Ο πρώτος δίσκος ενός διδύμου που για ένα διάστημα έγραψε τη δική του ιστορία στο λεγόμενο «σατιρικό» τραγούδι. Ο λόγος για τον Γιάννη Λογοθέτη (γνωστό και ως «Λογό») και τον Θέμη Ανδρεάδη, οι οποίοι άνοιξαν το δρόμο σ' ένα πιο «εύπεπτο» είδος δισκογραφίας πάνω στο οποίο «πάτησε» αργότερα ο Χάρρυ Κλυνν για να πάει τα πράγματα πολλά βήματα μακρύτερα και με τεράστια επιτυχία.

Ο Λογοθέτης τότε ήταν ήδη γνωστός, αφού είχε υπογράψει στιχουργικά τραγούδια που έγιναν μεγάλες και διαχρονικές επιτυχίες όπως «Άσπρα κόκκινα κίτρινα μπλε», «Με το πρώτο λεωφορείο», «Η κορδέλα», «Και γεια χαρά» (όλα σε μουσική του Δήμου Μούτση), «Τι να πούμε τι», «Αν μ' αγαπάς φίλα σταυρό», «Πάρε τον ηλεκτρικό» (μουσική Γιώργου Χατζηνάσιου) κ.α., χώρια η δραστηριότητά του ως σκιτσογράφου.

Ο δε Ανδρεάδης ήταν για κάποια χρόνια συνεργάτης του Γιάννη Μαρκόπουλου στις μπουάτ και στη δισκογραφία, ερμηνεύοντας συνθέσεις του όπως «Όχι δεν πρέπει να συναντηθούμε», «Του άντρα του πολλά βαρύ» κ.α., ενώ είχε ερμηνεύσει και δύο τραγούδια του Γιώργου Χατζηνάσιου στη «Διαδρομή» («Ο Δημητράκης» και «Τι καλά που θα 'τανε») τα οποία είχαν ορισμένα «χιουμοριστικά» στοιχεία.

Έτσι λοιπόν, τον Δεκέμβριο του 1973 κυκλοφορούν οι «Γελοιογραφίες» και κάνουν πάταγο, αφού επρόκειτο για ένα καινούργιο και πρωτόγνωρο για τα ελληνικά δεδομένα είδος τραγουδιού. Ο Λογοθέτης γράφει σατιρικούς μεν, αλλά με πολλά μηνύματα στίχους και αμέσως αντιμετωπίζει πρόβλημα με τη λογοκρισία όσον αφορά τη «Δυναστεία» («Στα σοβαρά και όχι αστεία δεν τη μπορώ τη δυναστεία»), η οποία φυσικά παραπέμπει στο θεσμό της Βασιλείας που ακόμη τότε δεν είχε καταργηθεί. Το εν λόγω τραγούδι απαγορεύτηκε από τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα...

Ωστόσο, μέσα από το άλμπουμ ξεπηδούν τα «Καθένας με την τρέλα του» («κι αυτός με την ομπρέλα του») και «Το ρομαντικό γεύμα», το οποίο μάλιστα είχε «οπτικοποιηθεί» με τα μέσα της εποχής για τις ανάγκες ενός αποκριάτικου τηλεοπτικού προγράμματος. Έτσι, «Λογό» και Ανδρεάδης ξεκινούν μια συνεργασία που άφησε πίσω της γνωστά τραγούδια όπως η περίφημη «Λούλα», «Η πεθερά μου», «Είμαι πολύ ωραίος» (μουσική Λυκούργου Μαρκέα) κ.α. Τα υπόλοιπα κομμάτια του δίσκου είναι εξίσου «ανάλαφρα», όμως περιέχουν και «υπόγεια» μηνύματα. Επίσης, η «Γελοιογραφία» είχε ακουστεί από τη Νέλλη Γκίνη λίγα χρόνια νωρίτερα στην κινηματογραφική ταινία «Τι 30, τι 40, τι 50» με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα.

Τα τραγούδια του δίσκου
1) Γελοιογραφία
2) Καθένας με την τρέλα του
3) Το μπόι μου
4) Πικρό ψωμί
5) Ο μπαρμπέρης
6) Ο ιππότης
7) Δεν αντέχω πια
8) Δυναστεία
9) Γεια σας ρε παιδιά (Γ. Κιουρκτσόγλου)
10) Βεντέτα
11) Του μυαλού μου το ρολόι
12) Ο σερ
13) Μαζί θα φύγουμε (Γ. Κιουρκτσόγλου)
14) Το ρομαντικό γεύμα (Στίχοι Μάκη Φωτιάδη)

Έχω εκφράσει και στο παρελθόν την απέραντη εκτίμηση και αγάπη που τρέφω στο πρόσωπο του Γιώργου Μαρίνου, τον οποίο θεωρώ ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα που έβγαλε ποτέ αυτός ο τόπος σε οποιονδήποτε τομέα. Και φυσικά, δεν το συζητώ ότι είναι ο σπουδαιότερος (αν όχι ο μοναδικός) σόουμαν της χώρας μας.

