Ασπρόμαυρα κι έγχρωμα: “Το μινόρε της αυγής” (Δεύτερος κύκλος)

Τηλεοπτικές στιγμές που μας έκαναν να γελάσουμε, να κλάψουμε, να μελαγχολήσουμε, να ταυτιστούμε με τους ήρωες και να πάσχουμε μαζί τους. Πόσα συναισθήματα δε γέννησαν σε όλους μας αξέχαστα σίριαλ της μικρής οθόνης. «Ασπρόμαυρα κι έγχρωμα», άφησαν το σημάδι τους στο μυαλό και στην καρδιά μας και τα θυμόμαστε με νοσταλγία μέσα σ’ αυτό το άθλιο τηλεοπτικό τοπίο του σήμερα…

Αυτή η στήλη λοιπόν, κάθε 15 ημέρες θα σας παρουσιάζει κι από μία σειρά που έγραψε τη δική της ξεχωριστή ιστορία στην ασπρόμαυρη ή στην έγχρωμη τηλεόραση στα πρώτα 20 χρόνια πορείας της. Φιλοδοξία της, να σας θυμίσει μοναδικές κι ανεπανάληπτες στιγμές που δε θα σβήσουν ποτέ ο χρόνος και η μνήμη!

———————————————————–

Όπως αναφέραμε και στο πρώτο μέρος του αφιερώματος στο «Μινόρε της αυγής» (μπορείτε να το δείτε εδώ), η μεγάλη επιτυχία της σειράς οδήγησε τη διοίκηση της ΕΡΤ στην απόφαση να «παραγγείλει» άλλα 13 επεισόδια στον παραγωγό και σεναριογράφο (μαζί με τον Βαγγέλη Γκούφα) Φώτη Μεσθεναίο, τα οποία αποτέλεσαν το δεύτερο κύκλο της.

Η προβολή του ξεκίνησε την Παρασκευή του Πάσχα, 27 Απριλίου 1984, με βάση κάποιους από τους πρωταγωνιστές του πρώτου, αλλά και με αρκετά νέα πρόσωπα, που έδωσαν μεγαλύτερο ενδιαφέρον στην πλοκή. Φυσικά, δε θα μπορούσαν και πάλι να λείψουν τα μεγάλα ρεμπέτικα και λαϊκά τραγούδια, τα οποία μάλιστα ήταν περισσότερα από τον πρώτο κύκλο! Το τελευταίο επεισόδιο, προβλήθηκε στις 27 Ιουλίου…

Η υπόθεση του δεύτερου κύκλου 

Βρισκόμαστε πλέον καταμεσής του ελληνοϊταλικού πολέμου. Ο Βαγγέλης Αϊβαλιώτης (Δημήτρης Καταλειφός) βρίσκεται στη φυλακή εξαιτίας της απερισκεψίας του να κρύψει στο σπίτι του έναν Άγγλο υπήκοο, τον οποίο του έφερε ο Θανάσης Μπέκος (Τίμος Περλέγκας). Εκεί γνωρίζει και γίνεται στενός φίλος με τον Αναστάση (Νίκος Χύτας), ο οποίος οραματίζεται ένα καινούργιο κόσμο και πιστεύει ότι αυτός θα έλθει μετά τον πόλεμο.

Εν τω μεταξύ, ο Αντώνης Ζάγκουρας (Αντώνης Καφετζόπουλος) είναι πλέον «πρώτο όνομα» στο ρεμπέτικο τραγούδι, αλλά δεν ξεχνάει και τον Βαγγέλη και οργανώνει το σχέδιο «απαγωγής» του. Αποφασιστικό ρόλο σ’ αυτό, παίζει ο Θωμάς ή «Σίμπσον» (Χρήστος Βαλαβανίδης), όπως τον φωνάζουν λόγω κάποιων «ιδιαιτεροτήτων» του, ο οποίος βρίσκεται καθημερινά στη φυλακή που κρατείται ο Βαγγέλης, ως διερμηνέας του Ιταλού διοικητή Γκαετάνο Ρούφο (Χρήστος Ευθυμίου)…

