «Ροδούλα», ιδιοκτήτρια ζαχαροπλαστείου και χωρισμένη χωρίς διαζύγιο, την οποία θα ερωτευθεί και πολύ αργότερα θα παντρευτεί ο Νίκος, αφού πρώτα η σχέση τους περάσει από σαράντα κύματα. Και οι δύο εκλεκτοί ηθοποιοί, θα παραμείνουν ως το τέλος της σειράς. Επίσης, συμμετέχει ο Νίκος Γκλαβάς, στο ρόλο του εφοριακού Γρηγόρη.

«Η σόμπα» (26/1/1978 – Μάρτιος 1978): Η ιστορία ξεκινά όταν ο Νίκος και η Μάρθα ξεκινούν με το φορτηγό τους ένα παγωμένο χειμωνιάτικο πρωινό για τα Βατραχέϊκα, έναν απομακρυσμένο συνοικισμό. Όπως είναι φυσικό, ουδείς βγαίνει στο δρόμο με τέτοιο κρύο κι έτσι, τα δύο αδέλφια ετοιμάζονται να γυρίσουν άπρακτα στη βάση τους. Όμως, από ένα παράνομο κτίσμα στην πλαγιά ενός λόφου, ακούγεται μια έκκληση για βοήθεια.

Πρόκειται για δύο ηλικιωμένες κυρίες, την Ουρανία (Νίνα Παπαζαφειροπούλου) και την αδελφή της (Ντόρα Βολανάκη), εκ των οποίων η πρώτη είναι βαριά άρρωστη και μένοντας σ’ ένα χώρο δίχως θέρμανση, κινδυνεύει να πεθάνει.

Αμέσως ο Νίκος και η Μάρθα τη μεταφέρουν στο νοσοκομείο και η υγεία της εξελίσσεται ομαλά, όμως εξακολουθεί να παραμένει το πρόβλημα της έλλειψης κάποιου θερμαντικού σώματος στο σπίτι των δύο αδελφών.

Έτσι, ο Νίκος αποφασίζει να ψάξει να βρει μια σόμπα για τις γριούλες, απευθυνόμενος πρώτα σε γνωστούς του, που πιθανώς να έχουνε κάποια που δεν τη χρειάζονται. Ωστόσο, δεν καταφέρνει κάτι κι έτσι αποφασίζει ν’ αγοράσει ο ίδιος μία, με δικά του έξοδα, για τη δωρίσει στις δύο ηλικιωμένες αδελφές.

Με το τέλος αυτής της ιστορίας, «Ο δρόμος» διακόπηκε μέχρι τα τέλη Ιουνίου (όπως και πολλές άλλες δημοφιλείς σειρές, όπως «Λούνα παρκ», «Μεθοριακός σταθμός» κ.α.), λόγω μιας μακράς διαρκείας απεργίας των ηθοποιών. Έτσι για τρεις και πλέον μήνες δεν προβάλλονταν παρά ελάχιστα σίριαλ, «απόθεμα» των οποίων υπήρχε στη διάθεση των δύο καναλιών. Μεταξύ αυτών, τα «Πορφύρα και αίμα», «Ο ταξιτζής», «Οι Πανθέοι» και «Ναυτικές ιστορίες».

Ο θάνατος του Πρετεντέρη 

Με την επανέναρξη της σειράς, προστέθηκε στο καστ ο Γιάννης Ευαγγελίδης στο ρόλο του Αλέκου Βρατόπουλου, ενός ιδιοκτήτη κατασκευαστικού γραφείου, τον οποίον ερωτεύεται η Μάρθα. Κι ενώ η θεαματικότητα κινείται σε ικανοποιητικό επίπεδο, ο πρόωρος θάνατος του Κώστα Πρετεντέρη το Δεκέμβριο του 1978 ανατρέπει τα πάντα.

Πολλοί προβλέπουν το τέλος του «Δρόμου», ωστόσο τελικώς η παραγωγή ζητά από τον Τάκη Χατζηαναγνώστου να συνεχίσει τη συγγραφή, καθώς έκρινε ότι ήταν αδύνατη η τόσο απότομη διακοπή της, σε συνδυασμό και με την επιτυχία που είχε κάνει. Πράγματι, ο εκλεκτός λογοτέχνης ανέλαβε να προχωρήσει το έργο του Πρετεντέρη, αλλάζοντας όμως την κεντρική θεματολογία του.

