Γράφει η Πέννυ Γέρου
www.musiccorner.gr
Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2012
Reservoir Dogs
Η εικόνα αυτών των έξι ανδρών, ντυμένων στα ασπρόμαυρα, θυμίζοντας έτσι κάτι από Blues Brothers, είναι από τις πλέον κλασικές για μικρούς και μεγάλους.
Mr. White (Harvey Keitel), Mr.Orange(Tim Roth), Mr. Blonde (Michael Madsen), Mr. Pink (Steve Buscemi), Mr. Blue (Eddie Bunker) και Mr. Brown (Quentin Tarantino): έξι άνδρες με τόσο ίδιο παρουσιαστικό όσο και διαφορετικές προσωπικότητες. Το στοιχείο που τους ενώνει είναι ένα: το έγκλημα.
Εντελώς άγνωστοι μεταξύ τους, συγκεντρώνονται υπο το συντονισμό του μεγάλου αφεντικού Joe (Lawrence Tirney) για να πραγματοποιήσουν μια άκρως λεπτή και επικίνδυνη ληστεία. Παίρνοντας πρωινό σε ένα ήσυχο καφέ της πόλης, παρακολουθούμε μια συζήτηση που στα μάτια μας φτάνει αρκετά σουρεαλιστική: έξι άνδρες ντυμένοι επίσημα, πιθανότατα από τους μεγαλύτερους εγκληματίες των Η.Π.Α., αναλύουν κι ερμηνεύουν το hit της εποχής, «Like A Virgin»! Μια από τις πιο δημοφιλείς φράσεις της ταινίας έρχεται να διακόψει τη συζήτηση και να τους επαναφέρει όλους σε κατάσταση δράσης:
«Ok, ramblers… Let’s get rambling!»
Έτσι, έξι άνδρες ξεκινούν το εγκληματικό τους ταξίδι, αγνοώντας ο ένας το όνομα, την προσωπικότητα, τη ζωή του άλλου. Μόνο στοιχείο γνωστό, κυρίως για πρακτικούς λόγους, το προσωπικό… χρώμα του καθενός.
Ο Quentin Tarantino (σκηνοθέτης και ένας εκ των σεναριογράφων) διαλέγει να μας δείξει σκηνές πριν και μετά τη ληστεία, η οποία καταλήγει να είναι μια καταστροφή. Δύο άντρες μένουν πίσω, ένας τραυματίζεται σοβαρά και το αίσθημα της καχυποψίας σπέρνεται μεταξύ των μελών της συμμορίας. «They smell a rat», όπως λένε στη γλώσσα της πιάτσας, και τα αίματα ανάβουν για τα καλά στο καταφύγιο της συμμορίας.
Σκοπός του σκηνοθέτη δεν είναι να μας δώσει τόσο το αίσθημα της ροής και την ικανοποίηση μιας ολοκληρωμένης πλοκής. Σκηνές κόβονται, στοιχεία αποκρύπτονται. Ο θεατής έχει στα χέρια του λίγες και βασικές πληροφορίες, ώστε να μπορεί να παρακολουθεί το στοιχείο, στο οποίο επικεντρώνεται ο Tarantino: τη στιγμή.
Μπορεί το «Reservoir Dogs» (1992) να είναι η παρθενική ταινία του Quentin Tarantino, αλλά είναι και η ίδια που έθεσε τα θεμέλια της τεχνικής του. Η ταινία αποτελείται από θεματικές και πλάνα, γεμάτα ένταση, εκρηκτικούς διάλογους και καμιά φορά ασήμαντη, πλην αναγκαία, κατάληξη. Ο σκηνοθέτης είναι ικανός να προσφέρει μια δυνατή σεκάνς, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει πως η πλοκή του ή το τέλος της ταινίας θα προσφέρει κάποια ανάλογη κορύφωση. Αυτή είναι μια τακτική την οποία συναντάμε και σε άλλες ταινίες, όπως το «Death proof», μια εξίσου γνωστή δημιουργία του εν λόγω σκηνοθέτη.
Καταφέρνει, λοιπόν, να μας δώσει αρκετές δυνατές σκηνές, μεταξύ των οποίων ξεχωρίζει κανείς δύο.