Παράλληλα, η γυναίκα του Βαγγέλη, η Χρυσούλα (Ελένη Κούρκουλα), αγωνιά για την τύχη του συζύγου της και προσπαθεί με κάθε τρόπο να τον γλιτώσει από τα χέρια των Ιταλών. Στο πλευρό της έχει τη Χαρά (Χαρά Αγγελούση), η οποία κι εκείνη πλέον είναι επιτυχημένη τραγουδίστρια με δικό της μαγαζί και τη βοηθάει όπως μπορεί τόσο ηθικά, όσο και υλικά. Μέσα στο φόβο και την αγωνία της, η Χρυσούλα δε διστάζει να «δοθεί» στον Σπύρο Μπελούση (Ηρακλής Παπαδάκης), ο οποίος υπόσχεται ότι θα βοηθήσει τον άντρα της, αλλά με «ανταλλάγματα»…

Την ημέρα που είναι προγραμματισμένη η «απαγωγή», υπογράφεται συνθηκολόγηση μεταξύ Ιταλίας και Γερμανίας κι έτσι οι κρατούμενοι αφήνονται ελεύθεροι. Ωστόσο, αρχίζει η γερμανική Κατοχή και ο Βαγγέλης εντάσσεται στην αντίσταση μαζί με τον Αναστάση. Οι δυο φίλοι συνεχίζουν να κάνουν όνειρα, όμως σε μια ξαφνική έφοδο ο Βαγγέλης θα σκοτωθεί, προσπαθώντας να σώσει ένα συναγωνιστή του.

Μετά απ’ αυτό, η Χρυσούλα θα φύγει στον Καναδά για να ζήσει κοντά στον αδερφό της τον Αρίστο, ενώ ο Αντώνης, μαθαίνοντας για την «ιστορία» της με τον Μπελούση, γίνεται έξαλλος. Ζητά ένα περίστροφο και ξαφνικά μαθαίνουμε ότι ο Μπελούσης βρέθηκε νεκρός, χωρίς όμως να βρεθεί ο δολοφόνος. Παράλληλα, θα έχει ένα σύντομο φλερτ με το μέλος ενός επιθεωρησιακού θιάσου Αθηνά Δεσύλλα (Αθηνά Τσιλύρα), ο άνδρας της οποίας αγνοείται λόγω του πολέμου. Όταν όμως πληροφορηθεί ότι ζει, θα φύγει για να συνεχίσει τη ζωή της μαζί του…

Και πάμε στο Θανάση Μπέκο (Τίμος Περλέγκας), ο οποίος μαθαίνουμε ότι στην πραγματικότητα λέγεται Βασίλης Ιορδανίδης, κατάγεται από την Κωνσταντινούπολη κι έφυγε από κει στις αρχές της δεκαετίας του ’30, αλλάζοντας το ονοματεπώνυμό του για να μη συλληφθεί, επειδή σκότωσε τον εραστή της γυναίκας του. Έχει έναν αδερφό, τον ιερωμένο πατέρα Νεκτάριο (Λάμπρος Τσάγκας) και τον επισκέπτεται συχνά, καθώς του έχει αναθέσει τη φροντίδα κάποιων δικών του ανθρώπων. Παρακάτω, θα δούμε ότι έχει και μια κόρη…

Στο μεταξύ, ο Γιώργης Ντόζης (Ηλίας Λογοθέτης) έχει παντρευτεί τη Δήμητρα (Δήμητρα Ζέζα) κι έχουνε κι ένα γιο, το Λευτεράκη. Η οικογένειά του έχει μετακομίσει από τον Πειραιά και στην αυλή που μένει, έχει ως γείτονα ένα πολύ περίεργο τύπο, το Νίκο Τηνιακό (Γιώργος Διαλεγμένος), ο οποίος δεν έχει πολλά πάρε-δώσε και είναι λιγομίλητος.

