Μπορεί μια ολόκληρη ρομαντική ιστορία να χωρέσει σε ένα τραγουδάκι τρεισήμισι λεπτών; Φυσικά και μπορεί! Είναι γνωστό πως ο έρωτας όλα τα μπορεί!
Ο τραγουδοποιός Γιάννης Ταυλάς, μετά το «Αισιόδοξο τραγουδάκι» (Μια μέρα θα πεθάνουμε…) μας παρουσιάζει το «Ρομαντικό τραγουδάκι», μια σύγχρονη ιστορία σε μορφή μελοποιημένου θεατρικού μονόπρακτου. Με χιούμορ, σάτιρα και σουρεαλισμό μας περιγράφει το πώς ο ρομαντισμός και ο έρωτας βρίσκουν τη θέση τους και ανθίζουν μέσα στο άγονο έδαφος και στον παραλογισμό των social media. Το βασικό μήνυμα είναι επιμένεις στην ομορφιά ακόμα και ιδίως όταν όλα τριγύρω δείχνουν να ασχημαίνουν.
Το απολύτως χειροποίητο από τον Γιάννη (στίχοι, μουσική, όργανα, ενορχήστρωση και μίξη) «Ρομαντικό τραγουδάκι» είναι το δεύτερο single από τον επερχόμενο δίσκο του με τίτλο “Τραγούδια μίας χρήσης”.
Το mastering έγινε από τον Αντώνη Τζώρτζη ενώ οι φωτογραφίες από την Πόπη Στέλλα Τσίτου και η γραφιστική επεξεργασία του εξωφύλλου και το video από τον A. Koufi. Την παραγωγή υπογράφει ο Γιάννης Ταυλάς και κυκλοφορεί ψηφιακά από την Digital Minds.
Σε είδα, με είδες
και ήταν αμοιβαίο
αυτό το συναίσθημα
που άλλοι λεν μοιραίο.
Δεν τα ‘χασα και αμέσως
σου έκανα καμάκι
παρ’ όλο που στα χέρια μου
κράταγα σουβλάκι.
Στο ρομαντισμό
το ξέρω δεν ανήκει,
ήταν με κρεμμύδι
και μπόλικο τζατζίκι.
Εσύ μου χαμογέλασες
και είπες έχω πλάκα,
φοβόμουν μήπως μέσα σου
με έλεγες μαλάκα.
Ανταλλάξαμε προφίλ
και τέτοιες αηδίες,
βγάλαμε δυο photos
να κάνουμε ιστορίες.
Μα όταν με γλυκοκοίταξες
με αυτά τα μάτια
μου έπεσε το κινητό
και έγινε κομμάτια.
Ταράχτηκες και ρώτησες
τώρα τι θα γίνει;
Αν έχω άλλη συσκευή
εκτός από εκείνη.
Σου είπα μην ανησυχείς
κάτι θα βρω να κάνω
τον αριθμό σου γράψε
στο χέρι μου επάνω.
Έτσι λοιπόν έληξε
η πρώτη μας γνωριμία
για καινούργιο κινητό
όμως δεν είχα μία.
Μουτζωνόμουνα και έλεγα
πάρτα, βλάκα πάρτα!
Πήγα στο περίπτερο
και πήρα τηλεκάρτα.
Μα πού να βρεις σήμερα
τηλέφωνο στο δρόμο;
Όλα χαλασμένα
και εγώ να νιώθω τρόμο.
Τι θα γίνει αν δεν βρω
τρόπο να σε πάρω;
Είχα αρχίσει ήδη
κάπως να φρικάρω.
Πέρασα από έναν φίλο μου
αλλά δεν ήταν σπίτι,
‘’βασανίζομαι…’’ έγραφε
στον τοίχο ένα γκραφίτι.
Πόσο ταιριαστό
σαν άρχισε να βρέχει,
η γκαντεμιά μου φίλε
όρια δεν έχει.
Ο αριθμός βράχηκε
είχε ξεθωριάσει,
η καρδιά μου χτύπαγε
λες και ήθελε να σπάσει.
Πλέον σε social
μπορούσα να σε βρω,
μα πού να έβρισκα
ένα κινητό;
Πάνω στην απόγνωση
πάνω και στην τρέλα
ζήτησα ένα από
περαστική κοπέλα.
Μα εκείνη νόμιζε
πως θέλω το κακό
φώναξε ‘’κλέφτης’’
και έγινε σκηνικό.
Τώρα γράφω το τραγούδι
σε τοίχο φυλακής
ελπίζοντας πως κάποτε,
κάπως θα το δεις.
Τηλεφώνημα μου είπαν
στην αρχή πως δικαιούμαι
χωρίς τον αριθμό σου
προφανώς και το αρνούμαι.
Ας είμαστε λοιπόν
και οι δυο αισθηματίες
κι ας μας φέρονται
σαν κοινούς εγκληματίες.
Κι αν ο κόσμος όλος
έχει γίνει κυνικός
στον τάφο μου ας γράφει
ήταν ρομαντικός.