Ωστόσο, παρά την τεράστια επιτυχία που είχε στις «ζωντανές» εμφανίσεις του (κυρίως στη «Μέδουσα» για 17 ολόκληρα χρόνια) δεν πήγαιναν το ίδιο καλά και οι δισκογραφικές του απόπειρες. Παρόλα αυτά, άφησαν αρκετά πράγματα πίσω τους και κάποια υπάρχουν στο συγκεκριμένο άλμπουμ που κυκλοφόρησε το Μάρτιο του 1982. Σε αντίθεση με τους δύο προηγούμενους δίσκους του στη "MINOS" («Γιώργος Μαρίνος» το 1979 και «15 χρόνια παράσταση» το 1980), εδώ δίνει έμφαση κυρίως στο τραγουδιστικό κομμάτι και λιγότερο στην πρόζα, ερμηνεύοντας με την υπέροχη φωνή του ορισμένα πολύ καλά κομμάτια.

Πιο γνωστό φυσικά είναι το ομότιτλο, το οποίο ακουγόταν πολύ στα ραδιόφωνα εκείνη την εποχή. Όμως, κατά την προσωπική μου άποψη κορυφαία στιγμή του δίσκου είναι το «Σ' αγαπώ μα δε σε θέλω», ένα καταπληκτικό τραγούδι σε μουσική και στίχους του Γιάννη Πάριου το οποίο είναι κρίμα που δεν πέρασε στο ευρύ κοινό. Αν έχετε το άλμπουμ, βάλτε το και ακούστε το...

Από εκεί και πέρα, αρκετά γνωστό είναι το «Κουκουρουκουκού σουπίτσα» ενώ τα σκετς πρόζας είναι πραγματικά σπαρταριστά και ιδιαίτερα οι «Πειρατικοί σταθμοί» που έκαναν θραύση εκείνη την εποχή στην Ελλάδα. Επίσης, υπάρχουν εξαιρετικά τραγούδια του Γιώργου Κατσαρού και του Κώστα Τουρνά, τα οποία αξίζει ν' ανακαλύψετε.

Γενικότερα πάντως, πιστεύω ότι η εταιρεία θέλησε να «πλασάρει» δισκογραφικά τον Μαρίνο ως «αντίβαρο» του Χάρρυ Κλυνν, ο οποίος είχε ήδη αρχίσει να κάνει θραύση πουλώντας εκατοντάδες χιλιάδες δίσκων, αλλά το «πείραμα» δεν πέτυχε ιδιαίτερα και φυσικά δεν φταίει γι' αυτό ο σπουδαίος καλλιτέχνης...

Παραγωγός ήταν ο Ηλίας Μπενέτος και η ηχογράφηση έγινε στο στούντιο Polysound με ηχολήπτη τον Γαβριήλ Παντζή και βοηθό τον Δημήτρη Καραβάκη. Την ενορχήστρωση και τη διεύθυνση ορχήστρας επιμελήθηκαν οι Χάρης Ανδρεάδης, Γιώργος Κατσαρός (στα δικά του τραγούδια), Νίκος Ιγνατιάδης και Νίκος Δανίκας.

Τα τραγούδια του δίσκου
1) Ότι ανεβαίνει κατεβαίνει (Δ. Γεωργίου-Τ. Καρνάτσου)
2) Σ' αγαπώ μα δε σε θέλω (Γ. Πάριου)
3) Το σύστημα (Γ. Κατσαρού-Χρ. Στίππα)
4) Περί ανέμων και υδάτων (Γ. Κατσαρού-Χρ. Στίππα)
5) Ξεχασμένες αγάπες (Δ. Γεωργίου-Τ. Καρνάτσου)
6) Η μπαλάντα της Κυριακής (Γ. Κατσαρού-Δ. Ιατρόπουλου)
7) Πειρατικοί σταθμοί (Α' μέρος) (Κείμενα: Γ. Ξανθούλη)
8) Κουκουρουκουκού σουπίτσα (Ν. Δανίκα-Γ. Ξανθούλη)
9) Πειρατικοί σταθμοί (Β' μέρος) (Κείμενα: Γ. Ξανθούλη)
10) Δωσ' μου, δωσ' μου (Κ. Τουρνά)
11) Αναζητήσεις (Κείμενα: Γ. Ξανθούλη)
12) Θα σε θυμάμαι κάθε Σπετέμβρη (Γ. Κατσαρού-Μ. Κουφιανάκη)
13) Τι Κυριακή κι αυτή (Κ. Τουρνά-Μ. Κουφιανάκη)