Μια μέρα που τους επισκέπτεται ο Θανάσης που είναι κουμπάρος τους, βλέπει το Νίκο και η φυσιογνωμία του, του φαίνεται γνωστή. Αποκαλύπτεται ότι την εποχή που έφευγε κυνηγημένος από την Πόλη, ο Τηνιακός ήταν εκείνος που του έδωσε το διαβατήριο με το νέο ονοματεπώνυμό του, ωστόσο του υπόσχεται ότι δε θα μιλήσει σε κανέναν για το παρελθόν. Όμως, για το φόβο των Ιουδαίων ο Θανάσης (ή Βασίλης…) θα φύγει γι’ αρκετό καιρό μακριά από την Αθήνα…

Ο πόλεμος κάποια στιγμή τελειώνει, αλλά ακριβώς την ημέρα της απελευθέρωσης, η Δήμητρα πέφτει νεκρή από μιαν αδέσποτη σφαίρα και ο Γιώργης μένει μόνος με το μικρό γιο του. Μην έχοντας πια λόγο να παραμείνει στην πρωτεύουσα, επιστρέφει στη γενέτειρά του τη Λευκάδα, μαζί με το παιδί.

Όσο για τον Τηνιακό, που κατά τη διάρκεια της Κατοχής συνεργάστηκε με τους Γερμανούς ως δοσίλογος και χαφιές (η περιβόητη «κουκούλα» που πρόδιδε πατριώτες…), μετά το τέλος της αλλάζει το όνομά του και προσπαθεί να ξεκινήσει μια νέα ζωή, όμως το παρελθόν συνεχίζει να τον κυνηγά και στο τέλος αυτοκτονεί…

Στη συνέχεια, η σειρά μας «μεταφέρει» στο 1951, όταν πλέον τα πράγματα έχουν ηρεμήσει. Ο Αντώνης συνεχίζει την επιτυχημένη καριέρα του, έχοντας πλέον αγοράσει το μαγαζί του καπετάν-Σαμιώτη (Στέλιος Φράστας) στο οποίο δούλευε για χρόνια κι έχει δεξί του χέρι τον Θωμά.

Αυτός είναι στενός φίλος της στιχουργού Αλίκης (Αλέκα Παΐζη), που πουλάει τους στίχους της στον Αντώνη χωρίς να μπαίνει το όνομά της στους δίσκους, εκείνος όμως είναι εξαιρετικά γενναιόδωρος μαζί της κι αναγνωρίζει την προσφορά της. Οι «κατακτήσεις» του συνεχίζονται, αλλά στο νου του έχει πάντα τη Χαρά…

Εκείνη από την πλευρά της, βρίσκεται πάντα στην πρώτη γραμμή του λαϊκού τραγουδιού και το μαγαζί της είναι κάθε βράδυ γεμάτο. Η αγάπη της για τον Αντώνη εξακολουθεί να υπάρχει, αλλά προσπαθεί να την καταπνίξει, χωρίς όμως να την προδώσει. Έτσι, αρνείται την πρόταση γάμου που της κάνει ο εκ των «κεφαλών» της δισκογραφικής εταιρείας της, ο Μίμης Καλησπέρης (Νίκος Σκιαδάς), ενώ άδοξο τέλος έχει και το σύντομο ειδύλλιό της μ’ ένα νέο τραγουδιστή που του δίνει την ευκαιρία ν’ ανέβει στο πάλκο, τον Στρατή Αναστασέλη (Στρατής Τσοπανέλης).

Ο Θανάσης κάποια στιγμή επιστρέφει στην Αθήνα, έχοντας μαζί του μια νεαρή τραγουδίστρια, τη Σούλα (Κατερίνα Βακαλοπούλου). Οι δυο τους κάνουν εμφανίσεις σε διάφορα κέντρα με το συγκρότημά τους και σ’ ένα απ’ αυτά, ο επιχειρηματίας θα πείσει τη Σούλα να τον ακολουθήσει εγκαταλείποντας τον Θανάση. Εκείνος θα ζητήσει δουλειά στο μαγαζί του Αντώνη κι έτσι θα βρεθούνε και πάλι μαζί…

Εν τω μεταξύ, κάποια στιγμή έρχεται στην Ελλάδα η κόρη του Θανάση, η Ντόρα (Πέγκυ Σταθακοπούλου), η οποία σπουδάζει μουσική στη Βιέννη. Έχει μάθει από τον πατριό της τα καθέκαστα και θέλει να γνωρίσει τον πραγματικό πατέρα της. Σιγά-σιγά θα δεθεί μαζί του, αλλά θα ερωτευτεί και τον Αντώνη, με τον οποίο θα συνεργαστεί για λίγο στο πάλκο παίζοντας ακορντεόν. Θα τον εγκαταλείψει όμως, αφού βλέπει ότι ανήκουν σε διαφορετικούς κόσμους…