Καθώς ο Mr. White και ο Mr. Pink λογομαχούν πάνω σε μια στιγμή μεγάλης ψυχολογικής πίεσης, ο πρώτος ρίχνει το δεύτερο στο πάτωμα. Στο σημείο αυτό είναι τρομακτικό το πώς δύο άνθρωποι, μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου, τραβούν τα όπλα του και σημαδεύουν ο ένας τον άλλον, έτοιμοι να ρίξουν εν ψυχρώ και κατά πρόσωπο… Δεν έχει σημασία αν είσαι επαγγελματίας δολοφόνος ή όχι, συνηθισμένος ή μη στη βία. Η κίνηση αυτή δεν παύει να σε παγώνει, όταν σκεφτείς τα βαθύτερα ένστικτα και αντανακλαστικά του καθενός μας μπροστά στην απειλή.
Σε όλη την ταινία, η βία είναι διάχυτη. Δεν είναι λίγες οι φορές που ο σκηνοθέτης μας έχει δεχθεί κριτική για τη βία αλλά και το ακραίο λεξιλόγιο που χρησιμοποιεί στις ταινίες του.
Φυσικά, την πιο βίαιη και αποτρόπαια σκηνή μας τη χαρίζει ο Mr. Blonde. Κρατώντας όμηρο έναν από τους αστυνομικούς της καταδίωξής τους, αποφασίζει να τον ανακρίνει. Ακόμα κι αν ο αστυνομικός δεν ξέρει τίποτα, είναι έτοιμος να τον βασανίσει μέχρι τελικής πτώσης, μέχρι να ευχηθεί έναν γρήγορο και ανώδυνο θάνατο, τον οποίο φυσικά δε θα έχει.
Δεμένος σε μια καρέκλα και ανήμπορος για οποιαδήποτε αντίδραση, υπακούει στη διαταγή του Mr. Blonde: «Μείνε ακίνητος!». Μαζί με τον αστυνομικό, παγώνουμε κι εμείς. Η κάμερα του σκηνοθέτη μπορεί να δείχνει αλλού, αλλά γνωρίζουμε ότι λίγα μέτρα πιο δίπλα συμβαίνει κάτι φρικτό. Το να μη βλέπουμε άλλωστε το έγκλημα κατάματα είναι ίσως ακόμα πιο τρομακτικό και φρικαλέο, ενώ η ψυχολογική ένταση κορυφώνεται.
Χαρακτηριστικότερο, βέβαια, στοιχείο της σκηνής είναι η μουσική υπόκρουση, η οποία για άλλη μια φορά φαντάζει ιδιαίτερα σουρεάλ! Ο Mr. Blonde ανοίγει το ραδιόφωνο και ο εκφωνητής συστήνει τους Stealers Wheel και το κομμάτι «Stuck in the middle (with you)»! Με ένα χορευτικό περπάτημα, πλησιάζει τον αστυνομικό και… τα υπόλοιπα επί της οθόνης…
Οι Stealers Wheel είναι ένα folk/rock μουσικό συγκρότημα από τη Σκοτία που ξεκίνησε την ιστορία του από δύο σχολικούς φίλους (Joe Egan και Gerry Rafferty), γύρω στο 1972. Το ομώνυμο single κυκλοφόρησε την ίδια χρονιά και έγινε δημοφιλές πολύ πριν το ακούσουμε εμείς, το 1992, στην ταινία του Tarantino, ο οποίος, αν μη τι άλλο, μας καλομαθαίνει με ιδιαίτερα και «αειθαλή» soundtracks!
Οι ίδιοι έχουν δηλώσει μάλιστα ότι εμπνεύστηκαν το συγκεκριμένο κομμάτι από μια πραγματική περίσταση, όταν, καθισμένοι σε ένα τραπέζι, είχαν, από τη μια πλευρά, τη δισκογραφική εταιρία και, από την άλλη, τους παραγωγούς να προσπαθούν να κλείσουν κάποια συμφωνία. Από τους τελευταίους στίχους της στροφής, καταλαβαίνουμε ξεκάθαρα την κατάσταση του συγκροτήματος μπροστά στα …επιχειρηματικά παιχνίδια των εταιριών!
Well I don’t know why I came here tonight,
I got the feeling that something ain’t right,
I’m so scared in case I fall off my chair,
And I’m wondering how I’ll get down the stairs,
Clowns to the left of me,
Jokers to the right,
Ηere I am,
Stuck in the middle with you
——————-
***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…