Επικέντρωσε το ενδιαφέρον του περισσότερο στα «ενδοοικογενειακά» προβλήματα των Βροντακαίων, παρά στις ιστορίες που ζούσαν οι δύο πλανόδιοι πρωταγωνιστές του στα μέρη που γυρνούσαν με το φορτηγό τους. Έτσι, το σκηνικό μεταφέρθηκε σχεδόν αποκλειστικά στην αυλή όπου βρίσκονταν τα μέλη της οικογένειας…

Στη συνέχεια λοιπόν, ο δεσμός της Μάρθας και του Αλέκου περνά πολλές δυσκολίες, κυρίως λόγω του Θωμά, του μικρού γιου που έχει εκείνος από προηγούμενο γάμο του. Το παιδί δυσκολεύεται να δεχτεί τη «μητριά» του και της προξενεί αρκετά προβλήματα, αλλά τελικώς το ζευγάρι παντρεύεται το Μάιο του 1979. Μάλιστα, λίγο αργότερα αποκτά κι ένα μωρό, αν και στη γέννα προκύπτει ένα πρόβλημα που ευτυχώς αντιμετωπίζεται αποτελεσματικά.

Τα βάσανα όμως για το ζεύγος Βρατόπουλου δεν έχουν τέλος, αφού τον Ιανουάριο του 1980 εμφανίζεται μια παλιά γνωριμία του Αλέκου, η Έμυ Γεωργίου (Τζούλια Αργυροπούλου), η οποία πολιορκεί ξανά τον πρώην αγαπημένο της. Εκείνος δε μένει αδιάφορος και ξεσπά νέα κρίση στο ζευγάρι.

Εν τω μεταξύ, το καστ συνεχώς ανανεώνεται, σε μια προσπάθεια να διατηρηθεί αμείωτο το ενδιαφέρον των τηλεθεατών. Από τον Ιούνιο του 1979 ως το Μάρτιο του 1980, εμφανίζεται ο Τάκης Μηλιάδης στο ρόλο του Τέλη Βικ, ενός καθηγητή μουσικής σε σχολείο, στα πρόθυρα της σύνταξης. Είναι η εποχή που η «άτακτη» Ματίνα Βρόντακα είναι ανεπιθύμητη στο σπίτι της και συναντιέται τυχαία μαζί του. Αυτός προσπαθεί και τελικώς καταφέρνει να πείσει την οικογένειά της να τη δεχτεί πίσω…

Επίσης, το καλοκαίρι του ’79 προστίθενται ο Γιώργος Τζώρτζης και η Τόνια Καζιάνη, ως ζεύγος Παυλίδη. Εκείνος λέγεται Γιώργος και είναι δικηγόρος κι εκείνη Μίνα, η οποία αντιμετωπίζει την κακή συμπεριφορά του συζύγου της. Το ζευγάρι σύντομα «δένεται» με την οικογένεια Βρόντακα και ειδικά η Μίνα, γίνεται στενή φίλη με τις γυναίκες της…

Παράλληλα, έχουμε τους…έρωτες της θείας Πανδώρας με το συνομήλικο γιατρό της τον Πάνο (Γιώργος Νέζος), ο οποίος εκμεταλλεύεται την αφέλειά της με στόχο να της αποσπάσει χρήματα, κάτι που καταφέρνει. Στο τέλος όμως, παραδέχεται το λάθος του και ζητά από το Νίκο να τον παραδώσει στην αστυνομία…

Το Σεπτέμβριο, έρχεται η σειρά της Άννας Αδριανού να ενταχθεί στο «Δρόμο», υποδυόμενη τη Ρίτα Καλλίδου, μιαν άτακτη κι «επαναστάτρια» μαθήτρια του Βικ, ο οποίος την έχει υπό την προστασία του, παρά το γεγονός ότι του κάνει δύσκολη τη ζωή. Μεγάλωσε σε ορφανοτροφείο και ψάχνει να βρει τους γονείς της, δημιουργώντας αρκετά προβλήματα και στους Βροντακέους, οι οποίοι της προσφέρουν στέγη.

Οι νεανικές «ενέσεις» θα συνεχιστούν με το Γρηγόρη Βαλτινό, ο οποίος εμφανίζεται για πρώτη φορά στις 7 Ιανουαρίου 1980 στο ρόλο του Άγγελου, γιου μιας ξαδέλφης της Αμαλίας από την Αλεξανδρούπολη, που έρχεται στην Αθήνα για να κάνει φροντιστήριο εν όψει των εξετάσεων για εισαγωγή στο Πανεπιστήμιο. Μεταξύ αυτού και της Ρίτας, θα δημιουργηθεί αισθηματική σχέση…

Επιπλέον, ο Νίκος Ρίζος θα κληθεί να παίξει διπλό ρόλο από το Φεβρουάριο ως το Μάιο του 1980, υποδυόμενος και το θείο Ευγένιο, ο οποίος έρχεται από τη Νέα Ζηλανδία με στόχο να βρει χρήματα ώστε να παντρευτεί μια πολύ νεότερή του γυναίκα.

Με τούτα και με κείνα, η πορεία του «Δρόμου» θα συνεχιστεί ως τις 15 Σεπτεμβρίου 1980, οπότε και θα προβληθεί το τελευταίο επεισόδιο, με τη συγγραφική σκυτάλη να έχει περάσει στον Πάνο Γλυκοφρύδη.