Στο τελευταίο επεισόδιο, «μεταφερόμαστε» στο 1971, όταν το ρεμπέτικο τραγούδι ανήκει πια στο χώρο του θρύλου. Με αφορμή ένα αφιέρωμα σε τηλεοπτική εκπομπή γι’ αυτό, βλέπουμε τον Αντώνη -παντρεμένο με τη Χαρά και με δύο παιδιά- ν’ αρνείται να παραστεί και το Θανάση -σε προχωρημένη ηλικία πλέον- να δέχεται να μοιραστεί τις εμπειρίες του στη μικρή οθόνη. Μαζί του εμφανίζονται οι «επίγονοί» του, η «συντροφιά από το Χαϊδάρι» (που δεν είναι άλλη από την Αθηναϊκή Κομπανία…) κι έτσι, μ’ ένα ποτ-πουρί από σπουδαία λαϊκά τραγούδια πέφτει η αυλαία της σειράς…

To καστ

Στο δεύτερο κύκλο του «Μινόρε» έγινε μια σχετική ανανέωση στα πρόσωπα των πρωταγωνιστών και όχι μόνο. Από τον πρώτο παρέμειναν οι Αντώνης Καφετζόπουλος, Τίμος Περλέγκας, Χαρά Αγγελούση, Ηλίας Λογοθέτης και Δημήτρης Καταλειφός, με τα τρία πρώτα ν’ αποτελούν τον «πυρήνα» της εξέλιξης της ιστορίας.

Θα ξεκινήσουμε με τον Τίμο Περλέγκα, ο οποίος έχει ένα διευρυμένο ρόλο σ’ αυτή τη δεύτερη περίοδο της σειράς ως Θανάσης Μπέκος και για ακόμη μια φορά είναι εξαιρετικός. Στη διάρκειά της, μαθαίνουμε το μεγάλο μυστικό που κρύβει -το πραγματικό όνομά του και το λόγο που το άλλαξε- και διακρίνουμε πολλές πτυχές του χαρακτήρα του.

Είναι απόλυτος σε θέματα τιμής, βρίσκεται πάντα κοντά στους φίλους του και πικραίνεται όταν αντιμετωπίζει αχαριστία από την πλευρά τους. Όταν βλέπει την κόρη του έπειτα από αρκετά χρόνια, της δείχνει αμέσως την αγάπη του και κερδίζει τη δική της, ενώ στα βαθιά γεράματα πια, απολαμβάνει όλες τις τιμές ενός απόμαχου ρεμπέτη.

Το δεύτερο κεντρικό πρόσωπο του κύκλου είναι η Χαρά, την οποία υποδύεται με έξοχο τρόπο η Χαρά Αγγελούση. Η εξωτερική εμφάνιση και το στυλ της είναι ιδανικό για μια λαϊκή τραγουδίστρια, η οποία όμως σέβεται πρώτα τον εαυτό της κι έπειτα τους γύρω της. Πολύ δυναμική γυναίκα, αλλά συνάμα πολύ ευαίσθητη και πάντα πρόθυμη να προσφέρει τη βοήθειά της σε όσους έχουν ανάγκη.

Η αγάπη της για τον Αντώνη παραμένει άσβηστη, παρά το γεγονός ότι κάποιες στιγμές νιώθει πως εκείνος τη θυμάται μόνον όταν «ξεμένει». Ακόμα και στους καβγάδες τους, υπάρχει ένας έντονος ερωτισμός στην ατμόσφαιρα και το φινάλε δε θα μπορούσε να είναι άλλο παρά να παντρευτούν, έστω κι αν πέρασαν πολλά χρόνια από τότε που γνωρίστηκαν κι ερωτεύτηκαν…

Ο Αντώνης Καφετζόπουλος είναι και πάλι εξαιρετικός στο ρόλο του Αντώνη Ζάγκουρα, ο οποίος πλέον έχει πραγματοποιήσει την επιθυμία του να «πιάσει την καλή» και είναι πρώτο όνομα στο τραγούδι. Όμως, παράλληλα ενδιαφέρεται και για τους φίλους του και κάνει ότι μπορεί για να τους βοηθήσει, χρησιμοποιώντας ακόμα και παράνομα μέσα.

