8/12/2010
www.musiccorner.gr
Γράφει ο Νίκος Παπανικολάου
Πόσο λίγο απέχουν η ημέρα γέννησης του από την ημέρα του θανάτου του… Τραγική ειρωνεία δεν είναι. Η μέρα που έρχεσαι στη ζωή ζυγώνει με τη μέρα που φεύγεις από αυτή. Ή μάλλον με τη μέρα που σε διώχνουν χωρίς να το θες.
Ο Lennon είχε όρεξη να ζήσει. Με τον πραγματικό ορισμό της λέξης ζω. Και ήθελε να πιάσει τόπο η δική του ζωή. Εξωτερικά ήταν ένα Σκαθάρι, ένα είδωλο, μία γυναικεία φαντασίωση. Μέσα του ήταν κάτι εντελώς αντίθετο. Ήταν επαναστάτης. Ήταν ειρηνιστής. Ήταν φιλάνθρωπος. Σαν σήμερα συμπληρώνονται τριάντα χρόνια, από την μέρα που ο σημαντικότερος ίσως, μουσικός, διώχνεται από αυτή τη ζωή με τον πιο άδικο τρόπο. Πολεμούσε το σύστημα, τους αναίτιους πολέμους, τα ρατσιστικά καθεστώτα, τις διακρίσεις, την εικόνα που είχε επί Beatles. Όσο κι αν οι Beatles τον έκαναν γνωστό, ο Lennon απελευθερώθηκε μετά από αυτούς. Και σαν άνθρωπος και σα μουσικός. Ποτέ δε φοβήθηκε για τη ζωή του. Ίσως αυτό ήταν και το μοναδικό λάθος που έκανε στη ζωή του. Πίστευε πως όλοι είμαστε ίσοι, κανείς δεν ήταν ανώτερος. Δε θεωρούσε τον εαυτό του σταρ οπότε δε φερόταν και ως σταρ. Την ώρα που οι υπόλοιποι της γενιάς του, περιποιούνταν τα μαλλιά τους, άλλαζαν τις γυναίκες σαν τα πουκάμισα και έβγαζαν γλυκανάλατα τραγουδάκια, ο Lennon μιλούσε για ανθρώπινα δικαιώματα, για παράνομους πολέμους, χρησιμοποιώντας σαν όπλο το όνομα του, την παρουσία του. Αγαπήθηκε και μισήθηκε όσο λίγοι. Αυτό ήταν και το τίμημα της ζωής που επέλεξε να έχει. Πως θα τον αγαπούσαν πολλοί και θα τον μισούσαν περισσότεροι…
Όσο περνάει ο καιρός συνειδητοποιώ πως πλέον δεν υπάρχουν τέτοιοι καλλιτέχνες. Που να βάζουν σαν ασπίδα το όνομα τους και να υπερασπίζονται τα δίκαια και τα δικαιώματα του κόσμου. Συνειδητοποιώ πως όλα πλέον είναι θέμα χρημάτων. Όλα αγοράζονται και όλα πωλούνται. Συνειδητοποιώ πως κάθε χρόνο ο Lennon θα μου λείπει περισσότερο. Συνειδητοποιώ πόσο άνθρωπος ήταν. Συνειδητοποιώ πόσο πολύ αγαπούσε τους ανθρώπους ενώ θα μπορούσε να αράξει στα λεφτά του. Σκέφτομαι πως θα μας κοιτάει από εκεί πάνω και θα αναθεματίζει όλους αυτούς που νομίζουν πως κάνουν κάτι. Οι καιροί ζορίζουν, τα ανθρώπινα δικαιώματα χάνονται μέσα σε μνημόνια, τα εργατικά έχουν χαθεί κι αυτά προ πολλού. Κι όμως πάντα θα έχεις την ελπίδα. Πως δεν είναι μόνο ο Lennon, ο Σιδηρόπουλος, ο Bob Marley και τόσοι ακόμα που δυστυχώς μας άφησαν εδώ και καιρό για να γίνουν άγγελοι που μας προστατεύουν. Αλλά δυστυχώς δεν αρκούν αυτοί… Κι αυτό το συνειδητοποιώ μέρα με τη μέρα…