Σχόλιο

Από τη στιγμή που δεν υπάρχει η δυνατότητα προβολής έστω κάποιων επεισοδίων της σειράς, είμαστε αναγκασμένοι να βασιστούμε στις περιλήψεις των ιστοριών που αναφέρονται στα περιοδικά της εποχής.

Διαπιστώνουμε λοιπόν ότι ο Πρετεντέρης όντως επεδίωξε να παρουσιάσει κάτι διαφορετικό από τη «Γειτονιά». Εξ ου και «άνοιξε» τη θεματολογία, χωρίς να την «πνίγει» στα στενά όρια μιας συνοικίας, αλλά «απλώνοντάς» την σε διάφορες (φανταστικές βεβαίως) περιοχές γύρω από την Αθήνα.

Ουδείς μπορεί να ξέρει ποια θα ήταν η συνέχεια του «Δρόμου» αν δεν έφευγε από τη ζωή τόσο ξαφνικά. Ίσως κρατούσε περισσότερα χρόνια, ίσως όχι. Το βέβαιο είναι, ότι ο Τάκης Χατζηαναγνώστου επικέντρωσε το ενδιαφέρον του στην οικογένεια Βρόντακα και στα τεκταινόμενα γύρω από αυτή, γεγονός που προφανώς κούρασε τους τηλεθεατές κι έφερε το εσπευσμένο τέλος της σειράς…

Οι αναμνήσεις του Ντίνου Καρύδη

Βασικός πρωταγωνιστής σχεδόν σε ολόκληρη τη διάρκεια του «Δρόμου», ήταν ο Ντίνος Καρύδης. Ο ρόλος του αρχικά τεμπέλη και χαρτοπαίκτη κι αργότερα σωστού οικογενειάρχη Σωτήρη Βρόντακα, αγαπήθηκε πολύ από τον κόσμο και ο ίδιος έγινε περισσότερο γνωστός στο πλατύ κοινό.

Σήμερα, 35 χρόνια μετά το τέλος της σειράς, δέχτηκε με προθυμία να μιλήσει για τη σειρά και τον τύπο που υποδυόταν, τον οποίον ο ίδιος θεωρεί ως έναν εκ των πολύ αγαπημένων του στην τηλεοπτική καριέρα του. Ας τον αφήσουμε λοιπόν να ξετυλίξει το κουβάρι των αναμνήσεων:

«Εκείνο που θυμάμαι, είναι ότι ο Κώστας Πρετεντέρης μου ανέθεσε ένα μικρό ρόλο στην αρχή, αλλά στη συνέχεια επειδή του άρεσα, τον επέκτεινε και τον έκανε συμπρωταγωνιστικό πλάι στο Ρίζο, την Καραγιάννη, τη Νέζερ κλπ. Του είχε μιλήσει για μένα η Τζένη Καρέζη κι έτσι ήλθε σε επαφή μαζί μου, λέγοντάς μου ότι ετοιμάζει ένα καινούργιο σίριαλ και ρωτώντας με αν ενδιαφέρομαι. Με το Σωτήρη Βρόντακα, μπήκα στον δύσκολο δρόμο της κωμωδίας, αφού μέχρι τότε μου έδιναν μόνο δραματικούς ρόλους». 

Ο εκλεκτός πρωταγωνιστής, θυμήθηκε κι ένα περιστατικό με την αξέχαστη Μαρίκα Νέζερ: «Ήταν μια καταπληκτική ηθοποιός, μοναδική στον τρόπο που υποδυόταν τους ρόλους της. Είχαμε λοιπόν μια σκηνή οι δυο μας, στην οποία εκείνη έπαιζε με τόση φυσικότητα, σαν να μου μιλούσε εκτός πλατό. Έτσι, ουσιαστικά με «υποχρέωσε» να κάνω κι εγώ το ίδιο και φαινόταν λες και είχαμε πιάσει κουβέντα κι όχι ότι παίζαμε τους ρόλους μας. Κάποια στιγμή, εντελώς ξαφνικά μπαίνει στο πλάνο ένα παιδί από το συνεργείο, νομίζοντας κι αυτό ότι είχε τελειώσει η σκηνή κι εμείς συζητούσαμε. Ο σκηνοθέτης από πάνω, άρχισε να φωνάζει: «Τι δουλειά έχει αυτός;» και φυσικά, το γύρισμα διακόπηκε»…

Όσο για το αν επηρέασε τη σειρά ο θάνατος του Κώστα Πρετεντέρη, ο Ντίνος Καρύδης είναι κατηγορηματικός: «Σαφώς κι έπαιξε μεγάλο ρόλο η απώλεια του συγγραφέα. Πιστεύω ότι αν ζούσε και συνέχιζε, η πορεία του «Δρόμου» θα ήτανε διαφορετική. Όσο καλός συγγραφέας κι αν είναι εκείνος που παίρνει τη σκυτάλη, δεν παύει να έχει στα χέρια του κάτι που δεν είναι δικό του. Πώς μπορεί λοιπόν ν’ ακολουθήσει το σκεπτικό του δημιουργού ενός έργου»;

———–

*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…