Γι’ αυτόν η τιμή είναι πάνω απ’ όλα κι επί τούτου, δε διστάζει να φτάσει ακόμα και στο φόνο για να την υπερασπιστεί -ασχέτως αν δεν αποκαλύπτεται ο δολοφόνος του Μπελούση. Παραμένει αθεράπευτος λάτρης του γυναικείου φύλου, όμως η Χαρά είναι πάντα το «απωθημένο» του και στο τέλος καταφέρνει να την παντρευτεί…

Ίσως το πιο τραγικό πρόσωπο του δεύτερου κύκλου είναι ο Γιώργης Ντόζης, τον οποίο υποδύεται υποδειγματικά ο Ηλίας Λογοθέτης, ένας πραγματικά εκπληκτικός ηθοποιός. Χωρίς να χάσει την ευρηματικότητα, το χιούμορ και τις ατάκες του που γνωρίσαμε στον πρώτο κύκλο, δείχνει σιγά-σιγά να βάζει σε μια τάξη τη ζωή του με το γάμο του και το παιδί. Όμως, ο απροσδόκητος χαμός της γυναίκας του τον οδηγεί στο να πάρει το γιο του και να φύγει από την Αθήνα…

Από το «νέο αίμα», η Αθηνά Τσιλύρα και η Πέγκυ Σταθακοπούλου ομορφαίνουν με την παρουσία και το ταλέντο τους τη σειρά, αλλά ο Χρήστος Βαλαβανίδης είναι εκείνος που ξεχωρίζει. Υποδυόμενος το Θωμά ή «Σίμπσον», είναι πραγματικά απολαυστικός στον τρόπο που μιλάει και γενικότερα φέρεται στους άλλους. Είναι όμως και πολύ ευαίσθητος κι αγαπά τον συνάνθρωπό του, βοηθώντας όπως μπορεί.

Η σπουδαία Αλέκα Παΐζη δίνει τη δική της ξεχωριστή νότα ως Αλίκη, στιχουργός που πουλάει τα τραγούδια της για ένα κομμάτι ψωμί, ενώ προς το τέλος μαθαίνουμε ότι υποφέρει από μιαν ανίατη ασθένεια που την οδηγεί στην απόφαση να «φύγει» αξιοπρεπώς. Βεβαίως, δε χρειάζεται φιλοσοφία για να καταλάβουμε ότι ο ρόλος της έχει πολλά κοινά στοιχεία με τη ζωή και το έργο της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου…

Ιδανικός στο ρόλο του και ο Γιώργος Διαλεγμένος, σε μιαν από τις σπάνιες συμμετοχές του σε τηλεοπτική σειρά, ενώ πολύ καλός είναι και ο αείμνηστος Στρατής Τσοπανέλης, ως ένας φιλόδοξος και γεμάτος όνειρα νέος, που θέλει να γίνει επιτυχημένος τραγουδιστής…

Σχόλιο

Ο δεύτερος κύκλος του «Μινόρε», παρουσιάζει την περίοδο όπου πλέον το ρεμπέτικο και λαϊκό τραγούδι γίνεται «καθεστώς» και αναγνωρίζεται απ’ όλο τον κόσμο. Επιπλέον, βλέπουμε και την εξέλιξη του νυχτερινού πάλκου, στο οποίο σιγά-σιγά μπαίνει μικρόφωνο, ενώ ξεκινούν και οι προσπάθειες «καλλωπισμού» του, με την ύπαρξη ενός υποτυπώδους σκηνικού πίσω από τους τραγουδιστές και τους μουσικούς. Πλέον, το είδος από μεράκι έχει γίνει επάγγελμα, με ότι αυτό συνεπάγεται…

Παράλληλα, παίρνουμε μια γεύση από την κοινωνικοπολιτική κατάσταση της Ελλάδας κατά τη διάρκεια της Κατοχής και των πρώτων χρόνων μετά την απελευθέρωση, φτάνοντας μέχρι τα μέσα της δικτατορίας των συνταγματαρχών.

Πάντως, θεωρώ λιγάκι «άτοπη» την έμπνευση των συγγραφέων να κλείσουν τη σειρά με μια παρουσίαση του ρεμπέτικου τραγουδιού από την τηλεόραση της χούντας, καθώς είναι γνωστό ότι το καθεστώς δε συμπαθούσε ιδιαίτερα αυτό το μουσικό είδος…

Θα ήταν παράλειψη αν δε γινόταν αναφορά και στα τραγούδια που ακούστηκαν σ’ αυτό τον δεύτερο κύκλο, αλλά και στους ερμηνευτές τους. Ήταν περισσότερα σε ποσότητα απ’ ότι στον πρώτο, με ορισμένα από τα «διαμάντια» του Τσιτσάνη, του Μητσάκη, του Τζουανάκου, του Χιώτη κ.α. να κερδίζουν το στοίχημα με το χρόνο και να επανέρχονται στην επικαιρότητα.

Ιδιαίτερη μνεία θα πρέπει να γίνει στην εμφάνιση του σπουδαίου ρεμπέτη Μιχάλη Γενίτσαρη, ο οποίος παρουσίασε κάποια από τα τραγούδια που ο ίδιος έγραψε, κυρίως κατά τη διάρκεια της Κατοχής.

«Σταθερές αξίες» ο Γιώργος Ξηντάρης με την ιδιαίτερη και τόσο χαρακτηριστική φωνή του και τα μέλη της Αθηναϊκής Κομπανίας, ενώ η έκπληξη προέρχεται από την παρουσία της Χαρούλας Αλεξίου, η οποία ερμηνεύει τρία τραγούδια από «Τα τσίλικα» που είχε ηχογραφήσει το 1983.

Γενικότερα, μπορούμε να πούμε ότι και οι δύο κύκλοι του «Μινόρε της αυγής» αποτελούν ένα ντοκιμαντέρ της εμφάνισης και της εξέλιξης του ρεμπέτικου τραγουδιού, με πολλά αληθινά στοιχεία και σίγουρα είναι ένας σημαντικότατος μπούσουλας για τον οιονδήποτε θελήσει ν’ ασχοληθεί με την ιστορία του είδους, που τόσο κυνηγήθηκε και παρεξηγήθηκε στην αρχή, για να γνωρίσει την απόλυτη αποδοχή και καταξίωση στα κατοπινά χρόνια και μέχρι τις μέρες μας…

Το δεύτερο διπλό άλμπουμ

Η μεγάλη επιτυχία που είχε ο διπλός δίσκος που είχε κυκλοφορήσει το 1983 με κάποια από τα τραγούδια που ακούγονταν στον πρώτο κύκλο της σειράς, έκανε επιτακτική την κυκλοφορία ενός αντίστοιχου και για το δεύτερο. Έτσι, τον Ιούλιο του 1984 εκδόθηκε άλλο ένα διπλό άλμπουμ με ορισμένα από τα κομμάτια που ακούστηκαν σ’ αυτόν. Η επιτυχία δεν ήταν ίδια με το προηγούμενο, αλλά αυτό δε σημαίνει απολύτως τίποτε.

Τα τραγούδια είναι πασίγνωστα και αποδίδονται εξαιρετικά από τους συμμετέχοντες και στο πρώτο άλμπουμ Αθηναϊκή Κομπανία και Γιώργο Ξηντάρη, στους οποίους προστέθηκαν ο Μιχάλης Γενίτσαρης και η Χάρις Αλεξίου. Εξάλλου, θα βρούμε και πάλι ορισμένα τραγούδια τα οποία προϋπήρχαν στο δίσκο του 1982 «Θυμήσου θείε Τάκη» της Αθηναϊκής Κομπανίας. Πάντως, είναι κρίμα που αρκετά έμειναν έξω από τους δύο δίσκους κι ακούστηκαν μόνο στη σειρά («Χτυπώ νεκροί κι ανοίξτε μου», «Γλυκοχαράζουν τα βουνά», «Πρέπει να ξέρεις μηχανή» κ.α.).

Από ερμηνευτικής άποψης, θα ήθελα να σταθώ στις υπέροχες ερμηνείες της Βούλας Καραχάλιου (τότε μέλους της Κομπανίας) στα «Ντερμπεντέρισσα», «Το βουνό», «Κάνε λιγάκι υπομονή» και «Λίγα ψίχουλα αγάπης». Είναι η βασική ερμηνεύτρια των «γυναικείων» τραγουδιών της σειράς και η ίδια παρακάτω θα μας εξηγήσει το γιατί…

Να προσθέσουμε ότι πριν λίγα χρόνια κυκλοφόρησε μία κασετίνα τεσσάρων CD με όλα τα τραγούδια των δύο διπλών δίσκων του «Μινόρε της αυγής» (στην πρώτη ψηφιακή έκδοση της Α’ περιόδου έλειπαν κάποια κομμάτια) κι αν δεν τα έχετε σε βινύλιο, αξίζει να τ’ αγοράσετε…

Η Βούλα Καραχάλιου θυμάται… 

Η Αθηναϊκή Κομπανία ήταν εκείνη που κράτησε το βάρος της ερμηνείας των περισσότερων τραγουδιών τόσο στον πρώτο, όσο και στο δεύτερο κύκλο του «Μινόρε της αυγής», αλλά και στα δύο διπλά άλμπουμ βινυλίου που κυκλοφόρησαν. Μία από τις δύο γυναικείες φωνές του γκρουπ ήταν η Βούλα Καραχάλιου, η οποία σήμερα από το μακρινό Σικάγο όπου ζει μονίμως από το 1990, γυρίζει πίσω το ρολόι του χρόνου και μοιράζεται τις αναμνήσεις της από εκείνη την εποχή, Την ευχαριστώ θερμά γι’ αυτό και την αφήνω ν’ αφηγηθεί τις δικές της θύμησες:

«Εμείς είχαμε γράψει τα τραγούδια στο στούντιο -πρώτα τα είπαμε για το σήριαλ και αργότερα για το δίσκο, άλλωστε δε μπήκαν όλα στο δίσκο έτσι κι αλλιώς. Ο ρόλος μας ήταν να τραγουδήσουμε τα τραγούδια που χρειαζόταν ο συγχωρεμένος ο Μεσθεναίος, με τον τρόπο που εκείνος τα ήθελε και τίποτε άλλο. Τα υπόλοιπα τα είχε αναλάβει εκείνος…».

«Οι ηθοποιοί απ’ ότι καταλαβαίνω, πήραν τα ηχογραφημένα από εμάς κομμάτια και τα αποστήθισαν έτσι, ώστε να συμπίπτουν τα χείλη τους με το στίχο στο γύρισμα. Μερικές φορές είχε επέμβει ο Φώτης στο να τραγουδήσουμε τα τραγούδια του σήριαλ μ’ ένα συγκεκριμένο τρόπο (κάπως πιο πρωτόγονο, όπως μας είχε πει)».

«Όσον αφορά εμένα, σ’ ένα τραγούδι που μου είχε δοθεί  -δε θυμάμαι ποιο- είχε ζητήσει ο Φώτης να το πω πιο απλά. Όχι ότι έκανα κάτι πολύπλοκο, αλλά ζήτησε να γίνει έτσι για να ταιριάξει στο σενάριο και την υπόθεση…».

«Όταν ήμασταν στο στούντιο για να γραφτούν τα τραγούδια του δεύτερου κύκλου του σήριαλ, η Σοφία Εμφιετζή (Σ. Σ: Η δεύτερη γυναικεία φωνή της Κομπανίας) έλειπε τον περισσότερο καιρό, γιατί ήταν έγκυος στο συγχωρεμένο το γιο της και βρισκόταν στη Θεσσαλονίκη, οπότε γι’ αυτό είχα πει εγώ περισσότερα τραγούδια από εκείνη και στη σειρά και στο δίσκο. Επιπλέον, αυτός είναι ο λόγος που η δική μου φωνή έχει χρησιμοποιηθεί κι από άλλη ηθοποιό-«τραγουδίστρια» του σήριαλ -δηλαδή όχι μόνο από τη Χαρά Αγγελούση (Σ. Σ: Πρόκειται για την Κατερίνα Βακαλοπούλου)»…

«Επίσης, είχαμε πάει μερικές φορές στο γύρισμα και στο σπίτι του Φώτη που ήταν απέναντι από την Ακρόπολη. Μάλιστα, είχαμε συναντηθεί κάποιες στιγμές και με τους ηθοποιούς και γνωριστήκαμε μαζί τους. Έτσι γνώρισα τη Χαρά, τον Καφετζόπουλο και όλους τους άλλους συντελεστές…».

————

*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…